In limbo

Η συγκεκριμένη έκφραση του τίτλου αναφέρεται, σύμφωνα με κάποιες χριστιανικές δοξασίες, στον τόπο όπου αιωρούνται οι ψυχές των αβάπτιστων παιδιών. Πέρα από τη θρησκευτική σημειολογία, στο λεξικό του Κέιμπριτζ θα τη βρούμε με την έννοια: "Μιας αβέβαιης περιόδου αναμονής, μιας απόφασης ή λύσης που δεν οδηγεί πουθενά, μιας ενδιάμεσης κατάστασης". Στα ελληνικά η λέξη limbo μπορεί να αποδοθεί ως "τόπος των λησμονημένων ανθρώπων" ή "προαύλιο της κόλασης". 

Έχω την εντύπωση -τι λέω;- την πεποίθηση ότι αυτή η έκφραση ταιριάζει γάντι σε όσα βιώνουν οι πρόσφυγες στην παρούσα συγκυρία. Είμαι βέβαιος ότι θα έχετε πληροφορηθεί τις τελευταίες εξελίξεις-κινητοποιήσεις τους. Άλλοι κατέλαβαν για μικρό χρονικό διάστημα τον Σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα και άλλοι άρχισαν να συρρέουν στα Διαβατά. Με λίγες λέξεις οι σύγχρονοι αυτοί ικέτες ζητούν από την ελληνική πολιτεία και συγχρόνως από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις λύση στη χρονίζουσα και απολύτως απαράδεκτη -με όποιο κριτήριο κι αν την εξετάσεις- κατάστασή τους. Η λύση φυσικά θα ήταν να ανοίξουν τα σύνορα με τις όμορες χώρες, ώστε να φτάσουν στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Όμως αυτές, ως γνωστόν, δεν τους θέλουν. Οπότε η δεύτερη επιλογή τους θα ήταν να είχαν στην πατρίδα μας -που μοίρα σκληρή τους έστειλε- καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, τέτοιες που δεν θα παραπέμπουν στη δαντική κόλαση. 

Η Μόρια και όσα έχουν ειπωθεί από μαρτυρίες γι' αυτήν πόρρω απέχουν από όσα παλαιότερα ο ΣΥΡΙΖΑ (ως αντιπολίτευση) ζητούσε και συγχρόνως κατήγγελλε. Τότε μιλούσε για το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, σήμερα τι έχει να πει; 

Ναι, λοιπόν, οι πρόσφυγες βρίσκονται αιωρούμενοι στη χώρα του πουθενά. Να γυρίσουν πίσω, φυσικά ούτε κουβέντα, να προχωρήσουν μπροστά αδύνατον, να μείνουν εδώ κατά βάση είναι ανεπιθύμητοι. Βλέπετε τις αντιδράσεις διαφόρων τοπικών κοινωνιών που έρχονται σε συγχρωτισμό μαζί τους. Διάβασα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε μια συνέντευξη του αρμόδιου υπουργού Δημήτρη Βίτσα, στην ΕφΣυν. Είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά η ανθρώπινη εμπειρία διαχρονικά καταδεικνύει ότι οι πράξεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Και αυτές -όπως προς το παρόν φαίνεται- είναι είδος σε ανεπάρκεια. 

Φέτος σε λίγο καιρό θα κληθούμε να ψηφίσουμε για το πώς επιθυμούμε να πορευτεί η Ευρώπη. Για ποιο μέλλον θέλουμε να έχουμε μέσα σε αυτήν. Για το πώς αναπτύσσεται και δεν ασφυκτιά κάθε εθνική ταυτότητα μαζί με πολλές άλλες σε ένα κοινό σπίτι. Υπάρχουν πολλά κρίσιμα ερωτήματα και ένα από αυτά, σημαντικότατο, είναι πώς θα αντιμετωπίσουμε συνεκτικά και συντονισμένα ως ήπειρος (όχι κάθε κράτος χωριστά) αυτήν τη μεγάλη ανθρωπιστική κρίση. Εδώ δοκιμάζονται αξίες και αρχές, όχι μόνο ατομικές αλλά και συλλογικές. Θα υπερασπιστούμε την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη απέναντι στο μίσος και στη δυσανεξία προς ό,τι είναι ή φαίνεται διαφορετικό; Νομίζω ότι είναι ένα κρίσιμο, τολμώ να πω υπαρξιακό, ερώτημα για το κοινό μας σπίτι.

ΥΓ. Ευτυχώς, καθώς έγραφα αυτές τις γραμμές, τα πράγματα εκτονώθηκαν και δεν είδαμε τα χειρότερα, όπως στο πρόσφατο παρελθόν. Το πρόβλημα όμως παραμένει.