In Hoc signo vinces*

* Σε ελεύθερη μετάφραση "Εν τούτω νίκα"

"Ο λαός μας τιμά σήμερα την Παναγία. Την Aνύμφευτη Nύμφη, την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Ελεούσα, τη Γιάτρισσα, τη Θαλασσινή, την Παρηγορήτρα. Τη Μάνα που προστατεύει τους αδύναμους και σκέπει τους αδικημένους. Που συγχωρεί και δεν τιμωρεί, και το όνομά της βρίσκεται στα χείλη όσων αισθάνονται ότι έχουν την ανάγκη της.

Στις σκοτεινές μέρες που περνάμε, με την υγειονομική και την οικονομική κρίση, αλλά και με τις τουρκικές προκλήσεις σε βάρος της πατρίδας μας, χρειαζόμαστε όλες και όλοι το κουράγιο, την ελπίδα, το φως, που η πίστη καθενός, αλλά και ο σεβασμός στην πίστη καθενός, στις παραδόσεις και στη λαϊκή ψυχή, μπορούν να προσφέρουν.

Χρόνια πολλά στις απανταχού Ελληνίδες, χρόνια πολλά στους απανταχού Έλληνες!"

Του Δερμετζόγλου από το Tvxs

Τα παραπάνω ευλαβικά λόγια -με την ευκαιρία του Δεκαπεντάγουστου- δεν προέρχονται από τα χείλη ενός ευλαβούς, θρησκευόμενου πολίτη αυτής της χώρας, αλλά αποτελούν τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, ενός -κατά δήλωσή του- άθεου. Φαίνεται όμως ότι η Μεγαλόχαρη έκανε το θαύμα της. Προσέλκυσε στους κόλπους της πίστης έναν άθεο κομμουνιστή. Τώρα, που ανακάλυψε μια νέα πίστη σε κάτι ανώτερο, που ξεπερνά την καθημερινότητα και υπόσχεται κι αυτή ένα καλύτερο μέλλον, έστω όχι στα στενά όρια αυτού του κόσμου, ίσως αρχίσει και να εκκλησιάζεται, ίσως κάνει θρησκευτικό γάμο με την Περιστέρα, ίσω βαφτίσει και τα παιδιά του - όπως υπαγορεύει η συνέπεια λόγων και πράξεων. Ποτέ δεν είναι αργά και ο Μεγαλοδύναμος είναι γνωστό ότι τρέφει ιδιαίτερη αγάπη στα μαύρα πρόβατα, σε κάποιους άθρησκους που ανέβλεψαν...

Σοβαρά, μου προκαλεί θυμηδία η μεταχρονολογημένη ευλάβεια του Αλέξη. Εδώ και έναν χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ισορροπήσει στα νέα του καθήκοντα, αυτά της αντιπολίτευσης και συγχρόνως να κάνει ένα απαραίτητο άνοιγμα προς εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις, στις οποίες το κόμμα του απευθύνεται. Η ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο νέα καθήκοντα εξακολουθεί να είναι ζητούμενο. Υποψιάζομαι ότι το κόμμα και κατ' επέκταση όλες οι διαδικασίες λειτουργίας του δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τον πρόεδρό του. Όλα αποφασίζονται στην κορυφή της ιεραρχίας και σχεδόν όλα τα αποκάτω κλιμάκια είναι κλινικά νεκρά. Βοηθάει και ο ιός. Το κόμμα, όπως εγώ το ήξερα, απομακρύνεται όχι ανεπαισθήτως αλλά με διακριτές κινήσεις από την Αριστερά και... καλημέρα σοσιαλδημοκρατία. Δηλαδή όλα είναι θέμα, όχι τόσο πολιτικού σχεδίου, όσο διαχείρισης και ψηφοθηρικών τακτικισμών. 

Εκεί ακριβώς εντάσσεται η ελληνορθόδοξη παρέμβαση του Τσίπρα. Το εκφράζει πολύ εύστοχα το σκίτσο. Πιο εύγλωττα δεν γίνεται!