In hoc signo vinces*

* Λατινική έκφραση, που επί λέξει σημαίνει "με αυτό το σήμα κατακτάς", αλλά μπορεί να αποδοθεί και με τη γνωστή φράση "Εν τούτω νίκα".

Τη συγκεκριμένη χειρονομία που απευθύνει, με περισσή αναίδεια, όχι μόνο προς τους δημοσιογράφους αλλά και προς όλους εμάς η συγκεκριμένη κυρία ("The Lady is a Tramp", όπως τραγούδησε ο μεγάλος Σινάτρα), νομίζω ότι αποτελεί το σήμα κατατεθέν όλων των πρωταγωνιστών σε σκάνδαλα-διαφθορά του προηγούμενου πολιτικού συστήματος από τη μεταπολίτευση ως δυστυχώς και σήμερα.

Ομολογώ ότι έχω χάσει τον λογαριασμό όσον αφορά τον αριθμό των σκανδάλων που έχουν έρθει στη δημοσιότητα τουλάχιστον τα τελευταία δέκα-δώδεκα χρόνια. Κοινός παρανομαστής όλων ήταν η ατιμωρησία, η άρνηση της πολιτικής ευθύνης, ο επιμερισμός αυτών σε έναν δυσανάλογα μικρό κύκλο προσώπων -οι διπλανοί τους δεν γνώριζαν ποτέ τίποτα για τον... φόνο- και βέβαια η όποια ποινική μεταχείρησή τους συνήθως ήταν η ευνοϊκότερη. Τι να πρωτοθυμηθώ, το Βατοπαίδι, τα δομημένα ομόλογα, τους κουμπάρους και το καρτέλ στο γάλα, την υπόθεση Ζίμενς με τον χρηματισμό κομμάτων και προσώπων, το χρηματιστήριο και το απίστευτο πάρτι αναδιανομής περιουσιών που στήθηκε γύρω του, εκείνο, το άλλο; 

Του Γιάννη Καλαιτζή

Πού βρίσκονται όλοι αυτοί που ενεπλάκησαν σε αυτές τις υποθέσεις; Υπήρξε η δίκαιη και εύλογη τιμωρία από τη δικαιοσύνη; Υπήρξε μήπως ο αντίστοιχος καταλογισμός της πολιτικής ευθύνης στα κόμματα, εκείνα στα οποία όλα αυτά τα καλόπαιδα που "έκαναν στον εαυτό τους ένα δωράκι" (όπως είχε πει ο Α. Παπανδρέου για ένα λαμόγιο της εποχής του) ήταν σημαίνοντα μέλη και στελέχη; Κατασχέθηκαν μήπως περουσιακά στοιχεία; Τίποτα απ' όλα αυτά. Αποδόθηκαν λευκοί και άσπιλοι και μας τρίβουν στη μούρη απαλλακτικές δικαστικές αποφάσεις, ακόμη κι αν αυτές προέρχονται εξαιτίας παραγραφής...

Το πολιτικό σύστημα που κυβερνούσε με τη γνωστή εναλλαγή επί δεκαετίες διαχειρίστηκε όλες αυτές τις υποθέσεις με ένα μείγμα αδιαφορίας, παραπλάνησης, θράσους και επικλήσεων σκευωρίας. Μπορώ να ξεχάσω τον λιπαρό και προπέτη συνταγματολόγο που ισχυριζόταν ότι τα νούμερα των καταθετικών λογαριασμών του Beau Brummel του ΠΑΣΟΚ ήταν νούμερα κινητών τηλεφώνων; Τελικά ο μόνος που μπήκε στη φυλακή ήταν ο Τσοχατζόπουλος και οι λίγοι πέριξ αυτού... Και είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε λίγο καιρό όλοι σχεδόν θα είναι έξω...

Έτσι το κωλοδάχτυλο που ύψωσε δίκην παντιέρας η Β. Σταμάτη, πρώην σύζυγος του Τσοχατζόπουλου, αυτή που άσκησε το ευγενές σπορ της κατανάλωσης των χρημάτων του άντρα της  (;) με ιδιαίτερη στοχοπροσήλωση και έπαρση, αποτελεί συμβολικά αυτό που εισπράττουμε όλοι εμείς από τους θρασύτατους τύπους που ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα και τώρα ποζάρουν ως "αδίκως διωχθέντες", "δικαιωμένοι", "θύματα πολιτικών σκευωριών" κλπ. 

Αυτές τις μέρες έδωσε κατάθεση στο δικαστήριο η γραμματέας του γνωστού... λαδιάρη Χριστοφοράκου. Κατέθεσε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με τις "δωρεές" που έκανε η καλή εταιρεία σε κόμματα και πολιτικά πρόσωπα. Φυσικά δεν παρουσιάστηκε κάτι σχετικό από τα συστημικά ΜΜΕ. Αυτό έλειπε να αναγκαστούν να γράψουν ή να εκπέμψουν κάτι επιβαρυντικό για τους πάτρωνές τους.  Προτιμούν να γυρίζουν το πρόσωπό τους και να βλέπουν αποκλειστικά και μόνο τα λάθη, τις παραλείψεις, τις κυβιστήσεις των τωρινών κυβερνώντων. Τους μιλάς για τη Ζίμενς και τα λαδώματα που έκανε από δω κι από κει, και σου απαντούν ότι είσαι ένας εμπαθής εθνολαϊκιστής συριζαίος. Τους μιλάς για το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων και του χρηματιστηρίου, και σου απαντούν για τον Καρανίκα και όσους συγγενείς και φίλους έχει διορίσει η κυβέρνηση. Τους λες για τα αεροδάνεια των διαφόρων επιχειρηματικών ομίλων πέριξ των ΜΜΕ, και σου απαντούν για τις υποσχέσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποίησε και για τις kolotoumpes του.

Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει τα χίλια μύρια λάθη, με μια πολλή μετριοπαθή διατύπωση... Άλλα υποσχέθηκε, εντελώς άλλα παρέδωσε. Αυτή τη στιγμή αυτός κυβερνά, αυτός χρεώνεται τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά που απορρέουν από τη διακυβέρνησή του. Έχει δικαίωμα ο καθένας να κάνει την κριτική του στα πεπραγμένα των Συριζανέλ, όμως δεν έχουν κανένα δικαίωμα οι Πασοκονουδού να στοιχίζονται και να κρύβονται πίσω από όλα αυτά και να χρησιμοποιούν τις kolotoumpes του ΣΥΡΙΖΑ σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ που ξεπλένει τα ανομήματα δεκαετιών. Δεν είναι δυνατόν αφενός να μιλάνε αυτοί για χρηστή διαχείριση, για αξιοκρατία, διαφάνεια κλπ., αφετέρου να κατηγορούν την παρούσα κυβέρνηση για τις επτά πληγές του Φαραώ στα δύο χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία. Έλεος! Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί! 

Έτσι, στην εικόνα της Β. Σταμάτη που υψώνει το μεσαίο δάχτυλο, εγώ βλέπω ολόκληρο το προηγούμενο, αρρωστημένο, βουτηγμένο στη διαφθορά και στις πελατειακές σχέσεις πολιτικό σύστημα, να μου υψώνει το κωλοδάχτυλο ποντάροντας στη διαχρονική ασυλία του. Του αντιγυρίζω ολόκληρη τη παλάμη μου, ή μάλλον και τις δύο. Μένει να αποδειχτεί αν η έπαρση και η σιγουριά  για την ατιμωρησία τους θα δικαιωθεί και επί των ημερών της πρωτοδεύτερης φοράς Αριστεράς. Ίδωμεν.