Ημέρα ποίησης 2024

Ήρθε κι ετούτη τη χρονιά η εαρινή ισημερία, η μέρα και η νύχτα που μοιράζονται δημοκρατικά ίσες ώρες φωτός και σκότους, δηλαδή η μέρα που παγκόσμια γιορτάζεται η ποίηση. Μια γιορτή που κατά κάποιον έμμεσο τρόπο μάς επιβάλλει να βάλουμε λίγη ποίηση στη ζωή μας. Έστω για μία μοναδική μέρα! Έτσι, στην επίκαιρη ανάρτησή μου στο facebook συμπεριέλαβα το παρακάτω ποίημα του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι.

«Συνομιλία μ' έναν φοροεισπράκτορα περί ποιήσεως»

Αρχίζεις να σπρώχνεις μια λέξη στο στίχο
κ' η λέξη δε μπαίνει.
Επιμένεις και σπάει.

Η ποίηση — είν' ένα ταξίδι
σ' άγνωστη χώρα.
Η ποίηση — είναι ταυτόσημη
με την παραγωγή ραδίου.
Για μια και μόνο λέξη
λιώνεις χιλιάδες τόννους
γλωσσικό μετάλλευμα.

Όσο πάει αγαπώ λιγότερο
όσο πάει λιγότερο τολμώ
η πιο φρικτή απόσβεση
είναι, η απόσβεση του νου και της καρδιάς.

Όταν ο ήλιος θ' ανατείλει
σαν καλοθρεμμένος κάπρος
σ' ένα μέλλον δίχως αναπήρους και ζητιάνους
εγώ θα 'χω πεθάνει στην ψάθα
μαζί μ' άλλους δυο τρεις του συναφιού μου.
Συντάξτε από τώρα
τον μεταθανάτιο ισολογισμό μου!
Το βεβαιώνω και ξέρω πως δεν πέφτω έξω:
απ' όλους αυτούς
τους σημερνούς καταφερτζήδες
αυτούς που γλείφουνε ποδιές και πλένε στα λεπτά
μονάχα γω θα μείνω βουτηγμένος μες στα χρέη.

Ο ποιητής
μένει πάντοτε χρεώστης
απέναντι στον κόσμο.
Πληρώνει πάντα τόκους και υπερημερίες
για τον πόνο των ανθρώπων.
Μένω χρεώστης
απέναντι στη φωτοχυσία του Μπρόντγουέυ
απέναντι σε σας, σύννεφα της Βαγδάτης
απέναντι στον Κόκκινο Στρατό, στις βυσινιές της Ιαπωνίας
που δεν πρόφτασα ώς τώρα
να τις τραγουδήσω.

1926

[Διάλεξα, Άρης Αλεξάνδρου, Εκδόσεις Κείμενα, Αθήνα 1984, σσ. 72-73]

Άλλες χρονιές, σε ανάλογα ποσταρίσματα, φιλοξενούσα περισσότερα ποιήματα, πάλευα να συμπεριλάβω στα περιορισμένα όρια μιας ανάρτησης ποιήματα που με συγκινούν και προκαλούν διεργασίες σ΄ εκείνα τα μικρά φαιόλευκα κύτταρα του εγκεφάλου μου. Φέτος επικράτησε ποιητική λιτότητα, ανάλογη με αυτήν που έχει στρογγυλοκαθίσει στη ζωή μας. Όπως, όταν σ΄ ένα τράπεζι κάποιος αχώνευτος συνδαιτημόνας μονοπωλεί τη συζήτηση, παρακαλάς από μέσα σου να τσακιστεί να φύγει, αλλά όλο αργεί αυτή η ώρα - γκοντ ντάμιτ... Μάλιστα η χειρότερη λιτότητα είναι εκείνη που έχει κατσικωθεί στις σκέψεις μας. Λιτότητα προσδοκιών, ελπίδων, αγωνιστικότητας κ.λπ. Το βλέπεις γύρω σου, το αισθάνεσαι ακόμη και μέσα από τους τοίχους του σπιτιού σου, όταν σε μουδιάζει ένα ύπουλο ψυχρό ρεύμα.  

Δεν θέλω να γίνω σαν τους γραφικούς γέρους του μάπετ σόου, που διαρκώς κριτίκαραν και γκρίνιαζαν για τα πάντα. Κάτι δεν πάει καλά εδώ και καιρό, όμως προς το παρόν δεν βλέπω κάτι που να αμφισβητεί όσα αισθάνομαι.