Πολλά λέει στην ανακοίνωση της η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων για να απαντήσει στις επιθέσεις κυβερνητικών στελεχών. Όμως την τελευταία φράση θα μπορούσε να την είχε αποφύγει. Εκτίθεται.

Καταλήγει η ανακοίνωση με το βαρύγδουπο:«Οι δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί προασπίζονται και περιφρουρούν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης που αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο για κάθε αδικημένο πολίτη».

Είναι λοιπόν η Δικαιοσύνη το τελευταίο καταφύγιο των αδικημένων; Αυτό πρέπει να είναι, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Δεν θα μακρηγορήσω θυμίζοντας πολλές αποφάσεις δικαστηρίων που προκάλεσαν, τουλάχιστον δυσάρεστη έκπληξη στους πολίτες.

Θα αναφερθώ σε δύο πρόσφατα περιστατικά.

Ο Άρειος Πάγος αποφάσισε ότι η συστηματική καθυστέρηση στις πληρωμές εργαζομένων δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή της εργασιακής σχέσης, εκτός αν αποδειχτεί ότι ο εργοδότης έχει δόλο και το κάνει για να υποχρεώσει τον απλήρωτο εργαζόμενο να αποχωρήσει από την επιχείρηση του. Συγνώμη, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια απόφαση που προστατεύει όχι τους αδικημένους, αλλά τους μπαταχτσήδες εργοδότες που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πλούσιοι, μερικοί εκ των οποίων μάλιστα προκαλούν με τον πολυτελή βίο τους.

Το φαινόμενο είναι γενικευμένο στην Ελλάδα της κρίσης και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι ζουν συνεχώς σε συνθήκες εκβιασμού, ενώ οι περιουσίες των ιδιοκτητών (ακίνητα, κινητά, καταθέσεις σε φορολογικούς παραδείσους) παραμένουν στο απυρόβλητο.

Περιστατικό δεύτερο. Ο αναρχικός Τάσος Θεοφίλου είχε καταδικαστεί το 2012 σε 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, συνέργεια σε φόνο και ληστεία. Το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων τον αθώωσε τον Ιούλιο του 2017. Θα πει κάποιος ορίστε, έλαμψε επιτέλους η αλήθεια και η Δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της. Ναι, αλλά ο Θεοφίλου έμεινε πέντε χρόνια στη φυλακή. Γι αυτά τα πέντε χρόνια που έχασε από τη ζωή του θα απολογηθεί κάποιος;

Εκτός αν ο Θεοφίλου ως αναρχικός δεν ανήκει στην κατηγορία των αδικημένων αυτού του κόσμου.