Η παγίδα του χρέους

Και η κοινοβουλευτική μούρλα καλά κρατεί... Άλλοι ψηφίζουν διαφωνώντας και άλλοι καταψηφίζουν συμφωνώντας στην κάθε λέξη αυτού του τελευταίου κειμένου που -υποτίθεται- επικαιροποίησε το 3ο μνημόνιο. Φυσικά κανένας δεν γνωρίζει, ούτε τολμά να υποθέσει τι μπορεί να μας ζητήσουν στην επόμενη αξιολόγηση. Άβυσσος η ψυχή των δανειστών! Το θέμα είναι ότι, με δόλωμα την όποια διευθέτηση του χρέους, οι δανειστές και "εταίροι" μας ζητούν -κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά και το χειρότερο, αληθινή διαστροφή, συγχαίροντάς μας- ακόμη περισσότερη λιτότητα, επιβάλλοντας υφεσιακά και αντιαναπτυξιακά μέτρα. Προφανώς όποτε κρίνουν αυτοί θα μας "πετάξουν" με μεγαθυμία κάποια μέτρα μείωσης του χρέους, θα μας πουν ότι αυτά είναι και έτερον ουδέν και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς πολύ χειρότερα. 

Άραγε θα τελειώσει ποτέ αυτή η θλιβερή, θλιβερότατη ιστορία των εκβιασμών που υφιστάμεθα στο όνομα του χρέους; Θα καταλάβουν ποτέ εκεί στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ ότι η ρητορική τους χάνει και την τελευταία αξιοπιστία της; Δεν μιλώ για συνέπεια λόγων και πράξεων, για τα πολλά φλας αριστερά με δεξιές στροφές μετά -έτσι για να θυμηθώ τα φοιτητικά αμφιθέατρα του καιρού μου-, και για άλλα πολλά που δεν περιποιούν τιμή στη ριζοσπαστική Αριστερά. Πρόσφατα παρακολούθησα μια ανοιχτή συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, με ομιλητή τον πρόεδρο της Βουλής. Κάποια στιγμή τον ρώτησα, σαν συνέχεια της ίδιας ερώτησης που "κυνηγά" αυτόν τον πολιτικό χώρο εδώ και τρία χρόνια, τι θα κάνουν αν πέσουν σε τοίχο... Μιλάμε για τον γνωστό τοίχο που σπάσαμε τα μούτρα μας, απλώς τώρα γράφει ΧΡΕΟΣ. Τότε έγραφε και άλλα. Η απάντηση ήταν άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Δυστυχώς δεν μαθαίνουν, είναι ανεπίδεκτοι, τουλάχιστον αυτοί που κάνουν κουμάντο εκεί. Κι όλοι εμείς; Φίλοι μου, κάποια στιγμή πρέπει να διεκδικήσουμε εκ νέου -το έχουν κάνει πριν από μας γενιές και γενιές συμπατριωτών μας- το δικαίωμα στην ελευθερία και στην αυτοδιάθεση, αυτά τα στοιχειώδη για αρχή.

Του Γιάννη Ιωάννου, από την Εφημερίδα των Συντακτών.