Η μνήμη 56 χρόνια μετά

Πριν από λίγους μήνες έκλεισα την έβδομη δεκαετία της ζωής μου. Έχω πια -de jure et de facto- μπει στο κλαμπ των «περήφανων γερατειών», όπως έλεγε μια ψυχή. Διάφορα πράγματα που συμβαίνουν στον εαυτό σου, στον περίγυρό σου, καθώς διαγράφεις την τροχιά σου σε αυτήν τη ζήση, σε πείθουν ότι... ωρίμασες, για να το γράψω ευγενικά, ελπίζοντας να έχεις στη συνέχεια τον κύκλο ωρίμανσης ενός καλού κρασιού.

Ένα πράγμα είναι απόλυτα συνυφασμένο με την ηλικιακή... ωρίμανση κι αυτό είναι η απίσχνανση της μνήμης. Πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα, χάνουν την έντασή τους, την οξύτητά τους και ξεθωριάζουν, καθώς μεταβάλλονται σε μια άνοστη  σούπα. Ωστόσο, αν αυτό είναι κάπως αναμενόμενο και αποδεκτό, η αντίστοιχη απώλεια της συλλογικής μνήμης είναι δυσάρεστη, ζημιογόνα και δυνητικά οδηγεί σε περιπέτειες.

Σήμερα κλείνουν 56 χρόνια από τότε που κάποιοι κολονέλοι, που την είδαν σωτήρες της πατρίδας, έκαναν πραξικόπημα και κατέλυσαν τη Δημοκρατία στη χώρα. Την επτάχρονη δικτατορία την έζησα όταν ήμουν έφηβος, στην ηλικία που διαμορφωνόμουν, και είναι αλήθεια ότι άσκησε καταλυτική επίδραση στην ένταξή μου στο ευρύτερο πολιτικό γίγνεσθαι και εδραίωσε μέσα μου αρχές και αξίες, στις οποίες εξακολουθώ να πιστεύω, δίχως δεύτερες σκέψεις.

Η συλλογική μνήμη, λοιπόν, πρέπει να είναι πάντα σε εγρήγορση και να μη γλιστρά στην άνοια. Με την ευκαιρία αυτής της δυσάρεστης επετείου, αυτής της μαύρης σελίδας της νεότερης Ιστορίας μας, φιλοξενώ μια μαρτυρία του σπουδαίου Περικλή Κοροβέση, ο οποίος μετοίκησε εδώ και τρία χρόνια στη γνωστή-άγνωστη διεύθυνση.