Τον Αρκά τον παρακολουθώ πολλά χρόνια, από την εποχή του περιοδικού Παρά Πέντε -αλήθεια, το θυμάται κανείς;- και του περίφημου κόκκορά του μέχρι και σήμερα. Του χρωστάω ατέλειωτα γέλια μέχρι δακρύων. Τα τελευταία δύο χρόνια, ομολογώ, ότι τα σκίτσα του μαζί με τις βινιέτες του δεν μου προκαλούν την ίδια ευφορία. Ο λόγος είναι ότι επιτίθεται μέσω αυτών με εμμονή και ιδιαίτερα πικρόχολα λόγια στην παρούσα κυβέρνηση. 

Τον Αρκά, έτσι όπως τον γνώρισα, δεν θα τον χαρακτήριζα "πολιτικό" σκιτσογράφο, όπως τον Ιωάννου, τον Μητρόπουλο, τον Καλαϊτζή, για να αναφέρω μερικούς. Επειδή δεν θέλω να παρεξηγηθώ, με τη λέξη "πολιτικός" εννοώ εκείνους τους σκιτσογράφους που η τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα με όλους τους πρωταγωνιστές της και με όλες τις αντιφάσεις τους ήταν και είναι η κύρια πηγή έμπνευσης στη δουλειά τους.

Οι χαρακτηριστικές φιγούρες του Αρκά, ο κόκκορας, το γουρούνι που το θέλουν όλες για το κορμί του, η Θέκλα, το μικρομέγαλο-θρασύτατο σπουργιτάκι με τον ταλαίπωρο -μπακούρι- μπαμπά συνδιαλέγονταν και διακωμωδούσαν καταστάσεις που όλοι μας αναγνωρίζαμε από τα βιώματα της καθημερινότητάς μας. Και αυτό έχει για μένα μια βαθιά λειτουργία συνειδητοποίησης.  Ήταν όμως ελεύθερες συγκεκριμένου πολιτικού πλαισίου. Αυτό το τελευταίο το ανακάλυψε ο Αρκάς από το 2015 και μετά με αυξανόμενη συχνότητα. Μέχρι τότε, όσα συνέβαιναν γύρω του, τουλάχιστον από το 2010 και μετά ελάχιστα τον ακουμπούσαν δημιουργικά. Συνέχιζε να ασχολείται με τα υπαρξιακά-σεξουαλικά του, μαζί με γενναίες δόσεις αποδόμησης του καθημερινού κοινωνικού γίγνεσθαι. Τα μνημόνια, οι απίστευτες ψευτιές που ειπώθηκαν σχετικά με τη "σωτηρία" μας, η "μεγαλοθυμία" των εταίρων μας, ουδόλως τον απασχόλησαν δημιουργικά. Όμως μετά τον απασχόλησαν και μάλιστα πολύ! 

Λανθασμένα ο Αρκάς καταλογίστηκε στην Αριστερά, όμως στα σκίτσα του αναδυόταν μια κάποια κοινωνική "χοντροκοπιά" που δεν συνάδει με το πολιτιστικό φορτίο της Αριστεράς. Αρκετές φορές οι γελοιογραφίες του ήταν κάτι σαν εκείνα τα ασεβή χοντροκομμένα -συνήθως σεξιστικά- ανέκδοτα που τα λέμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας, μήπως μας παρεξηγήσει ο κοινωνικός περίγυρος και μας κάνουν να γελάμε με κάποια ενοχή... Νομίζω ότι ο Αρκάς έχει βρει την πολιτική του στέγη και την υπηρετεί ανενδοίαστα. Τόσο απλό και τόσο ενοχλητικό για πολλούς από εμάς. Το άρθρο που ακολουθεί είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών και γράφτηκε από τον Δημήτρη Κανελλόπουλο.

Η διαρκής πτώση του Αρκά

dl4gpflx0aave0_.jpg

Τον άλλο μήνα θα ξαναβγάλει το ίδιο σκίτσο αλλά με άλλα λόγια...

12.10.2017, 11:12 | Ετικέτες:  σκίτσα, πολιτική

Συντάκτης: 

Δημήτρης Κανελλόπουλος

 

Ίσως να ενοχλήθηκε ο γνωστός σκιτσογράφος από το γεγονός πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε εξωγήινους αυτή τη φορά στη Βουλή αγνοώντας τον, με αποτέλεσμα να το τερματίσει με το τελευταίο του σκίτσο.

Ο Αρκάς λοιπόν που δουλεύει πλέον για το Πρώτο Θέμα (λογικό) θεωρεί πως είναιαντιπερισπασμός ένας νόμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα (ταυτότητα φύλου) κι ένας άλλος για την ιατρική ανακούφιση των ασθενών (ινδική κάνναβις με τεκμηριωμένα θεραπευτική ένδειξη για συγκεκριμένες ασθένειες). 

Ερχονται δύο προοδευτικά νομοσχέδια, κάτι όχι και τόσο σύνηθες ακόμα και γι' αυτή την κυβέρνηση δυστυχώς, και βγαίνει ο Αρκάς να μας δείξει το... κλεμμένο πορτοφόλι. Τόσο χάλι ακόμα και για τα αυτονόητα. Από το σπουργίτι, τον ισοβίτη και τον κόκκορα, στον Κυριάκο και τον Αδωνι. Δεν το λες και εξέλιξη, Αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος. Πολλώ δε μάλλον περί εμπνεύσεως. 

Χώρια που το συγκεκριμένο σκίτσο το επαναφέρει ανά εξάμηνο αλλάζοντάς του απλώς τα λόγια. Είπαμε, περί εμπνεύσεως... 

Είναι κακό ένας σκιτσογράφος να στρέφεται στην πολιτική; Φυσικά και όχι. Είναι αλήθεια πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα; Φυσικά και ναι.