Η Ιστορία και οι εθνικοί μύθοι
2017-03-26 19:11Με την ευκαιρία του εορτασμού της εθνικής μας γιορτής, που μας υπενθυμίζει την απαρχή των ιστορικών γεγονότων που οδήγησαν στην ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά πόσοι συμπατριώτες μας γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα που κρύβονται -βολικά- πίσω από τους εθνικούς μύθους. Μύθους με τους οποίους το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα χέρι χέρι με την Εκκλησία φρόντισαν να παραγεμίσουν το μυαλό των μαθητών, σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης, με σκοπό τη δημιουργία μιας "βολικής" κοινωνικής συνείδησης, που θα παραμένει πειθήνια και δεν θα θέτει "επικίνδυνα" ερωτήματα ούτε θα αμφισβητεί τον ρόλο ευρέως αποδεκτών θεσμών, όπως για παράδειγμα τον ρόλο της Εκκλησίας στο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός που μόλις γιορτάσαμε. Για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ τον ρόλο των θρησκευτικών ηγετών της εποχής εκείνης και δεν αναφέρομαι στους απλούς κληρικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους αγκάλιασαν την Επανάσταση του '21 και συμμετείχαν σε αυτή.
Γενιές Ελλήνων εμποτίστηκαν με διάφορους εθνικούς "μύθους", αντί να μάθουν την ιστορική και συγχρόνως "άβολη" αλήθειας για πολλούς. Δημόσιοι χώροι στολίστηκαν με ανδριάντες και αγάλματα για ψευδείς λόγους. Προύχοντες, Φαναριώτες και θρησκευτικοί ηγέτες, οι σημερινοί οπαδοί και θιασώτες του εφικτού, δανείζονται από την αναμφισβήτητη λάμψη των πραγματικών πρωταγωνιστών του 1821 και διεκδικούν μια θέση με θετικό πρόσημο στην ιστορία. Δεν διδασκόμαστε, για παράδειγμα, τις εμφύλιες διαμάχες που παραλίγο να ακυρώσουν την επανάσταση, τότε που επέλαυνε ο Ιμπραήμ. Δεν διδασκόμαστε στην επίσημη ιστορία τι έλεγε για τον Ρήγα Φεραίο ο τότε πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄, ούτε ποια ήταν η άποψη του Παλαιών Πατρών Γερμανού -που υποτίθεται ότι σήκωσε το λάβαρο του αγώνα- για τον Παπαφλέσσα. Ο Έλληνας μαθητής δεν γνωρίζει ότι σχεδόν οι μισοί ήρωες του '21, αυτοί που τον κοιτάζουν αμίλητοι και βλοσυροί, κρεμασμένοι στους τοίχους των σχολικών αιθουσών, είχαν αλβανική καταγωγή και μιλούσαν άπταιστα τη μητρική τους γλώσσα. Πώς να το κάνουμε, το εθνικό αφήγημα χρειάζεται ομοψυχία και φυλετική καθαρότητα... Μέρες που 'ναι λοιπόν, φιλοξενώ αυτό το επίκαιρο άρθρο του Χρήστου Κάτσικα από την Εφημερίδα των Συντακτών και σας παροτρύνω να ανατρέξετε σε βιβλία όπως το έργο του Γιάννη Σκαρίμπα με τίτλο 1821 και η Αλήθεια, τη βιογραφία του Καραϊσκάκη γραμμένη από τον Δημ. Φωτιάδη, από τον οποίον και δανείζομαι τα παρακάτω λόγια: "Ό,τι ξέρουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο '21, αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της επίσημης διπλωματίας και αυτό του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…"
Η παραχάραξη της ιστορίας... μέρες που είναι!
Είναι γενικά αποδεκτό ότι όταν οι άνθρωποι δεν υπακούουν στην ανάγκη ή στη συνήθεια, το σύνολο των ενεργειών τους είναι συνάρτηση της γνώσης ή «γνώσης» που μεταφέρουν.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε πράξη-παρέμβαση στην κοινωνική πραγματικότητα καθορίζεται σ' ένα μεγάλο βαθμό από τις πληροφορίες που έχουν δεχτεί από το άμεσο κι έμμεσο περιβάλλον, από την οικογένεια, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το σχολείο ειδικά το τελευταίο έχει αποφασιστικό ρόλο στη μετάδοση πληροφοριών λόγω του συνεχούς και οργανωμένου τρόπου μετάδοσης.
Oι πληροφορίες σχηματίζουν κρίσεις και πεποιθήσεις που αποτελούν μέρος του μηχανισμού που κατευθύνει τις ενέργειές μας.
Στο σχολείο ο μαθητής διαμορφώνει τρόπο σκέψης και δράσης ανάλογα με τις πληροφορίες που έχει δεχτεί. Όταν η κοινωνική πραγματικότητα του μακρινού ή του κοντινότερου παρελθόντος παρουσιάζεται σωστά -όπως πραγματικά είναι- τότε το μάθημα συμβάλλει στη διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης ικανής να «βλέπει», να κατανοεί, να παρεμβαίνει θετικά. Όταν όμως κυριαρχεί η ιστορική ανακρίβεια, τότε διαμορφώνεται κοινωνική συνείδηση πλανημένη, ανίκανη να σχηματίζει σωστή αντίληψη και κρίση και συνεπακόλουθα σωστή πράξη.
Η Ιστορία αφηγείται ανθρώπινες ενέργειες που σαφώς συνεπάγονται τιμές ή ενοχές για όσους έχουν σχέση μ' αυτές. Με βάση όσα μαθαίνει ο νέος άνθρωπος στο σχολείο, σχηματίζει αξιολογικές κρίσεις για άλλους ανθρώπους, για κοινωνικές ομάδες, στρώματα, τάξεις, σεβασμό και εμπιστοσύνη ή αποστροφή και έχθρα.
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι σοβαρά και επικίνδυνα. Για ποιους; Μα για όσους (κοινωνικά στρώματα, ομάδες, τάξεις) ήταν απόντες από μεγάλα έργα ή έπαιξαν ρόλο αρνητικό ή θεωρούν ότι η αφήγηση κάποιων γεγονότων δεν ευνοεί τις δικές τους θέσεις, την ιδεολογία τους, τους σκοπούς τους.
Αυτοί, λοιπόν, χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους απόκρυψης της ιστορικής αλήθειας, όπως την αποσιώπηση, παραποίηση, παρερμηνεία κ.λπ. Όλ' αυτά, μ' έναν σκοπό: τη δημιουργία πλανημένων κοινωνικών συνειδήσεων που σκέφτονται και ενεργούν σε βάρος των ίδιων τους των συμφερόντων.
Οι ιστορικές αλήθειες κλειδώνονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αντικαθίστανται από εθνικούς μύθους και στερεότυπα. Ακόμη και όταν η κυρίαρχη τάση συγγραφής της επίσημης Ιστορίας είναι μια νέα σύνθεση εθνοκεντρικού και ευρωκεντρικού προσανατολισμού, ακόμη και όταν στα πλαίσια αυτής της «γραμμής» φαίνεται να στέκεται κριτικά στη μυθολογία, ακόμη και τότε, «ξεχνάει» ότι η επανάσταση του 1821 είχε εχθρούς και φίλους.
Η Τουρκοκρατία εξέθρεψε κοινωνικές τάξεις με συγκρουόμενα και ανταγωνιστικά συμφέροντα. Η οθωμανική κυβέρνηση, δημιούργησε μια ελληνική αριστοκρατία διοικητικών οργάνων και φοροεισπρακτόρων. (...) Η ηθική και πολιτική θέση τούτης της τάξης αποδόθηκε άριστα με την ονομασία τους σαν είδος «χριστιανών Τούρκων».
Για να έρθουμε, όμως, το θέμα μας πολύ - πολύ συγκεκριμένα με μια μελέτη περίπτωσης.
Το 1870/71, στον εορτασμό για τα 50 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής επανάστασης του 1821, με μια επίσημη τελετή γίνεται η ανακομιδή των οστών του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Γρηγορίου του Ε΄ από την Οδησσό στην Αθήνα και η πανηγυρική ένταξή του στους ήρωες και πρωτεργάτες της ελληνικής επανάστασης.
Ο τότε Μητροπολίτης Αθηνών Θεόφιλος αναφέρθηκε με λεπτομέρεια στον απαγχονισμό του Πατριάρχη από τους Οθωμανούς το Μάρτιο του 1821, στο χλευασμό του σκηνώματος από τους μουσουλμάνους και τους Εβραίους και απέδωσε την ανεύρεση του σώματος μετά τον ποντισμό του στη Θεία Πρόνοια, που εμφανιζόταν να αποτελεί κινητήρια δύναμη της ιστορίας.
Επρόκειτο για μια ακόμη επινοημένη «κατασκευή» της Ιστορίας, διανθισμένη με το γραμμένο το 1872 -κατά παραγγελία του Πανεπιστημίου Αθηνών- ποίημα «Στον αδριάντα Γρηγορίου του Ε'» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, μέσω της οποίας ο Γρηγόριος Ε' ανάγονταν σε σύμβολο του έθνους και σε νεομάρτυρα.
Την ίδια χρονιά στήθηκαν οι δύο πρώτοι ανδριάντες προς τιμή του Γρηγορίου. Ο ένας κατασκευάστηκε με δαπάνη του Γεωργίου Αβέρωφ και τοποθετήθηκε στα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ ο άλλος κατασκευάστηκε με δαπάνη του δημάρχου Οδησσού Γρηγορίου Μαρασλή και τοποθετήθηκε στο προαύλιο του μητροπολιτικού ναού της Αγίας Κυριακής, της γενέτειράς του Δημητσάνας.
Ωστόσο, ο άνθρωπος αυτός όχι μόνο δεν υποστήριξε την Ελληνική επανάσταση αλλά αντίθετα ήταν, μαζί με την πλειονότητα του ανώτερου κλήρου -σε αντίθεση με την πλειονότητα του λαϊκού κλήρου- ορκισμένος αντίπαλος της.
Ήταν αυτός που στην Εγκύκλιο του Μαρτίου 1821 ισχυρίστηκε ότι η κυριαρχία των Οθωμανών ήταν θεόπεμπτη και όποιος οργανώνει ανταρσία εναντίον τους, όπως ο Υψηλάντης και ο Σούτσος, κινείται εναντίον τού Θεού και γι' αυτό η Εκκλησία τον αφορίζει και τον καταδικάζει σε αιώνια τιμωρία.
Ας δούμε ένα τμήμα του κειμένου του αφορισμού των Αλεξάνδρου Υψηλάντη και Μιχαήλ Σούτσου που υπεγράφη από τον ελέω Θεού Oικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε' και τους άλλους "αγίους" ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ώστε να προκαλεί πραγματική φρίκη:
...Η πρώτη βάσις της ηθικής, ότι είναι η προς τους ευεργετούντας ευγνωμοσύνη είναι ηλίου λαμπρότερον και όστις ευεργετούμενος αχαριστεί είναι ο κάκιστος των ανθρώπων. Αυτήν την κακίαν βλέπομεν πολλαχού στηλιτευομένην και παρά των ιερών γραφών και παρ' αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ασυγχώρητον, καθώς έχομεν το παράδειγμα του Ιούδα. Όταν δε η αχαριστία ήναι συνωδευμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον της κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτου βασιλείας, τότε εμφαίνει και τρόπον αντίθεον, επειδή ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ειμή υπό Θεού τεταγμένη όθεν και πας ο αντιττατόμενος αυτή τήθεόθεν εφ' ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία, τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε... Και τα δύο ταύτα ουσιώδη και βάσιμα ηθικά και θρησκευτικά χρέη κατεπάτησαν με απαραδειγμάτιστον θρασύτατα και αλαζονείαν ο, τε προδιορισθείς της Μολδαυίας ηγεμών ως μη ώφειλε, Μιχαήλ, και ο του γνωστού αγνώμονος και φυγάδος Υψηλάντου αγνώμων υιός Αλέξανδρος Υψηλάντης... Και τόσον υμείς οι αρχιερείς, οι μοναστηριακοί, οι ιερωμένοι, και οι προεστώτες και ευκατάστατοι και πρόκριτοι εκάστου τόπου με την άγρυπνον προσοχήν σας, όσον και οι λοιποί εκάστης τάξεως και βαθμού άνθρωποι με τας εκ μέρους σας αδιαλείπτους συμβουλάς και νουθεσίας, και κατά τας πατρικάς και προνοητικάς εκκλησιαστικάς ημών οδηγίας και παραινέσεις να γενήτε εδραίοι και αμετακίνητοι επί του κέντρου του ρεαγιαλικίου, και εξ όλης ψυχής και καρδίας σας να διαφυλλάττετε την πίστιν και κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις αυτήν την θεόθεν εφ' ημάς τεταγμένην κραταιάν και αήττητον βασιλείαν, και να αποδεικνύετε εντελώς με όλα τα πραγματικά της ειλικρινείας σημεία καθότι η μετ' ευχαριστίας και ειλικρινείας υποταγή χαρακτηρίζει και την προς Θεόν αγάπην και πίστιν...Υπεγράφη συνοδικώς επάνωθεν του ιερού θυσιαστηρίου παρά της ημών μετριότητος και της μακαριότητός του και πάντων των συναδέλφων αγίων αρχιερέων.
Η συνέχεια εδώ: /www.efsyn.gr/arthro/i-paraharaxi-tis-istorias-meres-poy-einai
