Ρήτρα εναντίον των χωρών - μελών της που δεν τηρούν την ποσόστωση για την απορρόφηση των προσφύγων, όπως είχε συμφωνηθεί στη σύνοδο κορυφής, αποφασίστηκε τελικά από την Κομισιόν, όπως έγινε γνωστό χθες. Οι χώρες που αρνούνται να μοιραστούν τα βάρη θα αντιμετωπίσουν οικονομική επιβάρυνση περίπου 250.000 ευρώ ανά πρόσφυγα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το οικονομικά τσουχτερό μέτρο μπορεί και να αποδώσει αν, σε μια χώρα στην οποία αντιστοιχούν για παράδειγμα 10.000 πρόσφυγες και αρνείται να τους αναλάβει, το πρόστιμο θα έχει κόστος 2,5 δισ. ευρώ. Δεν μπορείς να το προσπεράσεις εύκολα ένα τέτοιο ποσό. Από την άλλη, τι είδους Ένωση είναι αυτή όπου όλα έχουν να κάνουν με οικονομικές ποινές; Ακόμα και οι ανθρωπιστικές αξίες;
Δυστυχώς, έτσι είναι σήμερα η Ε.Ε., γι' αυτό έχουν πολλαπλασιαστεί οι φωνές που κρίνουν ότι η ανάγκη επανίδρυσης σε νέες βάσεις με ομοσπονδιακή λογική είναι επιτακτική περισσότερο από ποτέ. Και επειδή το πρόβλημα παραμένει και είναι οξύ ιδιαίτερα για τη δική μας χώρα, ας δεχτούμε το μέτρο ως ανάγκη της στιγμής. Αλλά μετά φτάνουμε σε ένα ακόμα κρίσιμο ερώτημα: Και τι θα γίνει αν όχι μία, αλλά πολύ περισσότερες χώρες αρνηθούν ομαδικά να πειθαρχήσουν στο οικονομικά τιμωρητικό μέτρο; Τι θα γίνει αν κάποιες χώρες παραπέμψουν την απόφαση σε δημοψήφισμα;
Τότε η εξέλιξη θα είναι τραγική, και όχι μόνον για τους πρόσφυγες. Η Ε.Ε., η τόσο αυστηρή και σκληρή απέναντι στην Ελλάδα λόγω αριθμών, θα κάνει όπισθεν φουντώνοντας την κρίση ενότητας, αφού η έννοια σεβασμός στις κοινές αποφάσεις δεν θα υφίσταται ούτε τυπικά ούτε ουσιαστικά.
Οι πολιτικές ηγεσίες στην Ευρώπη, τόσο οι κοινοτικές όσο και οι εθνικές, εκχώρησαν και τα δικά τους πολιτικά δικαιώματα στα οικονομικά ιερατεία. Επέτρεψαν έτσι στην οικονομικά ισχυρότερη και πολιτικά συμπαγέστερη Γερμανία να κυριαρχήσει και να κάνει την Ένωση κάτι σαν εθνική προέκταση, οικονομικά και πολιτικά.
Τελικά η Ε.Ε., που είχε ιδρυτικές αρχές πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, κόλλησε στην οικονομία. Με την έννοια αυτή, ακόμα και η απόφαση που κοστολογεί ανθρώπους με χρήματα, έστω και ως ποινή, αν μπορεί να δουλέψει, ας εφαρμοστεί. Αν όμως ούτε αυτό μπορεί να συμβεί, τότε ας πάμε σε επανίδρυση για μια ένωση που, εκτός από τα ταμεία, θα έχει και πολιτική και πολιτισμική υπόσταση. Μετέχουν όσοι συμφωνούν. Διαφορετικά η κατεδάφιση της Βαβέλ θα είναι νομοτελειακή.
