Η ευρωπαϊκή δυστοπία

Ίσως έχετε διαβάσει την είδηση ότι ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη (Δανία, Αυστρία, Γερμανία κ.ά.) επιδιώκουν να εγκαταστήσουν πρόσφυγες και μετανάστες σε στρατόπεδα εγκλεισμού εκτός Ε.Ε., αλλά εντός ευρωπαϊκού εδάφους. Μιλάμε για πολύ ανθρωπισμό και διαφωτισμό, όπως μόνο η σύγχρονη Ευρώπη μπορεί να παράξει! Όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτά που περιγράφονται στη χάρτα του ΟΗΕ, καίγονται στην πυρά, όπως κάποτε όσοι κατηγορούντο για μαγεία στη χριστιανική Ευρώπη. Εδώ το σχετικό ρεπορτάζ.

Στο μεταξύ οι εφαρμοζόμενες οικονομικές πολιτικές λιτότητας, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Κομισιόν και των Γερμανών, συσσωρεύουν πλεονάσματα για τους ισχυρούς, ενώ φτώχεια και επελπισία για την πλειονότητα των ευρωπαϊκών λαών. Ο στόχος της Ευρώπης των λαών, που κάποτε ήταν το πολιτικό πρόταγμα του Ευρωκομμουνισμού, σήμερα αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο. Οι πολίτες της γηραιάς ηπείρου ασφυκτιούν σε μια γκρίζα πραγματικότητα και βαδίζουν κυριολεκτικά στο άγνωστο. Οι ευρωπαϊκές ελίτ, δυσκίνητες, φοβικές απέναντι στη δημοκρατία και στους θεσμούς της, απόμακρες από τους λαούς από τους οποίους εκλέγονται -όσοι εκλέγονται- έχουν θηριώδεις ευθύνες. Είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα εισπράξουν αυτό που τους αξίζει... Μέχρι όμως να αποδοθεί δικαιοσύνη, διαβάστε σας παρακαλώ το παρακάτω άρθρο του Τάσου Τσακίρογλου, από την Εφημερίδα των Συντακτών. Τα λέει πολύ σωστά...

Εσωτερική και εξωτερική αποικιοκρατία

Συντάκτης: Τάσος Τσακίρογλου

«Η Ευρώπη δεν είναι παρά ένα έθνος που αποτελείται από περισσότερα. Η Γαλλία και η Αγγλία έχουν ανάγκη την ευημερία της Πολωνίας και της Μοσχοβίας, όπως μια επαρχία τους έχει ανάγκη τις άλλες. Το κράτος που πιστεύει ότι αυξάνει τη δύναμή του καταστρέφοντας τη δύναμη κάποιου άλλου, με το οποίο έχει σχέσεις, εξασθενεί συνήθως μαζί μ’ αυτό». Οι διαπιστώσεις αυτές που κάνει ο Μοντεσκιέ τον 18ο αιώνα φαίνονται περισσότερο έγκυρες σήμερα ακόμα και από την εποχή στην οποία διατυπώθηκαν.

Η Γερμανία και οι βόρειοι δορυφόροι της με την επίδειξη δύναμης και αλαζονείας που κάνουν όλα τα τελευταία χρόνια απέναντι στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλάζουν όχι μόνο το οικονομικό και πολιτικό, αλλά και το κοινωνικό τοπίο της ηπείρου. Οι δαίμονες που αφυπνίζει η γερμανική εμμονή με τη δημοσιονομική πειθαρχία (ορντολιμπεραλισμός), η «ηθικοποίηση» και ποινικοποίηση της διεθνούς πολιτικής και ο κοντόθωρος εγωισμός που επιδεικνύει το Βερολίνο δεν υπονομεύουν απλώς το εγχείρημα της Ε.Ε.

Αυτό βρίσκεται προ πολλού διασωληνωμένο στην εντατική, με ελάχιστες έως καθόλου ελπίδες ανάνηψης. Το σημαντικότερο είναι η βαθιά συντηρητικοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται τόσο στον εκλογικό χάρτη όσο και στην καθημερινή ζωή των λαών.

Οι γερμανικές ελίτ πιστεύουν ότι η χώρα τους μπορεί να ενισχύεται και να κερδοσκοπεί στο διηνεκές από την αποτυχία, την εκπτώχευση και την παρακμή των χωρών της Νότιας Ευρώπης, χρησιμοποιώντας σαν άλλοθι την «ασωτία» και την «παρέκκλιση» των τελευταίων να «ζούνε πάνω από τις δυνάμεις τους».

Θεωρούν και σήμερα ότι έχουν αυτοδικαίως το προνόμιο να καθορίζουν την τύχη άλλων λαών, κάτι που φέρνει στον νου την παραδοσιακή αντίληψη περί «αποστολής του γερμανικού έθνους», δηλαδή μια μεταφυσική-μεσσιανική προσέγγιση, η οποία κόστισε στην Ευρώπη και στη Γερμανία εκατομμύρια νεκρούς, ανείπωτη φρίκη και υλική καταστροφή.

Ο ρατσισμός προς τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που αναπτύσσεται ραγδαία είναι η άλλη όψη του ρατσισμού προς τους «τεμπέληδες» και «άσωτους» Νοτιοευρωπαίους που ροκανίζουν τον μόχθο των λαών του Βορρά. Οι διακρίσεις εντός της Ε.Ε., η αλαζονεία προς τον άλλο, η ηθική στάση που θεωρεί πως ο άλλος αξίζει αυτό που παθαίνει, άνοιξαν και ανοίγουν τον δρόμο για τον ρατσισμό και τον αποκλεισμό των εκτός Ε.Ε.

Η φτώχεια και ο αποκλεισμός εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη είναι οι όψεις μιας εσωτερικής αποικιοκρατίας, ενώ ο εξευτελισμός και η εκδίωξη των μεταναστών και προσφύγων είναι το αποτέλεσμα της εξωτερικής αποικιοκρατίας, της οποίας τα επίχειρα καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι και όχι μόνον εκείνοι που την προκάλεσαν και κερδοσκόπησαν απ’ αυτήν.

Σε αυτή τη νοσηρή ατμόσφαιρα ζουν οι πολίτες της Ευρώπης, καθώς πολλοί απ’ αυτούς σκέφτονται «το καλό της πατρίδας», τη στιγμή που τίθεται θέμα για το καλό του ανθρώπινου γένους. Οπως λέει όμως η Τζούλια Κρίστεβα, «το καθήκον του πολίτη είναι έγκλημα όταν ξεχνά το καθήκον του ανθρώπου».

Ηδη, όπως διαβάσαμε, Γερμανία, Ολλανδία, Δανία, Αυστρία και Σουηδία συζητούν το ενδεχόμενο να κλείσουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης εκτός Ε.Ε., αλλά εντός Ευρώπης, τους πρόσφυγες και μετανάστες των οποίων οι αιτήσεις για άσυλο έχουν απορριφθεί. Αλαλα τα χείλη...