Για τη μάνα μου

Όταν ήμαστε μικροί, η μάνα μας αποτελούσε το μεγαλύτερο μέρος του γνωστού τότε σύμπαντος, για τον αδελφό μου και για μένα. Μονοπωλούσε το οπτικό μας πεδίο. Τα χρόνια περνούσαν, η κλίμακα άλλαζε, οι ορίζοντές μας διευρύνονταν, έμπαιναν στη ζωή μας και άλλα πρόσωπα, εξίσου σημαντικά. Στην αρχή, όλα αυτά συνέβαιναν ανεπαισθήτως και, όσο οι δεκαετίες αθροίζονταν η μια πάνω στην άλλη, τα γεγονότα καταγράφονταν με ένταση στη μνήμη μας. Όμως η μάνα μας –όπως πιστεύω των περισσοτέρων–, παρέμενε εκεί, ναι μεν στο παρασκήνιο του ατομικού μας γίγνεσθαι, αλλά ως σταθερό σημείο αναφοράς και κυρίως αγάπης.
Τα τελευταία χρόνια η εικόνα είχε εντελώς αντιστραφεί. Ο κόσμος όλος είχαμε γίνει για τη μάνα μου εμείς οι τρεις άνθρωποι που τη φροντίζαμε – η ακούραστη Elza, ο αδελφός μου κι εγώ. Όλοι οι συνομήλικοι συγγενείς και φίλοι της είχαν φύγει. Μόνο εκείνη είχε μείνει. Η τελευταία από έναν μεγάλο κύκλο ανθρώπων, των οποίων η παρουσία συγκροτούσε τη ζωή της.
Πριν από λίγες μέρες βυθίστηκε σε έναν βαθύ ύπνο και σήμερα –νωρίς το πρωί– εγκατέλειψε τον δικό μας κόσμο και οδεύει προς μια άλλη διάσταση του χρόνου και του χώρου. Εκεί θα συναντήσει τα αγαπημένα της πρόσωπα –συγγενείς και φίλους–, όσους μνημόνευε με ιδιαίτερη αγάπη και νοσταλγία, όσο τη βοηθούσε το μυαλό της. Δεν γνωρίζω ποιες ήταν οι τελευταίες εικόνες που κατέγραψε και πήρε μαζί της στο επέκεινα. Λένε ότι βλέπεις στιγμιότυπα από τη ζωή σου να διαδέχονται το ένα το άλλο με φρενήρη ρυθμό, σαν μια ταινία στο fast forward. Λένε επίσης ότι, ακόμα κι όταν η καρδιά σταματά, ο εγκέφαλος μπορεί να λειτουργεί με όλες του τις συνάψεις σε εγρήγορση για κάποια επιπλέον λεπτά. Μακάρι να ήταν έτσι... Ελπίζω να έφυγε αναπολώντας ευτυχισμένες ώρες και χαρούμενα γεγονότα...

Λοιπόν, μάνα, καλό ταξίδι και κάποια στιγμή θα ανταμώσουμε.

ΥΓ. Της άρεσαν πολύ οι Beatles.