Για να θυμούνται οι παλιότεροι...

... και να μαθαίνουν οι νεότεροι. 

Σήμερα, έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο, πέθανε ο πάλαι ποτέ μεγαλοεκδότης Γ. Κουρής. Την εποχή της ακμής του κυκλοφορούσε διάφορες εφημερίδες όπως την Αυριανή, τον Φίλαθλο, τη Νίκη, πιο πρόσφατα την Kontra Νews. Επίσης είχε στήσει το τηλεοπτικό κανάλι Alter, το Extra Channel, καθώς ραδιοφωνικούς σταθμούς (Ράδιο Αθήνα) και ιστοσελίδες. Αυτό όμως για το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστός ήταν η υιοθέτηση ενός ιδιαίτερου δημοσιογραφικού ήθους και ύφους, σε όλα τα μέσα που ήλεγχε, το οποίο πέρασε στην ιστορία με το γνωστό όνομα "Αυριανισμός". Ήταν η επιτομή ενός φριχτού αμαλγάματος από αφόρητο κιτρινισμό και γλοιώδη λαϊκισμό. 

Είναι πολύ γνωστή φράση "Ο νεκρός δεδικαίωται". Όμως δεν σημαίνει πως όταν πεθαίνει κάποιος ό,τι έχει κάνει συγχωρείται. Δηλαδή, ο Παπαδόπουλος, ο Πινοσέτ, ο Στάλιν, ο Πολ Ποτ, έτσι για να αναφέρω μερικούς, επειδή πέθαναν συγχωρούνται τα πεπραγμένα τους; Σας παραπέμπω σε ένα λαμπρό σχετικό άρθρο του Γιάννη Χάρη από την Εφημερίδα των Συντακτών. Ο ζωντανός μπορεί, ίσως, στην παρούσα ζωή να δικαιωθεί, όμως οι νεκροί όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του μακαρίτη εκδότη ήταν ότι όσους πολιτικούς ηγέτες υποστήριξε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και κάποια στιγμή τούς πολέμησε με λύσσα! Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής ο Β΄, τον γνώρισαν από την καλή και την κακή...  Το τελευταίο του πολιτικό "πάθος" ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας. Ένας άνθρωπος παντός καιρού και μονίμως υπέρ των συμφερόντων του. Επειδή όσο και να σκαλίζω τη μνήμη μου δεν μου έρχεται κάτι θετικό που να άφησε πίσω του, ώστε να το αναφέρω, θα υπενθυμίσω τη σκληρότατη κόντρα που είχε με τον Μάνο Χατζιδάκι και τη στάση που κράτησε ο πολιτικός κόσμος της εποχής εκείνης. Είτε γιατί ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τις "καλές" υπηρεσίες των δημοσιογραφικών του μέσων  είτε γιατί τον φοβόνταν. 

Μπορεί μάλιστα, όποιος θέλει, να διαβάσει ένα ωραίο κείμενο του Νίκου Σαραντάκου που γράφτηκε πριν από λίγα χρόνια και περιγράφει την κόντρα αυτή.