Για να ενθυμούνται οι γηραιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι...

ή, ως εναλλακτικός τίτλος, "Εμείς έτσι τα βρήκαμε έτσι θα τα αφήσουμε". 

Μιλώ για το θέμα των προστατευόμενων μαρτύρων που έχει σηκώσει τόση φασαρία και τόση ομαδική παράκρουση στην αντιπολίτευση και ιδιαίτερα σε αυτούς που παραπέμπονται για εξέταση στην επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο Novartis. Κουκουλοφόρους τους ανεβάζουνε, ψευδομάρτυρες τους κατεβάζουνε. Ξεχνάνε βεβαίως -πολύ βολικά- ποια κόμματα εισηγήθηκαν και υπερψήφισαν, τότε το 2001, το σχετικό νομοσχέδιο για τους προστατευόμενους μάρτυρες και επί ποιας κυβέρνησης αυτό επικαιροποιήθηκε, επεκτεινόμενο και σε άλλες κατηγορίες αδικημάτων στα οποία επιτρέπεται η συνδρομή προστατευόμενων μαρτύρων, όπως τα αδικήματα της διαφθοράς. Μιλάμε για θηριώδη υποκρισία... Για παράδειγμα, στη δίκη της Χ.Α. κατέθεσαν στο στάδιο της ανάκρισης "ανώνυμοι" μάρτυρες και μετείχαν στη δίκη με τρόπο που εξασφάλιζε την ανωνυμία τους. Δεν θυμάμαι κανένα κόμμα του συνταγματικού τόξου να είχε αντιρρήσεις.

Αλλά ας επιστρέψουμε στην επεξήγηση του τίτλου του κειμένου μου. Το 2001, όταν με πρόσχημα την καταπολέμηση της εγχώριας τρομοκρατίας -λέγε με 17η Νοέμβρη- η τότε κυβέρνηση εισηγήθηκε το σχετικό νομοσχέδιο, η τότε ριζοσπαστική Αριστερά είχε αντιταχθεί σφόδρα και είχε καταψηφίσει το σχέδιο νόμου. Την ίδια στάση κράτησε και στην "επικαιροποίηση" του ίδιου νόμου από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, και Αθανασίου υπουργεύοντος. Υπενθυμίζω ότι, εκτός από την Αριστερά στο σύνολό της, την ίδια στάση είχε κρατήσει η μεγάλη πλειονότητα των νομικών.

Και ερχόμαστε στο σήμερα όπου η υποκρισία του πολιτικού δίπολου κυβέρνησης και αντιπολίτευσης σημειώνει νέα ρεκόρ. Οι Πασοκονουδούδες, όταν από το 2001 στο πλαίσιο του τρομονόμου σε πλήρη σύμπνοια και αρμονία νομοθετούσαν τη διάταξη περί προστατευόμενων μαρτύρων, δεν μπορούσαν να φανταστούν ποτέ ότι οι "κουκουλοφόροι" που δημιουργούσαν θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον τους. Μέσα στην απόλυτη αλαζονεία και στην αίσθηση παντοδυναμίας που τους διακατείχε δεν τους περνούσε από το μυαλό ότι θα μπορούσαν να διεμβολιστούν από 3ο "παίκτη" (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ) που δυνητικά, για το δικό του πολιτικό συμφέρον, θα χρησιμοποιούσε το υπάρχον νομικό πλαίσιο ενάντια στους εμπνευστές του, επικαλούμενος υπαρκτές αιτίες. Εδώ ισχύει το γνωστό: "Οποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα". Κατανοώ τη λύσσα τους, πλην όμως καλά να πάθουν. Δεν αισθάνομαι καμιά συμπόνια.

Πάμε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, στην πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά. Όταν αυτοί οι ριζοσπάστες βρίσκονταν στην αντιπολίτευση διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για τον τρομονόμο και για όλες τις επιμέρους διατάξεις του. Έχουν περάσει τρία χρόνια διακυβέρνησης και ο τρομονόμος βρίσκεται -ακλόνητος- στη θέση του. Μάλιστα, αντί να τον καταργήσουν, επιδόθηκαν σε δημιουργική προσθήκη,  κάτι που προξένησε και κάποιες εσωκομματικές γκρίνιες (τμήμα δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ) που όμως απορροφήθηκαν γρήγορα και ανώδυνα. Και τώρα, ευκαιρίας δοθείσης, τον χρησιμοποιούν για να χτυπήσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και για να "χτιστεί" πάνω του το κατηγορητήριο. Αυτό είναι το άλλο άκρο της υποκρισίας. Ποια ήταν τα επιχειρήματά του τότε και για τα οποία καταψήφιζε τη συγκεκριμένη διάταξη; Επιχειρηματολογούσε για αδιαφανείς δίκες, για αναξιοπιστία μαρτυρικών καταθέσεων, για αυξημένες πιθανότητες καταδικαστικών αποφάσεων δίχως στοιχεία, για ενίσχυση κατασταλτικών μηχανισμών, για φαλκίδευση της υπερασπιστικής διαδικασίας ανάμεσα σε άλλα. Τι μεσολάβησε; Μα φυσικά η εξουσία και η ακόρεστη επιθυμία να παραμείνει σε αυτή. Τόσο το χειρότερο για τις (πρότερες) αρχές του. Μαζί με το "σκίσιμο" των μνημονίων καταξέσκισε τις αξίες του. Άλλαξε με μεγάλη προσαρμοστικότητα το ριζοσπαστικό δέρμα του, όπως τα φίδια αλλάζουν "πουκάμισο", όσο ενηλικιώνονται. Επιβεβαίωσε με πικρό και άδοξο τρόπο ότι όλες οι εξουσίες διαφθείρονται, στρογγυλεύουν μέχρι εξαΰλωσης τις θέσεις τους, ενώ υπηρετούν και προσκυνάνε αυτά που θα τους εξασφαλίσουν την παραμονή τους εκεί, στη μεθυστική αγκαλιά της εξουσίας.

Τι να λέμε τώρα; Ίσως αυτή η ανατροπή και ακύρωση προηγούμενων θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει και η λιγότερο οδυνηρή. Εδώ από επαγγελία ανατροπών και ρήξεων φτάσαμε στο 3ο μνημόνιο. Από τις διακηρύξεις για έναν άλλο εφικτό κόσμο και για μια άλλη Ευρώπη, στην αποδοχή των χειρότερων νεοφιλελελεύθερων προταγμάτων, στην αποδοχή των μνημονίων σαν τον μόνο εφικτό και ρεαλιστικό δρόμο. Οπότε στους προστατευόμενους μάρτυρες και στον τρομονόμο θα κολλήσουμε; Αλλά όπως βεβαίως λένε: "Εξ όνυχος ο λέοντας". 

Καλό Σαββατοκύριακο, φίλοι.