Γερμανικό καψόνι

Είμαι βέβαιος ότι όλα τα αγοράκια, που σε κάποια στιγμή της ζωής τους έκαναν τη στρατιωτική τους θητεία, θυμούνται πολύ καλά κάποιες λέξεις της στρατιωτικής αργκό. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα τις θυμούνται μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους, εκτός αν προλάβει το αλτσχάιμερ. Για μένα λέξεις, όπως ψαρούκλα, Γκατζολία, ράδιο-αρβύλα, βύσμα, καρακόλι κ.λπ., ξυπνούν ανάμεικτες μνήμες. Ανάμεσά τους περίοπτη θέση κατέχει το "γερμανικό νούμερο". Αναφέρεται στη σκοπιά που καλύπτει το δίωρο 2-4 τα ξημερώματα. Θεωρείται -όχι άδικα- το χειρότερο, γιατί σου κόβει στη μέση τον τόσο απαραίτητο ύπνο. Το καλύπτουν σχεδόν αποκλειστικά οι νέοι φαντάροι στη μονάδα, για αδιευκρίνηστο χρονικό διάστημα, και όσοι βρίσκονται στη δυσμένεια του αξιωματικού που κανονίζει τις υπηρεσίες. Παλαιότερα ήταν προνόμιο όλων όσων είχαν... ενδιαφέροντα φάκελλο πολιτικών φρονημάτων.

Τα θυμήθηκα όλα τούτα στην είδηση, εξ ου και ο τίτλος γερμανικό καψόνι, ότι οι φίλοι μας οι Γερμανοί -μέσω της επιτροπής προϋπολογισμού τους- στήλωσαν για πολλοστή φορά τα πόδια και τη τσέπη τους στην εκταμίευση της τελευταίας μνημονιακής δόσης, γιατί η κυβέρνησή μας εξήγγειλε τη διατήρηση του χαμηλού ΦΠΑ στα πέντε νησιά που σηκώνουν το βάρος της προσφυγικής κρίσης, το οποίο επιβαρύνει τον προϋπολογισμό με το ασήκωτο ποσό -άκουσον, άκουσον- των 28 εκατομ. ευρώ. Αν αυτή η τόσο... σοβαρή ασυνέπεια από την ελληνική πλευρά προβάλλεται και θεωρείται ότι τορπιλίζει το κλίμα εμπιστοσύνης, που είναι απαραίτητος όρος για να βγούμε στις αγορές, ώστε να πετύχουμε την τόσο ποθούμενη ενάρετη ανάπτυξη, που με τη σειρά της θα μας οδηγήσει στη Βαλχάλα, συγγνώμη εννοούσα στη Γη της Επαγγελίας κ.λπ., κ.λπ., τότε υπάρχει ένας σοβαρότερος άρρητος λόγος από πίσω. Αυτός είναι η πίεση που δέχεται η Μέρκελ από τους Χριστιανοκοινωνιστές -τον μικρότερο κυβερνητικό εταίρο-, σχετικά με τη διαχείριση του προσφυγικού στο εσωτερικό της Γερμανίας. Θέλουν αυτοί οι χριστιανοί γερμανικής κοπής -τρομάρα τους- να επιστραφεί ένας αριθμός προσφύγων ΤΩΡΑ και όσοι άλλοι περνούν τα γερμανικά σύνορα στο μέλλον, στις χώρες εισόδου σε ευρωπαϊκό έδαφος. Γράψε Ελλάδα, Ιταλία, με ολίγη Μάλτα, Ισπανία. 

Βεβαίως όλοι γνωρίζουμε ότι ο μεγάλος όγκος αφορά την πατρίδα μας -στην Ιταλία κυβερνούν φίλιες δυνάμεις-, η οποία βρίσκεται πεδουκλωμένη στην ανάγκη τους κι άσε την κυβέρνηση να επαναλαμβάνει μονότονα περί εξόδου από τα μνημόνια και εισόδου στην οικονομία των αγορών, ότι θα αποφασίζουμε ελεύθερα και κυρίαρχα την κοινωνική πολιτική κι άλλα ωραία στ' αυτιά λόγια, που στην πραγματικότητα έχουν τόσο πραγματικό βάρος και αντίκρισμα όσο κι αυτά που κατά καιρούς υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσφατο παρελθόν. Οι εκβιασμοί συνεχίζονται με κάθε πρόφαση. Pacta sud servanta (οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται), όπως με κάθε ευκαιρία μάς υπενθυμίζουν όλοι. Φυσικά δεν υπάρχει ουδεμία πίεση σε άλλες χώρες, όπως π.χ. στην Ουγγαρία ή στην Αυστρία, που γράφουν εκεί όπου δεν πιάνει μελάνι τη συμφωνία για την υποδοχή προσφύγων στο έδαφός τους βάσει ποσόστωσης. Το αφήνω στην κρίση σας.

Έτσι πορευόμαστε προς την κυριολεκτικά τυπική έξοδο -και μόνο- από τα μνημόνια και την είσοδο σε μια ομιχλώδη περίοδο, που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι ο προθάλαμος της ευημερίας. Στο μεταξύ στην ευρύτερη περιοχή μας, "φαιό νταμάρι, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι", όπως γράφει ο ποιητής, και αναφέρομαι στον γνωστό ανταγωνισμό ΗΠΑ-Ρωσίας στη περιοχή, που τον είδαμε στις αντιδράσεις των Ρώσων στη συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία. Η απέλαση των δύο διπλωματών είναι η κορυφή του παγόβουνου. 

Το 2014 ανάμεσα στα πολλά απίθανα σε στιλ επιστημονικής φαντασίας, που θα μπορούσε ένας Έλληνας πολίτης και δη αριστερός να αναμένει, είμαι βέβαιος, ότι θα ήταν η παρακάτω φωτογραφία. Είναι από την πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Σε αυτήν αποτυπώνονται δύο όχι τόσο αναμενόμενα -την εποχή εκείνη- γεγονότα. Πρώτον ότι ο Αλέξης και ο Ντόναλντ θα ηγούνται των χωρών τους αντίστοιχα. Το δεύτερο ότι σε πείσμα τόσων δηλώσεων, εξαγγελιών και  προγραμματικών θέσεων ο Αλέξης θα φωτογραφιζόταν περιχαρής και όπως πάντα φωτογενής εκεί. Φαντάζεστε σε πόσες διαδηλώσεις έχει βροντοφωνάξει με υψωμένη τη γροθιά υπέρ της εξόδου από αυτό τον οργανισμό. Πού να φανταζόταν αυτή την εξέλιξη... Και δεν είναι ο μοναδικός, έτσι δεν είναι φίλοι μου;