Φτάνει ο "Μεγάλος περίπατος" ως τον Μπύθουλα*;

* Ο Μπύθουλας ή Μπούθουλας αντιστοιχεί σήμερα σ' ένα τμήμα του Κολωνού. Τα παλιά χρόνια υπήρχε ένας μικρός ξεροπόταμος εκεί, ο οποίος όποτε κατέβαζε νερό δημιουργούσε μια μικρή λίμνη με στάσιμα νερά. Η περιοχή  έγινε πασίγνωστη εξαιτίας της περίφημης Μαντάμ Σουσού, κατοίκου της περιοχής, όπως περιγράφεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Δημήτρη Ψαθά.

Ως μόνιμος κάτοικος του ιστορικού κέντρου παρακολουθώ -ανήμπορος- τις κυκλοφοριακές και αισθητικές παρεμβάσεις του δημάρχου της Αθήνας. Μπροστά στα μύρια όσα προβλήματα που ταλανίζουν την ευρύτερη περιοχή του Δήμου Αθηναίων, η πρωτοβουλία του δημάρχου αποσκοπεί αποκλειστικά στο φαίνεσθαι, ιεραρχικά έπρεπε να έπεται άλλων σημαντικών πρωτοβουλιών, να στηρίζεται σε σοβαρή μελέτη των πιθανών επιπτώσεων στην καθημερινότητα της πόλης και να διέπεται από πνεύμα οικονομίας και διαφάνειας στις αγορές των απαραίτητων υλικών. Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν συνέβη, πλην της υλοποίησης ενός ασφαλούς σχεδίου -όπως νομίζει-, που θα τον οδηγήσει στον επόμενο στόχο της πολιτικής καριέρας του.

Νομίζω ότι τον έπιασαν... Κώτσο τον δήμαρχο

Γιατί, μη γελιόμαστε, η θητεία στον δήμο είναι προθάλαμος για τη Βουλή και από εκεί όλα είναι πιθανά. Ως μέλος μιας οικογένειας που εδώ και δεκαετίες πρωταγωνιστεί -άλλοι θα έλεγαν παρασιτεί- στα πολιτικά πράγματα της χώρας, οι προοπτικές είναι σχεδόν δοσμένες και αναμενόμενες. 

Σήμερα φιλοξενώ ένα άρθρο του Γιάννη Κιμπουρόπουλου, από την ΕφΣυν (02/07/2020), που με περίσσιο μαύρο χιούμορ διακωμωδεί τo magnum opus -μέχρι το επόμενο δηλαδή- του κ. Μπακογιάννη. Πάντως οφείλω να συμπληρώσω ότι ήδη στις κάθετες διασταυρώσεις της Πανεπιστημίου τα έγχρωμα τμήματα του δρόμου έχουν αρχίσει να ξεβάφουν. Τα υλικά επίστρωσης αποδείχτηκαν πολύ εφήμερα και κατώτερα των προσδοκιών. Όχι πάντως των δικών μου.

Διασταύρωση με την Αμερικής...

Μικρός απόπατος

 Γιάννης Κιμπουρόπουλος 

«… Και τι ακριβώς επαγγέλλεσθε; Δεν έχω πρόχειρο το CV σας». «Α, διάφορα. Εγγονός του παππού, γιος του πατέρα και της μητέρας, ανιψιός του θείου. Εχω ξανακάνει δήμαρχος και περιφερειάρχης. Και πριν στέλεχος. Ξέρετε, απόφοιτος Χάρβαρντ, Μπράουν. Τα κλασικά». «Και το οικόπεδο; Αγορά ή κληρονομιά;». «Μπορείτε να πείτε το δεύτερο, αλλά βασικά μέσω εκλογών. Κληρονόμησα τους κατοίκους του». «Λίγο φεουδαρχικό μού ακούγεται, αλλά μάλλον έχει προχωρήσει το real estate.

Λοιπόν, τι άλλο σκέπτεστε εκτός από τον Περίπατο; Θέλετε να ξαναγεμίσουμε νερό τον Ιλισό και τον Ηριδανό, να φυτέψουμε και ψηλά πλατάνια;». «Οχι πλατάνια, τα βαρέθηκα στην Ευρυτανία. Να βάλουμε φοίνικες, αροκάριες, τέτοια. Και μπαομπάμπ. Μπορούμε να έχουμε μπαομπάμπ;». «Αγνοώ, θα ρωτήσω τους γεωπόνους. Κι από πανίδα, εκτός από γάτες και σκύλους, τι θα θέλατε;».

«Δεν έχω σκεφτεί. Ξέρω εγώ; Αντιλόπες; Να βάλουμε πιθηκάκια στον Κήπο, να βγαίνουν Σύνταγμα να τα ταΐζουν φιστίκια οι τουρίστες; Τα περιστέρια δεν αντέχουν, ψοφάνε». «Θα το ψάξω. Τώρα σας ρίχνω την ιδέα για ένα-δυο πανοράματα. Μια ρόδα σαν του Λονδίνου ή καλύτερα ένα μεγάλο μπαλκόνι με περιμετρική θέα όλο το Λεκανοπέδιο. Ο Λυκαβηττός είναι ιδανικός, αλλά θέλει επέκταση». «Αχ, ναι Κώστα μου, έχει δίκιο η κυρία, φοβερή ιδέα, ένα τεράστιο μπαλκόνι εκεί πάνω θα είναι τέλεια και για το παιδί».

«Ok, ας το δοκιμάσουμε. Ετοιμάστε μια μελέτη». «Θαυμάσια. Να πούμε και για τα υπόλοιπα; Εχετε κάποια προτίμηση για Γούβα, Δουργούτι, Κολοκυνθού, Πατήσια, Προμπονά;». «Είναι στο οικόπεδό μου αυτά;». «Ναι, βεβαίως, πώς λέμε Μεγάλος Περίπατος; Περίπου το αντίθετο. Μικρός απόπατος». «Τι θα μου προτείνατε;». «Κανένα πεζοδρόμιο. Οι κάτοικοι είναι εξασκημένοι σε άλματα και ελιγμούς, αλλά κανένα πεζοδρόμιο δεν θα έβλαπτε. Βέβαια, είναι πρότζεκτ δεκαετίας». «Αφήστε το καλύτερα. Για την επόμενη πενταετία έχω άλλα σχέδια».