Φόβοι, ανασφάλειες, ερωτηματικά και μπίζνες στον καιρό της πανδημίας

Τι τα θέλετε, για πρώτη φορά αισθάνομαι ίσος με όλους τους μεγαλόσχημους σελέμπριτις, τους μεγαλοκαρχαρίες καπιταλιστές, τους πολιτικούς και γενικά με όλους όσοι φροντίζουν, με τα λεφτά ή την κοινωνική ισχύ τους, να μου τρίβουν στη μούρη την κίβδηλη ανωτερότητά τους. Φυσικά για όλα αυτά υπεύθυνος είναι ο ιός, ο οποίος δεν επιδεικνύει την παραμικρή ταξική μεροληψία. Τα θύματά του προέρχονται από όλες τις τάξεις, από όλα τα έθνη, προηγμένα ή υπανάπτυκτα, από όλα τα θρησκευτικά δόγματα και από όλα τα χρώματα της επιδερμίδας. Υπ' αυτή την έννοια ο ιός είναι αμεσοδημοκρατικός. 

Όμως από εκει και πέρα, δηλαδή στη διαδικασία της ιατρικής αντιμετώπισής του, καθώς και στις πολιτικές θωράκισης και ανάταξης που χρειάζεται να εφαρμοστούν τώρα, στη βράση της πανδημίας, αλλά και μετά το τέλος της, για να θεραπευτούν οι πολυποίκιλες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της, τα πράγματα αλλάζουν -κατά τα φαινόμενα- άρδην και επιστρέφουμε στην παλιά καλή πελατοκρατία και ευνοιοκρατία που τόσο λάτρεψαν οι εκλεκτοί και ευνοημένοι του πολιτικού συστήματος και άλλο τόσο μίσησαν οι οικονομικά αποκλεισμένοι και όσοι διαθέτουν ακόμα λίγη κοινωνική συνείδηση και περί δικαίου αίσθημα.

Έτσι, μπροστά στα μάτια μας, εν μέσω της πανδημίας και του θανατικού, η κυβερνησάρα μας -των "αρίστων", ντε- από τη μια μεριά δίνει με τσιγκουνιά και με δόσεις οικονομική βοήθεια σε εργαζομένους, που τα εισοδήματά τους έχουν μηδενιστεί, και από την άλλη χαρίζει τη φετινή δόση (21 μύρια ευρώ) για τις συχνότητες στον κατά τα φαινόμενα άγρια δοκιμαζόμενο κλάδο των πάμπτωχων  καναλαρχών.  

Η κυβέρνηση έχει το απύθμενο θράσος να ισχυρίζεται ότι θα επιτάξει νοσοκομειακά κρεβάτια και ΜΕΘ από τον ιδιωτικό τομέα, πιστεύοντας ότι έτσι θα εντυπωσιάσει τους ιθαγενείς με την ατσάλινη αποφασιστικότητά της και την απρόσμενη... σοσιαλμανία της -τρέμε, Αλέξη- ενώ στην πράξη τους αποζημιώνει με περισσότερα από τα διπλάσια χρήματα ανά κρεβάτι, από όσα προβλέπονταν προ πανδημίας από τον ΕΟΠΥ. Υπενθυμίζω ότι η έννοια της επίταξης είναι: "η οριστική ή προσωρινή αφαίρεση κινητής ή ακίνητης περιουσίας, καθώς και προσωπικών υπηρεσιών, που γίνεται από το κράτος για στρατιωτικούς σκοπούς σε καιρό πολέμου ή επιστράτευσης ή για δημόσια ωφέλεια".  Έστω, κατά κάθε εννοιολογική απόκλιση από τη λέξη, να τους αποζημίωνε για τα λειτουργικά έξοδα κάθε κλίνης ΜΕΘ. Αλλά αυτές βέβαια δεν συνιστούν τις "άριστες" και δοκιμασμένες πρακτικές που ακολουθεί η ΝΔ εδώ και πολλά χρόνια.

Περισσεύει λοιπόν η επικοινωνιακή υποκρισία της κυβέρνησης. Περισσεύουν επίσης και τα ψέματα που αραδιάζουν με την αγαστή σύμπνοια όλου του Τύπου, με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις. Το μόνο θετικό που βρίσκω πέρα από την αναμφισβήτητα -σχετικά με άλλες χώρες- μικρότερη θνησιμότητα και λιγότερα κρούσματα σε επίπεδο αριθμών, είναι και η υποχρεωτική αναδίπλωση στην αναγνώριση της σημασίας του δημόσιου συστήματος υγείας. Θα συνεχιστεί και μετά την πανδημία; Έχω αμφιβολίες, οι οποίες ισχυροποιούνται από όσα προβλέπονται σχετικά με την πρόσληψη του ελλείποντος υγειονομικού προσωπικού. Συμβάσεις δύο χρόνων. Δηλαδή τώρα είστε ήρωες, στις πλάτες σας στηριζόμαστε και συνεχίζουμε να ελπίζουμε, και εσάς χειροκροτούμε κάθε βράδυ, αλλά έπειτα από δύο χρόνια, θα το ξαναδούμε...

Φίλοι μου, δεν έχω μαντικές ικανότητες, για να προβλέψω τις αλλαγές που θα έρθουν και θα μείνουν στην κοινωνία μας. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξουν, γιατί ιστορικά μετά από μεγάλες κρίσεις, είτε αυτές είναι εθνικές είτε παγκόσμιες, η συλλογική βιωματική εμπειρία τις υπαγορεύει. Δεν μπορώ όμως να προβλέψω το περιεχόμενό τους. Θα γίνουμε περισσότερο ή λιγότερο ατομιστές και φιλοτόμαροι; Θα στέρξουν τα κράτη να μετατοπιστούν έστω και κατ' ελάχιστον στην ικανοποίηση των αναγκών των πολλών, στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, στη μεγαλύτερη διαφάνεια; Θα μπορέσει η ΕΕ να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να συνειδητοποιήσουν οι ηγεσίες της ότι οι πολίτες της είναι υπεράνω των κερδών και ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν δικαιώματα, που να προστατεύονται και όχι να κουρελιάζονται στο όνομα της ανάπτυξης και των επενδύσεων. 

Τέλος, η Αριστερά, που τόσο αγάπησα και στην οποία εξακολουθώ να πιστεύω, γιατί έχω ανάγκη στη ζωή μου την ελπίδα, παρότι η οργανωμένη έκφανσή της με έχει πολλές φορές απογοητεύσει, θα αντλήσει κάποια μαθήματα, θα αρθρώσει ένα πειστικό εναλλακτικό πρόγραμμα στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα στην οποία ζούμε; Θα ξαναβρεί τις δυνάμεις της; Θα συνδεθεί με αυτούς που δυνητικά εκπροσωπεί;

Μόνο ερωτήματα, προς το παρόν. Οι απαντήσεις αργούν.