Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι! Ή μήπως όχι;

Περίμενα να καταλαγιάσουν λίγο οι εκατέρωθεν θριαμβολογίες και κατηγορίες-λοιδωρίες που αφορούσαν το υπερπόντιο ταξίδι του πρωθυπουργού μας, στον... δαιμονικό, δαιμονισμένο, δαιμονιώδη Τραμπ (διαλέξτε εσείς τη λέξη), για να προσθέσω κι εγώ το σχόλιό μου. Τελικά το κακό μάς βρήκε και το χειρότερο ήταν ότι εκεί, στην κοιλιά του κήτους, ο Αλέξης έπρεπε να βρει τον τρόπο, τη διατύπωση για να ανασκευάσει τα του παρελθόντος. Αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ο πρωθυπουργός μας είναι σκληραγωγημένος στις κακουχίες που δημιουργούνται όταν το παρελθόν συγκρούεται με το παρόν και εξακολουθεί -αναιδέστατα- να σου υπενθυμίζει την ύπαρξή του. Εν ολίγοις δεν μασάει από τέτοια... Κανένα πρόβλημα λοιπόν, τώρα μάλιστα που τον γνώρισε...

Αυτό που με λίγα λόγια θα ήθελα να υπογραμμίσω είναι η διαχρονική και πλέον υπερκομματική θεώρηση ότι ο αμερικανικός παράγων θα δει με συμπάθεια τα αιτήματά μας, θα εκτιμήσει δεόντως τη γεωστρατηγική μας θέση και θα έρθει στο φιλότιμο από την πειθήνια στάση του καλού παιδιού, πάντα σε σχέση με τον απρόβλεπτο, αναιδή και ασταθή γείτονα, έτσι ώστε να μας ανταμείψει επιτέλους. Πολλές δεκαετίες τα κυβερνώντα κόμματα, με εξαίρεση την Αριστερά ως το '15-'16, προσέβλεπε στην καλή θέληση, στον καλό λόγο και σε μια θετική πρωτοβουλία όλων των Αμερικανών προέδρων, ιδιαίτερα μάλιστα όποτε οι σχέσεις της Αμερικής με τηνΤουρκία περνούσαν άσχημα φεγγάρια. Άνθρακες ο θησαυρός... Η ελληνική άρχουσα τάξη σε αγαστή σύμπνοια με το πολιτικό σύστημα πηγαινοερχόταν από την αμερικανολαγνεία στην ευρωλαγνεία και τούμπαλιν. Εσχάτως κερδίζουν πόντους και οι Κινέζοι, δίχως να διαγράφουμε όμως και το ξανθό γένος...

Η πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά δεν φαίνεται -προς το παρόν- να αποτελεί εξαίρεση στις διαχρονικές εμμονές του προηγούμενου κυβερνώντος διπολικού πολιτικού συστήματος. Στις αρχές της πρώτης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ επικράτησαν οι απόψεις της εκμετάλλευσης των αντιθέσεων στις τάξεις των δανειστών μας (ΔΝΤ-ΕΕ) προς όφελός μας. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι καμία τέτοια προσδοκία δεν δικαιώθηκε. Την κρίσιμη στιγμή, τότε που θα λαμβάνονταν οι αποφάσεις τρώγαμε ξύλο και από τις δύο πλευρές. Κάποια στιγμή, αργότερα, η κυβέρνηση προσπάθησε να επικοινωνήσει την προσμονή ότι "κάτι θα βγάλουμε" από την αντίθεση "σκληρών" και "λογικών" στους κόλπους της ΕΕ, δηλαδή τις αντιθέσεις μέρους του ευρωενωσιακού διευθυντηρίου και της ΕΚΤ με τους Γερμανούς και τους δορυφόρους τους. Είναι αλήθεια ότι ακούσαμε πολλά λόγια συμπάθειας, ιδιαίτερα από Γάλλους πολιτικούς, πλην όμως δεν εισπράξαμε καμία ουσία... Όταν εγκαταλείφθηκε και αυτή η άγονη ρητορική, (ξανα)ανακαλύψαμε τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, ασχέτως αν η ντόπια εκδοχή τους, προς το παρόν τουλάχιστον, κλοτσάει χειρότερα και από μουλάρι. Μάλιστα ενόψει, τότε, των γερμανικών εκλογών και μιας σύντομης δημοσκοπικής αναλαμπής του σοσιαλδημοκράτη υποψηφίου, του διπολικού Σουλτς, ειπώθηκαν διάφορες παρλαπίπες (επιεικής χαρακτηρισμός). Δηλαδή ότι, εφόσον έρθουν στην εξουσία -οι σοσιαλδημοκράτες με κάποιους συμμάχους-, θα χαλαρώσουν οι δρακόντιοι όροι και οι προβλέψεις του παρόντος μνημονίου κλπ. Φυσικά μόλις τα ποσοστά του πήραν την κατιούσα, εγκαταλείφθηκε αυτή η βολική και ευχάριστη στ' αυτιά θεωρία.

Τα αναφέρω αυτά γιατί ένα παρόμοιο μοτίβο ισχύει με τους Αμερικανούς φίλους μας στον τρόπο που αυτοπαραμυθιάζονται οι ντόπιες πολιτικές ελίτ και βεβαίως προσπαθούν να παραμυθιάσουν τον κόσμο. Μια μακρά σειρά Ελλήνων πρωθυπουργών έκλινε ευλαβικό γόνυ σε μια σειρά Αμερικανών προέδρων, αναμένοντας εις μάτην την εθνική δικαίωση. Όταν μιλάμε μάλιστα για δεξιές κυβερνήσεις η υποτελής στάση απέναντι στους Γιάνκηδες ήταν sine qua non της εξωτερικής πολιτικής. Αλλά και η ντόπια σοσιαλδημοκρατική πανίδα συναγωνίστηκε -έπειτα από κάποιες σύντομες και πρώιμες αμφιταλαντεύσεις- τους δεξιούς αντιπάλους της.. Από το "στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας", του Παναγιώτη Κανελόπουλου προς τον στρατηγό Βαν Φλιτ, ως τις ευχαριστίες προς τους Αμερικανούς του Κώστα Σημίτη (μετά την κρίση των Ιμίων), συμπυκνώνονται μερικές δεκαετίες ελληνικής πολιτικής ζωής. 

Εσχάτως η πρώτη φορά Αριστερά, ομολογουμένως πολύ προσεκτικά και με... τακτ διολίσθησε και εξακολουθεί να διολισθαίνει από τον εμφανή αντιαμερικανισμό που ταυτιζόταν με τον αντιιμπεριαλισμό στη θέση ότι -εφόσον υπάρχουν τα σωστά ανταλλάγματα- είμαστε πρόθυμοι να συζητήσουμε και να διαπραγματευτούμε τα πάντα. Προφανώς είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση που ταιριάζει στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, λαμβάνοντας υπόψιν τη συγκυρία και τον συσχετισμό των δυνάμεων. Προφανώς επίσης έχοντας βαρυστομαχιάσει από την ευρωπαϊκή-γερμανική ακαμψία και αδιαλλαξία αλληθωρίζει πέραν του Ατλαντικού, προσμένοντας μια σθεναρότερη πίεση από τη μεριά του νέου προέδρου προς το ΔΝΤ, με στόχο την ευνοϊκότερη διευθέτηση του χρέους, γνωρίζοντας την υπόγεια κόντρα που αυτός έχει με τη Γερμανία. Επίσης ποντάρει στις ασταθείς σχέσεις που έχουν οι Αμερικανοί με τον Τούρκο σουλτάνο τον τελευταίο καιρό και με δεδομένη την τεταμένη κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή και τη μεγάλη προτεραιότητα που δίνουν οι Αμερικανοί στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Πάντως η προηγούμενη επίσκεψη του απερχόμενου Ομπάμα, πέραν του μασάζ που έκανε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο περί δημοκρατίας, αρχαίων προγόνων και σπουδαιότητας της Ελλάδας (των κατοίκων της άραγε;) δεν εισέφερε κάτι ουσιώδες. Τώρα που ανέλαβε το ατύχημα, δηλαδή ο Ντόναλντ ο τρομερός, οι ελπίδες (ξανα)αναπτερώθηκαν! 

Η Ελλάδα δεν αναβαθμίστηκε, (αμάν με αυτόν τον ναρκισσισμό!) εξακολουθεί να βρίσκεται στα μαύρα της τα χάλια. Δυστυχώς δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, ούτε καν των Βαλκανίων. Ενώ ο δύστροπος και απρόβλεπτος γείτονας διαχρονικά είναι προτιμητέος σε σχέση μ' εμάς. Το μόνο που μας κάνει λιγάκι "δημοφιλείς" είναι απλώς οι επείγουσες και οξυμένες ανάγκες μας, είτε αυτές αποκαλούνται αναδιάρθρωση του -ομολογουμένως- δυσβάσταχτου χρέους, είτε η εύρεση επενδυτών που υποτίθεται ότι θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στην αποσυμπίεση του "ελατήριου της οικονομίας", σύμφωνα με τα λόγια του πρωθυπουργού, είτε η απόσπαση κάποιων υποσχέσεων για κάποια αόριστη αναβάθμιση του όποιου διεθνούς κύρους μας έχει απομείνει κλπ.  Δηλαδή τι είμαστε διατεθειμένοι εμείς να δώσουμε με αντάλλαγμα κάποια μπράβο, γιατί κάναμε "θαυμάσια δουλειά με τις μεταρρυθμίσεις", είμαστε καλά παιδιά, αποτάξαμε τον σατανά, δηλαδή το παρελθόν μας, και γίναμε ρεαλιστές προσχωρώντας στο στρατόπεδο του αυτονόητου και εν πάση περιπτώσει κάτι θα κάνουμε...

Όπως έχω ξαναγράψει σε ένα προηγούμενο σχόλιο, καταλαβαίνω ότι όταν είσαι στην κυβέρνηση είσαι "υποχρεωμένος" να κάνεις "παρέα" και να συνομιλείς με τον κάθε Νετανιάχου, τον κάθε Σίσι (πεφωτισμένος δεσπότης αυτός), τον κάθε βαψομαλλιά πρόεδρο, πρωθυπουργό, παράγοντα που μαζί του μπορείς να φτάσεις σε κάποια επωφελή συμφωνία, αν και μεταξύ μας έχω την εντύπωση ότι η ζυγαριά γέρνει -εξαιτίας των αναγκών μας-  μονόπαντα. Πιστεύω ότι αυτό που πάντα χρειάζεται είναι να μιλάς τη γλώσσα της αλήθειας και να μη μακιγιάρεις την πραγματικότητα. Επίσης η συνέπεια θεωρείται απαραίτητη. Πολλά ζητάω, ε; Αντιλαμβάνομαι ότι σε τέτοια θέματα οι (παλαιές) αριστερές προσεγγίσεις, ίσως και αχρείαστες πλέον ιδεοληψίες για ορισμένους κυβερνητικούς και κομματικούς, είναι εντελώς εκτός κλίματος. Το πρόβλημα με κάτι τύπους σαν κι εμένα -ευτυχώς βέβαια δεν είμαι μόνος- είναι ότι πήραμε πολλά τοις μετρητοίς, πιστέψαμε πολύ και τώρα ανέστιοι, απογοητευμένοι και δίχως ελπίδες πρέπει να βρούμε τις νέες ισορροπίες μέσα μας, τη νέα ελπίδα, αυτή που θα μας συγκινήσει και θα μας κινητοποιήσει ξανά. Μέχρι τότε ταπί, αλλά ψύχραιμοι.

Σας ασπάζομαι,

Πάνος.