Ένας ονειροπόλος έφυγε από κοντά μας

Ο Ιταλός σκηνοθέτης Μπερνάντο Μπερτολούτσι, ένας σπουδαίος δημιουργός υπέροχων -τόσο σημασιολογικά όσο και εικαστικά- ταινιών, που θα παραμείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη μας -τουλάχιστον στη δική μου- έφυγε από κοντά μας. Στην εργογραφία του περιλαμβάνονται ταινίες όπως: Η στρατηγική της αράχνης (1970), ήταν η πρώτη ταινία του που είδα στη μεγάλη οθόνη, Ο κονφορμίστας (1970) με το μαγευτικό τρίο των πρωταγωνιστών Ντομινίκ Σαντά, Ζαν Λουί Τρεντινιάν και Στεφανία Σαντρέλι, Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι (1972), το 1900 (1976) την κορυφαία τουλάχιστον για μένα δημιουργία του, τον υπέροχο Τελευταίο αυτοκράτορα (1987), τον Μικρό Βούδα (1993), την εξαιρετική κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Π. Μπόουλς Τσάι στη Σαχάρα (1990), τους Ονειροπόλους (2003) που πραγματευόταν με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μέσα από μια ελευθεριακή ερωτική σχέση τον Γαλλικό Μάη κ.λπ. Με εξαίρεση το Τελευταίο τανγκό όλες οι άλλες ταινίες του μου άφησαν αυτό το κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι παρακολούθησες μια σπουδαία δημιουργία, ανθεκτική στον χρόνο, που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ο ίδιος είχε πει για τον εαυτό του και το έργο του: "Πιστεύω ότι μετά από κάθε ταινία υπάρχει ένα είδος τέλους, σχεδόν ένα είδος θανάτου, και μετά η επόμενη ταινία είναι μια ανάσταση. Λέω ότι πρόκειται για ένα είδος θανάτου με την έννοια ότι όταν δεν γυρίζω ταινίες αισθάνομαι να ανήκω στον κόσμο των φυτών μάλλον, παρά στον κόσμο των ανθρώπων. Τα δύο στοιχεία που κατά τη γνώμη μου είναι τα πιο ποιητικά, συγκινητικά, ουσιαστικά για τον κινηματογράφο, είναι ο χρόνος και το φως. Κάθε ταινία έχει τη δική της ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ο θεατής θυμάται πάντα την ατμόσφαιρα" Ήταν ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος, μαρξιστής, με ισχυρές πολιτικές και κοινωνικές απόψεις που αποτυπώθηκαν στις ταινίες του. Περισσότερα για τη ζωή του, το έργο του και τις βραβεύσεις του μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Όποιος θέλει, μπορεί να παρακολουθήσει το 2ο μέρος από την επική και εμβληματική του ταινία το 1900. Ας προσέξει την τελευταία σκηνή του έργου, όπου οι γέροντες πλέον πρωταγωνιστές Όλμο (ο κομμουνιστής) και Αλφρέντο (ο γαιοκτήμονας) ξυλοκοπούν ο ένας τον άλλο. Αυτοί οι δύο γερασμένοι άνθρωποι παλεύουν και ουσιαστικά συμμετέχουν στην ίδια διαχρονική σύγκρουση που μετείχαν συνειδητά ή ασυνείδητα οι πρόγονοί μας και δεν είναι άλλη από την πάλη των τάξεων, από τις διακριτές επιδιώξεις της Αριστεράς και της Δεξιάς, όπου γης, που τα τελευταία χρόνια αρκετοί φωστήρες της Δεξιάς και του ακραίου Κέντρου -τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό- προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν ξεπεραστεί. Κούνια που τους κούναγε...