Ανατολικό Βερολίνο, Ιούλιος του 1990. Το Τείχος του Βερολίνου έχει πέσει λίγους μήνες πριν και οι καταπιεσμένοι Ανατολικογερμανοί πανηγυρίζουν την κατάρρευση του «κομμουνιστικού» καθεστώτος, ελπίζοντας πως σύντομα θα μοιραστούν την ευημερία -και τα καταναλωτικά αγαθά- των δυτικών συμπατριωτών τους και παντελώς ανυποψίαστοι για το τι τους επιφυλάσσει το μέλλον.

Ο δρ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Εσωτερικών της Δυτικής Γερμανίας και ανερχόμενο αστέρι της Δεξιάς, ετοιμάζει από τα παρασκήνια τη Συνθήκη Επανένωσης – ένα κείμενο 800 σελίδων που φαινομενικά απαντά σε όλα τα «θέλω» των ανατολικών.

Το σύμφωνο υπογράφεται με συνοπτικές διαδικασίες και οι Ανατολικογερμανοί τρέχουν εκστατικοί στα γκισέ των τραπεζών για να αλλάξουν τα μάρκα τους με τα «σκληρά» δυτικογερμανικά μάρκα, που με τη σειρά τους μετατρέπονται γρήγορα σε μια σειρά απαγορευμένα ώς τότε δυτικά αγαθά –από BMW και ηλεκτρονικές συσκευές μέχρι... βιντεοκασέτες και πορνοπεριοδικά.

Ομως ο διάβολος, ως συνήθως, κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Την ίδια μέρα που επισημοποιείται η Επανένωση, ο Σόιμπλε και η νομική ομάδα του στήνουν ένα υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων που έμελλε να μείνει στην Ιστορία με το όνομα «Treuhand».

Ετσι απλά, με μια τζίφρα ενός προσκυνημένου Ανατολικογερμανού πολιτικού, ολόκληρη η δημόσια περιουσία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας -με άλλα λόγια, ο φυσικός και βιομηχανικός πλούτος μιας ολόκληρης χώρας- περνά σε ένα απρόσωπο Ταμείο, κόβεται σε κομμάτια και ξεπουλιέται μπιρ παρά στους Δυτικογερμανούς καπιταλιστές.

Τέτοιο οικονομικό «σκότωμα», τέτοιο σκάνδαλο ρεμούλας και μίζας δεν έχει ξαναγίνει: πάνω από 8.500 δημόσιες εταιρείες, χιλιάδες ακίνητα, στρατώνες, ορυχεία, εργοστάσια και πάσης φύσεως «φιλέτα» βγαίνουν στο σφυρί και αλλάζουν χέρια, συχνά μέσα σε μια νύχτα.

Βιομηχανίες αξίας δεκάδων εκατομμυρίων μάρκων αγοράζονται αντί πινακίου φακής, σε πολλές περιπτώσεις από θρασείς «διαπλεκόμενους» κερδοσκόπους ή ανταγωνιστές που σηκώνουν νύχτα τις μηχανές και τις μεταφέρουν στη Δύση.

Μέσα σε μερικά χρόνια, ώς το 1994 που τελείωσε το «πάρτι» των ιδιωτικοποιήσεων, πάνω από 3.700 εργοστάσια, το 1/3 της ανατολικογερμανικής οικονομίας, έχουν βάλει λουκέτο και η ανεργία τριπλασιάζεται, καθώς χάνονται σχεδόν τρία εκατομμύρια θέσεις εργασίας σπρώχνοντας στο περιθώριο ένα από τα καλύτερα εκπαιδευμένα εργατικά δυναμικά στον κόσμο.

Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι υψηλής μόρφωσης αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στη Δύση.

Το χειρότερο -ενώ η αξία των προς πώληση «περιουσιακών στοιχείων» της ΛΔΓ υπολογιζόταν αντικειμενικά, τον Γενάρη του 1990, σε 1,2 τρισεκατομμύρια μάρκα, η Treuhand την έριξε αυθαίρετα στα 600 δισεκατομμύρια: τελικά η «ανεξάρτητη» υπηρεσία ξεπουλήματος έκλεισε τα βιβλία της το 1994 με έλλειμμα 260 δισεκατομμυρίων μάρκων, έχοντας συγκεντρώσει από τις πωλήσεις λίγο πάνω από 50 δισ. μάρκα!

Στις ανατολικές επαρχίες της Γερμανίας η λέξη Treuhand παραμένει ακόμη και σήμερα συνώνυμο της διαπλοκής, της διαφθοράς και του αντιπαραγωγικού, αμιγώς κερδοσκοπικού «καπιταλισμού της καταστροφής» -μια πραγματική δύναμη κατοχής που διέφερε από τις συνηθισμένες μόνο στο ότι σκότωνε χωρίς όπλα και στο ότι οι αξιωματούχοι τους μιλούσαν κι αυτοί γερμανικά και επέβαλλαν τις ανάλγητες πολιτικές τους στα «αδέλφια» τους.

Διόλου τυχαία πολλοί Ανατολικογερμανοί έχασαν κάθε εμπιστοσύνη στην πολιτική διαδικασία και στράφηκαν αβίαστα στην Ακροδεξιά και τα ξενοφοβικά της κηρύγματα, όπως δείχνουν τα υψηλά ποσοστά του AfD και οι μεγάλες διαδηλώσεις της ρατσιστικής οργάνωσης PEGIDA στη Δρέσδη και αλλού.

Αθήνα, Μάιος 2015. Μια γονατισμένη κυβέρνηση «της Αριστεράς», γλείφοντας εκεί που έφτυνε, περνά με συνοπτικές διαδικασίες από το αυτο-ακυρούμενο Κοινοβούλιο ένα πολυνομοσχέδιο που, μεταξύ πολλών άλλων υποχωρήσεων, δίνει στον Σόιμπλε, τον δόκτορα Στρέιντζλαβ της Ευρώπης, αυτό που από την αρχή ζητούσε: ένα «ανεξάρτητο» Υπερταμείο τύπου Treuhand, στο οποίο θα μεταβιβαστούν όλα τα εναπομείναντα «ασημικά» του ελληνικού Δημοσίου για 99 έτη.

Mε το Υπερταμείο, που θα απορροφήσει τα περιουσιακά στοιχεία του «αποτυχημένου» ΤΑΙΠΕΔ, καταργείται de facto η εθνική κυριαρχία -αφού οι επικεφαλής του, που θα το διοικούν με... τηλεκοντρόλ από την Εσπερία, θα χαίρουν πλήρους ασυλίας και δεν θα λογοδοτούν σε κανέναν, ούτε καν στη Βουλή- και βέβαια αφαιρούνται βασικοί «μοχλοί» οικονομικής ανάκαμψης σε μια κατά κύριο λόγο τουριστική χώρα, περιλαμβανομένων των αεροδρομίων, των εμπορικών και επιβατικών λιμανιών, των δικτύων μεταφορών και ενέργειας, κάπου 70.000 ακινήτων κ.ά.

Κι όλο αυτό χωρίς να αλλάζει μείγμα πολιτικής, χωρίς να δίνονται έστω κάποια ψιχία ρευστότητας, χωρίς κάποιο συνοδευτικό «σχέδιο Μάρσαλ», αλλά με ακόμη μεγαλύτερη εντατικοποίηση της υπερφορολόγησης και μόνο αντάλλαγμα κάποιες αόριστες υποσχέσεις μελλοντικής «ελάφρυνσης» του χρέους.

Τα υγρά όνειρα των νεοφιλελεύθερων, όλα όσα δεν μπορούσαν ούτε στον ύπνο τους να περάσουν οι «κακοί» Σαμαροβενιζέλοι, γίνονται σήμερα νόμος του κράτους με δεσμευτική ισχύ.

Κι εμείς, όλοι εμείς, κοιταζόμαστε αμήχανοι.

Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν - που θα’ λεγε κι ο παππούς Θουκυδίδης.