Ένας επιχειρηματίας-ταλιμπάν

Όχι, δεν μου φταίει το μούσι του που τον χαρακτηρίζω έτσι. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, αν και εμφανισιακά μοιάζει με την αρχετυπική εικόνα ενός μαχητή του Ισλαμικού Κράτους συν κάποια επιπλέον κιλά, δεν κερδίζει τον χαρακτηρισμό εξ αυτού. Τον αξίζει γιατί με ιερό φανατισμό έχει εξαπολύσει έναν ανελέητο πόλεμο μέσω των ΜΜΕ που ελέγχει κατά των απίστων, δηλαδή στα καθ' ημάς στην εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση. Τον τελευταίο καιρό σημειώνεται μια έξαρση των εχθροπραξιών με αφορμή βαρύτατους υπαινιγμούς σε ένα άρθρο της εφημερίδας ΒΗΜΑ της Κυριακής για τον Τσακαλώτο, το οποίο με τη σειρά του προκάλεσε την έκδοση ενός κυβερνητικού non paper, όπου το τεκμήριο αθωότητας του υπόδικου Β. Μαρινάκη κονιορτοποιήθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν το γνωστό μεταμεσονύκτιο τηλεφώνημα του ίδιου του Μαρινάκη στον κυβερνητικό εκπρόσωπο, σε αναζήτηση του υπευθύνου(!) συντάκτη της ανακοίνωσης του Μαξίμου. 

Ο επιχειρηματίας αυτός μετά τις τελευταίες εξελίξεις έχει τελεσίδικα πλέον διαβεί τον Ρουβίκωνα της πολιτικής του (συ)στράτευσης υπέρ της ΝΔ. Είναι γνωστό της πάσι ότι τα αντιπολιτευτικά κείμενα των Μέσων που ελέγχει μετουσιώνονται σε επερωτήσεις βουλευτών της μείζονος αντιπολίτευσης, ενώ οι δραστηριότητες της τελευταίας προβάλλονται στο έπακρον. Συγχρόνως, ενέργειες ή γεγονότα περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκά για τον κυβερνητικό σχηματισμό θάβονται ή καταλαμβάνουν τον ελάχιστο δυνατόν χώρο στις εφημερίδες του. Ειδικά τις μέρες αυτές ο μαρινάκειος Τύπος, αλλά και ευρύτερα ο αντιπολιτευόμενος, είναι σχεδόν μονοθεματικός.

Η κυβέρνηση, από την άλλη, φαίνεται ότι έχει χάσει την ψυχραιμία και τον έλεγχο στις δηλώσεις της. Τρανό παράδειγμα ένα επίκαιρο άρθρο  του Θαν. Καρτερού με οξύτατους χαρακτηρισμούς και απαράδεκτο ισοπεδωτικό ύφος. Επειδή όλα αυτά το μόνο που εγγυόνται είναι η περαιτέρω ευτέλιση της πολιτικής ζωής της χώρας καλό θα ήταν από την πλευρά τουλάχιστον της κυβέρνησης να επικρατήσει κοινός νους. Ας καταλάβουν ότι τέτοιου ύφους και περιεχομένου απαντήσεις στην αντιπολιτευτική υστερία της ΝΔ και των συμμάχων της είναι βούτυρο στο ψωμί των πολιτικών της αντιπάλων. Επιπροσθέτως δεν είναι καθόλου ασφαλές ότι αυτές οι κυβερνητικές αντιδράσεις συσπειρώνουν τους οπαδούς της και τους βοηθούν να ξεχάσουν -έστω για λίγο- δυσάρεστα πράγματα, όπως τις συντάξεις τους και το δύστυχο αφορολόγητο όριο που πρόκειται να τσεκουρωθούν για άλλη μία φορά, τη μεγάλη χίμαιρα την οποία τούς έπεισαν ότι είναι εφικτή (από το '13 τουλάχιστον ως τον μοιραίο Ιούλιο του '15) και άλλα εξίσου οδυνηρά. Πόσο ακόμη να "πουλήσει" το ηθικό πλεονέκτημα, ώστε να φτιασιδώσει τη σκληρή πραγματικότητα και το αβέβαιο μέλλον μας;