Ένας ελεύθερος άνθρωπος

Ήταν το 1977 όταν είδα την ταινία του Αντρέι Βάιντα Ο άνθρωπος από μάρμαρο, στον κινηματογράφο Στούντιο, αν θυμάμαι καλά. Τότε καλά κρατούσε ακόμα ο "ακύρηχτος" πόλεμος μεταξύ των -ας πουμε σχηματικά-  ευρωκομμουνισμού και υπαρκτού σοσιαλισμού. Η κριτική γι' αυτή την ταινία που φιλοξενήθηκε στις σελίδες των δύο εφημερίδων της Αριστεράς, της Αυγής και του Ριζοσπάστη, ήταν χαρακτηριστική των δύο αυτών τόσο διαφορετικών αντιλήψεων και δρόμων για το ίδιο όνειρο, αυτό του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Τώρα μετά την πτώση του "Υπαρκτού" και την αποκαθήλωση των γραφειοκρατικών, αυταρχικών -και λίγα λέω- καθεστώτων. η συγκεκριμένη ταινία αλλά και άλλη μία που ακολούθησε λίγα χρόνια μετά, Ο άνθρωπος από σίδερο αποκτούν αξιώσεις ενόρασης. Θυμάμαι ότι, πέρα από την απόλαυση που αισθάνθηκα βλέποντας τις ταινίες του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη, αισθάνθηκα και θαυμασμό για το κουράγιο του να πάει κόντρα στα νερά της τότε πολιτικής εξουσίας στην πατρίδα του. Και είχε το μερίδιό του στις ταλαιπωρίες εξαιτίας αυτού. Τον παραδέχομαι γιατί, ακόμη και στα τελευταία χρόνια της ζωής του, στο βιολογικό του λυκόφως, δεν έκλεισε το στόμα του, ίσα ίσα αυτή τη φορά τα έβαλε με το ακροδεξιό πολιτικό προσωπικό που κυβερνά την Πολωνία. Διαβάστε ένα ωραίο άρθρο-αφιέρωμα στον μεγάλο αυτόν Πολωνό σκηνοθέτη: www.efsyn.gr/arthro/i-foni-kai-i-syneidisi-tis-polonias.