Ένας ασυμβίβαστος και ανυπότακτος άνθρωπος

Αντέγραψα για επικεφαλίδα αυτόν τον υπέρτιτλο ενός κειμένου στη μνήμη του σπουδαίου Περικλή Κοροβέση (1941-2020), που αυτές τις μέρες έφυγε από κοντά μας. Nομίζω ότι τον περιγράφει ακριβοδίκαια. Είχα τη τύχη να τον γνωρίσω σε παρέα και να πιω μαζί του δυο τρία ποτουδάκια. Αυτό που θυμάμαι, πέρα από την ιδιότυπη χροιά -από χρόνια τσιγαρίαση- αλλά καθάρια φωνή του, ήταν η γοητεία που ξεχυνόταν αβίαστα και γεναιόδωρα από την παρουσία του. Ήταν ένας εξαιρετικός αφηγητής ιστοριών. Η μόρφωση, η καλλιέργεια και ο πολιτισμός του ήταν εμφανείς, δίχως καμία διάθεση αυτοπροβολής ή οίησης. Ήταν ένας αυθεντικός διανοούμενος της Αριστεράς, με ανεξάρτητη και ασυμβίβαστη σκέψη. Δεν χωρούσε σε κόμματα. Άλλωστε δεν τα είχε ανάγκη. Το αντίθετο μάλλον ισχύει. Στη μνήμη του παραθέτω μια επιλεκτική αναδημοσίευση της συνέντευξης από τον ιστότοπο Infowar που είχε δώσει στον Θοδωρή Αντωνόπουλο για τη Lifo. Όποιος όμως θέλει να απολαύσει τον Περικλή και τις αφηγηματικές του ικανότητες πρέπει να τη διαβάσει ολόκληρη εδώ  - ανυπερθέτως. Επίσης μπορείτε να τον απολαύσετε σε μια ζωντανή συνέντευξη μετά το τέλος του κειμένου.

Περικλής Κοροβέσης: Να ακολουθείς την κάβλα, τη φουσκοδεντριά, τη λίμπιντό σου

Αναδημοσιεύουμε τρία μικρά κομμάτι από τη συνέντευξη του Περικλή Κοροβέση στον Θοδωρή Αντωνόπουλο για τη Lifo.

Για τον Περικλή Κοροβέση, που γνωρίσαμε όταν ήρθε μια φορά στην πρεμιέρα ενός ντοκιμαντέρ μας στο Floral, και άλλαξε τον κόσμο μας.

«Μπουκάρουν, που λες, οι ασφαλίτες νύχτα στο σπίτι καθώς τρώγαμε, βουτάνε εμένα και τον Στυλιάρη, αφήνουν πίσω τη Νένα Μεντή και τη γυναίκα μου. Ανακατεύουν με τα βρομόχερά τους μέχρι και τα εσώρουχά της, που είχε πάντα θαυμάσια τακτοποιημένα, ένας κανονικός βιασμός. Ε, μετά, ακολούθησαν τα γνωστά, Μπουμπουλίνας, Αβέρωφ, Αίγινα, εξευτελισμός, ξύλο, βασανιστήρια… Είχα, όμως, αποφασίσει ότι δεν θα τους περνούσε, ότι η δική μου πίστη ήταν ισχυρότερη. Έκανα, ταυτόχρονα, και την προσωπική μου σύνδεση με την ιστορία, που πλέον βίωνα ως ζωντανή εμπειρία. Το ΕΑΜ, ας πούμε, δεν ήταν πια ανάγνωσμα, γνώρισα προσωπικά αγωνιστές που σάπιζαν στη φυλακή από το ’47. Δεν θα ξεχάσω το παιδικό πρόσωπο που παρά τις κακουχίες διατηρούσαν, λες και ο χρόνος είχε σταματήσει τη στιγμή της σύλληψης… Ήταν η κρυμμένη, φυλακισμένη, βασανισμένη πλευρά της ανέμελης Αθήνας των φοιτητικών μου χρόνων που προσπαθούσε να αμυνθεί τραγουδώντας, κυρίως Θεοδωράκη, επειδή ξέραμε πόσο εκνεύριζε τους δεσμώτες μας.

*****

Το να ακολουθεί κάποιος την κάβλα, τη φουσκοδεντριά , τη λίμπιντό του, να αναζητά να γονιμοποιήσει το φως στον πλησίον του, ανεξάρτητα από σεξουαλικότητες, φύλα και κοινωνικά πρότυπα, είναι μια διαδικασία εξανθρωπισμού, μια επιθυμία ζωής χωρίς κριτήριο. Τα κριτήρια είναι φυλακή! Και δεν το εννοώ μόνο σαρκικά, όπως συμβαίνει στη Δύση, όπου ο ελεύθερος έρωτας εξελίχθηκε σε καταναγκασμό. Ετεροφυλόφιλοι κι ομοφυλόφιλοι μάθαμε να κατακτάμε τον άλλο, όχι να τον συναντάμε πραγματικά. Όμως η πεμπτουσία της σεξουαλικότητας είναι καταρχάς πνευματική, σε κάνει ένθεο, τρόπον τινά.

Είμαι φτωχός σε υλικά αγαθά,πλούσιος όμως πολύ σε εμπειρίες. Έζησα ανοιχτά, ελεύθερα, σύμφωνα με τις επιθυμίες μου, δίχως εξαναγκασμούς και συμβιβασμούς. Ήμουν πάντα με την Εύα, που δεν δέχτηκε τον μισό Παράδεισο που της δόθηκε αλλά τον διεκδίκησε ολόκληρο, γι’ αυτό και δάγκωσε το Απαγορευμένο Μήλο – το θέμα του επόμενου βιβλίου μου. Χάρηκα το διάβασμα, τη γραφή, τον έρωτα, τη δράση, τη δημιουργία. Ταξίδεψα, ξενιτεύτηκα, έκανα δύο γάμους κι έναν γιο, ζω είκοσι χρόνια τώρα αγαπημένα με την τελευταία σύντροφό μου, τη Μαρία, με την οποία δεν παντρευτήκαμε για να μη χρειαστεί να χωρίσουμε! Τελώ σε έναν διαρκή ενθουσιασμό. Μπορώ να πω, λοιπόν, ότι ναι, την ευχαριστήθηκα τη ζωή μου. Και ότι, τουλάχιστον, δεν θα πεθάνω ηλίθιος.