Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν

Διάβασα στο φύλλο της Κυριακάτικης Αυγής (21/02), στην πρώτη σελίδα, το κεντρικό άρθρο με τίτλο "Μπροστά στη λύση" και υπέρτιτλο "Στην τελική ευθεία οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές" και μου ήρθε αυθόρμητα στο νου ο στίχος αυτός, του σπουδαίου ποιητή Μιχάλη Κατσαρού από το ποίημα με τίτλο ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Για λόγους τάξης αλλά και ουσίας, παραθέτω ολόκληρο το ποίημα :

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί

-καθώς διαβάστηκε-

ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.

Πριν διαβαστεί

όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν

αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.

Η διαθήκη μου για σένα και για σε

χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα

από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους

Αλλάξανε φράσεις σημαντικές

ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο

εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς

τη νέα βουή στα δάση

τον άνεμο τον σκότωσαν - 

τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα

ποιος είναι αυτός που πνίγει...

Και συ λοιπόν

στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις

από φωνή

από τροφή

από άλογο

από σπίτι

στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Διάβασα λοιπόν με πολύ μεγάλη προσοχή αυτό το άρθρο και κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα:

1. Ενώ ο Αλ. Τσίπρας, η Μέρκελ και ο Ολάν πιέζουν για να κλείσει τάχιστα η αξιολόγηση, ένα αόρατο χέρι (λέμε τώρα) φρενάρει τις διαδικασίες.

2.Το αόρατο χέρι προκύπτει ότι είναι το Δ.Ν.Τ., του οποίου ο "πολύς" Πολ Τόμσεν αρθρογραφεί και ζητάει από τη χρεωκοπημένη Ελλάδα τον "ουρανό με τ' άστρα" σε συμπληρωματικά μέτρα για την επόμενη διετία, εξαιτίας ενός δημοσιονομικού κενού -που μόνο αυτός βλέπει- 7-9 δισ. Επίσης ζητάει μεγάλο κούρεμα του χρέους, κάτι που μόλις ακούν οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους παθαίνουν σπασμούς. 

3. Από κοντά και ο γνωστός Ολλανδός αχυράνθρωπος του Σόϊμπλε -πρόεδρος του Eurogroup- εκφράζει την άποψη ότι οι συντάξεις πρέπει να μειωθούν προκειμένου να πάρει το πράσινο φως από τους "θεσμούς" η ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης. Από κοντά και όλα τα άλλα θέματα της διαπραγμάτευσης, όπως το φορολογικό νομοσχέδιο, η "απολιτικοποίηση" της δημόσιας διοίκησης (έτσι το θέτουν κομψά), το νέο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, αυτό που ήθελαν να έχει την έδρα του στο Λουξεμβούργο και ακόμα δεν έχει οργανωθεί, και άλλα πολλά. Να μου θυμηθείτε ότι και για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες θα βάλουν τελικά το χεράκι τους. Και βέβαια μην ξεχνάμε και την προσφυγική κρίση που τους δίνει άλλη μια θαυμάσια ευκαιρία για να ασκήσουν τις πιέσεις τους πάντα σύμφωνα με τις καλύτερες ευρωπαϊκές παραδόσεις και κεκτημένα. Όταν ρώτησαν τον Λετονό αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις πως είναι δυνατόν η Ελλάδα να επιτύχει τους οικονομικούς της στόχους -όπως αυτοί προκύπτουν μέσα από τις μνημονιακές της δεσμεύσεις, όταν αντιμετωπίζει όλα τα βάρη της προσφυγικής κρίσης-, ο καλός αυτός κύριος έδωσε μια απάντηση μεστή νοημάτων. "Επειδή η Ελλάδα αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες με το μεταναστευτικό, καλό θα ήταν να υπάρξουν αποτελέσματα ως προς την εφαρμογή του μνημονίου, να ολοκληρωθεί σύντομα η πρώτη αξιολόγηση, να προχωρήσει η χρηματοδότηση του προγράμματος και να αρθεί το κλίμα αβεβαιότητας". Για το χρέος δεν μίλησε.

4. Μια και ανέφερα το χρέος, του οποίου τη διευθέτηση την "περιμένουμε όπως άλλοι περιμένουν το Πάσχα" οι "εταίροι" μας ουδόλως βιάζονται, ίσα ίσα οι περισσότεροι συνιστούν μόνο επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Ο αριθμός αυτών που συζητούν μια ενδεχόμενη μείωση των επιτοκίων, ή και άλλες οικονομοτεχνικές μεθόδους, μειώνεται συνεχώς. Βέβαια το κούρεμα των δανείων στην ονομαστική τους αξία αποτελεί μεν για εμάς μια απαγορευμένη ονείρωξη, ενώ για τους δανειστές την απόλυτη διαστροφή. Θα θυμίσω βέβαια ότι μεγάλο μέρος της προεκλογικής μας εκστρατείας βασίστηκε σε αυτή την επιδίωξη. Αναρωτιέμαι πραγματικά τι στο καλό τη θέλαμε την επιτροπή αλήθειας για το χρέος; Δεν δημιουργήθηκε με σκοπό τα πορίσματά της να αποτελούν διαπραγματευτικά όπλα στο ζήτημα της μείωσης του;

Και έτσι πορευόμαστε κόντρα στην βροχή και στο χαλάζι των κατηγοριών ότι καθυστερούν οι ιδιωτικοποιήσεις εξαιτίας αριστερίστικων εμμονών, ότι αποθαρρύνονται οι επενδύσεις, κοιτάξτε τι κάνουν στις Σκουριές, ότι χτίζεται κομματικό κράτος, ότι βιάζεται το Σύνταγμα με αφορμή το νομοσχέδιο για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες και άλλες τέτοιες κατηγόριες-πιέσεις από τους δανειστές μας και τους εγχώριους παρακεντέδες τους.  Όπως έγραφε και ο υπέροχος Γιάννης Καλαϊτζής στο κάτω μέρος των σκίτσων του, στο www, "Ο Τσίπρας φταίει". Δυστυχώς, σύντροφοι και φίλοι, θέλουμε δεν θέλουμε θα πιούμε μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι που μέσα του βρίσκονται ιδιωτικοποιήσεις, ΕΝΦΙΑ, φορομπηχτικά μέτρα και γενικά εφαρμογή μέτρων που, ως γνωστόν, προκαλούν πόνο στους πολλούς και κέρδη στους λίγους. Μέτρα  που είχαμε καταδικάσει με στέρεα επιχειρηματολογία. Δυστυχώς και ΑΥΤΗ η κυβέρνηση συμμετέχει στη βίαιη ανακατανομή εισοδήματος που ξεκίνησε το 2010 και έκτοτε καλά κρατεί. Σίγουρα δεν το ευχαριστιέται, δεν επαίρεται γι' αυτό, το έχει δηλώσει άλλωστε και ο Αλ. Τσίπρας, αλλά δεν αρκεί. Νομίζω ότι έχουμε φτάσει σ' ένα σημείο όπου πρέπει ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια άλλη πορεία. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε στους μονόδρομους και στους καταναγκασμούς. Η θατσερικής έμπνευσης Τ.Ι.Ν.Α δεν μπορεί να ανήκει στα επιχειρήματά μας. Αντιθέτως, υπάρχουν πάντα επιλογές και δυνατότητες. Δύσκολες επιλογές; Αναμφισβήτητα ναι. Αλλά ο τωρινός δρόμος που ακολουθούμε μας οδηγεί σε αδιέξοδα. Τα αποτελέσματά του ειναι απολύτως μετρήσιμα, κάτι λιγότερο από 30% γενική ανεργία, ύφεση στα ύψη, χρέος στα ύψη, με πολύ χλωμές προοπτικές ουσιώδους μείωσής του, με τη μετανάστευση να γνωρίζει μια νέα θλιβερή άνοιξη, με την παραγωγική βάση της χώρας να έχει δεχτεί ισχυρότατα χτυπήματα και να βρίσκεται νοκάουτ στο ταπί. Από την άλλη μεριά οποιαδήποτε άλλη συζήτηση, ακόμη και για την πιθανότητα να εξετάσουμε κάποια άλλη πορεία, είτε δαιμονοποιείται εξαρχής είτε απορρίπτεται με το επιχείρημα ότι θα μας γυρίσει 30 με 40 χρόνια πίσω. Σχετικά με αυτό ήταν πολύ αποκαλυπτική η απάντηση που έδωσε ο Γ. Στουρνάρας, όταν ρωτήθηκε από τον Αλ. Παπαχελά, για τη δήθεν έφοδο στο Νομισματοκοπείο, προσφιλή αστικό μύθο εκείνων των ημερών. Απάντησε ότι είχε θωρακίσει το όλο σύστημα από τις επιβουλές των δραχμιστών, απλώς, πάνω στη φούρια του, ξέχασε να ενημερώσει την κυβέρνηση. Από την πλευρά μας, άκρα του τάφου σιωπή. Δηλαδή τώρα, σε σχέση με το 2009, πού βρισκόμαστε; Πόσο πίσω έχουμε πάει; Όντως η επιλογή να εγκαταλείψουμε το ευρώ και να κινηθούμε στον ωκεανό της παγκόσμιας οικονομίας με δικό μας νόμισμα είναι ένα ταξείδι σε αχαρτογράφητα νερά, έχει ρίσκο μη μετρήσιμο, αλλά από πότε αυτό σταμάτησε τους ανθρώπους; Νομίζω ότι πρέπει να συζητήσουμε ως κόμμα και ως κοινωνία μια άλλη πορεία. Όλα τα σημάδια γύρω μας αυτό μας δείχνουν. Με αφορμή το προσφυγικό, το τωρινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα του ευρώ έχει απογυμνωθεί από κάθε έννοια αλληλεγγύης, δημοκρατικότητας, σεβασμού στην έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, ακόμη και στη δική τους διαστρεβλωμένη αντίληψη περί "τήρησης των συμπεφωνηθέντων". Τη θέση αυτών των ευρωπαϊκων αξιών τη συνθλίβει το δίκαιο του ισχυρού, η περιφρόνηση στις διαθέσεις και αποφάσεις λαών (όπως αυτές εκφράζονται μέσα από εκλογές και δημοψηφίσματα), εν ολίγοις ο νόμος της ζούγκλας, τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Πρέπει να τολμήσουμε!  

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος