Είναι σκέτοι λαπάδες...

Οι λαπάδες του τίτλου παραπέμπουν στους ποιητές -φαντάζομαι εγχώριους και αλλοεθνείς- όπως τους είχε χαρακτηρίσει ένας πρώην δήμαρχος, βουλευτής και υπουργός της Ν.Δ. ο Σωτήρης Κούβελας. Βέβαια η ντόπια ποικιλία της δεξιάς στις διάφορες συνιστώσες της συνήθως δεν τα πάει και τόσο καλά με τον πολιτισμό και προτιμάει να καταγίνεται με πρακτικότερα πράγματα, όπως καλπονοθείες, χρηματισμούς, εξεύρεση νέων πελατών κλπ. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι οι αριστεροί εξ ορισμού είναι καλά παιδιά και ότι έχουν εκλεκτικές συγγένειες με τους αγγέλους. Κάθε άλλο. Μάλιστα, αν κρίνω από τα πεπραγμένα της πρωτοδεύτερης φοράς Αριστεράς, διαπιστώνω ότι -όχι όλοι- έχουν μια έφεση για να μάθουν τα κόλπα των προγενέστερων. Ίδωμεν... Πάντως μια σχέση με τον πολιτισμό και εν προκειμένω με την ποίηση, της οποίας γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα, την έχει και με το παραπάνω! Σήμερα γιορτάζει η ποίηση και οι θεράποντες αυτής, οι ποιητές. Θέλω, λοιπόν, να συμμετάσχω μαζί με όσους προσπαθήσουν με αφορμή αυτήν την ημέρα να δηλώσουν τη σημασία της ποίησης στη ζωή τους. Κατά την άποψή μου, καθένας από εμάς μπορεί να κρύβει έναν ποιητή που ψάχνει αφορμή και τρόπο να εκφραστεί. Νομίζω δε ότι η καθημερινότητα, παρά τη φαινομενικά  υπνωτική της επαναλειπτικότητα, μπορεί να σου δώσει ευκαιρίες για ενδοσκόπηση και αναστοχασμό, οπότε η ποίηση είναι ante portas (προ των πυλών). Μου αρέσει να σκέφτομαι την ποίηση σαν μια εξαίσια μουσική που συνολικά περικλείει τους επιμέρους μουσικούς φθόγγους των εκφάνσεων της ζωής μας - ανύποπτων νέων, υποψιασμένων ενηλίκων, εραστών παθιασμένων ή μη, τρυφερών ή αδιάφορων συζύγων, γονιών, παππούδων και γιαγιάδων, επαναστατών ή συμβιβασμένων, κινηματικών ή καρεκλάδων, ανιδιοτελών ή ιδιοτελών όλα αυτά δυνητικά παράγουν ποίηση. Γιατί.... 

Εκεί που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες / πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν / πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να του αρέσεις /  πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς [...] / [...] πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν / αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς / όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων /  εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο [...] / [...] πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη / για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες [...] / [...] πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε [...] / Εκεί επάνω σε βρίσκει η ποίηση

Κι ένα υπέροχο απόσπασμα από ένα ποίημα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, που μιλάει για τη δύναμη υποβολής του έρωτα...    

Σβήσε τα μάτια μου - μπορώ να σε κοιτάζω, / τ' αυτιά σφράγισέ τα, να σ' ακούω μπορώ. / Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σε σένα, / και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ. / Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω, / σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά. / Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι. / Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ / μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.                                                                                                                                                                                                                                    

Και ακόμη ένα από την πρόωρα χαμένη Κατερίνα Γώγου:

ΜΑΝΟΥΛΑ
σου αφήνω 200 δρχ. να πάρεις απ'τη λαϊκή φασολάκια απ'αυτά που λέει ο ποιητής γιατί τ'άλλα είναι ακριβά και δε φτάνουνε. Να χουνε ζουμί να βουτάμε.Βγάλε ένα κλειδί για το παιδί.
Όλα τα χάνει μες στο δρόμο.Πέρνα του το σ'ένα κορδόνι στο λαιμό βρες ένα χρώμα γαλανό να μη στεναχωριέται.Έτσι όπως το πάει θα μένει πάντα έξω.Βάλε σ'ενα ποτήρι του κρασιού κάτι λουλουδάκια που ζωγράφισα την ώρα που κοιμόσταστε.Θα σας αρέσουν.Και πρόσεχε ρε μάνα πού πλένεις τα τζάμια, έκοψες απ'τη χαλκομανία την πατούσα του ακροβάτη και τώρα αγριοκοιτάει εμένα που στέκει μετέωρος στο τεντομένο σκοινί.Πέταξε να παν στο διάολο τα νάυλον σακουλάκια που μαζεύεις θα μας πνίξουνε και τις πρωτομηνιές με τους αγιασμούς που μας ραίνεις στόχω πει εκατομμύρια φορές δε μ'αρεσουν αυτά.Σ' ΑΓΑΠΑΩ.
Μη νομίζεις ξέρω πόσο κουράζεσαι να ζωντανεύεις τα όνειρα.Μα το παιδί είναι μικρό κι εγώ στριμωγμένη.Μη βάλεις πάλι τις φωνές και μουρμουράς μονάχη πως όλο ζω με ψέματα έμαθα και το παιδί κι είμαι ονειροπαρμένη.
Δεν ξέρω όμως μάνα άλλο τρόπο να ζώ.
Είναι κι αυτός μάνα ένας τρόπος να ζήσεις.
Σας αγαπώ πολύ και τις δύο.Μην κλαις.
Πάω να κοιμηθώ.
Έχω να ονειρευτώ
-λεπτομέρειες δηλαδή μείνανε-
απ' αύριο δε θα κλαίει κανένας.

Είναι κρίμα που μια τόσο υψηλή τέχνη  μνημονεύεται μια φορά τον χρόνο και τις υπόλοιπες ημέρες να βασιλεύει η αδιαφορία και η λήθη. Και είναι δυό φορές κρίμα γιατί, παρόλο το μικρό μας μέγεθος, έχουμε να επιδείξουμε σπουδαίους ποιητές με πολλές διεθνείς διακρίσεις (βραβεία Νόμπελ και Λένιν), αλλά και παγκόσμια αναγνώριση. Θα βρεθούν βέβαια αρκετοί που πιθανόν, καλοπροαίρετα, θα πουν ότι σε αυτούς τους καιρούς η ποίηση μας μάρανε! Κι όμως η ποίηση προσφέρει καταφύγιο, παρηγοριά και συγχρόνως δύναμη να συνεχίζουμε, να επαναπροσδιορίζουμε στόχους, να προσπαθούμε για το καλύτερο, όπως το εννοεί ο καθένας. Γιατί όπως λέει και ο Χόρχε Λ. Μπόρχες,  "Όταν διαβάζουμε ένα καλό ποίημα, φανταζόμαστε πως κι εμείς θα μπορούσαμε να το έχουμε γράψει, πως το ποίημα προϋπήρχε μέσα μας". Αυτή είναι η δύναμη της ποίησης, που μπορεί να δίνει φωνή και στα άρρητα. 

Μακάρι οι δρόμοι μας να συναντιώνται συχνά μ' εκείνους της ποίησης...