Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε ακόμα δεκατρείς...

Μπορεί να ακούγεται λίγο ειρωνικός ο τίτλος του άρθρου. Ειλικρινά, όμως, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Αναφέρομαι φυσικά στα δεκατρία μέλη της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασαν ένα κείμενο με διαπιστώσεις, αιχμές και κάποιες προτάσεις διεξόδου. Αν σε αυτά προστεθούν και όσα είπε ο Παν. Σκουρλέτης σε μια πολύ πρόσφατη ομιλία του, ίσως κάτι κινείται στη συριζέικη μηχανή. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι τα μνημόνια φέρνουν νομοτελειακά νέα μνημόνια, ότι βρισκόμαστε στο σημείο μετάβασης για το 4ο και ότι, όταν ανέλαβαν την εξουσία, δεν ήταν ανύποπτοι - άσχετα αν λίγο μετά προσπάθησε ανεπιτυχώς να τα μαζέψει. Μπορεί να είναι  μαζεμένοι και διστακτικοί, μπορεί να είναι λίγοι, αλλά ακούγεται κάτι. Επειδή μάλιστα υπάρχει δέσμευση ότι, παρόλο που το κείμενο δεν μπήκε σε ψηφοφορία, θα συζητηθεί μαζί με την απόφαση της Κ.Ε. στις οργανώσεις, ίσως αυτοί οι δεκατρείς να... αβγατίσουν. 

Από το κείμενό τους, θα σταθώ στην ακροτελεύτια παράγραφο. Δότι, σε αυτή τη συγκυρία και με τις προοπτικές να κινούνται στα γνωστά όρια της οικονομικής αποικίας και επιτροπείας, νομίζω ότι είναι το μοναδικό που μπορεί και πρέπει να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ και το παρόν κυβερνητικό σχήμα. Δυστυχώς απέτυχε παταγωδώς στην οικονομική διαχείριση της κρίσης, απογοήτευσε πολλούς και τα δύο αυτά χρόνια δεν έχει παρουσιάσει ιδιαίτερα πράγματα, εκτός από την οικονομική διαπραγμάτευση με τη γνωστή... επιτυχία. Μάλιστα, ενώ το πολιτικό του κεφάλαιο προϊόντος του χρόνου εξαϋλώνεται, η κυβέρνηση και το κόμμα προσπαθούν να συγκρατήσουν τους ψηφοφόρους τους με κινήσεις που δεν συμβαδίζουν με τις προγραμματικές θέσεις και την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Δύο παραδείγματα περίεργης(;) συμπεριφοράς είναι όσα έχουν συμβεί με τους εκπροσώπους της Εκκλησίας το τελευταίο εξάμηνο και με το γήπεδο της ΑΕΚ, εκεί στη Φιλαδέλφια. Είναι φανερή και στις δύο περιπτώσεις η σπουδή της κυβέρνησης να τα βρει μαζί τους "εξωγηπεδικά", αν μου επιτρέπετε να το πω. Θα μου πείτε και οι δύο είναι... θεσμοί στον χώρο τους και εσύ προσπαθείς να συγκρατήσεις τη δημοσκοπική κατρακύλα με βάση ανοίκιες συμμαχίες ή στην καλύτερη περίπτωση κλείσιμο του ματιού. Θα ρωτήσετε με το δίκιο σας: Και οι θέσεις σου; Τόσο το χειρότερο γι' αυτές! Εδώ και καταλήψεις αδειάζουν, άμα λάχει, υπόδικους και προμηθευτές του Δημοσίου αναγορεύουν σε καναλάρχες, κλειστά κέντρα υποδοχής των προσφύγων φαντάζουν πλέον ως αποδεκτές λύσεις, σε κάτι ενοχλητικά πράγματα του παρελθόντος θα κολλήσουμε τώρα; Άλλωστε μας περιμένουν και οι νέοι μας σύμμαχοι στην Ευρώπη και δεν είναι πρέπον να τους αγρεύουμε. 

Δεν θα ασχοληθώ σε αυτό το σημείωμα με τις οικονομικές πλευρές της πρόσφατης συμφωνίας(;), ούτε με όσα είπε στην τοποθέτησή του ο Αλ. Τσίπρας στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αποτελέσουν θέμα ενός άλλου σημειώματος. Ακολουθεί το ενδιαφέρον κομμάτι της εισήγησης των δεκατριών:

[...] "Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να επεξεργαστούμε άμεσα έναν οδικό χάρτη και ένα σχέδιο δράσης, που θα συμπεριλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, ρήξεις και ριζοσπαστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες, ιδιαίτερα στα θέματα που θεωρούνται ώριμα και εν πολλοίς ρεαλιστικά.  Την ίδια στιγμή ανοίγουμε τη βεντάλια της πολιτικής μας παρέμβασης σε ζητήματα εκτός μνημονιακών δεσμεύσεων.
Χρειάζεται  συνολική αριστερή στροφή, συγκρούσεις σε πολλαπλά επίπεδα, κινήσεις και τομές που θα μας επανασυνδέουν με ριζοσπαστικά, αλληλέγγυα και κινηματικά τμήματα της κοινωνίας. Θα χρειαστεί, επίσης, να δούμε αυτοκριτικά το μοντέλο διακυβέρνησης και το στυλ εξουσίας, που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι σε απόσταση από τις εξαγγελίες και την αριστερή μας συνείδηση και κουλτούρα.   
Την προηγούμενη περίοδο έγιναν επιλογές, χωρίς να είναι συλλογικά αποφασισμένες, που δεν συνάδουν με την αριστερή και ριζοσπαστική μας φυσιογνωμία. Τα κέντρα κράτησης για τους πρόσφυγες, τα θεσμικά εμπόδια στη διαδικασία ασύλου, το σπάσιμο καταλήψεων, οι υποχωρήσεις σε ζητήματα δικαιοσύνης και δικαιωμάτων, το αναπτυξιακό μοντέλο, που ενίοτε παίρνει μορφή μεγάλων φαραωνικών έργων, σε αντίθεση με υπαρκτές προσπάθειες μιας διαφορετικού τύπου ήπιας και οικολογικά ισορροπημένης ανάπτυξης κ.α., πλήττουν τη φερεγγυότητά μας και δημιουργούν ερωτηματικά και εύλογες ενστάσεις από ένα ευρύ τμήμα του κόσμου της αριστεράς και της κοινωνικής αμφισβήτησης.    
Στη νέα φάση θα χρειαστεί ουσιαστική συζήτηση, σχέδιο, με βάση τις συλλογικές μας αποφάσεις, αξιολόγηση και αναπροσανατολισμός σε πολιτικές και πρόσωπα που θα τις εκφράσουν.
Να επιμείνουμε στις συνεδριακές μας δεσμεύσεις για μεγάλες ριζοσπαστικές νομοθετικές παρεμβάσεις, στα δικαιώματα και τη διεύρυνσή τους, στα ζητήματα της Δικαιοοσύνης, στο κράτος και τους θεσμούς του, στην παραγωγική και οικολογική ανασυγκρότηση, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην υγεία και την παιδεία. Να ασχοληθούμε σοβαρά με όλα τα λαϊκά προβλήματα που χρονίζουν ή αυτά που δημιούργησε η κρίση, όπως η αντιμετώπιση της φτώχειας, η περιφρούρηση της πρώτης κατοικίας, οι συνθήκες εργασίας, η φροντίδα για τους «αόρατους».  Να λύσουμε τα περισσότερα από τα μικρά τοπικά προβλήματα που λιμνάζουν, να επαναφέρουμε την αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό, όπως τον πρώτο καιρό, στην αντιμετώπιση του προσφυγικού αποτρέποντας πρακτικές αποτροπής, πρακτικές που μας πληγώνουν. Να προχωρήσουμε σε τομές που είναι ώριμες στη συνείδηση της κοινωνίας σε ζητήματα όπως αυτά που αφορούν τη σχέση εκκλησίας και κράτους κ.α.
Μόνο έτσι μπορούμε να επουλώσουμε πληγές και να ξαναπιάσουμε το νήμα με την κοινωνία και τα κινήματα".