Ε, δεν αντέχεται τόση εξυπνάδα!

Ωραία λοιπόν, μπήκαμε σε σκληρό λοκντάουν, όπως το είχαν προαναφέρει πλείστα όσα "πετσωμένα" και μη ΜΜΕ, όπως το περιέγραψε λεπτομερειακά ο -ποιος άλλος καταλληλότερος;- Νικ δε Χαρντ. Αλήθεια τα προηγούμενα λοκντάουν πώς είναι σωστό να ονοματίζονται; Ο ευσεβέστατος και λεξιπλάστης κ. Μπαμπινιώτης μπορεί να μας φωτίσει; Ας πούμε, μετρίας σκληρότητας, πολύ μαλακά; Έξυπνα, πανέξυπνα, πανηλίθια; Έχουμε δικαίωμα να τα κρίνουμε ή θα προστεθούμε σ' εκείνους τους ουτιδανούς, που απεργάζονται την καταστροφή του έθνους και τορπιλίζουν την πανεθνική προσπάθεια προς την επιχείρηση Ελευθερία; Είναι ωφέλιμα τα νέα μέτρα, άχρηστα ή αποδοτικά, σε σχέση πάντα με το κόστος τους, τόσο ως προς το αποτέλεσμά τους στην οικονομία, όσο και ως προς τον αντίκτυπό τους στην ψυχική υγεία μας. Όπως λέμε, φίλοι μου, σχέση τιμής με ποιότητα; Αναρωτιέμαι, παρόλο που η κυρίαρχη αντίληψη σε αυτή την κυβέρνηση είναι να αντιμετωπίζονται διάφορα ζητήματα της καθημερινότητας υπό το πρίσμα της ασφάλειας, είτε είναι θέματα παιδείας, υγείας κ.λπ., πώς και δεν τους πέρασε από το μυαλό να προσλάβουν ακόμη περισσότερους αστυνομικούς;  Να τους βλέπει ο κορονοϊός και να τα κάνει πάνω του από τον φόβο. Κι εμείς μαζί του, από τα γέλια.

Βγήκε κι αυτό το παιδί, ο οξυδερκής Πέτσας, και έκανε έκκληση (στον Αντ1) να μην τρολάρουμε τα μέτρα. Είναι ο ίδιος φωστήρας, που είχε δηλώσει ότι "Αν είχαμε ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ΜΕΘ, θα είχαμε πετάξει δεκάδες εκατομμύρια". Τώρα βέβαια, το "βαστάτε ποδαράκια μου" είναι η κυρίαρχη περιγραφή των πεπραγμένων της κυβέρνησης. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση τρολάρει την υπομονή και τη νοημοσύνη μας. Όσο περισσότερα "έξυπνα μέτρα", έναντι της πανδημίας, παίρνει τόσο εμείς βλακεύουμε. Βεβαίως, όταν πρόκειται να χαρίσει χρήματα στην εκκλησία, αυτά πάντα βρίσκονται! Γιατί στο επιτελικό σχέδιο των επιτελικών αρίστων που μας κυβερνούν, διακριτή σημασία έχει η οικονομική ενίσχυση της εκκλησίας,  και μη ξεχνιόμαστε, των ΜΜΕ - αν και όχι όλων. 

Κατά τα άλλα η ατομική ευθύνη κλήνεται σε όλες τις πτώσεις, με μοναδική εξαίρεση την κυβέρνησή μας. Αυτή κάνει πάντα σωστές και έγκαιρες κινήσεις, αλλά οι πολίτες της χώρας δεν το εκτιμούν και πουλαροδείχνουν ανεύθυνα και απελπιστικά... Φταίνε πάντα οι άλλοι, που τα μέτρα δεν αποδίδουν. Φταίνε γιατί συνωστίζονται στα ΜΜΜ, στις πλατείες, στις συγκεντρώσεις στους τόπους δουλειάς κ.λπ. Ας πούμε, ένας που δουλεύει και πηγαινοέρχεται δυο φορές την ημέρα σπίτι-εργασία και τούμπαλιν, παστωμένος στα βαγόνια του μετρό ή στα λεωφορεία, περνά οκτώ ώρες κατ' ελάχιστον σε ένα εργασιακό περιβάλλον, όπου η διασπορά του κορονοϊού είναι terra incognita για κυβέρνηση και επιστημονική κοινότητα, θα κολλήσει τον κορονοϊό μόνο αν περιφέρεται ασκόπως σε σουπερμάρκετ, πέραν των δύο χλμ. από τη κατοικία του, ή μόνο αν μπαίνει στο αυτοκίνητό του για να πάει να περπατήσει στην παραλία ή στο βουνό! 

Προφανώς μας περνάνε για μπετόβλακες και, ξέρετε κάτι, ίσως έχουν δίκιο. Βρίσκουν και τα κάνουν. Σήμερα φιλοξενώ ένα τσούγδικο άρθρο της Έλενας Ακρίτα (στη στήλη Γνώμες) από τον ιστότοπο news247.gr. Πραγματεύεται την πληρωμή μέρους του μισθού όσων λαϊκών εργάζονται στους ναούς της επικράτειας. Δεν ισχυρίζομαι ότι το γκουβέρνο θα πέσει εκτός προϋπολογισμού από αυτό το έξοδο. Έχει όμως βαριά συμβολική αξία αυτή η επιλογή, ιδιαίτερα τώρα. Νομίζω ότι όλοι το καταλαβαίνουμε...

Η ατομική ευθύνη της θείας σου

Όταν η χώρα βουλιάζει στην ανέχεια, στην ασθένεια, στην απόγνωση και ο πρωθυπουργός της πληρώνει ψάλτες και καντηλανάφτες για να μη χάσει τα ψηφαλάκια της εκκλησίας, έχει ευθύνη που θα καταγραφεί στην ιστορία.

Τι έκανε πάλι ο γίγαντας, ο κολοσσός, ο ανέμελος ποδηλάτης; Τί πήγε κι έκανε o τεράστιος; Πού πήγε και πέταξε πάλι τα λεφτά μας ενώ εμείς κοιτάζαμε αλλού;

Αλλού κοιτάζαμε εμείς αλλού ντ’ αλλού. Πώς να σωθούμε κοιτάζαμε, πώς να σώσουμε τα παιδιά μας κοιτάζαμε, πώς να σώσουμε τα σπίτια μας κοιτάζαμε, πως να πληρώσουμε τα χρέη μας κοιτάζαμε, πως να επιβιώσουμε σε αυτό το σίχαμα που μάς περιβάλλει, αυτό κοιτάζαμε.

Πού να πάει το μυαλό μας, πού να το συλλάβει νους ανθρώπου, τι πήγε κι έκανε ο πρωθυπουργός με τα λεφτά μας. Συμφώνησε λέει με την εκκλησία να πληρώνει αυτός (δηλαδή εμείς) ένα μέρος από το μισθολόγιο των λαϊκών που εργάζονται εκεί. Ο άρχοντας ο κιμπάρης ο έξω καρδιά που σκορπάει τα κερατιάτικα από τη δική μας τσέπη, πάει και δίνει κι άλλα λεφτά στην εκκλησία.

Θα πληρώνουμε εμείς τον ψάλτη. Και την καντηλανάφτισσα που κάνει φου φου τα κεράκια, ακόμα δεν τα βάλαμε στο εικονοστάσι. Θα χρηματοδοτούμε εμείς – ποιαν; Την Εκκλησία της Ελλάδας τη παμπλούτου. Που έχει περιουσία δισεκατομμυρίων ευρώ και 1.300.000 στρέμματα διασπαρμένα σε ολόκληρη την επικράτεια. (732.000 στρέμματα βοσκοτόπια, 367.000 δασική γη, 189.000 στρέμματα γεωργικές εκτάσεις που τις εκμεταλλεύεται οικονομικά).

Θα πληρώνουμε εμείς για να τα έχει ο Μητσοτάκης καλά με τους παπάδες.

Θα πληρώνουμε εμείς διότι προφανώς συγκαταλέγεται και αυτό στις υποχρεώσεις της… ατομικής μας ευθύνης.

Όπως ατομική μας ευθύνη είναι όλα τα τρελά και τα παράλογα, όλα τα αυθαίρετα και τα καταχρηστικά που κάνει αυτή η κυβέρνηση. Ξέρεις μωρό μου, αυτά που διακηρύσσει ο Μητσοτάκης κι άμα βρει τα σκούρα, τα ανακαλεί πίσω ο Κυριάκος. Κι αυτά δική μας ευθύνη είναι. Ατομική.

Αλήθεια για την ατομική ευθύνη του πρωθυπουργού δεν θα μιλήσει ποτέ κανείς; Αυτός δεν είναι ο καραβοκύρης στον συγκεκριμένο Τιτανικό; Οποια παπαριά κι αν πουν οι υπουργοί του κι οι παραστεκάμενοι του, αυτός δεν έχει την τελική ευθύνη; Την πολιτική, την οριστική και – γιατί όχι; - και την ατομική;

Το ΕΣΥ καταρρέει και δεν έχει ευθύνη;

Κρεββάτια δεν υπάρχουν και δεν έχει ευθύνη;

Βγαίνει ο Πέτσας, λέει το μνημειώδες «καλά που δεν πετάξαμε 10.000.000 στις ΜΕΘ» - και ο πρωθυπουργός δεν έχει ευθύνη; Κι επειδή δεν τα ‘πετάξαμε’ στις ΜΕΘ, τώρα μάς περισσεύουν και τα δίνουμε στην καντηλανάφτισσα. Και  ο πρωθυπουργός πάλι δεν έχει ευθύνη;

Κοντεύουμε να πεθάνουμε οι μισοί σε αυτή τη χώρα και δεν έχει ευθύνη;

Τα εμβόλια πάνε στους δικούς του, στον κάθε Γκρούεζα ‘μα εγώ είμαι του κόμματος, κύριε υπουργέ’ και δεν έχει ευθύνη;

Δεν έχει ευθύνη που δεν εμβολιάζονται οι πραγματικά ευπαθείς ομάδες;

Αυτοί που παίζουν κάθε μέρα τη ζωή τους κορόνα γράμματα;

Οι αυτοκινητιστές που στα ταξί τους μπαίνουν δέκα άγνωστοι κάθε μέρα;

Οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι εργαζόμενοι που αναγκαστικά έρχονται σε επαφή με τόσο κόσμο;

Αλήθεια, αυτούς τους ανθρώπους πότε θα τους εμβολιάσουμε; Πριν ή αφού πεθάνουν;

Ζούμε στη χώρα που βγήκε ο άλλος ο τεράστιος ο Κώστας Καραμανλής και είπε: «Καλύτερα ένα λεωφορείο γεμάτο ή ένας συρμός του Μετρό, και όλοι να φοράνε μάσκα, παρά ένα λεωφορείο μισοάδειο με τους μισούς να φοράνε μάσκα».

Και καλά ο υπουργός πες έχει το ακαταλόγιστο. Ο πρωθυπουργός όμως; Ο άνθρωπος που τον επέλεξε γι’ αυτή τη θέση δεν έχει ευθύνη; Και αν δεν έχει ΚΑΙ αυτός ευθύνη – τότε ποιος έχει; Ο επιβάτης;

Σχεδόν 200.000 σχολικά γεύματα καταργήθηκαν με ευθύνη του πρωθυπουργού. Και δεν ντρέπεται αυτός ο άνθρωπος. Βλέπει τα ματάκια αυτών των παιδιών και δεν σκύβει το βλέμμα. Γιατί εδώ μιλάμε για παιδιά βασανισμένα, παιδιά ταλαιπωρημένα, στοιβαγμένα σε τάξεις με τηλεκπαίδευση του κ@λου, παιδιά που τα στέλνουμε με κουβέρτες στο σχολείο.

Συγγνώμη το έχει καταλάβει αυτό; Έχει καταλάβει ότι είναι πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής χώρας που το 2021 στέλνει τα παιδιά της με κουβέρτες στο σχολείο;

Και δεν έχει ευθύνη; Τεράστια ευθύνη; Πολιτική, προσωπική, ατομική ευθύνη; Είτε μιλάει ως πρωθυπουργός, είτε ως πατέρας που επικαλείται τα παιδιά του,;

Όταν η χώρα βουλιάζει στην ανέχεια, στην ασθένεια, στην απόγνωση κι ο πρωθυπουργός της πληρώνει ψάλτες και καντηλανάφτες για να μη χάσει τα ψηφαλάκια της εκκλησίας, τότε έχει ευθύνη. Κι η ευθύνη αυτή θα καταγραφεί στην Ιστορία.

Και η δική του. Και της θείας του. Αυτής με το λουλακί μαλλί. Που κάθεται στο στασίδι και τον αποθεώνει με την ψήφο της στις εκλογές.