Δυστυχώς, μόνο επιστημονική φαντασία

Ο καλός μου φίλος Γρηγόρης Θ. είχε την καλοσύνη να μου στείλει -τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό- το παρακάτω πειραγμένο βιντεάκι που παρουσιάζει τους σύγχρονους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων να τραγουδούν στίχους από το υπέροχο τραγούδι-ύμνο στην παγκόσμια ειρήνη, που έγραψε ο Τζον Λένον, το "Imagine".

Πραγματικά, αναλογιστείτε το μήνυμα που εκπέμπει. Τι καλά που θα ήταν τα λόγια του τραγουδιού να κέρδιζαν τη σκέψη και την καρδιά των ηγετών του κόσμου. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας. Με ειρήνη, αλληλοκατανόηση, δίχως τους ανταγωνισμούς και τις συνεχείς προσπάθειες από την πλευρά των ισχυρών της γης να εκμεταλλευτούν και να χειραγωγήσουν τους ασθενέστερους. Δίχως πολεμικές συγκρούσεις, δίχως προσφυγιά, δίχως ανώφελους εθνικιστικούς και θρησκευτικούς φανατισμούς, δίχως αλόγιστη καταστροφή των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος. Με την επιστήμη αποκλειστικά προσανατολισμένη στην έρευνα, όχι για τη βελτίωση των όπλων μαζικής καταστροφής, αλλά για τη βελτίωση αποκλειστικά της ζωής σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του τόσο ωραίου και τόσο μοναδικού πλανήτη.

Χίπικα όνειρα ενός μαστούρη... Είναι βέβαιο ότι αυτή είναι η ετυμηγορία για το τραγούδι από τα χείλη των ισχυρών και εξουσιαστών της γης, αρκετοί εκ των οποίων παρελαύνουν σε αυτό το βιντεάκι. Δυστυχώς, μια ματιά στις παγκόσμιες ειδήσεις, αλλά και σε αυτές τις ειδήσεις που αφορούν τη δικιά μας γειτονιά, επιβεβαιώνουν τη ζοφερή πραγματικότητα, την τόσο αντίθετη με όσα λέει το τραγούδι. Αυτές φαίνεται να είναι οι διαδικασίες "ενηλικίωσης" του ανθρώπινου είδους, που γίνονται αποδεκτές με σχετικά μικρές αντιδράσεις από όλους τους ανθρώπους, με αξιοπρόσεκτη υπερταξική διεισδυτικότητα. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ή δεν μας έχουν νουθετήσει με τα λόγια: "Έτσι έχουν τα πράγματα, αυτό είναι το πλαίσιο, προσπάθησε να αποσπάσεις όσο περισσότερα μπορείς υπ' αυτές τις συνθήκες..." Καμία σκέψη περί αλλαγής του πλαισίου, άσε καλύτερα κάποιους άλλους. Πλήρης κανονικοποίηση και αποδοχή των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, του ρατσισμού και της έχθρας απέναντι στον "άλλο", των πολεμικών συρράξεων, εφόσον γίνονται μακριά από εμάς και αφορούν κάποιους "ενοχλητικούς", της ανωτερώτητας της δικιάς μας θρησκείας ή του δικού μας πολιτισμού έναντι των άλλων και πάει λέγοντας. Όπως το συνειδητοποίησε η Χάνα Άρεντ, τότε που παρακολουθούσε τη δίκη του Άιχμαν και μίλησε για την κοινοτοπία του κακού. Του κακού που έχει πάμπολλα πρόσωπα και κινείται με αξιοθαύμαστη άνεση ανάμεσα στις σχέσεις λαών, φυλών, θρησκειών, αλλά και στις σχέσεις ανθρώπων στις κοινότητές τους, στις γειτονιές τους, στους χώρους εργασίας, στις οικογένειές τους. Από μικρό σε συνηθίζουν σε αυτό το τοξικό περιβάλλον και σου λένε ότι πρέπει να γίνεις "άριστος" εντός αυτού.

Όταν σχεδόν όλα γύρω σου πορεύονται με αυτόν τον βηματισμό και συγκλίνουν πάνω από το κεφάλι σου, προκαλώντας ασφυξία και απογοήτευση τότε τουλάχιστον πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην καταλήξεις ένας κυνικός, πικρόχολος άνθρωπος. Ανάμεσα στα πολλά σπουδαία που είχε πει και είχε γράψει ο Χρόνης Μίσσιος είναι και τα παρακάτω λόγια:

"Οταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι  να μην με αλλάξει αυτό.  Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό  είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα  αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο".