Δύσκολοι αποχαιρετισμοί

Ο φίλος σου έφυγε" ή κάπως έτσι ήταν τα λόγια της Ελένης, το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Ήμουν ήδη μουδιασμένος, παγωμένος -για να πω την αλήθεια-, όταν μου έδωσε το ακουστικό η γυναίκα μου και το πρόσωπό της ήταν πιο εύγ-λωττο από οτιδήποτε. Σύμπτωση; Μιλούσα εκείνη τη στιγμή με τον αδερφό μου και το θέμα ήταν -τι άλλο;- τα νέα για τη πο-ρεία της υγείας του φίλου μας στην εντατική του Σισμανογλεί-ου. Του το έκλεισα όπως όπως και άκουσα από σένα, Ελένη, τις τρομερές τελεσίδικες λέξεις, που τόσο φοβόμουν ότι θα ακού-σω και τις ξόρκιζα όσες μέρες ο φίλος μου πάλευε για κάθε ανάσα του στην εντατική.

Είχα την ευλογία να τον γνωρίσω στην αρχή της 5ης γυμνασίου, όταν καθίσαμε στο ίδιο θρανίο, στο φροντιστήριο, εκεί στην οδό Κωλέττη. Κολλήσαμε με απίστευτη ευκολία, λες και γνωρι-ζόμασταν από μικρά παιδιά και απλώς είχαμε καιρό να ειδω-θούμε. Μπήκες στη ζωή μου και εγώ στη δική σου. Σου γνώρι-σα τους φίλους μου και εσύ τους δικούς σου. Έτσι τόσο απλά ξεκίνησε μια σχέση, που κράτησε μέχρι τώρα, μέχρι το ταξίδι σου στο μεγάλο επέκεινα.

Όλα αυτά τα χρόνια οι χαρές σου ήταν δικές μου χαρές και το αντίστροφο. Και οι δοκιμασίες σου και οι οδύνες σου δικές μου και το αντίστροφο. Τι να πρωτοθυμηθώ από όλες τις κοινές αναμνήσεις μας; Να, θυμάμαι μία, τότε, την πρώτη φορά που δώσαμε εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο και ψάχναμε να βρούμε τα ονόματά μας στον κατάλογο των αποτελεσμάτων. Θυμάμαι την απογοήτευσή μας, όταν διαπιστώσαμε ότι είχαμε αποτύχει και μάλιστα παταγωδώς. Περπατούσαμε στο κέντρο της Αθήνας, με κεφάλια σκυμμένα και, καθώς περνούσαμε έξω από τον κινηματογράφο ΑΣΤΥ, έριξες την ιδέα να μπούμε και να δούμε τη ταινία MASH, που τότε προβαλλόταν σε πρώτη προβολή κι όλες οι κριτικές συμφωνούσαν ότι είναι μια έξοχη ταινία. Όντως ήταν αυτό που χρειαζόμασταν εκείνη τη στιγμή. Θυμάμαι ότι γελάσαμε με την καρδιά μας. Εγώ δυο φορές, μία με όσα έβλεπα στην οθόνη και άλλη μία, όταν άκουγα το βρον-τερό γέλιο σου, που έσειε όλο τον κινηματογράφο. Αυτό ήταν ένα σήμα κατατεθέν αποκλειστικά δικό σου. Δεν έχω συναντή-σει άλλον άνθρωπο, που να γελά τόσο σωματικά όσο εσύ. Και αυτό μαρτυρούσε πολλά για την ψυχή και την καρδούλα σου. 

Ήσουν σοβαρός όποτε χρειαζόταν, ποτέ σοβαροφανής, τρυφερός, πάντοτε με έναν καλό λόγο στα χείλη, μια καλή κουβέντα ή εύστοχη συμβουλή, όποτε έκρινες ότι χρειαζόταν. Δεν σε θυμάμαι ποτέ να έχεις τσακωθεί με κανέναν. Όλοι σε σέβονταν και σε αγαπούσαν. Κι αυτό, στη δικιά μου κλίμακα αξιών, είναι το μεγαλύτερο παράσημο, που μπορεί να σου απονεμηθεί από την κοινωνία.

Και τώρα πρέπει να συνεχίσουμε μ' εσένα απόντα. Είναι βαρύ, φίλε μου, το ομολογώ με συντριβή. Δεν μπορώ να βρω τις λέ-ξεις, που θα εκφράσουν γνήσια τα συναισθήματά μου. Ένα πράγμα μόνο μπορώ να υποσχεθώ σ' εσένα, στους αγαπημέ-νους σου, στον εαυτό μου: Η μνήμη σου θα παραμείνει κραταιά και έτσι θα παραμείνεις δίπλα μας, σε μια άλλη διάσταση μεν, αλλά τόσο κοντά μας, όσο ένα τραγούδι, μια κουβέντα, μια σκέψη μάς οδηγούν αβίαστα στο ζεστό σου χαμόγελο, που πριν προλάβει να φτάσει στα χείλη σου, το είχαν μαρτυρήσει τα μάτια σου. Μόνο έτσι, ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία.

Καλό ταξίδι Τόλη μου και καλή αντάμωση.