Δημοκρατικές ευαισθησίες, δικαιώματα και εξωτερική πολιτική

Σήμερα θέλω να ασχοληθώ και να εκφράσω μερικές σκέψεις για το γνωστό θέμα που απασχόλησε -όχι άδικα- τη χριστουγεννιάτικη και πρωτοχρονιάτικη επικαιρότητα. Αυτό με τον Τούρκο στρατιωτικό και την αίτηση ακύρωσης που έκανε η ελληνική κυβέρνηση ενάντια στην απόφαση της αρμόδιας υπηρεσίας που του χορήγησε άσυλο. 

Ομολογώ ότι τέτοια θέματα, που άπτονται συγχρόνως των ανθρώπινων δικαιωμάτων, των στόχων και των επιδιώξεων μιας εθνικής εξωτερικής πολιτικής, του δικαιώματος ενός ανθρώπου -ανεξαρτήτως κατηγοριών- σε μια δίκαιη δίκη, της ανταπόκρισης στην πράξη των ουμανιστικών και προοδευτικών διακηρύξεων ενός αριστερού κόμματος, όταν αυτό πορεύεται στο ναρκοπέδιο του κυβερνητικού πράττειν, βάζουν σε δοκιμασία τις ατομικές αρχές μας και περισσότερο τη συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων, μεταξύ αξιακού φορτίου και ωμής πραγματικότητας.

Η απόφαση της κυβέρνησης να προσβάλει την απόφαση της (ανεξάρτητης) Επιτροπής Ασύλου ήταν έκπληξη για πολύ κόσμο που δεν είναι κατ' ανάγκη υπερασπιστής του συγκεκριμένου κυβερνητικού σχήματος. Η κυβέρνηση, βεβαίως, εξήγησε τους λόγους που την οδήγησαν να καταφύγει σε αυτή την κίνηση, επικαλούμενη ότι επιθυμεί τελεσίδικη απόφαση από την ελληνική δικαιοσύνη ούτως ώστε η απόφαση περί χορήγησης πολιτικού ασύλου και των άλλων σχετικών αποφάσεων που έπονται να περιβάλλονται από το κύρος αυτής. Έτσι, πάντα κατά την κυβέρνηση, η Άγκυρα δεν θα μπορεί να την κατηγορεί ότι υποθάλπει πραξικοπηματίες, εν δυνάμει τρομοκράτες (Γκιουλενιστές), ότι δυναμιτίζει τις σχέσεις των δύο χωρών κ.λπ. Όποιος επιθυμεί αναλυτικότερο σχετικό ρεπορτάζ, εδώ: www.presspublica.gr/a-kyvernisi-zita-tin-akyrosi-tis-parochis-asylou-se-ena-apo-tous-8-tourkous-stratiotikous/

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από την Καθημερινή

Μου φαίνεται ακατανόητη και ασυνεπής η στάση-κίνηση της κυβέρνησης για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το θέμα της έκδοσης η μη ανήκει στη δικαιοδοσία της Δικαιοσύνης και αυτή το χειρίζεται, ενώ το θέμα της χορήγησης ή μη πολιτικού ασύλου ανήκει στη δικαιοδοσία της Υπηρεσίας Ασύλου και αυτή το χειρίζεται. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι και οι δύο αυτοί θεσμοί είναι ανεξάρτητοι. Μπορεί να έχουν ουσιώδη συνάφεια με το Υπουργείο Δικαιοσύνης και Μεταναστευτικής Πολιτικής αντίστοιχα, όμως είναι ανεξάρτητοι της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας. Μπορεί αυτό να φαίνεται ακατανόητο ή εντελώς λανθασμένο στη τουρκική κυβέρνηση, όμως πρέπει να γίνει σεβαστό. Άρα η κυβέρνηση οφείλει με τις εκάστοτε αποφάσεις της να ενισχύει στην πράξη το κύρος αυτών των θεσμών ακόμη κι αν διαφωνεί με τις αποφάσεις και γνωμοδοτήσεις τους. Το τονίζω αυτό γιατί θυμάμαι πολύ καλά ανώτερους κυβερνητικούς "κύκλους" να αποφαίνονται ότι οι 8 στρατιωτικοί είναι πραξικοπηματίες όταν εκδικαζόταν στον Άρειο Πάγο η έκδοσή τους ή μη στην Τουρκία. Αυτό για μένα είναι προσπάθεια επηρεασμού της απόφασης... Και για ένα αριστερό κόμμα που έχει πολύ υψηλά στην ατζέντα του θέματα απονομής δικαιοσύνης και θέματα δημοκρατίας εντός και εκτός συνόρων είναι τουλάχιστον επιλήψιμο. Γνωρίζουν, γνωρίζουμε τι πογκρόμ διώξεων επί δικαίων και αδίκων ασκείται στην Τουρκία εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο με αφορμή ένα πολύ "βολικό" όπως αποδείχθηκε πραξικόπημα για τον Ερντογάν. Γνωρίζουμε επίσης όλοι πώς λειτουργεί η Δικαιοσύνη στη γείτονα χώρα.

Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι, απ' ό,τι τουλάχιστον γνωρίζω, το γεγονός ότι για πρώτη φορά αμφισβητείται η αναγνώριση ενός ανθρώπου ως πολιτικού πρόσφυγα με αυτή την κυβερνητική προσφυγή. Αυτό ανοίγει έναν ολισθηρό δρόμο δημιουργώντας ένα κακό προηγούμενο. Μου είναι ανεξήγητο γιατί, ενώ ο Άρειος Πάγος έχει τελεσίδικα αποφασίσει κατά της έκδοσης των 8 στην Τουρκία, αναφέροντας στην απόφασή του την κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στη γείτονα και των αμφιβολιών για μια δίκαιη δίκη, δίχως εγώ να επιχειρηματολογίσω περαιτέρω για τη ποινή του θανάτου, τα βασανιστήρια, την απάνθρωπη μεταχείρηση κ.λπ., η κυβέρνηση αρνείται de facto την επικουρική μορφή διεθνούς προστασίας που επισύρει ο χαρακτηρισμός κάποιου ως πολιτικού πρόσφυγα.

Δεν κατανοώ λοιπόν τη σπουδή της κυβέρνησης να καταφύγει εκ νέου στη Δικαιοσύνη, ώστε η όποια απόφασή της να "φοράει" το κύρος της, γιατί θυμάμαι επίσης ότι πέρυσι το καλοκαίρι είχαν με νομοθεσία αλλάξει τη σύνθεση των επιτροπών προσφυγών έτσι ώστε να απαρτίζονται κυρίως από δικαστικούς. Θυμάμαι επίσης ότι αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία είχε προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις στο τμήμα δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα γιατί τόση πρεμούρα;

Ένα άλλο στοιχείο που με προβληματίζει είναι τι μπορεί να συμβεί αν τελικά γίνει αποδεκτή αυτή η κυβερνητική παρέμβαση και απορριφθεί η αίτηση ασύλου του συγκεκριμένου και των υπολοίπων που προφανώς ακολουθούν. Ένα προφανές -για μένα- θα είναι η διαδικασία απέλασής τους, αφού θα στερούνται νομιμοποιητικής απόφασης για να παραμείνουν εδώ. Αλλά πού; Υπάρχει περίπτωση να επιστραφούν τελικά στην πατρίδα τους; Φίλοι μου, δεν είμαι νομικός, είναι βέβαιο ότι αγνοώ πράγματα, αλλά άλλο τόσο βέβαιο και ευδιάκριτο είναι το κίνητρο πίσω από τη συγκεκριμένη κυβερνητική ενέργεια.

Είναι η προσπάθεια κατευνασμού της Τουρκίας και της αυξανόμενης επιθετικότητάς της όσο αυτή περισσότερο απομονώνεται διεθνώς. Φοβάμαι όμως ότι η κυβέρνηση, η πατρίδα μας, με αυτό τον τρόπο μπαίνει σε έναν ολισθηρό δρόμο που στο βάθος του -όχι πολύ μακριά- βρίσκεται η δικαίωση στην πράξη ενός αυταρχικότατου καθεστώτος, η έμμεση συμβολή μας στην περαιτέρω αντιδημοκρατική εκτροπή του, στην καλλιέργεια από την πλευρά τους περαιτέρω προσδοκιών και απαιτήσεων από εμάς και ο νοών νοείτω...

Αυτά σκέφτομαι και ομολογώ ότι προβληματίζομαι και ανησυχώ. Αισθάνομαι ότι δεν πετυχαίνει τίποτα το ουσιαστικό, ίσα ίσα οξειδώνει ακόμα περισσότερο την εικόνα της. Όσο για τον αντιπολιτευτικό κουρνιαχτό που έχει ήδη σηκωθεί, θα πω μόνο ότι περισσεύει η υποκρισία ιδιαίτερα από το όλον ΠΑΣΟΚ. Μια κουβέντα θα τους πω: Οτσαλάν! Αν δεν θυμούνται να πάνε να ρωτήσουν τον Πάγκαλο...