Χρόνια πολλά, Μπόμπι!

Σήμερα ο Ντίλαν κλείνει τα ογδόντα! Όπως καταλαβαίνετε, όλοι οι μουσικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί -και όχι μόνο- έχουν ένα αφιέρωμα γι' αυτόν τον τόσο σπουδαίο τραγουδοποιό-ποιητή, που τόσο καταλυτικά επέδρασε στη μουσική, στους ομοτέχνους του, στη σφυρηλάτηση αντιπολεμικών/κινηματικών συνειδήσεων, τόσων νέων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, που διαδήλωναν με τα τραγούδια του να παίζουν στο τζουκ μποξ του μυαλού τους. Είναι αλήθεια ότι ο Ντίλαν χαρακτήρισε μουσικά τουλάχιστον μια γενιά και μια ολόκληρη εποχή. Αργότερα άλλαξε, πέρασε διάφορες φάσεις, like a rolling stone, για να δανειστώ τον τίτλο ενός αγαπημένου μου τραγουδιού. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε καλλιτέχνη, κάθε ανθρώπου, να αναθεωρεί τα πιστεύω του. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε την απαίτηση να μπαίνει εσαεί στα δικά μας καλούπια, τα όποια καλούπια. Φυσικά ο καθείς κρίνεται. 

Στην αρχή σκέφτηκα να βρω στο YouTube πέντε έξι τραγούδια του, που να τα ξεχωρίζω για διάφορους λόγους και να μου αρέσουν πολύ.  Πολύ σύντομα ανακάλυψα ότι μου ήταν αδύνατον, γιατί δεν την πάω την αδικία. Με άλλα λόγια, θα αδικούσα κατάφωρα το 11ο, 12ο και πάει λέγοντας τραγούδι, που δεν θα το συμπεριελάμβανα στο μικρό μου αφιέρωμα, για τα 80στά του γενέθλια. Οπότε προτίμησα να βάλω τραγούδια του, που τα τραγούδησαν σημαντικοί ομότεχνοί του. Ξέρετε, η διασκευή από έναν καλλιτέχνη και δη αναγνωρισμένο του τραγουδιού ενός συναδέλφου του, κρύβει τον ανομολόγητο θαυμασμό του, ίσως λίγη ζήλια και τη μεγάλη επιθυμία του να το ερμηνεύσει με τον δικό του προσωπικό τρόπο, που εκφράζει τη συγκίνησή του και κάνει το τραγούδι να "μιλά" νεωτεριστικά στο κοινό. Έχουν γραφτεί διασκευές αριστουργήματα, που στέκουν επάξια, αν όχι είναι και καλύτερες των πρωτοτύπων.  Ακόμα κι έτσι όμως, είχα πρόβλημα επιλογής...

Πιστεύω πάντως, κι αυτό δεν είναι κακία, γιατί διαφωνώ σε διάφορα σημεία της πορείας του, ότι στην περίπτωση του Μπόμπι το σύνολο του έργου του είναι σαφώς μεγαλύτερο, ανώτερο του ίδιου του δημιουργού. Μπορεί σε πρώτη ανάγνωση να φαίνεται οξύμωρο, αλλά το έχουμε δει και σε άλλους - δεν χρειάζονται ονόματα. Άλλωστε στον χώρο της τέχνης αυτή η φαινομενική αντίφαση, δηλαδή η αυτονόμηση κατά κάποιο τρόπο του έργου από τον ίδιο τον δημιουργό του δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο. Υπόσχομαι κάποια στγμή στο μέλλον να γράψω κάτι γι' αυτό. 

Χρόνια πολλά, λοιπόν, Μπόμπι. Σε ευχαριστούμε για όλες τις υπέροχες μουσικές, τους σπουδαίους στίχους, με τους οποίους έντυσες όνειρα, προσδοκίες, ελπίδες, αγώνες τόσων ανθρώπων, σε τόσες δεκαετίες και θα σου ευχηθώ με σπαράγματα των στίχων από το υπέροχο τραγούδι σου "I Shall Be Released": [...] Βλέπω το φως σου να λάμπει / Από τα δυτικά προς τα ανατολικά για πολλά χρόνια ακόμα, μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα για σένα, για όλους, που θα απελευθερωθείς [...].