Χρειάζονται πολλά σωσίβια
2016-07-29 10:23Την Τετάρτη που μας πέρασε, ο Α. Τσίπρας εξήγγειλε στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής μια σειρά μέτρων (Εφτά πυλώνες) που σκοπό έχουν να ανακουφίσουν τις κοινωνικές ομάδες που επλήγησαν περισσότερο από την εξαετή και πλέον εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει τα μέτρα εδώ: www.efsyn.gr/arthro/paremvaseis-gia-ena-neo-koinoniko-kratos .
Η κατάσταση που παρέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περιγράφθηκε εύστοχα από τον πρωθυπουργό στην ομιλία του. Απέφυγε (εύλογα) να τοποθετηθεί αυτοκριτικά για το 3ο μνημόνιο. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο όργανο δεν είναι κατάλληλο βήμα για κάτι τέτοιο. Εκεί σχεδιάζεις πολιτικές που προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί. Τα ερωτήματα που τίθενται, κατά την άποψή μου, είναι δύο: Πρέπει να υποστηριχτούν από όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων και να τεθούν σε πλήρη εφαρμογή; Και το δεύτερο ερώτημα, τι θα κάνουμε με τον ολοένα διευρυνόμενο αριθμό συμπολιτών μας που διολισθαίνουν κάτω από τα όρια της φτώχειας;
Στο πρώτο ερώτημα απαντά με ένα κατηγορηματικό ΝΑΙ, που με εκφράζει απόλυτα, το παρακάτω άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών. Για το δεύτερο ερώτημα η απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι η ξεκάθαρη αμφισβήτηση των μνημονίων και η σύλληψη μιας άλλης διαφορετικής πολιτικής που θα τεθεί σε πράξη με τη βοήθεια ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος. Δεν μπορεί η Ριζοσπαστική Αριστερά να πιστεύει ότι μέσω της εφαρμογής όσων προβλέπονται από τα μνημόνια θα επιτευχθεί η κοινωνική σωτηρία και θα ακυρωθούν όλες οι αδικίες. Χρειάζεται ένα άλλο πλαίσιο... Πολύς κόσμος πνίγεται και η κυβέρνηση πετά σωσίβια για να κρατήσουν το κεφάλι τους πάνω από τη μνημονιακή θάλασσα και να συνεχίσουν να αναπνέουν. Το πρόβλημα είναι ότι τα σκοινιά κάποια στιγμή θα σωθούν, γιατί ο αριθμός αυτών που πνίγονται μεγαλώνει και το πλοίο Ελλάδα μπάζει νερά.
Δυστυχώς, προς το παρόν, ούτε το λαϊκό κίνημα υπάρχει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ -συλλογικά- δείχνει να πιστεύει και να επεξεργάζεται κάτι έξω από τις ασφυκτικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονταν και δυστυχώς επί των ημερών μας εξακολουθούν να εφαρμόζονται.
Ζητείται Ελπίς!
Υπέρ πάντων η επιβίωση του λαού
Η πολιτική των μνημονίων και του ελέγχου της ελληνικής οικονομίας από τους δανειστές οδήγησε τεράστιες μάζες ανθρώπων σε φτωχοποίηση και σε αποδιάρθρωση την ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχει πολίτης ή πολιτική δύναμη που να μη συμφωνεί και που να μην περιγράφει την κατάσταση με τα μελανότερα χρώματα.
Η πολιτική των μνημονίων έγινε αποδεκτή και εφαρμόζεται από μια κυβέρνηση που προήλθε από τον χώρο της Αριστεράς.
Κάποιοι δεν τη θεωρούν πλέον Αριστερά, πιστεύουν πως έχει μεταλλαχθεί.
Δεν είναι δική μας δουλειά να δίνουμε πιστοποιητικά κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων.
Χώρια που απεχθανόμαστε κάτι τέτοιο και το θεωρούμε πολιτικό ρατσισμό. Δεχόμαστε αυτό που δηλώνουν οι άλλοι για τον εαυτό τους και με αυτό ως βάση τους ελέγχουμε.
Ασκούσαμε και ασκούμε κριτική στην κυβέρνηση που, ενώ δηλώνει αριστερή και αναγκασμένη να εφαρμόσει μια πολιτική που δεν είναι δική της, ταυτόχρονα δεν εξαντλεί όποιες δυνατότητες έχει για να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα τα οποία πληρώνουν βαρύτατο τίμημα εξαιτίας της κρίσης.
Απαιτούσαμε και απαιτούμε να υπάρχουν μέτρα ανακούφισης για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων και ειδικότερα για τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας.
Η επιβίωση του ελληνικού λαού είναι για μας πάνω από όλα.
Χθες ο πρωθυπουργός προχώρησε σε σειρά εξαγγελιών ή υπενθύμισε μέτρα που ήδη εφαρμόζονται για τους συνταξιούχους που έχασαν το ΕΚΑΣ, για την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, για την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την προστασία της εργασίας, την αντιμετώπιση της ανεργίας, τη στεγαστική πολιτική, την παιδεία.
Οσα είπε ασφαλώς δεν είναι η οριστική διέξοδος από τα προβλήματα.
Είναι, όμως, μια ελάχιστη ζώνη προστασίας για να μην πάμε πιο κάτω από εκεί που έχουμε φτάσει ως χώρα, ως κοινωνία, ως λαός.
Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού, όπως ήταν αναμενόμενο, δέχτηκαν οξύτατη κριτική. Αλλά μπροστά στο καίριο ζήτημα που είναι η επιβίωση του λαού, η κριτική δεν αρκεί.
Το ερώτημα είναι απλό: αυτά που εξαγγέλθηκαν πρέπει να γίνουν πράξη;
Εμείς απαντάμε: «Ναι». Τα θέλουμε και ζητάμε περισσότερα.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τις πολιτικές δυνάμεις και τις κοινωνικές οργανώσεις να καταθέσουν προτάσεις.
