Χαμογέλα, ρε! Τι σου ζητάνε;*

Δίχως πολλά πολλά σχόλια οι παρακάτω οδηγίες... προς ναυτιλομένους, δηλαδή προς  τους εργαζόμενους πασίγνωστης αλυσίδας σούπερ μάρκετ (My Market), δόθηκαν από τη διεύθυνση ενός καταστήματος. Η εν λόγω διευθύντρια αισθάνεται ότι επιτελεί κοινωνικό έργο, επειδή καταβάλλει στην ώρα τους τα 300 ευρώ της μισθοδοσίας εκάστου υπαλλήλου, οπότε έχει εύλογες απαιτήσεις.

Επειδή η φωτογραφία είναι μικρή, σας παραθέτω αυτά που γράφονται αυτολεξεί:

Καλησπέρα σας,
Σε συνέχεια της επικοινωνίας του διευθυντή της εταιρείας μας, θα σας αναφέρω κάποιους λόγους για να χαμογελάτε για όσους δυσκολεύονται να το κάνουν.
➤ Επειδή έχετε δουλειά
➤ Επειδή πληρωνόσαστε στην ώρα σας (για αυτούς που θα πουν ότι παίρνουν 300 euro θυμίζω ότι το 300 σε σχέση με το μηδέν είναι 300% περισσότερο).
➤ Επειδή εργάζεστε σε μία εταιρεία που σέβεται και ακούει τα προβλήματά σας.
➤ Επειδή η εταιρεία επένδυσε χρήματα για να συνεχίζετε να εργάζεστε.
➤ Επειδή πληρώνεστε για αυτό
➤ Επειδή οι πελάτες του καταστήματος σας πληρώνουν, και πρέπει να τους ευχαριστείτε για αυτό με ένα χαμόγελο.
➤ Γιατί θα έχουμε τόσο καλές προσφορές που πρέπει να τις διαφημίζουμε.
Ανυπομονώ να δω την ανταπόκρισή σας στα αποτελέσματα του μυστικού επισκέπτη που θα γίνει μέσα στον μήνα.
Ευχαριστώ
Περιφερειακή Διευθύντρια Λειτουργίας Καταστημάτων My Market
Γενική Διεύθυνση Λειτουργίας Καταστημάτων.

Το κείμενο είναι υποδηλωτικό της εργοδοτικής βιαιότητας, αυθαιρεσίας και χοντροκοπιάς, που δυστυχώς χαρακτηρίζει πολλούς χώρους εργασίας. Συνήθως αυτές περνούν απαρατήρητες. Επίσης το παραπάνω κείμενο, εκτός από την εργοδοτική σκληρότητα, φωνάζει και την ασχετοσύνη της συγκεκριμένης διευθύντριας στα μαθηματικά. Τα 300 ευρώ δεν είναι το 300% του 0, αλλά είναι των 100 ευρώ. Με ό,τι κι αν πολλαπλασιάσεις ή διαιρέσεις το 0, το αποτέλεσμα θα είναι 0. Η συγκεκριμένη διευθύντρια πρέπει να ξαναγυρίσει στο σχολείο επειγόντως...

Αυτά τα 300 ευρώ που πληρώνει με τόση γαλαντομία η καλή αυτή εταιρεία τι ήταν; Ο υποκατώτατος, που υποτίθεται ότι καταργήθηκε προσφάτως; Και επί τη ευκαιρία, τι σημαίνει υποκατώτατος; Τι βάρβαρος νεολογισμός είναι αυτός; Αποτελεί τον φραστικό ευπρεπισμό της εργασιακής ζούγκλας; Να τολμήσω να ρωτήσω αν υπάρχει υπερανώτατος μισθός; 

Η εταιρεία My Market, αντιλαμβανόμενη τη δυσφήμιση που η διευθύντρια ενός καταστήματος έκανε στο σύνολο της επιχείρησης, προσπάθησε να διορθώσει τα πράγματα με μια ανακοίνωση. Τους κατανοώ, όμως δυστυχώς δεν νομίζω ότι θα ξεχαστεί εύκολα η σύνδεση της εταιρείας με τη συγκεκριμένη εργοδοτική πρακτική.

*  Εμπνεύστηκα τον τίτλο του κειμένου, αν σας φάνηκε γνωστός, από ένα σπουδαίο βιβλίο που έγραψε ο αείμνηστος Χρόνης Μίσσιος. Κάποτε είχα την αγαθή τύχη να τον γνωρίσω. Ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ακόμη καλύτερος από όσο τα βιβλία του φώναζαν. Σε όποιους δεν έχετε διαβάσει τα έργα του, λέω απερίφραστα ότι έχετε χάσει. Όμως ευτυχώς ποτέ δεν είναι αργά. Παρακάτω θα βρείτε ένα μικρό απόσπασμα από το συγκεκριμένο βιβλίο, έτσι σαν μια παρέναιση για να το αναζητήσετε.

[...] Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δεν θα ‘ρθει ποτέ…

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…