Ας τρελαθούμε λοιπόν...

Εμείς έχουμε νομίζω δικαίωμα να τρελαθούμε με τα κατορθώματα αυτής της απίστευτης αθλητικά και χαλύβδινης ψυχικά εθνικής ομάδας γυναικών μπάσκετ. Στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που γίνεται στην Πράγα, η ομάδα μας μαζί με την ομάδα του Βελγίου έχουν μαγέψει και καταπλήξει, τουλάχιστον, την πανευρωπαϊκή μπασκετική κοινότητα με τις εμφανίσεις και τα κατορθώματά τους. Η ελληνική εθνική ομάδα έχει ήδη επιτύχει τον κύριο στόχο της, που είναι η πρόκριση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2018, στην Ισπανία. Και σήμερα κυνηγάει το όνειρο που είναι ένα μετάλιο, κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του γυναικείου μπάσκετ. Η καλύτερη θέση που είχε κατακτήσει ποτέ στο παρελθόν ήταν η 5η. Καταλαβαίνετε το μέγεθος του διακυβεύματος, αλλά και το μέγεθος του θετικού αντίκτυπου που αυτή η πορεία -δεν έχει τελειώσει ακόμα- της ομάδας μας θα έχει στο ίδιο το άθλημα. Και εξηγούμαι: Επί δεκαετίες το μπάσκετ ζούσε στη σκιά του ποδοσφαίρου. Λιγοστοί φίλαθλοι, απουσία ισχυρών οικονομικών παραγόντων, αδιαφορία κάλυψης από τη δημόσια τηλεόραση, συνέθεταν ένα μικρομεσαίο πρωτάθλημα στα ευρωπαϊκά πλαίσια και μια εθνική ομάδα που παράδερνε στη μετριότητα, παρά την κατά καιρούς παρουσία πολύ καλών παικτών. Αυτά που σας γράφω αφορούσαν το αντρικό μπάσκετ, γιατί το γυναικείο αντίστοιχο πρωτάθλημα και η εθνική ομάδα βρίσκονταν σε απόλυτη αφάνεια.

Αυτά όλα άλλαξαν με την έλευση του Νίκου Γκάλη από την Αμερική στην ομάδα του Άρη, όπου κάποια στιγμή συναντήθηκε με τον άλλο μεγάλο παίκτη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, και η ιστορία είναι γνωστή από τότε. Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε την καταλυτική επίδραση που είχε στα πράγματα μια χούφτα ανθρώπων σε νευραλγικά  πόστα στη διοίκηση της ομοσπονδίας καλαθοσφαίρισης, όπως οι Αλεξάνδρου, Βασιλακόπουλος, Καπαγέρωφ κ.ά., καθώς και την παθιασμένη και εμπνευσμένη στήριξη και προβολή της εθνικής ομάδας και του αθλήματος από λίγους αθλητικογράφους, με κορυφαίο τον αξέχαστο Φίλιππο Συρίγο. Το χρυσό που κατακτήσαμε το '87, του οποίου πριν από δέκα μέρες γιορτάσαμε την 30ή επέτειο, κυριολεκτικά εκτόξευσε το ενδιαφέρον του κόσμου για το άθλημα. Θυμάμαι ότι λίγο μετά η Ελλάδα γέμισε μπασκέτες, όπου υπήρχε ελεύθερος χώρος, και μικροί και μεγάλοι ντρίμπλαραν και σούταραν ακατάπαυστα την πορτοκαλί... σπυριάρα.

Πιστεύω ότι τα κατορθώματα αυτής της γυναικείας ομάδας -που έχει και αρκετές ελλείψεις λόγω τραυματισμών- είναι ικανά να απογειώσουν το άθλημα και να το φτάσουν πολύ ψηλά. "[...] Έρχονται άλλες εποχές", όπως λέει το τραγούδι που είχε γραφτεί για την επιτυχία του 1987. Καλώς να έρθουν λοιπόν, είναι καλοδεχούμενες, τις θέλουμε και τις έχουμε ανάγκη. Κορίτσια, σας ευχαριστούμε πολύ, μας έχετε συγκινήσει και μας έχετε κάνει περήφανους. Επίσης η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε και πολλούς λόγους για τους οποίους να είμαστε περήφανοι. Πιστεύω ότι θα κάνετε και αυτή την υπέρβαση και θα μας χαρίσετε περισσότερη εθνική μούρλα.

Από έναν παθιασμένο μπασκετικό δεχτείτε τις ευχές μου και την ευγνωμοσύνη μου.