Άραγε αγοράζει λαχεία ο Αλέξης;

Ένας εναλλακτικός και μακρύτερος τίτλος θα ήταν: Πώς πέφτεις με το κεφάλι από την Ακρόπολη, τον Λυκαβητό (από ένα ύψωμα εν πάση περιπτώσει) και όχι μόνο προσγειώνεσαι στα πόδια σου, δίχως τη παραμικρή αβαρία, αλλά βρίσκεις και πορτοφόλι! 

Ε, κάπως έτσι συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ και όλα όσα ψήφισε και εφάρμοσε τα τελευταία τρία χρόνια. Έχει περάσει -παλαιότερα ολοφυρόμενος και νυν στη μούγκα- απίθανα νομοθετήματα σε σχέση με ό,τι ευαγγελιζόταν στο πρόσφατο παρελθόν, δίχως να ανοίξει -κοινωνικά- ρουθούνι. Ελπίζω οι φίλοι μου οι Συριζαίοι να μην αισθάνονται περηφάνια γι' αυτό το τελευταίο... Η χώρα είναι κυριολεκτικά πεδουκλωμένη με απίστευτους -για την κατάσταση της παραγωγικής της μηχανής και για τις ικανότητές της-  οικονομικούς στόχους για τα προσεχή πέντε χρόνια και εξόχως απαιτητικούς μέχρι το 2060 και κάτι, και με εκχωρημένη τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα. Για το χρέος επικρατεί δημιουργική ασάφεια και η όποια συζήτηση περί αυτού συνεχώς αναβάλλεται. Απλώς υπενθυμίζω ότι θα ρυθμιζόταν μετά το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης κάπου την άνοιξη του '16! Θα θυμάστε, ίσως, κάποιες δηλώσεις του πρωθυπουργού μας εκείνο το Πάσχα...

Όλα αυτά τα αδιανόητα πράγματα που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την ίδια του τη φύση, τα προτάγματά του, το πρόγραμμά του, τις ελπίδες που καλλιέργησε, τη ρητορική με την οποία τα έντυσε, πεπραγμένα που, αν τα δεις κάτω από όλα όσα συζητούνταν, γράφονταν, εκφωνούνταν στη Βουλή, στις συγκεντρώσεις, στις οργανώσεις του, πραγματικά αναρωτιέσαι και τσιμπιέσαι αν όντως τα διάβασες, τα άκουσες όλα αυτά ή ήταν μια ονειροφαντασιά του διαταραγμένου σου μυαλού. Κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά γιατί θα περίμενε κανείς ότι, υπό τις συνθήκες που όλοι μας γνωρίζουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ, του οποίου τα εκλογικά ποσοστά σχεδόν εξαϋλώθηκαν. Η πρόσφατη εμπειρία καταδεικνύει ότι όσοι διαχειρίστηκαν μνημόνια έχασαν. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ όμως, πέρα από μια κάμψη που θα τη χαρακτήριζα και φυσιολογική φθορά ενός κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση, έτερον ουδέν. Ίσα ίσα, υπάρχει μια σημαντικότατη δεξαμενή -σχεδόν αποκλειστικά- πρώην ψηφοφόρων του που παραμένουν πεισματικά αναποφάσιστοι. Αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ακόμη και στις πιο δυσμενείς γι' αυτόν.

Έχω καταλήξει ότι ένας σημαντικός λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ "κρατά" τα ποσοστά του είναι (εκτός της απουσίας δυναμικού-διεκδικητικού κινήματος, της σύγχυσης και της απογοήτευσης στον κόσμο, μαζί με τη μόνιμη λογική "ανάθεσης" στους επαΐοντες) η παντελής ανικανότητα της αντιπολίτευσης, κυρίως της μείζονος και ιδιαίτερα του αρχηγού της. Πριν από λίγες ημέρες με αφορμή ένα συνέδριο, το Digital Economy Forum, που οργάνωσε ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Πληροφοριών και Επικοινωνιών Ελλάδας, ο Κυρ. Μητσοτάκης κλήθηκε να μιλήσει και να εκθέσει τις σκέψεις του, το όραμά του ως αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός. Στο όραμά του (23:20) λοιπόν υπάρχει κι αυτό:

"Το κλασικό «δυτικό» ωράριο «9 με 5», στην ίδια δουλειά, να παίρνει κανείς σύνταξη από την ίδια δουλειά, από αυτήν στην οποία ξεκίνησε, αυτό είναι μάλλον ξεπερασμένο. Σε περιβάλλον τέτοιας τεχνολογικής επανάστασης οι ίδιοι οι πολίτες, αλλά και οι επιχειρήσεις θα θέλουν συχνά να οργανώνουν ευέλικτα το χρόνο εργασίας τους, σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες. Για αυτό, η ευελιξία στην αγορά εργασίας και η προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης μπορεί να ιδωθεί και ως μία ευκαιρία αύξησης της απασχόλησης, σε ένα περιβάλλον γήρανσης του πληθυσμού, ιδίως στην Ευρώπη και στις αναπτυγμένες οικονομίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας".

Ανάμεσα στις παραπάνω λέξεις κρύβονται άλλες λέξεις με τοξικά νοήματα, όπως συμβάσεις ορισμένου χρόνου, εργοδοτική αυθαιρεσία, μερική απασχόληση και γενικά καμία εργασιακή ασφάλεια, όλα βγαλμένα από τις υγρές ονειρώξεις ενός σκληρόπετσου, ανάλγητου νεοφιλελεύθερου πολιτικού. Αν ο Αλέξης σε απογοητεύει, αυτός πραματικά (έχει ένα πρόβλημα με το γράμμα "γ") σε τρομάζει. Πρέπει να είσαι πραματικά (να το πάλι) πολύ ζαβός, ώστε στην παρούσα αγορά εργασίας, με τις παρούσες συνθήκες να βγαίνεις και να κάνεις ανερυθρίαστα τέτοιες δηλώσεις. Το παιδί αυτό έχει τον ανθρωποδιώκτη. Βεβαίως οι πολιτικές του αγκυλώσεις, οι εμμονές και η κυριολεκτική ανυπαρξία διαφοροποίησης σε όσα νομοθετεί και εφαρμόζει η κυβέρνηση, τουλάχιστον στο χώρο της οικονομίας και της εργασίας, δεν τον βοηθάνε ούτε κατ' ελάχιστον. Αρκετά από αυτά που οραματίζεται για το μέλλον, υπάρχουν ως πραγματικότητα τώρα. Επί παραδείγματι, περίπου το 1/3 του εργασιακού δυναμικού της χώρας πληρώνεται με μισθούς μέχρι 380 ευρώ το μήνα! Και στο μόνο που ελπίζουν είναι το ωράριο της δουλειάς τους να είναι τέτοιο που να τους επιτρέπει να έχουν και μια δεύτερη δουλειά! Ποια "δική τους επιθυμία"; ΄Με τέτοιους όρους θα αυξηθεί η απασχόληση; Ο τύπος ονειρεύεται επιστροφή στον καπιταλισμό της εποχής που έγραφε ο Ντίκενς. 14ωρα και 16ωρα συνεχούς εργασίας, δίχως δικαιώματα, με γλίσχρους μισθούς. Έτσι το οραματίζεται το μέλλον ο Κυριάκος. Δηλαδή τις "μεταρρυθμίσεις" που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο του δικού του μνημονίου αυτός θέλει να τις εμπλουτίσει, να τις πάει σε άλλο επίπεδο. Μετα την επίδειξη κοινωνικού δαρβινισμού στη φετική ΔΕΘ -Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση (sic)- τώρα μας επικοινωνεί και το εργασιακό του όραμα. Φυσικά είπε κι άλλα, αλλά εμένα αυτό μου χτύπησε περισσότερο. Κατόπιν τούτου θεωρώ ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι τυχερός. Έχει απέναντί του κάποιον που λειτουργεί σαν το φόβητρο, που μπορεί να έρθει και να τα κάνει τρισχειρότερα. Αποτελεί την καλύτερη δικαιολογία, το πιο πειστικό άλlοθι για να ψηφίσεις τον ΣΥΡΙΖΑ που τόσο σε απογοήτευσε, αλλά βλέπεις υπάρχoυν και τα χειρότερα... Πώς το λέει και το λαϊκό άσμα, "Αυτός ο άλλος, αυτός ο άλλος είν' ευεργέτης μου μεγάλος"...

Φυσικά όμως υπάρχει και ο αντίλογος που λέει ότι στην Ελλάδα, μια χώρα πλέον με μειωμένη εθνική κυριαρχία, υποθηκευμένη δημόσια περιουσία, σε συνεχή επιτήρηση για πολλές δεκαετίες ακόμα, με ό,τι αυτό μπορεί να σηματοδοτεί, όπου οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται εκτός των συνόρων της, δεν έχει ουσιαστική σημασία ποιος βρίσκεται στη θέση του πρωθυπουργού, από ποιους απαρτίζεται το υπουργικό συμβούλιο. Τώρα μάλιστα που ένα μέρος του παλαιού ΠΑΣΟΚ και νυν ΚΙΝΑΛ ερωτοτροπεί έντονα με την πάλαι ποτέ ριζοσπαστική Αριστερά κι αυτή ανταποκρίνεται ασμένως προς μεγάλη αγαλλίαση των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών (τόσες προσκλήσεις έχουν κάνει στον Αλέξη), πού να ανακαλύψεις εκείνες τις διαχωριστικές γραμμές που να σημαίνουν κάτι, να αναδεικνύουν κάποιες δυνατότητες; Ακόμη και ο πριν από λίγο καιρό στρυφνός και ξινός Μαραντζίδης τα γύρισε. Πρέπει να ξεχνάμε στη δημοκρατία, υποστήριξε. Γενικά η μνήμη είναι εκτός κλίματος, δεν σου κάνει καλό να θυμάσαι και ως εκ τούτου να καταλογίζεις ευθύνες. Οι ηγέτες μας δεν το επιθυμούν, για προφανείς λόγους. Εμείς;