Από το Λ ως το Μ...
2018-08-13 20:34
Ή, όπως λέμε, Λαμπράκης-Μαρινάκης. Με αφορμή την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι, που κόστισε άδικα και ανεπίτρεπτα περίπου 100 ψυχές συμπολιτών μας, ίσως έχετε προσέξει ότι τα δημοσιογραφικά έντυπα του Βαγγέλη Μαρινάκη κάνουν λυσσαλέα και πέρα από κάθε μέτρο δημοσιογραφικής δεοντολογίας και αισθητικής προσωπικές επιθέσεις στον Αλέξη Τσίπρα. Είμαι ειλικρινά ο τελευταίος που θα αναλάμβανα την υπεράσπιση του πρωθυπουργού -έχω αρκετά ράμματα για τη γούνα του-, όμως μια τόσο μισαλλόδοξη, μονοσήμαντη και στοχευμένη επίθεση με βρίσκει κάθετα και αδιαπραγμάτευτα αντίθετο. Ε, όχι και χούντα, όπως είχε ισχυριστεί ο πληθωρικός -όχι σε θετικά χαρακτηριστικά- εφοπλιστής...
Ακόμη δε λυπηρότερο είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση κυριολεκτικά παίρνει "γραμμή" και προβάλλει τον αντιπολιτευτικό οίστρο του υπόδικου εφοπλιστή στη δική της ατζέντα. Θα μπορούσα να ισχυριστώ το γνωστό ρητό-πασπαρτού: "όμοιος ομοίω αεί πελάζει", δηλαδή "ο όμοιος τον όμοιο πάντα πλησιάζει" και να πιστεύω ότι τα είπα όλα. Δυστυχώς όμως είναι κάτι βαθύτερο, σκοτεινότερο και γι' αυτό περισσότερο επικίνδυνο. Θα περιοριστώ λοιπόν να πω ότι οι καιροί είναι ζόρικοι, επικρατεί πολύς θυμός και πολλή σύγχυση -καθόλου καλοί σύμβουλοι- και ως γνωστό αρκετά ιστορικά φαινόμενα επαναλαμβάνονται. Κωμωδία ή δράμα, δεν γνωρίζω όμως προβληματίζομαι ιδιαίτερα.
Το παρακάτω κείμενο το βρήκα στον ιστότοπο zoornalistas και είναι από το facebook του γνωστού δημοσιογράφου Άρη Σκιαδόπουλου. Μπορεί κανείς να προσάψει -πολιτικά μιλώντας- διάφορα στον Λαμπράκη για τον ρόλο που έπαιξε στα πολιτικά πράγματα των τελευταίων δεκαετιών στην πολιτική ζωή του τόπου, ή για διάφορα μπουμπούκια που έθαλαν στον κήπο του, όμως η απόσταση μεταξύ τους είναι αβυσσαλέα. Μπορεί τα αρχικά γράμματα των επιθέτων τους να είναι δίπλα δίπλα στο ελληνικό αλφάβητο, όμως οι διαφορές βγάζουν μάτι...
Ο ΔΟΛ και ο ΔΟΜ
Ένα γράμμα κάνει τη διαφορά. Κι είναι αβυσσαλέα!
Πίσω από τον ΔΟΛ υπήρχε ένα πρόσωπο που όταν ήταν ιδιοκτήτης ο πατέρας του, ο τότε διευθυντής του ΒΗΜΑΤΟΣ, Δημάκος με το που πήρε στα χέρια του το χειρόγραφο που του έδωσε το πέταξε λέγοντας στον νεαρό Λαμπράκη: "Φύγε, παιδί μου, δεν κάνεις για δημοσιογράφος. Κατέβα στις λινοτυπικές μηχανές".
Κι ο Λαμπράκης αδιαμαρτύρητα κατέβηκε να εκπαιδευτεί στη λινοτυπία, χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Αυτός ήταν ο Χρήστος ο Λαμπράκης, μετέπειτα ιδιοκτήτης του ΔΟΛ. Ένας άνθρωπος προικισμένος με βαθιά κουλτούρα, λάτρης της κλασικής μουσικής που, ανάμεσα στα άλλα, με συνεργάτη τον σπουδαίο Κριαρά, επέβαλε το μονοτονικό σύστημα και αργότερα τη δημοτική γλώσσα επί Ράλλη.
Επί ημερών του οι εφημερίδες του δεν άσκησαν ποτέ τους μικροπολιτική, αλλά πολιτική. Τις επιφυλλίδες κοσμούσαν η αφρόκρεμα της διανόησης. Και ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο της επιστήμης και της τέχνης.
Επί ΔΟΛ κανείς συντάκτης δεν διενοείτο να ασκήσει προσωπική πολιτική. Θυμάμαι όταν επί Ράλλη αποτόλμησα σε ρεπορτάζ ένα σχόλιο για τον τότε πρωθυπουργό με κάλεσε ο Καψής σε γραφείο να με επιτιμήσει:
"Ακούστε, κύριε συνάδελφε, μου είπε, δεν είναι δουλειά σας να σχολιάζετε τον πρωθυπουργό. Αυτό είναι δουλειά του αρθρογράφου".
Οι συντάκτες του ΔΟΛ καθώς και οι εφημερίδες και τα περιοδικά έχαιραν της απόλυτης εκτίμησης από το σύνολο του αναγνωστικού κοινού, ακόμα σε ακραίες στιγμές, όπως ήταν εκείνη της αποστασίας. Οι αναγνώστες είχαν την ωριμότητα να τιμωρήσουν την εφημερίδα τους καίγοντάς τη στον δρόμο, χωρίς ωστόσο να επηρεάσουν την τεράστια κυκλοφορία της.
Στον ΔΟΛ ο δημοσιογράφος αποτελούσε την κυρίαρχη προσωπικότητα... Πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο Λαμπράκης έδειχνε τον σεβασμό του απέναντι και στον πλέον ασήμαντο συνάδελφο και καλλιεργούσε ένα κλίμα αλληλεγγύης.
Εν ολίγοις, ο ΔΟΛ υπήρξε ΣΧΟΛΗ δημοσιογραφίας και ασκούσε ΠΟΛΙΤΙΚΗ χωρίς ποτέ να αναλωθεί σε προσωπικές επιθέσεις.
Ο εκδότης του δεν απειλήθηκε καν από τη 17Ν. Συνήθιζε να οδηγεί έναν κάμπριο σκαραβαίο και κατέβαινε με τα πόδια, χωρίς συνοδεία απο την Αναγνωστόπουλου ως τη Χρ. Λαδά.
Τέλος. Ο πολιτισμός ήταν η δεύτερη φύση του.
Στον ΔΟΛ ο δημοσιογράφος αποτελούσε την κυρίαρχη προσωπικότητα... Πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο Λαμπράκης έδειχνε τον σεβασμό του απέναντι και στον πλέον ασήμαντο συνάδελφο και καλλιεργούσε ένα κλίμα αλληλεγγύης.
Εν ολίγοις, ο ΔΟΛ υπήρξε ΣΧΟΛΗ δημοσιογραφίας και ασκούσε ΠΟΛΙΤΙΚΗ χωρίς ποτέ να αναλωθεί σε προσωπικές επιθέσεις.
Ο εκδότης του δεν απειλήθηκε καν από τη 17Ν. Συνήθιζε να οδηγεί έναν κάμπριο σκαραβαίο και κατέβαινε με τα πόδια, χωρίς συνοδεία απο την Αναγνωστόπουλου ως τη Χρ. Λαδά.
Τέλος. Ο πολιτισμός ήταν η δεύτερη φύση του.
Ο ΔΟΜ... Έχει ιδιοκτήτη συνοδευόμενο από τεράστιους φουσκωτούς, που δεν φέρει την ιδιότητα του εκδότη κι ούτε ενδιαφέρεται να την αποκτήσει εν τοις πράγμασι. Πρόκειται για πληρωθικό άνθρωπο των γηπέδων, εφοπλιστή που διαχειρίζεται με τσαμπουκά τον πλούτο του και αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με τη διαχείριση του "φύγε εσύ έλα εσύ"... Είτε δημοσιογράφος είναι αυτός είτε... αναπληρωματικός του Ολυμπιακού. Αυτό ασφαλώς δεν παράγει δημοσιογραφικό ήθος που μπορεί να προσδώσει κάποιο κύρος στα έντυπά του. Πολύ περισσότερο όταν επιχειρεί προσωπικές επιθέσεις που δεν διαθέτουν κανένα πολιτικό υπόβαθρο. Απλά στρέφονται εναντίον προσώπων. Και το πιο σοβαρό απ΄ όλα:
Με τι κύρος μπορεί κανείς ν' ασκήσει το λειτούργημα του εκδότη όταν είναι υπόδικος για τέτοιας ποιότητας αδικήματα;
