Αναίσθητα και καμένα μυαλά

Ομολογώ ότι πληροφορήθηκα, με αρκετή καθυστέρηση, μια δήλωση του βουλευτή των ΑΝΕΛ, Δημ. Καμμένου στον ΣΚΑΪ, σχετικά με την επένδυση που θα κάνει το κράτος, συγκεντρώνοντας το ποσό που θα κόψει από τις συντάξεις, αντί αυτό να πηγαίνει στα εγγόνια των συνταξιούχων, στους καφέδες και στα τσιγάρα των... παλιορεμπεσκέδων! Επί λέξει μάλιστα, είπε: «Όταν κόψω τη φορολογία από το 29% στο 26%, δεν έχει άμεσο αντίκτυπο σε αυτόν που στο ΑΤΜ θα πάρει 40 ή 20 ευρώ λιγότερα τον μήνα. Έχει όμως διότι τα παιδιά του παππού ή οποιουδήποτε τη σύνταξη την κόβω, αν καταφέρουμε και εξηγήσουμε στον κόσμο ότι από το να έχει τη σύνταξη ο παππούς και να του παίρνει ένα 100άρικο τον μήνα ο εγγονός, να πίνει φραπέ και να παίζει τάβλι, προτιμώ να του πάρω εγώ σαν κράτος, εφόσον είμαι σοβαρό, το 100άρικο και να το κάνω εργοδοτική εισφορά, να πάω να βρω δουλειά στο παιδί για να μην πίνει φραπέ». 

Τι να πρωταπαντήσεις  σε αυτόν τον άνθρωπο; Να του θυμίσεις το γεγονός ότι έχει εκλεγεί -όχι μόνο αυτός- με σημαία και κόκκινη γραμμή παρακαλώ, ανάμεσα σε άλλα, καμία περικοπή στις συντάξεις; Ή μήπως την απίστευτη, με οικονομικά κριτήρια, μέθοδο ότι έτσι -δήθεν- θα λύσει το πρόβλημα της απασχόλησης στους νέους και ευρύτερα; Τις κοινοτυπίες και τα κλισέ που αραδιάζει για τους νέους που κάθονται όλη μέρα πίνοντας φραπέδες, παίζοντας τάβλι, καταβροχθίζοντας το κατοστάρι του παππού; 

Θα σταματήσω εδώ λέγοντας ότι, όταν τόσο σοβαρά θέματα, που κυριολεκτικά εδώ και επτά χρόνια τραυματίζουν βάρβαρα την ελληνική κοινωνία (αναφέρομαι στη συνεχιζόμενη περικοπή συντάξεων και στην υψηλότατη ανεργία), αντιμετωπίζονται με τόση ελαφρότητα και με τόση έλλειψη κοινωνικής ενσυναίσθησης, ε, τότε δεν υπάρχει πραγματικά καμιά ελπίδα.