Άλλο ένα καλοκαίρι μάς αποχαιρετά

Οι μέρες μικραίνουν, η ατμόσφαιρα ψυχραίνει, κι άλλο ένα καλοκαίρι -πόσα άραγε ακόμα μας μένουν- γλίστρησε από τη ζωή μας, ακριβώς όπως γλιστρά η άμμος από τα δάχτυλά μας. Και μετά σε πιάνει η μετακαλοκαιρινή μελαγχολία ή τα post vacations blues, όπως έλεγε μια ψυχή. Είναι κι αυτή η σκατοσυγκυρία με την πανδημία, είναι ο ζόφος που μάχεται ενάντια στην ελπίδα, είναι η στενόχωρη σκέψη για ό,τι μας περιμένει πέρα εκεί στην υποφωτισμένη γωνία, την οποία είμαστε υποχρεωμένοι θέλουμε δεν θέλουμε να περάσουμε.Τώρα μπορεί να είμαστε περισσότερο υποψιασμένοι, αλλά εξίσου αδαείς.

Τέλος πάντων, ας το αποχαιρετήσουμε με ένα τραγούδι κάπως μελαγχολικό, εξαιρετικά ταιριαστό με την εποχή και τα ερωτηματικά της, που έχει γνωρίσει πολλές ερμηνείες. Είναι το "Summertime" του μεγάλου Αμερικανού συνθέτη George Gershwin, από την όπερά του Porgy and Bess (1935). Θα το φιλοξενήσω σε δύο εκδοχές, μία κλασική, ηχογραφημένη σε στούντιο με την Ella Fitzgerald και τον Louis Armstrong (1957), ενώ η δεύτερη, είναι από ζωντανή εμφάνιση της Janis Joplin (1969) με την -τότε- μπάντα της, την Kozmic Blues Band. Και οι δύο φωνές είναι υπέροχες, αλλά με συγκινεί περισσότερο η δεύτερη, γιατί αισθάνομαι το πάθος που την δονεί σαν χορδή. H Joplin, που ανέβηκε γρήγορα στο μουσικό στερέωμα, όπως ένα πυροτέχνημα στον νυχτερινό ουρανό, έσκασε, απελευθέρωσε υπέροχα χρώματα και σχήματα, και αμέσως μετά έσβησε.