Αλήθεια, τι γιορτάζουν;

[...] Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.*

Στην ειδησεογραφία των ημερών περίοπτη θέση καταλαμβάνει η σύνοδος των Ευρωπαίων ηγετών στη Ρώμη για τον εορτασμό των 60 χρόνων από την ίδρυση της Ε.Ε., καθώς και το κείμενο της κοινής απόφασης που υπεγράφη από όλους τους παρευρισκομένους. Αυτό το τελευταίο έχει προκαλέσει αρκετή συζήτηση, μια και με την ηθελημένη του ασάφεια επιτρέπει διάφορες ερμηνείες. Δεν γνωρίζω τι ερμηνείες του αποδίδει ο Αλ. Τσίπρας -μάλλον αισιόδοξες- μια και στη φωτογραφία όπου υπογράφει το κείμενο της κοινής απόφασης εμφανίζεται με το γνωστό φωτογενές χαμόγελο που διαθέτει σε σχεδόν κάθε περίσταση. Προφανώς ο συνήθως τελών εν ευθυμία Γιούνκερ και ο αγέρωχος Τουσκ θα υποσχέθηκαν στον πρωθυπουργό μας αυτά που ήθελε να ακούσει. Θα του υποσχέθηκαν ότι θα του βάλουν πλάτη και να μην ανησυχεί γιατί να, όπου να 'ναι, μια και ήταν καλό παιδί, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να κλείσει αυτή η ρημάδα η αξιολόγηση, για να μπούμε επιτέλους στην ανάπτυξη. Θα του είπαν μάλιστα ότι, αν έπιασε κάτι το αυτί σου για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, μην ανησυχείς δεν σας αφορά, αφού εσύ τις φήμες αυτές τις ξορκίζεις με την Ευρώπη των πολλών επιλογών. Στην επόμενη συνάντηση των διαπραγματευτών σου στο Χίλτον με τους θεσμούς, βάλε τους να τρίψουν στη μούρη των θεσμών τρεις φορές την απόφαση της Ρώμης, να επαναλάβουν τρεις φορές το "Πιστεύω", να φτύσουν τρεις φορές πίσω από την πλάτη τους και θα δεις για πότε θα συμφωνήσουν. Κάτι τέτοια θα του είπαν και το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί μέχρι το άλλο.

Σοβαρά τώρα. Δεν μάθαμε τίποτα καινούργιο, δεν δρομολογήθηκε τίποτα το θεραπευτικό στην προιούσα σήψη των ευρωπαϊκών θεσμών, δεν νομίζω ότι γίναμε σοφότεροι. Θα ήταν αφέλεια να περιμένει κανείς ότι σε τέτοιου τύπου συγκεντρώσεις με την εκφώνηση δεκάρικων λόγων λαμβάνονται σοβαρές αποφάσεις, πόσω μάλλον ότι χαράσσονται νέες πολιτικές. Αυτές τις επεξεργάζονται αλλού, σε πολύ περιορισμένους κύκλους, και μετά τις ανακοινώνουν. Συγκεντρώσεις τύπου Ρώμης έχουν απλώς μια συμβολική φόρτιση και θέλουν να πείσουν ότι μπορεί οι ευρωπαϊκοί λαοί να άρχισαν τις διαμαρτυρίες και τις αμφισβητήσεις στην κυρίαρχη πολιτική, αλλά εμείς είμαστε ενωμένοι και αταλάντευτα προσηλωμένοι στο καλό των ευρωπαϊκών ελίτ - συγγνώμη, των κατοίκων αυτής της ηπείρου ήθελα να πω. Βεβαίως ο πρωθυπουργός μας έβγαλε έναν πύρινο λόγο στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, τελείως αναντίστοιχο με το συμβολικό βάρος της υπογραφής-παραδοχής του κειμένου, γιατί όπως και να το κάνουμε κάτι πρέπει να δώσει και στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να συνεχίζουν να κοιμούνται τον ύπνο τους με τα ωραία αριστερά όνειρα. Το λέω με πολλή αγάπη και σεβασμό αυτό το τελευταίο και ας μη με παρεξηγήσουν.

Οπότε μια από τα ίδια... Η κυβέρνηση, ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος και τα κόμματα -εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων- εξακολουθούν να κάνουν ότι δεν βλέπουν τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο. Και ο ελέφαντας είναι η σοβαρή πιθανότητα κατόπιν ώριμης σκέψης, προβληματισμού και στυγνού σχεδιασμού, της γερμανικής κυβέρνησης και ευρύτερα της ευρωπαϊκής ελίτ να μας προταθεί -ευγενικά και ευρωπαϊκά πάντα- να αποχωρήσουμε από την ευρωζώνη. Δηλαδή από τη μία Τ.Ι.Ν.Α του ευρώ, να βρεθούμε στην άλλη Τ.Ι.Ν.Α δίχως ευρώ. Καμία πρωτοβουλία εμείς, πάντα εξαρτημένοι από τους στρατηγικούς σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις των ξένων. Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα... 

Όμως τον τελευταίο καιρό σε δημοσκοπήσεις, όσο μπορείς να τις εμπιστεύεσαι, καταγράφεται ένα ποσοστό από 30-35% στο σώμα των ψηφοφόρων που βλέπουν σαν λύση στα αδιέξοδα της χώρας την έκδοση εθνικού νομίσματος. Αυτοί οι  συμπολίτες μας, ας τους ονομάσουμε δραχμιστές, διασπείρονται σε όλα τα πολιτικά κόμματα και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Από την άλλη μεριά στους ευρώδουλους, ας τους ονομάσουμε έτσι, συσπειρώνονται οι ηγεσίες και το μεγαλύτερο εκλογικό τμήμα των συστημικών κομμάτων και ενός σημαντικού τμήματος της Αριστεράς. Αυτοί οι τελευταίοι εμμένουν για λόγους ιδεολογικών εμμονών σε παρωχημένα θεωρητικά σχήματα που βασίζονταν σε εντελώς άλλους συσχετισμούς δυνάμεων, εξαιτίαςπολιτικής μυωπίας και πολιτικοθεωρητικής αρτηριοσκλήρυνσης και αναχωρητισμού. Μιλάω συγκεκριμένα για τις ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Οσο κι αν φαίνεται αντίφαση, το ηρωικό κόμμα της εργατικής τάξης έχει καταλήξει ότι η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος δεν προσφέρει τίποτα στον λαό, εφόσον οι εργαζόμενοι δεν κατέχουν τα μέσα παραγωγής, δηλαδή μόνο αν φτάσουμε στον σοσιαλισμό θα έχει αξία η επιλογή νομίσματος... Για τον ΣΥΡΙΖΑ γνωστά. Ότι υπάρχουν στο εσωτερικό του κάποιες φωνές, αγρίως μειοψηφικές, που ζητούν το ξεκίνημα κάποιας συζήτησης -βλέπε Ν. Ξυδάκης- δεν αλλάζουν την άποψη ότι το ευρώ είναι τελικά φετίχ... Για τις άλλες μικρότερες δυνάμεις της Αριστεράς, όπως ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ, που προκρίνουν την έξοδο από την ευρωζώνη, το κοινό σημείο που διατρέχει τη ρητορική τους είναι η απουσία μελετών, βραχυπρόθεσμης και μεσοπρόθεσμης στρατηγικής, που αφενός θα μειώσει όσο το δυνατόν λιγότερο τις οδυνηρές συνέπειες της εξόδου από το κοινό νόμισμα και αφετέρου θα μας οδηγήσει ασφαλέστερα και ταχύτερα στην απαλλαγή από τα μνημόνια, στη μετατόπιση του κέντρου των αποφάσεων στην Αθήνα και όχι στο Βερολίνο, στις Βρυξέλες και στην Ουάσινγκτον, στην ανάκτηση της εθνικής αξιοπρέπειας κ.ά. Ίσως ο μόνος που έχει παρουσιάσει κάποιο σχέδιο, κάποια περιγραφή πορείας προς ένα εθνικό νόμισμα είναι ο Κ. Λαπαβίτσας. Η πρότασή του συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι περιλαμβάνει, αν έχω καταλάβει καλά, διαγραφή χρέους, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, δημόσιο έλεγχο τραπεζών, επιβολή νέων κεφαλαιακών περιορισμών και έκδοση νέου νομίσματος του οποίου η αρχική ισοτιμία με το ευρώ θα είναι ένα προς ένα. Περισσότερα μπορείτε να πληροφορηθείτε εδώ: info-war.gr/erensep-o-odikos-chartis-gia-exodo-apo-to-evro-ke-viomichaniki-anasygkrotisi/ 

Για τους ευρώδουλους, το σύνθημα είναι -στο πλαίσιο των ημερών- ευρώ ή θάνατος! Βιομήχανοι, μεγαλοστελέχη του ιδιωτικού τομέα, τραπεζίτες όπως ο Γ. Στουρνάρας, που δεν διστάζει να δηλώνει (συνέντευξη στην Καθημερινή 26/3): "Αν βγούμε από την ευρωζώνη, αυτό θα είναι ο θάνατός μας". Από κοντά κι οι δημοσιογράφοι, κινούμενοι από πολιτική μυωπία, από εμμονές ή σε διατεταγμένη υπηρεσία, επίσης για τους ίδιους λόγους δημοσιολογούντες του ευρύτερου πολιτικοκοινωνικού χώρου κινδυνολογούν ασύστολα και ανερυθρίαστα και δαιμονοποιούν για να μην πω ποινικοποιούν οποιαδήποτε συζήτηση. Κι όμως, παρ' όλη τη λυσσασμένη αντίδραση των ευρώδουλων, τον ερασιτεχνισμό και την προχειρότητα των δραχμιστών, εκτός της συγκεκριμένης εξαίρεσης που ανέφερα προηγουμένως, τις εκκλήσεις ένθεν και ένθεν περισσότερο στο θυμικό και στα αντανακλαστικά του φόβου ή του θυμού, παρά στη λογική και στην ανάδειξη επιχειρημάτων, κάτι κινείται... Όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται ότι μπορείς να χρεοκοπήσεις με οποιοδήποτε νόμισμα -τώρα με το ευρώ, παλιότερα με τη δραχμή-, ότι οποιοδήποτε νόμισμα είναι εργαλείο (πολύ σημαντικό) άσκησης οικονομικής πολιτικής, και ότι τον προσφορότερο τρόπο για να εκμεταλλευτείς τα σχετικά πλεονεκτήματα και να ελαττώσεις τα σχετικά μειονεκτήματα ενός νομίσματος στον παρέχουν οι πολιτικές αποφάσεις. Όπως όλοι γνωρίζουμε, με πολιτική απόφαση μπήκαμε επί Σημίτη στο ευρώ. Οι οικονομικές τρίπλες και οι χειρισμοί που έγιναν (είχε πάρει μέρος και ο Στουρνάρας στη διαπαραγματευτική ομάδα, μην το ξεχνάμε) ήταν σε γνώση των "εταίρων" μας. Φυσικά δεν υπήρχε κανένα σχέδιο από την πολιτική και οικονομική τάξη της χώρας για εκμετάλλευση των όποιων θετικών στοιχείων υπήρχαν με την είσοδό μας στη ζώνη του ευρώ. Μόνο επιθυμία φτηνού δανεισμού, όχι για ανάπτυξη, αλλά για κατανάλωση και φιέστες και συμμετοχή σε μια ευρύτερη αγορά κεφαλαίων που θεωρείτο ελκυστικότερη από την ανυπαρξία ανταγωνιστικότητας των δικών μας προιόντων, δεδομένης της προϊούσας αποβιομηχάνισης και αποαγροτικοποίησης που χαρακτηρίζουν το ελληνικό παραγωγικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών. 

Φίλοι μου, έτσι πορευτήκαμε και σήμερα έχουμε φτάσει να μετράμε καταστροφές που τις συναντάς μόνο έπειτα από πόλεμο... Οπότε αναρωτιέμαι οι καταστροφές που επικαλούνται ότι θα επιπέσουν επί των κεφαλών μας οι ευρώδουλοι κατά πόσο αφορούν μια κοινωνία με το 1/3 της να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, με τη νεολαία της είτε μετανάστρια στο εξωτερικό είτε υποαμειβόμενη, αν έχει βρει δουλειά εδώ, συνολικά με μια κοινωνία ζαλισμένη και με όνειρα που έχουν ορίζοντα επιβίωσης εξαμήνου; Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Και αυτοί που δεν έχουν βραχεί ακόμα, που αντέχουν, συνειδητοποιούν ότι η βροχή έρχεται οσονούπω και γι' αυτούς. Και τα στέγαστρα δεν επαρκούν...

Υποστηρίζω ότι η έξοδος από το ευρώ, είτε από "ατύχημα" είτε ως αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής, είναι πλέον μια σοβαρή πιθανότητα. Χρειάζεται όμως καλό σχέδιο. Μπορεί να μπήκαμε στην ευρωζώνη δίχως σχέδιο και με άγνοια κινδύνων, πρέπει όμως τώρα να αντιμετωπίσουμε τους υπαρκτούς κινδύνους και να εκπονήσουμε σχέδιο. Χρειάζεται σοβαρή και νηφάλια συζήτηση. Και οπωσδήποτε να καταλήξουμε σε ένα παραγωγικό μοντέλο που θα είναι το καταλληλότερο για την πατρίδα μας στις συνθήκες που βρισκόμαστε τώρα, καθώς και στο εγγύς μέλλον. Απαιτείται ειλικρίνεια και ενημέρωση του λαού. Όσοι υποστηρίζουν την αλλαγή νομίσματος πρέπει να περιγράψουν, δίχως ωραιοποιήσεις και συνειδητή υποβάθμιση των συνεπειών αυτού του εγχειρήματος, την όλη πορεία. Και από την άλλη πλευρά, να δοθούν με επιχειρήματα οι αποδείξεις της επερχόμενης καταστροφής. ΠΡΕΠΕΙ επιτέλους να ξεκινήσει ένας διάλογος με μελέτη και επιχειρήματα και όχι με αφορισμούς και με προσχήματα. Πρέπει να ζητήσουμε τη γνώμη της κοινωνίας, αφού προηγηθεί λεπτομερής και εκτεταμένη ενημέρωση για τις συνέπειες και τις προοπτικές εκείνης ή της άλλης λύσης. 

Κλείνοντας αφιερώνω σε όλους αυτά τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη, που είναι και επίκαιρα με την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Δυστυχώς, φίλοι και φίλες, η μόνη σιγουριά βρίσκεται στα νεκροταφεία. Μέχρι να φτάσεις όμως εκεί, οφείλεις να αγωνιστείς ακόμη κι αν ο δρόμος δεν είναι τόσο σαφής όσο θα επιθυμούσες...

«Πότε έγινε κάτι μεγάλο στον κόσμο με σιγουριά;
Πότε η φρονιμάδα ξεσήκωσε τους ανθρώπους να παρατήσουν τα σπίτια τους και το χουζούρι τους και να πιάσουν τα βουνά, για να ζητούν ελευθερία;
Αυτό θα πει παλικαριά!
Να ξεκινάς και να μην είσαι σίγουρος…»
Ν.Καζαντζάκης