Αλήθεια πώς πέρασαν;

Σαν σήμερα, πριν από 45 χρόνια, λίγες χιλιάδες φοιτητές ταρακούνησαν -την πανίσχυρη ως τότε- δικτατορία. Συγχρόνως ξέπλυναν τις τύψεις της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού, που ανέχτηκε παθητικά τους δικτάτορες. Κακά τα ψέματα, η αντίσταση κατά της 7ετούς δικτατορίας αφορούσε λίγες χιλιάδες ανθρώπους - μην κοιτάτε που μετά τη Μεταπολίτευση οι "αντιστασιακοί" εμφανίζονταν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Ένα κομμάτι αυτών των λίγων χιλιάδων, το μεγαλύτερο, αποτελούσε το φοιτητικό κίνημα που έλαμψε όπως τα ψήγματα χρυσού μέσα στη λάσπη. Δεν υπήρξαν τότε αλλότριες σκέψεις μελλοντικής εκμετάλλευσης της αντιστασιακής αυτής πράξης στο μυαλό των συμμετεχόντων. Υπήρχε μόνο πάθος κατά της δικτατορίας και υπέρ της δημοκρατίας, για "το Ψωμί, την Παιδεία και την Ελευθερία". Τόσο απλά, αλλά και τόσο ουσιαστικά. Τα άλλα, αυτά για τα οποία διάφοροι με αμφισβητήσιμη πολιτική ατζέντα κατηγορούν συλλήβδην μια ολόκληρη γενιά, της Μεταπολίτευσης, δεν μπορούν να οξειδώσουν όσα έγιναν εκείνο το τριήμερο με τη γνωστή κορύφωση. Φυσικά δεν καταδέχομαι να ασχοληθώ με τα διάφορα φασιστοειδή εντός και εκτός Χ.Α. που αμφισβητούν τα γεγονότα. 

Όλα αυτά που γίνονται σήμερα, για να γιορταστεί η συγκεκριμένη πράξη, περισσότερο θυμίζουν το μνημόσυνο ενός πεθαμένου παρά όσα ρητά και άρρητα η εξέγερση αυτή εδώ και 45 χρόνια μάς φωνάζει. Επίσης μπαίνει το ερώτημα κατά πόσο τα αιτήματα της εξέγερσης που συμπυκνώθηκαν τότε στο γνωστό σύνθημα έχουν δικαιωθεί, σε ποιο βαθμό και αν στις μέρες μας παραμένουν επίκαιρα. Ο καθένας ας στοχαστεί κι ας δώσει την απάντησή του... 

Του Τάσου Αναστασίου:

Και μία του Γιάννη Ιωάννου: