Αφιερωμένο εξαιρετικά!

Έχω πάμπολλες φορές γράψει ότι στην εποχή του διαδικτύου δεν υπάρχει λήθη. Ό,τι έχεις διακηρύξει, ό,τι έχεις υποσχεθεί, ό,τι έχεις καταγγείλει μετά βδελυγμίας έρχεται κάποια στιγμή που εμφανίζεται και σου χτυπά την πόρτα. Ό,τι έχεις δηλώσει έρχεται σαν τις ερινύες για να σου υπενθυμίζει όλα εκείνα που δεν τίμησες, δεν παρέδωσες, ως όφειλες... Και τότε τι μπορείς να επικαλεστείς προς υπεράσπισή σου; Αλήθεια τι; Ότι το ήθελες πολύ, αλλά πέραν τούτου ουδέν; Έναν ολέθριο συνδυασμό από αυταπάτες (μόνο αυτό έχεις παραδεχτεί!) και έλλειψη σοβαρού διαπραγματευτικού σχεδίου; Μήπως την εμμονή σε κάποιο αόριστο και τελικά ανύπαρκτο πολιτικό πολιτισμό των "εταίρων" μας; Την κωμικοτραγική πίστη στις μετεξελικτικές δυνατότητες επί τα αριστερότερα της Ε.Ε. και του καταλυτικού ρόλου που μπορούσε να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ προς αυτή την κατεύθυνση; Την απελπιστική έλλειψη -με μια λέξη- πολιτικών διεργασιών εντός του κόμματος; Όμως όλα αυτά και άλλα είναι που συναπαρτίζουν ψηφίδα με ψηφίδα, αλλού μεγαλύτερη αλλού μικρότερη, αυτό το θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις (η 1η, πριν από τον Γενάρη του '15 - η 2η, το πρώτο εξάμηνο διαπραγμάτευσης - η 3η, από τότε μέχρι σήμερα), που ζήσαμε όλοι. Τα ελάχιστα θετικά (υπάρχουν κι αυτά) συνθλίβονται από τα αρνητικά. Αυτά τα τελευταία, δυστυχώς, δίνουν τον χαρακτήρα του θεατρικού έργου που το παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε από τη θέση τόσο των συντελεστών της παράστασης (κομπαρσαρία) όσο και των θεατών. Τραγωδία ή κωμωδία, κλαυσίγελος; Ας διαλέξει ο καθένας...

Αφορμή για τα παραπάνω δίνεται, είναι η αλήθεια, πολύ συχνά από την τρέχουσα πολιτική καθημερινότητα, τις σκιαμαχίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στη Βουλή κι αλλού, και από τη μνήμη που ακόμα επιμένει σαδιστικά να μου υπενθυμίζει πράγματα. Να όπως τώρα με την επένδυση του Ελληνικού και όσα φοβερά είχαν ειπωθεί κάποτε... στα τέλη του τόσο μακρινού 2014, σαν παρακαταθήκη ενός τίμιου και δίκαιου αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση. Τότε είχαν ειπωθεί μερικές στοιχειώδεις αλήθειες για όλες αυτές τις εκποιήσεις της δημόσιας περιουσίας. Ισχύει κάτι από όλα αυτά σήμερα; Μήπως όλες αυτές τις συμβάσεις ιδιωτικοποίησης που έχουν υπογραφεί και τις μελλοντικές που έρχονται ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν τη καλή μάγισα του παραμυθιού με το μαγικό ραβδάκι του, θα τις μετατρέψει από ληστρικές σε φιλολαϊκές; Για παράδειγμα, θα προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση του νερού; Άραγε τώρα οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν εγκριθεί και επικυρωθεί επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν παραβιάζουν κατάφωρα την κοινή λογική και το δημόσιο συμφέρον, όπως ισχυριζόταν προεκλογικά (12/1/2015) στον Ν. Χατζηνικολάου; Δείτε και ακούστε προσεκτικά τα δύο φιλμάκια που θα βρείτε παρακάτω....