Στις 28 Φεβρουαρίου 2025, συμπληρώνονται δύο χρόνια από την αδιανόητη τραγωδία που σημάδεψε τις ζωές μας. Αυτή η ημέρα είναι ημέρα μνήμης, σεβασμού και περισυλλογής. Είναι αφιερωμένη στους ανθρώπους που χάθηκαν άδικα, στις οικογένειες που θρηνούν και στη διεκδίκηση της δικαιοσύνης που ακόμα εκκρεμεί.
Με λύπη παρατηρούμε πως κάποιοι επιχειρούν να καπηλευτούν αυτήν την ιερή ημέρα για διαφορετικούς συνδικαλιστικούς και λοιπούς σκοπούς, αξιοποιώντας την πανελλαδική απεργία που έχει προκηρυχθεί εις μνήμην των νεκρών.
Είμαστε εξαρχής ξεκάθαροι:
η γενική πανελλαδική απεργία της 28ης Φεβρουαρίου έχει έναν και μόνο σκοπό – τη διευκόλυνση των πολιτών να προσέλθουν στην ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ.
Οποιαδήποτε άλλη «αξιοποίηση» της ημέρας αυτής νιώθουμε ότι προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών μας.
Για αυτό και δεν θα δεχθούμε καμία καπήλευση αυτής της ιερής ημέρας.
Η τραγική επέτειος δεν ανήκει σε κανέναν άλλο πέρα από τους νεκρούς και τα θύματα των Τεμπών. Δεν είναι ημέρα για πολιτικά παιχνίδια, που δεν μας αφορούν, ούτε για αλλότριες προσωπικές φιλοδοξίες.
Καλούμε με αγάπη όλους όσοι σχεδιάζουν να δράσουν εκείνη τη μέρα να το κάνουν με σεβασμό και με το αίσθημα ευθύνης που αρμόζει σε αυτήν τη φονική τραγωδία.
Στη θέση των νεκρών των Τεμπών, θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά όλων μας. Για αυτό παρακαλούμε όλους να μην ξεχαστεί η μνήμη τους, ούτε να υπονομευθεί η σημασία της θλιβερής αυτής επετείου.
Η ανακοίνωση αυτή εκφράζει σύσσωμο το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Ατόμων Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών 28/2/2023 και την Πρόεδρό αυτού.
Απευθύνουμε θερμή παράκληση: παραχωρήστε τον χρόνο σας στα θύματα των Τεμπών με σεβασμό. Ενωθείτε μαζί μας για να τιμήσουμε τη μνήμη των θυμάτων και να απαιτήσουμε δικαιοσύνη.
Ας σταθούμε όλοι αντάξιοι της μνήμης τους.
Γράφω αυτές τις γραμμές λίγες ώρες μετά τη συνέντευξη Τύπου του ΕΟΔΑΣΑΑΜ, από όπου προκύπτει αβίαστα ότι οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι αντιμετωπίστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις όχι απλώς σαν το αποπαίδι των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, αλλά μάλλον όπως οι κάστα των "ανέγγιχτων" στην Ινδία - δεν με νοιάζει, δεν θέλω να ξέρω. Από μια απλή ανάγνωση του πορίσματος οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη ήταν ένα προαναγγελθέν γεγονός-έγκλημα με συλλογική ευθύνη πολλών κυβερνητικών σχηματισμών. Έτυχε στη βάρδια του παρόντος κυβερνητικού σχηματισμού των "αρίστων" της ΝΔ, που σε πείσμα των αυτάρεσκων και πομπωδών διακηρύξεων βαθμολογείται κάτω της βάσης. Μου είναι αδύνατον να ξεχάσω αυτόν τον τενεκέ τον ξεγάνωτο, που υποδυόταν τον υπουργό Συγκοινωνιών και είχε το θράσος να κουνά το δάχτυλο εντός του Κοινοβουλίου. Το ίδιο και αυτόν τον ανεκδιήγητο υπουργό Δικαιοσύνης. Ποιος είναι για τα μπάζα τώρα, Φλωρίδη, ε Φλωρίδη; Ούτε μπορώ να ξεχάσω διάφορους άλλους μικροπρεπείς υπουργούς και βουλευτάδες της ΝΔ, που προσπαθούν απεγνωσμένα να αποσείσουν τις πολιτικές και διαχειριστικές τους ευθύνες από τα καμένα κουφάρια, τη διασκορπισμένη ανθρώπινη σάρκα, το ανεπανόρθωτο τραύμα στις ζωές τόσων οικογενειών και ανθρώπων που συνδέθηκαν με αυτό το προαναγγελθέν -το επαναλαμβάνω- έγκλημα.
Βρίσκω ταιριαστή σαν μουσική υπόκρουση της αυριανής ανεπανάληπτης -ελπίζω- συγκέντρωσης το υπέροχο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου, "Φίλοι κι αδέρφια" από τη θεατρική παράσταση Το Μεγάλο μας Τσίρκο, σε κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Είχα τη τύχη να το δω, δύο φορές μάλιστα, το καλοκαίρι του '73, λίγους μήνες πριν από εκείνο τον τρομερό Νοέμβριο. Όσες φορές κι αν το ακούω με συγκινεί. Τότε, στις 03/09/1843, όπως λένε και οι στίχοι, ο λαός απαίτησε Σύνταγμα από τον Όθωνα. Σήμερα έχουμε μεν Σύνταγμα, κάπως κακοποιημένο δε από την παρούσα κυβέρνηση (βλέπε υποκλοπές). Όμως "φίλοι κι αδέρφια" αυτό που ζητάμε είναι αλήθεια και δικαιοσύνη, τίποτα λιγότερο.
