25/03/2025

Πριν από λίγες μέρες γιορτάστηκε η παγκόσμια ημέρα της ποίησης. Ωστόσο σήμερα εμείς γιορτάζουμε και κυρίως θυμόμαστε σε ποιους χρωστάμε την ελευθερία μας και την εθνική μας υπόσταση. Στη μνήμη όλων των γνωστών και των τόσο πολλών αγνώστων, που τους οφείλουμε τα πάντα, αφιερώνω το ποίημα του Θανάση Φωτιάδη (1921-1989):

Ωδή σύντομη στον  Γ. Καραϊσκάκη

Σαν πρασινίζει ο γαύρος στον Ασπροπόταμο,

τις νύχτες του Μάη με τις φωνές των αστεριών,

ξαναπαίρνεις, κάθε χρόνο, τα παλικάρια σου

κι ανεβαίνεις άρρωστος και πετροβολημένος

προς το μεγαλείο των Αγράφων.

Και τότε συγχωρείς όλους εμάς

και μας καταλαβαίνεις,

που ένας εδώ, ένας εκεί,

πολεμάμε με χίλιους δαιμόνους

και μόλις προφταίνουμε, τελευταία στιγμή,

κι ακολουθούμε τη μεγάλη πορεία

πίσω από το ξυλοκρέβατο,

ενώ έρχονται κοντά σου,

πίσω από το λεκιασμένο σκούφο σου,

χωρίς φωνή, με μαύρα μάτια,

σύντροφοι του αγώνα, ο Λόρκας, ο Λουμούμπα, ο Μπολιβάρ,

ο Μαγιακόφσκης, ο Διέγο Ριβέρα κι άλλοι πολλοί,

που κρύβονται από την αστυνομία του Μαυροκορδάτου.

Σε παρακαλώ, καπετάνιε Στρατηγέ μου,

άφησέ με να γινώ σωματοφύλακάς σου,

να σε φρουρήσω σ’ όλη σου τη σύντομη ζωή·

ξέρω από παγίδες, ξέρω από παράσημα,

από Εγγλέζους, από μυστικές συσκέψεις,

ξέρω από θάνατο, από υποψίες, μάθαμε.

Ξέρω τι αξίζει ένας λαϊκός στρατηγός,

τι αξίζεις.