Οι δύο εβδομάδες που πέρασαν, ξεκίνησαν με τυμπανοκρουσίες υποσχέσεων για πραγματικές αποκαλύψεις -με ονοματεπώνυμο- στην συζήτηση εκτός ημερησίας διάταξης στην Βουλή και ολοκληρώθηκαν, με την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για το προσφυγικό, τις αποκαλύψεις των διαλόγων Βελκουλέσκου - Τόμσεν και το σκάνδαλο με τις εξωχώριες εταιρείες, το περίφημο πλέον "Panama papers". Και οι μεν υποσχέσεις αποδείχτηκαν τζούφιες, το δε νομοσχέδιο φοβάμαι ότι προσέθεσε άλλο ένα τραύμα στα ήδη ταλαιπωρημένα πλευρά της ριζοσπαστικής αριστεράς από την de facto αποδοχή της Τ.Ι.Ν.Α (There Is No Alternative, Δεν Υπάρχει Εναλλακτική) που αποδεχτήκαμε και συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικοοικονομικού γίγνεσθαι. Μην ξεχάσω και το κερασάκι στην τούρτα που λέγεται Γιαν Φαμπρ και το πρόγραμμα που εκπόνησε για το φεστιβάλ Αθηνών, που προκάλεσε τόσες αντιδράσεις, υπερβολικές ίσως, αλλά δικαιολογημένες και ενδεικτικές ενός κλίματος απέναντι στην κυβέρνηση και το έργο της. Αυτή δε η εβδομάδα κλείνει με την υπόσχεση(;) για συνολική συμφωνία με τους "θεσμούς". Μάλιστα η σιγουριά είναι τόση, ώστε να προσδιορίζεται η Κυριακή 10/4 ως η ημέρα που θα υπογραφούν τα τελικά κείμενα για όλα τα εκκρεμή θέματα (Ασφαλιστικό, Φορολογικό, Δημοσιονομικό, Κόκκινα Δάνεια)*. Too good to be true, (πολύ καλό για να είναι αλήθεια), όπως λένε οι Αγγλοσάξωνες. Βέβαια, ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις, όποτε και αν έρθει η τελική συμφωνία ο λογαριασμός που θα κληθούμε να πληρώσουμε θα είναι βαρύς. Και όσον αφορά τις συνομιλίες Τόμσεν-Βελκουλέσκου και το σχεδιαζόμενο πιστωτικό γεγονός εις βάρος της Ελλάδας, αλήθεια, είναι τόσο μεγάλη έκπληξη ο ρόλος του Ταμείου και ο εκβιαστικός τρόπος με τον οποίο συνήθως λειτουργεί; Το θλιβερό στην όλη ιστορία είναι ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση (εκτός ΚΚΕ & Χ.Α) δεν βρήκαν να πουν μια λέξη για όλα όσα διεμείφθησαν μεταξύ των δύο παρά μόνο στάθηκαν στον παράνομο τρόπο με τον οποίο αποκαλύφθηκαν. Αλλά μήπως είναι άμοιροι ευθυνών οι Ευρωπαίοι "εταίροι" μας που το επέβαλαν σαν δανειστή και επιμένουν ακόμα; Και εδώ έχουμε το οξύμωρο από την μια μεριά το Ταμείο να είναι ο σκληρότερος δανειστής αλλά και ο μοναδικός μας "σύμμαχος" στην υπόθεση του "κουρέματος" του χρέους. Δηλαδή αν καταφέρουμε να το βγάλουμε από το κουαρτέττο της συμφοράς -όπως διακαώς επιθυμούμε- τότε χάνουμε το μοναδικό σύμμαχο και μάλιστα μεγάλου ειδικού βάρους στην υπόθεση του χρέους. Αδιέξοδα...

Όποιος κατάφερε μέχρι τέλους να παρακολουθήσει την συζήτηση στην Βουλή, Τρίτη απόγευμα μέχρι ξημερώματα Τετάρτης, δεν νομίζω να αποκόμισε κάτι καινούργιο, κάτι που δεν ήξερε. Στην καλύτερη των περιπτώσεων φρεσκάρισε στην μνήμη του τις αναμφισβήτητες και απαράδεκτες παρεμβάσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων στην δικαστική εξουσία. Νομίζω ότι όλα αυτά που κατήγγειλε από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός περιέχονται στην "Μαύρη Βίβλο της Ντροπής" που είχε εκδώσει το Τμήμα Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ το 2014. Ήταν από τότε γνωστά, δεν καταργήθηκαν με κάποιο νομοσχέδιο-α και μετά από δύο χρόνια συζητήθηκαν σε ένα διάλογο κουφών στο κοινοβούλιο όπου ο ένας έδειχνε το φεγγάρι -μήπως και δεν το βλέπουμε- και ο άλλος έβλεπε μόνο το δάχτυλο. Και για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχοι εμείς και η διαπλοκή περισσότερο, υποσχέθηκαν εξεταστικές επιτροπές που όλοι ξέρουμε που καταλήγουν. Σε χωριστά πορίσματα και όλοι μένουν ευχαριστημένοι -ιδιαίτερα οι πολιτικές ηγεσίες- ότι έκαναν το καθήκον τους, σχεδόν πάντοτε αβλαβώς, για αυτούς που υποτίθεται ότι εξετάζουν. Εκτός των προτάσεων για τις "απαραίτητες" επιτροπές είχαμε και την προτροπή του νεόκοπου αρχηγού της Ν.Δ -δεν λέω το όνομά του για λόγους δεισιδαιμονίας- για παραίτηση του Α. Τσίπρα και την διενέργεια εκλογών, με προφανέστατο σκοπό να συσπειρώσει το κόμμα του και να είναι έτοιμο για πιθανές απρόβλεπτες και γρήγορες εξελίξεις. Η εν τη γενέσει της "αβαβά" κεντροαριστερά (Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι) κινήθηκαν στους γνωστούς αντιπολιτευτικούς τους τόνους ότι τα δεινά σωρεύτηκαν στον ένα χρόνο και κάτι του ΣΥΡΙΖΑ ενώ πιο πριν είμασταν μια κανονική χώρα. Το ΚΚΕ στο γνωστό μοτίβο για όλα φταίει ο καπιταλισμός, οπότε πάρε αυγό και κούρευτο για τα υπόλοιπα κόμματα δεν ασχολούμαι. Σε κάθε τέτοια συζήτηση έχω την αίσθηση ότι όλο το πολιτικό σύστημα απομακρύνεται με μεγάλα βήματα από την κοινωνία των πολιτών που υποτίθεται υπηρετεί. Με κάθε τέτοια συζήτηση φοβάμαι ότι η ελπίδα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

Πέρασε και το νομοσχέδιο για το προσφυγικό ζήτημα με διαδικασίες fast track επειδή βιάζονται οι εταίροι μας να κλείσουν όπως όπως την συμφωνία με την Τουρκία και να δέσουν με νομιμοφανείς διαδικασίες μία διάτρητη συμφωνία. Έτσι οι δύστυχοι μετανάστες (όχι μόνο Σύροι αλλά Ιρακινοί και Αφγανοί), οι ικέτες της εποχής μας, για άλλους απλώς ακρίδες ή εν δυνάμει τρομοκράτες θα μπουρδουκλωθούν  κατά συρροή στα κενά του νομοσχεδίου και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και εμείς, η Πρώτη Φορά Αριστερά δεν λέμε τίποτα; Το αποδεχόμαστε, για άλλη μιά φορά, στο όνομα του ρεαλισμού; Είναι δυνατόν να θεωρούμε την Τουρκία "ασφαλή χώρα"; Τόσες εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας και άλλων οργανισμών για την αντιμετώπιση των μεταναστών απο τις τουρκικές αρχές, αλλά και των ίδιων των πολιτών της Τουρκίας δεν μας αρκούν; Πόσα θα καταπιούμε ακόμα στο όνομα του ρεαλισμού και των βρώμικων εκβιασμών που μας κάνουν; Δηλαδή θα αποδεχθούμε όλες αυτές τις πολιτικές όπως τις  αναπόδραστες καταστροφές που προκαλούν τα ανεξέλεγκτα φυσικά φαινόμενα; Εμείς που τα καταγγέλναμε όλα αυτά; Και τώρα φτάσαμε στο συγκεκριμένο θέμα να κάνουμε στο όνομα της ευρωπαϊκής συνοχής την βρώμικη μπουγάδα τους; Οι απαντήσεις δικές σας και να θυμάστε ότι: "Η αξία μιάς ιδέας δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την ειλικρίνεια του ανθρώπου που την εκφράζει".  Όσκαρ Ουάιλντ.

ΥΓ1. Τελικά ο φλαμανδός Γιαν Φαμπρ δεν μακροημέρευσε στην θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και παραιτήθηκε, προφανώς εξαιτίας των αντιδράσεων που προκάλεσαν τα σχέδιά του. Ομολογώ ότι αισθάνθηκα μια κάποια ανακούφιση. Προσωπικά ιπτάμενες γάτες, παλλόμενα πέη και διάφορες παρόμοιες πρωτοπορίες δεν με συγκινούν ούτε με διασκεδάζουν.Νομίζω ότι η ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ. πρέπει να αντλήσει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα από όλη αυτή την ιστορία και να είναι προσεκτικότερη με τον πολιτισμό στην Ελλάδα. Δεν θέλω να πω τίποτε άλλο προς το παρόν.

ΥΓ2.  Δεν θα ήθελα να αφήσω ασχολίαστη, την απάντηση που έδωσε η Ντ. Μπακογιάννη σττην εκπομπή "Στον Ενικό", στις αιτιάσεις ενός συνταξιούχου ότι "καλά να πάθετε" όταν αυτός τόλμησε να κάνει κριτική. Η συνέχεια της Παγκάλειας ρήσης ότι "μαζί τα φάγαμε". Η κυρία αυτή, με μεγάλη προσωπική περιουσία και  σιτιζόμενη από το "Πρυτανείο" εδώ και δεκαετίες έχει το απύθμενο θράσος σήμερα, να κανει τον τιμητή σε ένα συμπολίτη της γιατί δεν ψήφισε το κόμμα της και να τον εγκαλεί για την πολιτική του επιλογή. 

ΥΓ3.  Μεγάλη βοή και χλαπαταγή ακούγεται αυτές τις μέρες, εξαιτίας της απόφασης της ΕΣΗΕΑ να επιβάλει πειθαρχικές ποινές σε ορισμένους δημοσιογράφους - μέλη της σχετικά με τον ανισοβαρή τρόπο που παρουσίαζαν τον αγώνα υπέρ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ στο περσινό δημοψήφισμα. Οι μνήμες είναι πολύ πρόσφατες και όλοι θυμόμαστε τι γινόταν τότε στα δελτία των ειδήσεων. Το αστείο και συνάμα υποκριτικό είναι ότι βγήκαν εκτός των δημοσιογράφων και διάφοροι πολιτικοί, όπως ο Άδωνις, ο Βορβορίδης, ο Βενιζέλος και άλλοι αστέρες για να μας αναπτύξουν την θεωρία τους για την αυτονομία του συνδικαλιστικού κινήματος. Δηλαδή αν δεν μας αρέσει η απόφαση, σας καταγγέλουμε σαν κατευθυνόμενους και αρνητές της ελευθερίας της έκφρασης και θα σας κάνουμε καταγγελία στην Κομισιόν (Μίλτος Κύρκος). Τέτοιο αυτογκόλ!

Σας ασπάζομαι

Πάνος Σταθόπουλος

*Πρωτοσέλιδο Αυγής 7/4/2016.

Αν κάποιος σας ρωτούσε ποιες είναι αυτές οι περίφημες ευρωπαϊκές αξίες για τις οποίες όλοι κόπτονται και μιλούν με θέρμη και συγκίνηση, τουλάχιστον σε επίπεδο κυβερνήσεων, είμαι βέβαιος ότι θα του αναφέρατε τη δημοκρατία, τη ισότητα, τον σεβασμό στη λαϊκή έκφραση και κυριαρχία, τον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την αλληλεγγύη, την απαγόρευση των διακρίσεων και πολλές άλλες παρεμφερείς αρχές, που βλέπουμε με παραστατικό τρόπο να διαψεύδονται στην τρέχουσα συγκυρία. Συνειδητά δεν ανέφερα προηγουμένως ανάμεσα στις αξίες της Ε.Ε. την ασφάλεια και την ελευθερία. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει ελευθερία και ασφάλεια, αλλά αυτές οι δύο αξίες έχουν ουσιώδη συνάφεια, τέτοια που όσο αυξάνεται η ασφάλεια τόσο μειώνεται η ελευθερία, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ας μη γελιόμαστε. Πλήρη ελευθερία απολαμβάνει μόνο το κεφάλαιο και τα εμπορικά αγαθά. Οι άνθρωποι υπόκεινται σε περιορισμούς που αυξομειώνονται ανάλογα με τη χώρα καταγωγής, το χρώμα του δέρματος, τις εκάστοτε πολιτικές επιδιώξεις των ευρωπαϊκών και οικονομικών ελίτ, για να αναφέρω μερικούς. Και βέβαια, για να είμαστε πραγματιστές η ανώτερη όλων των ευρωπαϊκών αξιών είναι το ΕΥΡΩ. Έτσι απλά. Αν κάτι σκίζονται να προστατεύσουν είναι το κοινό νόμισμα και τις τράπεζες. Όλα τα άλλα μπορεί ωραιότατα και... δημοκρατικότατα να αναστέλλονται ή να τίθενται σε αμφισβήτηση, όταν οι σχεδιασμοί των ηγετικών κρατών της Ε.Ε. συγκρούονται με αυτές τις αξίες. Πάρτε για παράδειγμα τα πρόσφατα γεγονότα, με τις επιθέσεις του ISIS στις Βρυξέλλες. Η ευρωπαϊκή ηγεσία τις κατήγγειλε σαν ένα χτύπημα στη δημοκρατία, στον πολιτισμό και -το μαντέψατε- στις κοινές ευρωπαϊκές αξίες μας. Μιλάμε για μεγάλη υποκρισία! Η Ευρώπη έχει κάθε δικαίωμα να ξεκινά ή να εμπλέκεται ανοιχτά σε πολεμικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη γειτονιά της, να πουλάει στρατιωτικό εξοπλισμό σε εμπολέμους, να προκαλεί αμέσως ή εμμέσως ανθρωπιστικές καταστροφές ή κρίσεις και μετά να σφυρίζει αδιάφορη και να κάνει ποικίλες "ακροβασίες", για να αποφύγει τις ευθύνες της. Τα θύματα των πολιτικών που εφαρμόζει είναι ουσιαστικά ανεπιθύμητα μέσα στα ευρωπαϊκά τείχη, ας γυρέψουν τη σωτηρία τους στην προσφάτως αποκληθείσα σαν "ασφαλή προορισμό" Τουρκία ή ας γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους. Άλλωστε το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι κράτη όπου μπορείς με ασφάλεια να μεγαλώνεις τα παιδιά σου και να ονειρεύεσαι το μέλλον σου. Νομίζω ότι αυτή η τρομοκρατική επίθεση, όπως και οι προηγούμενες, βολεύουν πολύ κάποιες ευρωπαϊκές ηγεσίες, όχι μόνο για να αρνηθούν να δεχτούν τους πρόσφυγες (ΜΟΝΟ 72.000) στα εδάφη τους, αλλά και να πείσουν την κοινή γνώμη της Ευρώπης, με όχημα το αίσθημα ανασφάλειας, ότι τα κοινωνικοπολιτικά δικαιώματα δικαιολογημένα περιστέλλονται, ότι η εμπλοκή των στρατιωτικών δυνάμεων είναι επιβεβλημένη και, με λίγα λόγια, ότι η μετατροπή του "έκτακτου" σε τακτικό είναι εντέλει φυσιολογική. Έτσι εθίζονται οι πολίτες της Ευρώπης στην όλο και λιγότερη δημοκρατία, στην όλο και μεγαλύτερη περιστολή δικαιωμάτων και καταστολή των αντιδράσεων. Αν, για να δεχτούν 72.000 Σύρους, πρέπει να "βιάσουν" αποφάσεις του ΟΗΕ, τους άγραφους νόμους της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, και την κοινή λογική, τότε αναρωτιέμαι με τρόμο για το υποτιθέμενο αξιακό περιεχόμενο της Ευρώπης. Δεν το κρύβω ότι αυτή η βαθιά υποκριτική και συγχρόνως απάνθρωπη και αντιδραστική στάση, μαζί με την άνοδο ακροδεξιών-ρατσιστικών δυνάμεων (βλ. Αυστρία, Γερμανία, Σλοβενία, Σλοβακία), με γεμίζει απογοήτευση και μερικές φορές με μια αίσθηση ματαιότητας. Ειδικά μάλιστα όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τις "μεταλλαγμένες" απόψεις παλιών αγαπημένων φίλων, τότε ομολογώ ότι μου γνέφει και η κατάθλιψη. Συγχωρέστε με για την απαισιοδοξία, αλλά σε αυτή την οικτρά αποτυχία της πολιτισμένης και φωτισμένης Ευρώπης βλέπω τη διάψευση των δικών μου πεποιθήσεων, τη δικιά μου ήττα. Και ευτυχώς κάπου εκεί ανάβει μια σπιθίτσα που με τη φωνή του Ζίζεκ μας λέει: "Ας είμαστε λοιπόν πεσιμιστές σε όλα, ώστε να μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε στα πάντα".

Σας ασπάζομαι,                                                                                                                                                                                                       Πάνος Σταθόπουλος

Χωρίς την εξουσία οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν. 

Με την εξουσία σπάνια επιβιώνουν. 

ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ    

Όπως ίσως γνωρίζετε η εποχιακή κατάθλιψη εμφανίζεται κυρίως τον χειμώνα και σχετίζεται με την περιορισμένη έκθεση στον ήλιο. Συνήθως απαντάται στα βόρεια κράτη μια και στον Νότο ο καιρός είναι σαφώς γενναιόδωρος. Τον φετινό χειμώνα μάλιστα οι καιρικές συνθήκες μάλλον σε άνοιξη παραπέμπουν. Άρα η αναμφισβήτητη κατάθλιψη που παρατηρώ στον κοινωνικό μου περίγυρο -είμαι βέβαιος ότι την έχετε παρατηρήσει και εσείς- δεν οφείλεται στις κλιματικές συνθήκες, αλλά σε άλλα αίτια που άρχισαν να επιδρούν και να αθροίζονται από πέρσι, λίγο πριν από το καλοκαίρι. Δεν επιδρούν σε όλους το ίδιο, ούτε η κατάθλιψη έχει την ίδια βαρύτητα σε όλους. Έτσι ένα συνονθύλευμα ανθρώπων -κάποιων από τα "πέτρινα χρόνια" του 3%, άλλων που είχαν προ πολλού εγκαταλείψει το "σοσιαληστικό" ΠΑΣΟΚ και τα τελευταία δύο χρόνια αναθάρρησαν και πολλών άλλων που ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να τους σηκώσει από τη βολή της πολυθρόνας τους και να τους κινητοποιήσει- σήμερα όλοι αυτοί αισθάνονται απογοητευμένοι, αμήχανοι, συγχυσμένοι. Αυτό το ετερόκλητο πλήθος διαδήλωσε και χόρεψε στο Σύνταγμα, ονειρεύτηκε περίπου τα ίδια όνειρα, στρατεύτηκε στην ελπίδα της "πρώτη φορά αριστερά". Και λίγο μετά, πριν τελειώσει το καλοκαίρι, τα όνειρα για το τέλος των μνημονίων, για την αποκατάσταση των τραυματικών και κοινωνικών ανισοτήτων που θέριεψαν στα μνημονιακά χρόνια, για την καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς -αναφέρω μόνο λίγα- ξέφτισαν μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες. Στην απογοήτευση και στο αίσθημα της ήττας που προκαλούν οι ακυρωμένες επιθυμίες και υποσχέσεις πρέπει να προστεθούν και τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλούνται από το συνεχιζόμενο δράμα των προσφύγων και τη σκληρή και απάνθρωπη αντιμετώπιση που τους επιφυλάσσεται από μια αναίσθητη και περίκλειστη Ευρώπη. 

Η οδυνηρή αλήθεια για όλους μας είναι ότι όση ευθύνη έχει η καθοδηγητική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που επεξεργάστηκε, υποστήριξε και κοινώνησε τις αυταπάτες που ονόμασε προεκλογικό πρόγραμμα, άλλη τόση έχουμε και εμείς που πιστέψαμε σε αυτές. Είχαμε την επιθυμία, είχαμε την πίστη, αλλά είχαμε πάρει διαζύγιο με την πραγματικότητα. Έτσι φορτωμένοι με ψευδαισθήσεις, επειδή το δίκιο αναμφισβήτητα ήταν με το μέρος μας, νομίζαμε ότι όλοι οι άλλοι θα το αναγνώριζαν και θα φτάναμε σε μια έντιμη και επωφελή συμφωνία. Νομίζαμε ότι το πρόγραμμα της Θεσ/νίκης -μετριοπαθέστατο αλλά απαραίτητο- θα γινόταν αποδεκτό χωρίς πολλές αντιρρήσεις. Πιστέψαμε ότι, αν εμμέσως τους απειλούσαμε με το περίφημο Grexit, εν μέσω μάλιστα των γεωπολιτικών αναταράξεων της περιοχής, θα υποχωρούσαν. Τίποτα από αυτά που πιστεύαμε δεν επαληθεύτηκε. Πορευτήκαμε σχεδόν ολομόναχοι, με υποστήριξη -τις περισσότερες φορές- πολύ κατώτερη των περιστάσεων και των προσδοκιών μας. Και το τέλος των αυταπατών μάς βρήκε απροετοίμαστους και από πάνω, για πολλοστή φορά, διασπασμένους. 

Και τώρα ποιες είναι αυτές οι αριστερές ψυχοτρόπες ουσίες, όπως αναφέρω στον τίτλο του κειμένου, που αν μας χορηγηθούν θα ξεπεράσουμε αυτή τη δύσκολη κατάσταση;  Σπεύδω εδώ να διευκρινίσω ότι μέσα στις ψυχοτρόπες ουσίες συγκαταλέγονται και τα ναρκωτικά, τα οποία όλοι γνωρίζουμε ότι διαστρεβλώνουν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον, αλλοιώνουν τις γνωστικές λειτουργίες μας, και κατ' επέκταση τη συμπεριφορά μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, αναφέρομαι σε εκείνες τις ουσίες-φάρμακα που θεραπεύουν και αφυπνίζουν, που οδηγούν σε μια νέα συνειδητότητα. Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω όλες τις απαντήσεις, αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε. Καλή αρχή θα είναι να κάνουμε μια ψύχραιμη αποτίμηση της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, μέσα σε αυτό το υπερεθνικό οικονομικό γίγνεσθαι, που το ονομάζουμε σύστημα ευρώ. Επίσης να εκτιμήσουμε ποιες είναι οι προοπτικές της πατρίδας μας εντός αυτού, προβάλλοντας διάφορα μοντέλα-υποθέσεις, από το ευνοϊκότερο μέχρι το χειρότερο. Φίλοι και φίλες, ένα νόμισμα όπως πολύ σωστά είχαμε διατυπώσει, αλλά μάλλον έχουμε λησμονήσει, δεν είναι φετίχ, δεν μπορεί να είναι ιδεολογία και μάλιστα από το είδος που διατρέχει όλο το σώμα της ελληνικής κοινωνίας ερήμην κάθε κριτηρίου. Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ένα οικονομικό εργαλείο που πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να το διαχειρίζεσαι προς όφελος των πολλών, της κοινωνίας. Δεν μπορεί να είναι η νέα μεγάλη ιδέα, που κάτω από την ομπρέλα της χωρούν όλοι. Είναι άλλο πράγμα η οικονομική σύγκλιση στα πλαίσια μιας υπερεθνικής ένωσης, που μπορεί να οδηγήσει σε κοινό νόμισμα, και άλλο πράγμα η νομισματική ένωση που εντείνει ανισότητες, στρεβλώσεις, περιορίζει τη δημοκρατία και δίνει το καλύτερο βήμα για τους αντιπάλους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. 

Άρα, για μένα, τα αριστερά ψυχοτρόπα φάρμακα που μπορούν να ανατρέψουν την παρούσα κατάσταση είναι η αποτίμηση, δίχως άχρηστα φτιασιδώματα, της παρούσας κατάστασης και του χαμηλού βαρομετρικού που έχουμε περιέλθει -καταλαβαίνετε τι εννοώ- και το άνοιγμα στο μέλλον μαζί με τους ούριους ανέμους της αυτοκριτικής και του διαλόγου, δίχως ταμπού και παρωπίδες. Πρέπει να μιλήσουμε! Ας ελπίσουμε ότι το επερχόμενο συνέδριο θα ασχοληθεί με αυτά τα θέματα, είναι το καταλληλότερο βήμα, γιατί αλλιώς φοβάμαι ότι εκ των υστέρων θα μιλάμε για άλλη μια χαμένη ευκαιρία και θα ερίζουμε ποιος ή ποιοι μάς οδήγησαν εκεί. Καταλαβαίνω ότι η αναζήτηση και η εύρεση ενός σωτήριου θεωρητικού σχήματος, που θα δίνει απαντήσεις σε όλα τα θέματα μιας πραγματικότητας σε συνεχή κίνηση και αλλαγή, είναι εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι αιτία ακινησίας και μοιραίας απραξίας. Αυτά και καλό σας βράδυ.

Σας ασπάζομαι,                                                                                                                                                                                                       Πάνος Σταθόπουλος                                                                                                                                                                                        

Sic transit gloria mundi*

Ερέθισμα για να γράψω τις παρακάτω γραμμές ήταν η παρουσίαση μιας έρευνας της εταιρείας Prorata στο σαββατιάτικο φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών. Παραθέτω τα ποιοτικά στοιχεία των απαντήσεων σε ορισμένα ερωτήματα που νομίζω ότι δικαιολογούν τον τίτλο του κειμένου. Στην ερώτηση "Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια Αριστερή κυβέρνηση;"  το 58% διαφωνεί ή μάλλον διαφωνεί, το 21% συμφωνεί ή μάλλον συμφωνεί και οι υπόλοιποι είτε δεν απαντούν είτε δεν έχουν άποψη. Στην ερώτηση "Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια κυβέρνηση του συστήματος;" το 64% συμφωνεί ή μάλλον συμφωνεί, ενώ το 16% διαφωνεί απολύτως ή μάλλον διαφωνεί. Στην ερώτηση "Η κυβέρνηση Τσίπρα αντιστέκεται στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων;" το 58% θεωρεί ότι δεν αντιστέκεται, ενώ το 22% πιστεύει ότι αντιστέκεται. Στην ερώτηση "Η κυβέρνηση εφαρμόζει αποτελεσματικά τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις;" το 64% τοποθετείται αρνητικά, ενώ το 17% θετικά. 

Σε μια έρευνα της ίδιας εταιρείας πριν από ένα χρόνο για τον ραδιοσταθμό "Στο Κόκκινο" το 68% θεωρούσε ότι οι πρώτες ενέργειες της νέας κυβέρνησης κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, ενώ μόνο το 18% απάντησε αρνητικά. Μια μικρή λεπτομέρεια εδώ, το ποσοστό των ψηφοφόρων της Ν.Δ. που εκφράζονταν θετικά ήταν 49%, ενώ το 37% διαφωνούσε. Τα αντίστοιχα ποσοστά ανάμεσα στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ήταν 86% και 7%. Επίσης τότε εκφράζονταν θετικά υπέρ της κυβέρνησης το 83% των αγροτών, το 67% των ελεύθερων επαγγελματιών, ενώ το μικρότερο ποσοστό, 61%, προερχόταν από τις τάξεις αυτοαπασχολούμενων επιστημόνων. 

Να κάνω τη ρητορική ερώτηση πού βρίσκονται αυτά τα ποσοστά σήμερα; Είναι ηλίου φαεινότερον, μας απαντά η τωρινή δημοσκόπηση που αποτυπώνει με αποθαρρυντικό τρόπο την αρνητική άποψη που έχει για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση ένα πλειοψηφικό ποσοστό των συμπολιτών μας. Μάλιστα στην ίδια έρευνα το 58% ζητά αλλαγή στη σύνθεση της κυβέρνησης, ενώ το 78% τάσσεται κατά των πρόωρων εκλογών. Τι έφταιξε, τι κάναμε λάθος ώστε από τον ενθουσιασμό και  την ελπίδα των πρώτων μηνών φτάσαμε στην τωρινή απογοήτευση; Και όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο, για να μην πω σε λίγους μήνες, αν μετρήσω από τον Σεπτέμβρη του '15. 

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω ποια είναι κατά τη γνώμη μου τα άιτια αυτής της φθίνουσας πορείας. Νομίζω ότι το κόμμα μας ηθελημένα ή αθέλητα καλλιέργησε ολέθριες αυταπάτες για το εφικτόν αφενός των κατά τα άλλα δίκαιων αιτημάτων και αφετέρου των προεκλογικών προγραμμάτων μας. Για τα παραπάνω βασιζόταν στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και στις ευρωπαϊκές αξίες, με έναν τόσο αόριστο τρόπο όπου μπορούν να συνυπάρχουν και να συνδιαλέγονται αρμονικά, ισότιμα και δημοκρατικά ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ και του κόμματος του Όρμπαν, τα όνειρα της Μαρίν Λεπέν και των Ποδέμος, τα οικονομικά προγράμματα του δρα Σόιμπλε και του Βαρουφάκη. Όλα αυτά δίχως την παραμικρή έστω νύξη της πιθανότητας της σύγκρουσης και της ρήξης, για να μην πω βεβαιότητας, ούτως ώστε να υπάρχει μια αντίστοιχη προετοιμασία εναλλακτικής λύσης, αλλά και αντίστοιχης διαμόρφωσης του υποκειμενικού παράγοντα. Με ένα εντελώς χαζοχαρούμενο και ανιστόρητο τρόπο πείσαμε τον εαυτό μας και εκατομμύρια άλλους ότι, εξαιτίας του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των δημοκρατικών αξιών που ποτέ δεν δύουν στην ήπειρό μας, η Μέρκελ, ο Ολάν, ο Ραχόι, ο Μπαρόζο, ο Ντάισεμπλουμ ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν "καταδικασμένοι" να μας ακούσουν με κατανόηση, να μας χτυπήσουν στην πλάτη με ειλικρινή φιλικά αισθήματα και όλοι μαζί σαν μια αγαπημένη οικογένεια θα φτάναμε στον πολυπόθητο, δίκαιο, έντιμο και επωφελή συμβιβασμό για όλους. Μια γραμμική πορεία για την οποία το μόνο που χρειαζόταν ήταν η επίκληση από μέρους μας ότι ήμασταν δημοκρατικά εκλεγμένοι με μία διαφορετική εντολή από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και περιμένουμε από αυτούς να σεβαστούν τις δημοκρατικές αξίες της Γηραιάς Ηπέιρου.

Βέβαια τώρα, με πολύ πικρό τρόπο, μάθαμε σε ποιο βαθμό ισχύουν οι αυταπάτες μας. Πολυάριθμοι παλαιοί και νυν σύντροφοι, που δεν είχαν καμία σχέση με την εξουσία και ούτε τους ενδιέφερε ποτέ η απομύζηση της κρατικής αγελάδας, ήθελαν να πιστεύουν ότι όντως υπάρχει τρόπος -αυτός που πρότεινε η ηγεσία-, για να ανατραπεί η καταστροφική πορεία της πατρίδας μας την τελευταία πενταετία. Πείστηκαν δηλαδή ότι, εφόσον αυτοί βροντοφωνάξουν το ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ, εκεί όπου φυσικά οι προηγούμενοι έλεγαν το ΜΕΓΑΛΟ ΝΑΙ σε ό,τι μας ζητούσαν οι δανειστές, η Καρχηδόνα θα έπεφτε. Καταλύθηκε -με τις καλύτερες προθέσεις- η πρότερη εμπειρία από άλλες χώρες για το τι σημαίνουν μνημόνια με το Δ.Ν.Τ., αγνοήθηκε η εθελοδουλεία του πολιτικού προσωπικού των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των ευρωπαϊκών θεσμών απέναντι στο τραπεζικό κεφάλαιο (εθνικό ή υπερεθνικό), υποτιμήσαμε τη συρρίκνωση της δημοκρατίας στη σημερινή Ευρώπη, κάτι καθόλου άγνωστο στη μακραίωνη ιστορία της ηπείρου. Με όρους αθλητικούς μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η κατασκοπεία του αντιπάλου  ήταν σκέτη καταστροφή, μας οδήγησε σε λάθος συμπεράσματα, λανθασμένες ιδέες και τακτική. Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε ότι το συγκινησιακά φορτισμένο "πρώτη φορά αριστερά", με όλη αυτή την αίσθηση ιστορικής δικαίωσης που περιείχε, βοήθησε ακόμη περισσότερο να συσκοτιστεί η εικόνα και να αμβλυνθούν σημαντικά τα κριτήριά μας. Τώρα πλέον αποδείχτηκε αυταπάτη η βεβαιότητα ότι, αν έχεις το δίκιο με το μέρος σου, έχεις αποσπάσει τη λαϊκή εντολή και στηρίζεσαι σε θεσμούς που στην πράξη όμως θυμίζουν λάστιχο, τότε η φύση όλη θα συνωμοτήσει υπέρ σου. Τι πρέπει να κάνουμε; Υπάρχουν τα περιθώρια για αλλαγή πορείας; Είναι σωστό να καθοδηγούμαστε από χρεοκοπημένες αντιλήψεις;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και με λανθασμένη στοχοθεσία και τακτική, ήταν το γνήσιο παιδί μιας γενικότερης αμφισβήτησης του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου διαχείρισης και επίλυσης των υπαρκτών κατά τα άλλα μεγάλων οικονομικών προβλημάτων μας. Από την άλλη μεριά, ο υπερεθνικός και ασύδοτος χρηματοπιστωτικός τομέας, τα γραφειοκρατικά και μη εκλεγμένα κέντρα εξουσίας ασκούν ασφυκτικό έλεγχο και απίστευτες πιέσεις σε κυβερνήσεις και ιδιαίτερα όταν αυτές είναι αποσυνάγωγες. Ακόμη και σήμερα αυτή η κυβέρνηση που συμβιβάστηκε, που αθέτησε το μεγαλύτερο μέρος των προεκλογικών της υποσχέσεων, που έφερε νέο μνημόνιο και εξάντλησε πολύ γρήγορα το πολιτικό της κεφάλαιο, εξακολουθεί να εμπνέει ανασφάλεια στους "εταίρους" μας, που την εκλαμβάνουν σαν ασύμμετρη απειλή. Υπό αυτή την έννοια, η υπεράσπισή της είναι αναγκαία, παρά την κριτική που μπορεί να ασκεί κάποιος για τις παραλείψεις, τα λάθη και τις εμμονικές παρωχημένες αντιλήψεις της για τη φύση της τωρινής Ε.Ε. και για τις επιδιώξεις των κυρίαρχων κρατών-ελίτ στο εσωτερικό της. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει το μόνο πολιτικό σχήμα, που μπορεί αναστοχαζόμενο να επεξεργαστεί νέα προγράμματα, νέες κατευθύνσεις, και να εμπνεύσει ελπίδα. Δεν μπορεί η Ριζοσπαστική Αριστερά να υποκύπτει σε μονόδρομους, να αποδέχεται στο όνομα ενός κίβδηλου ρεαλισμού το νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο και να επιτρέπει σε όλο το σάπιο, διεφθαρμένο και παλιό πολιτικό σύστημα να επανακάμπτει. Ας έχουμε υπόψη μας ότι αυτή τη φορά η νεοφιλελεύθερη δεξιά θα είναι αμείλικτη και αδίστακτη στην επιβολή των πιο ακραίων αντιλαϊκών μέτρων. Άλλωστε η σχετική τεχνογνωσία είναι στο πολιτικό της DNA και στην ιστορική διαδρομή της. 

Εν κατακλείδι είναι απαραίτητο να αρθρώσουμε ένα εναλλακτικό πολιτικό οδικό χάρτη για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τις σχέσεις μεταξύ τους, που να είναι ικανός να εμπνεύσει, να συσπειρώσει και να οδηγήσει στη λύση του Γόρδιου Δεσμού που σήμερα βρισκόμαστε. Κλείνω αυτό το άρθρο με τους στίχους του Άρη Αλεξάνδρου από το ποίημα "Φρόντισε":

Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν 

με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων. 

Πάσχισε να 'ναι προεκτάσεις της πραγματικότητας 

όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί του χέρι. 

Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού 

να συνεφέρουν με χαστούκια 

όσους λιποθύμησαν 

μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους.

Σας ασπάζομαι,                                                                                                                                                                                                         Πάνος Σταθόπουλος

* "Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου"

* Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου.

Διάβασα στο φύλλο της Κυριακάτικης Αυγής (21/02), στην πρώτη σελίδα, το κεντρικό άρθρο με τίτλο "Μπροστά στη λύση" και υπέρτιτλο "Στην τελική ευθεία οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές" και μου ήρθε αυθόρμητα στο νου ο στίχος αυτός, του σπουδαίου ποιητή Μιχάλη Κατσαρού από το ποίημα με τίτλο ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Για λόγους τάξης αλλά και ουσίας, παραθέτω ολόκληρο το ποίημα :

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί

-καθώς διαβάστηκε-

ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.

Πριν διαβαστεί

όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν

αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.

Η διαθήκη μου για σένα και για σε

χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα

από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους

Αλλάξανε φράσεις σημαντικές

ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο

εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς

τη νέα βουή στα δάση

τον άνεμο τον σκότωσαν - 

τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα

ποιος είναι αυτός που πνίγει...

Και συ λοιπόν

στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις

από φωνή

από τροφή

από άλογο

από σπίτι

στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Διάβασα λοιπόν με πολύ μεγάλη προσοχή αυτό το άρθρο και κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα:

1. Ενώ ο Αλ. Τσίπρας, η Μέρκελ και ο Ολάν πιέζουν για να κλείσει τάχιστα η αξιολόγηση, ένα αόρατο χέρι (λέμε τώρα) φρενάρει τις διαδικασίες.

2.Το αόρατο χέρι προκύπτει ότι είναι το Δ.Ν.Τ., του οποίου ο "πολύς" Πολ Τόμσεν αρθρογραφεί και ζητάει από τη χρεωκοπημένη Ελλάδα τον "ουρανό με τ' άστρα" σε συμπληρωματικά μέτρα για την επόμενη διετία, εξαιτίας ενός δημοσιονομικού κενού -που μόνο αυτός βλέπει- 7-9 δισ. Επίσης ζητάει μεγάλο κούρεμα του χρέους, κάτι που μόλις ακούν οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους παθαίνουν σπασμούς. 

3. Από κοντά και ο γνωστός Ολλανδός αχυράνθρωπος του Σόϊμπλε -πρόεδρος του Eurogroup- εκφράζει την άποψη ότι οι συντάξεις πρέπει να μειωθούν προκειμένου να πάρει το πράσινο φως από τους "θεσμούς" η ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης. Από κοντά και όλα τα άλλα θέματα της διαπραγμάτευσης, όπως το φορολογικό νομοσχέδιο, η "απολιτικοποίηση" της δημόσιας διοίκησης (έτσι το θέτουν κομψά), το νέο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, αυτό που ήθελαν να έχει την έδρα του στο Λουξεμβούργο και ακόμα δεν έχει οργανωθεί, και άλλα πολλά. Να μου θυμηθείτε ότι και για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες θα βάλουν τελικά το χεράκι τους. Και βέβαια μην ξεχνάμε και την προσφυγική κρίση που τους δίνει άλλη μια θαυμάσια ευκαιρία για να ασκήσουν τις πιέσεις τους πάντα σύμφωνα με τις καλύτερες ευρωπαϊκές παραδόσεις και κεκτημένα. Όταν ρώτησαν τον Λετονό αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις πως είναι δυνατόν η Ελλάδα να επιτύχει τους οικονομικούς της στόχους -όπως αυτοί προκύπτουν μέσα από τις μνημονιακές της δεσμεύσεις, όταν αντιμετωπίζει όλα τα βάρη της προσφυγικής κρίσης-, ο καλός αυτός κύριος έδωσε μια απάντηση μεστή νοημάτων. "Επειδή η Ελλάδα αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες με το μεταναστευτικό, καλό θα ήταν να υπάρξουν αποτελέσματα ως προς την εφαρμογή του μνημονίου, να ολοκληρωθεί σύντομα η πρώτη αξιολόγηση, να προχωρήσει η χρηματοδότηση του προγράμματος και να αρθεί το κλίμα αβεβαιότητας". Για το χρέος δεν μίλησε.

4. Μια και ανέφερα το χρέος, του οποίου τη διευθέτηση την "περιμένουμε όπως άλλοι περιμένουν το Πάσχα" οι "εταίροι" μας ουδόλως βιάζονται, ίσα ίσα οι περισσότεροι συνιστούν μόνο επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Ο αριθμός αυτών που συζητούν μια ενδεχόμενη μείωση των επιτοκίων, ή και άλλες οικονομοτεχνικές μεθόδους, μειώνεται συνεχώς. Βέβαια το κούρεμα των δανείων στην ονομαστική τους αξία αποτελεί μεν για εμάς μια απαγορευμένη ονείρωξη, ενώ για τους δανειστές την απόλυτη διαστροφή. Θα θυμίσω βέβαια ότι μεγάλο μέρος της προεκλογικής μας εκστρατείας βασίστηκε σε αυτή την επιδίωξη. Αναρωτιέμαι πραγματικά τι στο καλό τη θέλαμε την επιτροπή αλήθειας για το χρέος; Δεν δημιουργήθηκε με σκοπό τα πορίσματά της να αποτελούν διαπραγματευτικά όπλα στο ζήτημα της μείωσης του;

Και έτσι πορευόμαστε κόντρα στην βροχή και στο χαλάζι των κατηγοριών ότι καθυστερούν οι ιδιωτικοποιήσεις εξαιτίας αριστερίστικων εμμονών, ότι αποθαρρύνονται οι επενδύσεις, κοιτάξτε τι κάνουν στις Σκουριές, ότι χτίζεται κομματικό κράτος, ότι βιάζεται το Σύνταγμα με αφορμή το νομοσχέδιο για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες και άλλες τέτοιες κατηγόριες-πιέσεις από τους δανειστές μας και τους εγχώριους παρακεντέδες τους.  Όπως έγραφε και ο υπέροχος Γιάννης Καλαϊτζής στο κάτω μέρος των σκίτσων του, στο www, "Ο Τσίπρας φταίει". Δυστυχώς, σύντροφοι και φίλοι, θέλουμε δεν θέλουμε θα πιούμε μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι που μέσα του βρίσκονται ιδιωτικοποιήσεις, ΕΝΦΙΑ, φορομπηχτικά μέτρα και γενικά εφαρμογή μέτρων που, ως γνωστόν, προκαλούν πόνο στους πολλούς και κέρδη στους λίγους. Μέτρα  που είχαμε καταδικάσει με στέρεα επιχειρηματολογία. Δυστυχώς και ΑΥΤΗ η κυβέρνηση συμμετέχει στη βίαιη ανακατανομή εισοδήματος που ξεκίνησε το 2010 και έκτοτε καλά κρατεί. Σίγουρα δεν το ευχαριστιέται, δεν επαίρεται γι' αυτό, το έχει δηλώσει άλλωστε και ο Αλ. Τσίπρας, αλλά δεν αρκεί. Νομίζω ότι έχουμε φτάσει σ' ένα σημείο όπου πρέπει ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια άλλη πορεία. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε στους μονόδρομους και στους καταναγκασμούς. Η θατσερικής έμπνευσης Τ.Ι.Ν.Α δεν μπορεί να ανήκει στα επιχειρήματά μας. Αντιθέτως, υπάρχουν πάντα επιλογές και δυνατότητες. Δύσκολες επιλογές; Αναμφισβήτητα ναι. Αλλά ο τωρινός δρόμος που ακολουθούμε μας οδηγεί σε αδιέξοδα. Τα αποτελέσματά του ειναι απολύτως μετρήσιμα, κάτι λιγότερο από 30% γενική ανεργία, ύφεση στα ύψη, χρέος στα ύψη, με πολύ χλωμές προοπτικές ουσιώδους μείωσής του, με τη μετανάστευση να γνωρίζει μια νέα θλιβερή άνοιξη, με την παραγωγική βάση της χώρας να έχει δεχτεί ισχυρότατα χτυπήματα και να βρίσκεται νοκάουτ στο ταπί. Από την άλλη μεριά οποιαδήποτε άλλη συζήτηση, ακόμη και για την πιθανότητα να εξετάσουμε κάποια άλλη πορεία, είτε δαιμονοποιείται εξαρχής είτε απορρίπτεται με το επιχείρημα ότι θα μας γυρίσει 30 με 40 χρόνια πίσω. Σχετικά με αυτό ήταν πολύ αποκαλυπτική η απάντηση που έδωσε ο Γ. Στουρνάρας, όταν ρωτήθηκε από τον Αλ. Παπαχελά, για τη δήθεν έφοδο στο Νομισματοκοπείο, προσφιλή αστικό μύθο εκείνων των ημερών. Απάντησε ότι είχε θωρακίσει το όλο σύστημα από τις επιβουλές των δραχμιστών, απλώς, πάνω στη φούρια του, ξέχασε να ενημερώσει την κυβέρνηση. Από την πλευρά μας, άκρα του τάφου σιωπή. Δηλαδή τώρα, σε σχέση με το 2009, πού βρισκόμαστε; Πόσο πίσω έχουμε πάει; Όντως η επιλογή να εγκαταλείψουμε το ευρώ και να κινηθούμε στον ωκεανό της παγκόσμιας οικονομίας με δικό μας νόμισμα είναι ένα ταξείδι σε αχαρτογράφητα νερά, έχει ρίσκο μη μετρήσιμο, αλλά από πότε αυτό σταμάτησε τους ανθρώπους; Νομίζω ότι πρέπει να συζητήσουμε ως κόμμα και ως κοινωνία μια άλλη πορεία. Όλα τα σημάδια γύρω μας αυτό μας δείχνουν. Με αφορμή το προσφυγικό, το τωρινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα του ευρώ έχει απογυμνωθεί από κάθε έννοια αλληλεγγύης, δημοκρατικότητας, σεβασμού στην έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, ακόμη και στη δική τους διαστρεβλωμένη αντίληψη περί "τήρησης των συμπεφωνηθέντων". Τη θέση αυτών των ευρωπαϊκων αξιών τη συνθλίβει το δίκαιο του ισχυρού, η περιφρόνηση στις διαθέσεις και αποφάσεις λαών (όπως αυτές εκφράζονται μέσα από εκλογές και δημοψηφίσματα), εν ολίγοις ο νόμος της ζούγκλας, τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Πρέπει να τολμήσουμε!  

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος                                                                          

Καλημέρα, σε όλους και όλες. Άλλη μια εκπληκτική μέρα στον παράδεισο(;). Ο καλός μου φίλος Άγγελος Παπ. -απογοητευμένος συριζαίος- ανταποκρινόμενος στις επιδιώξεις αυτού του μπλογκ για διάλογο είχε την καλοσύνη να στείλει τα καταληκτικά τμήματα από δύο άρθρα του Στέλιου Ελληνιάδη, που είχαν δημοσιευτεί στον Δρόμο της Αριστεράς. Υπάρχουν οι σχετικοί σύνδεσμοι που παραπέμπουν σε ολόκληρο το άρθρο για όποιον επιθυμεί να έχει μια ολοκληρωμένη αντίληψη (το συνιστώ). Πολύ συγκρατημένα, δίχως αχρείαστες κραυγές και κατηγόριες που δεν προσθέτουν τίποτα στην επιχειρηματολογία, ο συντάκτης των άρθρων αναπτύσσει την άποψή του. Μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί του, αλλά σίγουρα αποτελεί τροφή για σκέψη τόσο για το παρελθόν όσο και για το μέλλον. Χωρίς άλλα λόγια σας παραθέτω αυτά τα δύο κείμενα που έστειλε ο φίλος μου, με τη μοναδική παρατήρηση -όπως θα ήθελα να πιστεύω- ότι σε όποιες εξελίξεις και αναζητήσεις εντός των κόλπων της Αριστεράς ο ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη του θα είναι πάντοτε παρόντα. 

Πώς προχωράμε;

Υπάρχει, λοιπόν, είτε το βλέπει κανείς είτε όχι, ένα κενό το οποίο, αργά ή γρήγορα, θα κινηθεί κάποια διαδικασία για να καλυφτεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κι αυτό έχει θέσει ήδη ένα σοβαρό ζήτημα στους ανθρώπους που δεν θεωρούν ότι τελείωσε η ιστορία, ούτε καν ότι τελείωσε η ιστορία της Αριστεράς. Αλλά ποιος θα αξιοποιήσει την ευκαιρία και θα αποτρέψει την απειλή από τα δεξιά; Τίθεται, λοιπόν, πολύ επιτακτικά η ανάγκη και η υποχρέωση για την ανασυγκρότηση του κινήματος, την ανασύσταση της Αριστεράς και την κάλυψη του κενού σε μια κατεύθυνση προοδευτική, ανατρεπτική και προοδευτική, αληθινή και όχι virtual.

Κατ’ αρχήν, ταπεινή μου γνώμη, είναι ανάγκη να εντοπίσουμε τι πήγε στραβά μέχρι τώρα, τι υπονόμευσε την κοινή προσπάθεια, τι λάθη έγιναν και τι ευθύνες έχουμε σαν άτομα και σαν ομάδες που συμμετείχαμε. Σε βάθος, με ειλικρίνεια και τόλμη. Όχι με σκοπό να εκμηδενιστούμε, αλλά να αυτοδιορθωθούμε και κυρίως να ενθαρρύνουμε τους νεότερους, πολλοί από τους οποίους και τους πιο άξιους, έχουν ισχυρές τάσεις φυγής στο εξωτερικό και αποχής στο εσωτερικό. Και μαζί, να επαναπροσδιορίσουμε το βασικό πλαίσιο αρχών και τις κύριες κατευθυντήριες μιας πολιτικής που θα μας ενώσει και θα μας δώσει τα αναλυτικά και πρακτικά εργαλεία που χρειαζόμαστε για να επαναχαράξουμε μια πιο γειωμένη και ταυτόχρονα πιο φιλόδοξη προσπάθεια. Απαλλαγμένοι από τα βαρίδια που μας εμπόδισαν να δούμε έγκαιρα ότι ξεστρατίζουμε και να αντιδράσουμε σωστά και αποτελεσματικά.

Να ξεκινήσουμε μια φρέσκια πορεία ενισχυμένοι από τα συμπεράσματα μιας ανεπιτυχούς, αλλά πολύ πλούσιας εμπειρίας. Τα Μνημόνια δεν είναι πλέον οι νέες άγνωστες πυρηνικές βόμβες που μας αιφνιδίασαν και μας κατέκαψαν. Οι δε σύντροφοί μας που ευθυγραμμίστηκαν μ’ αυτά δεν είναι πια ανάμεσά μας για να συνεχίσουν να υπονομεύουν την αγωνιστική μας προσπάθεια. Και εμείς δεν μπορούμε πλέον να κλείνουμε τα μάτια στις αδυναμίες μας ούτε να επαναλαμβάνουμε τα λάθη που μας οδήγησαν στο σημερινό –ελπίζω πρόσκαιρο- αδιέξοδο. Ας δούμε το πισωγύρισμα και το σοκ σαν αφορμή για κάτι ποιοτικά καλύτερο. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, έλεγαν οι ένδοξοι και σοφοί προγονοί μας…

Σ’ αυτή την επανεκκίνηση, ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον ότι ορισμένα βασικά στοιχεία που παραμελήσαμε, υποτιμήσαμε ή ακυρώσαμε, θα είναι εφεξής μπούσουλας στην ανασυγκρότησή μας.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ηττηθήκαμε από το παλιό που είχε αριστερή ετικέτα. Το παλιό που υπήρχε σε όλους μας. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιδιώξουμε να φτιάξουμε έναν υποΣΥΡΙΖΑ, ούτε να επιστρέψουμε σε φράξιες, τάσεις, μηχανισμούς και συνιστώσες, ούτε να ανεχτούμε καιροσκόπους ή να κρεμαστούμε κάτω από αστέρες της επικοινωνίας. Επιτέλους, να στηρίξουμε την προσπάθεια στους καλύτερους πολίτες της χώρας και της διασποράς, αναδεικνύοντας τους πιο έντιμους, πιο ικανούς και πιο αποφασισμένους να αγωνιστούν για να υπηρετήσουν το λαό.

See more at: https://www.e-dromos.gr/to-terma-ths-aristeras-h-afethria-ths-aristeras-tou21ou-aiwna/#sthash.MDUjvuXE.dpuf

Αριστερές ευθύνες 

Έχει ή δεν έχει ευθύνες η Αριστερά γι’ αυτό το αδιέξοδο δίλημμα στο οποίο περιήλθε η χώρα: καταστροφή ή υποτέλεια; Και πώς έφτασε ως εδώ; Θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο; Το προσπάθησε σοβαρά ή επιπόλαια και τυχάρπαστα; Και, από το σημείο που βρισκόμαστε, διαμορφώνουμε έναν άλλο προσανατολισμό για να αποφύγουμε τα βράχια στα οποία μας οδηγούν;

Κατ’ αρχήν, και μόνο ότι η κυβερνητική Αριστερά κόλλησε στην ξέρα και έγινε υποχείριο των κηδεμόνων, αποδεικνύει ότι στραβά αρμενίζαμε. Και ούτε οι δικαιολογίες, οι εξωραϊσμοί, οι κλάψες και οι ανέξοδοι φραστικοί παλικαρισμοί αλλάζουν τη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα. Ηττηθήκαμε κι εμείς. Και γι’ αυτή την ήττα υπάρχουν ευθύνες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με μια εξαιρετική ιδέα, ενωτική, υποστήριξε μια πολιτική ανατρεπτική, βρήκε μεγάλη απήχηση λόγω κρίσης, αλλά δεν πέρασε ποτέ στην επόμενη φάση, να προετοιμαστεί για τη διακυβέρνηση, να φτιάξει οχυρώσεις για τον πόλεμο και να καταστρώσει σχέδια για την ανασυγκρότηση. Κι αυτό δίνει το δικαίωμα ακόμα και να σκεφτεί κανείς ότι κάποιοι, στην κορυφή, σκόπιμα απέφυγαν την προετοιμασία προκειμένου να είναι αναπόφευκτη η καθολική υποχώρηση και η υποταγή.

Κι έτσι βλέπουμε τον (νέο) ΣΥΡΙΖΑ να εντάσσεται πλέον στην ίδια λογική με τους κυρίαρχους. Ξεχάστε τι έγινε μέχρι χτες, ξεχάστε τι λέγαμε μέχρι χτες, ό,τι έγινε έγινε, αρχίζουμε από το μηδέν κι από σήμερα θα εφαρμόσουμε αυτό που εφαρμόζουν όλοι που έχουν αποδεχτεί την κηδεμονία των ισχυρών. Αγνοούμε τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ και παραβλέπουμε τι συνέβη μέχρι σήμερα με την πολιτικές των Μνημονίων που μας επιβλήθηκαν. Σαν αριστεροί θα εφαρμόσουμε καλύτερα τα Μνημόνια προς όφελος του λαού, με όλα τα προαπαιτούμενα, απορρίπτοντας την προηγούμενη πολιτική μας που η πραγματικότητα επιβεβαίωνε, ότι η λιτότητα και η εκποίηση του δημόσιου πλούτου μόνο καταστροφή μπορούν να επιφέρουν στην Ελλάδα.

Ό,τι σαν Αριστερά απορρίπταμε μέχρι χτες μετά βδελυγμίας αποτελεί το πρόγραμμα του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Θα εφαρμόσει ακόμα κι αυτά που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ο συνασπισμός Δεξιάς και Σοσιαλδημοκρατίας. Με την ίδια κινδυνολογία, ότι η μη εφαρμογή της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και του περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, είναι αποσταθεροποιητικοί παράγοντες που θα προκαλέσουν μεγαλύτερες συμφορές. Οπότε η συντήρηση και η σταδιακή μεγέθυνση των συμφορών είναι προτιμητέα από τη χρεοκοπία, λες και αυτή δεν έχει ήδη συμβεί.

Κι εμείς, όσοι εξοστρακιστήκαμε, τι κάνουμε; Είναι θετικό ότι δεν υποκύψαμε στους εκβιασμούς και δεν βολευτήκαμε στα βουλευτικά και κυβερνητικά πόστα. Αλλά δεν μπορούμε να βγούμε από το λάκκο με τα ίδια μυαλά που μας έφεραν σ’ αυτό το σημείο. Κι αυτή η αλλαγή, η δική μας κι όχι των άλλων, είναι η πιο αναγκαία και η πιο δύσκολη…

Στέλιος Ελληνιάδης

- See more at: https://www.e-dromos.gr/otan-h-dexia-karargei-th-logikh-kai-h-aristera-ton-eafto-ths/#sthash.DQ3wU0yD.dpuf

Είναι το πρώτο κείμενο που γράφω στο μπλογκ μου και ομολογώ ότι νιώθω κάποια αμηχανία, όχι τόσο για το περιεχόμενο, όσο για το ύφος και την ένταση αυτών που θα γράψω, με δεδομένη την επιτακτικότητα που ο τίτλος του κειμένου υποδηλώνει. Πραγματικά οι καιροί δεν μπορούν να περιμένουν. Πρέπει να δράσουμε δίχως καθυστέρηση σε μια ασφυκτική συγκυρία, όπου οι πιέσεις που ασκούνται στη χώρα και στην κυβέρνησή της έχουν -κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος- πάρει διαστάσεις και κλιμάκωση εχθροπραξιών. Μέσα σε όλα αυτά πρέπει κάποτε να ανοίξουμε ευθαρσώς την κουβέντα για το πώς βλέπουμε το μέλλον μας σε ΑΥΤΗ την Ευρώπη, με ΑΥΤΟΥΣ τους συσχετισμούς δυνάμεων, με ΑΥΤΟ το νόμισμα, με ΑΥΤΗ τη μη εκλεγμένη γραφειοκρατία των κοινοτικών οργάνων, που αμφισβητεί ακόμη και την έννοια της δημοκρατίας και των διαδικασιών της, με ΑΥΤΗ την αδυναμία του Ευρωκοινοβουλίου, του μόνου εκλεγμένου σώματος από τους λαούς-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Πολλές απαιτήσεις σε λίγο, απελπιστικά λίγο χρόνο, αλλά μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά, αυτή η Αριστερά, είναι για τα δύσκολα - μήπως το ξεχάσαμε κι αυτό;

Διάβασα στη συνέντευξη του σ. Γ. Δραγασάκη: "[...] ζούμε ως κοινωνία, μια διαδικασία ανασύνθεσης των κοινωνικών συμμαχιών. Μέχρι τώρα είχαμε μια συμμαχία με άξονα το μνημόνιο, αντιμνημονιακή συμμαχία. Αυτή τη στιγμή, αυτό υπάρχει ως συνέχεια του παρελθόντος, αλλά έχουμε ανάγκη και από κοινωνικές συμμαχίες με βάση την προοπτική και το μέλλον που θέλουμε να δημιουργήσουμε". Η διαπίστωσή του για την ανάγκη κοινωνικών συμμαχιών, με οδηγό τις απαιτήσεις του μέλλοντος που θέλουμε να δημιουργήσουμε, είναι σωστή. Ωστόσο φαίνεται να τίθεται αντιθετικά η αντιμνημονιακή συμμαχία σαν κάτι που ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν, άρα ξεπερασμένο, άρα πιθανή τροχοπέδη στα μελλοντικά μας σχέδια;  Μήπως μνημόνιο δεν είναι αυτό που καλούμαστε να εφαρμόσουμε και μάλιστα με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική ευαισθησία, όπως προεκλογικά υποσχεθήκαμε; Γιατί αυτό το "απεταξάμην"; Κάτι άλλο που παρατήρησα στην ίδια συνέντευξη είναι κάποια δυσφορία απέναντι στην αυτοκριτική, ιδιαίτερα όταν αυτή ασκείται ή πρέπει να ασκηθεί μπροστά σε ευρύτερο ακροατήριο και όχι μόνο σε κομματικό. Δεν θέλω, προς το παρόν, να επεκταθώ περισσότερο γι' αυτό το θέμα, μόνο να δηλώσω ότι όσο το αφήνουμε "αιδημόνως" ασχολίαστο ή το σχολιάζουμε με μισόλογα, τόσο θα το βρίσκουμε μπροστά μας. Παρακάτω στη συνέντευξη, πολύ σωστά αναφέρεται ότι δίχως συγκρούσεις η πολιτική και η χώρα δεν μπορούν να προχωρήσουν. Επίσης, εκεί που έχουμε φτάσει χρειάζονται σοβαρές μεταρρυθμίσεις και όχι ημίμετρα. Εδώ, βέβαια, μπαίνω στον πειρασμό να αποσαφηνίσω λίγο αυτή την πολύπαθη και πολύπλαγκτη λέξη: μεταρρύθμιση. Για παράδειγμα, μεταρρύθμιση προσπάθησαν να μας πείσουν ότι είναι οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, η ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας και πολλά άλλα πράγματα που βγαίνουν μέσα από τα εγχειρίδια της νεοφιλελεύθερης οικονομικής σκέψης. Μεταρρυθμίσεις όμως είναι, για παράδειγμα, εκείνες οι δημόσιες πολιτικές που θα μειώνουν την ανεργία, τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, που τόσο δραματικά έχουν θεριέψει τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας, είναι η απλοποίηση των διοικητικών διαδικασιών για να ξεκινήσεις οποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα, είναι η εξασφάλιση μιας υψηλού επιπέδου δημόσιας παιδείας, η πραγματική μεταρρύθμιση ενός άρρωστου εδώ και χρόνια ασφαλιστικού συστήματος που θα το καθιστά βιώσιμο καθολικό και δίκαιο. Πώς είναι δυνατόν με μία λέξη να νοηματοδοτούνται τόσο αντικρουόμενα πράγματα; Και όμως είναι, γιατί όταν μιλάμε για μεταρρυθμίσεις πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε ποιος τις κάνει και σε ποιους απευθύνονται. Αυτός που τις κάνει πρέπει πρώτα απ' όλα να έχει πειστεί για την αναγκαιότητά τους και να έχει οργανώσει τις απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες, ώστε να μπορέσει να πείσει και να εμπνεύσει αυτούς στους οποίους απευθύνεται. Αν δεν υπάρχει κοινωνική στήριξη και η δικαιότερη-εύστοχη μεταρρύθμιση θα εκφυλλιστεί σε διοικητικό-αυταρχικό καταναγκασμό. Και αυτή την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του θα βρεθούν αντιμέτωποι με το παρελθόν τους. Όταν π.χ. στο παρελθόν στήριζες τα αιτήματα κάθε επαγγελματικού κλάδου δίχως να εξετάζεις τη βασιμότητά τους, μόνο για να κάνεις αντιπολίτευση, όταν ο συμβιβασμός στο παρελθόν ήταν συνώνυμος της... ταξικής προδοσίας, τότε είναι πολύ δύσκολο να πείσεις ότι οι δικοί σου συμβιβασμοί είναι έντιμοι και εύλογοι και ότι τα αιτήματα διάφορων επαγγελματικών τάξεων μπορεί να τα διακρίνει ιδιοτέλεια και κακώς εννοούμενο συμφέρον εις βάρος άλλων. Όπως λέει η παροιμία: "Όποιος κατουράει στη θάλασσα, θα το βρει στ' αλάτι". Αλλά πάλι ξαναρχόμαστε στην αυτοκριτική... Το θλιβερό είναι ότι η κυβέρνηση κάνει την καλύτερη δυνατή διαπραγμάτευση μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του 3ου μνημονίου και προσπαθεί να κρατήσει αμετακίνητες κάποιες "κόκκινες" γραμμές πλην όμως, κατά τα φαινόμενα, καμία κοινωνική ομάδα δεν την πιστεύει. Δυστυχώς διαχέεται η αντίληψη ότι όλοι είναι ίδιοι και άλλα υπόσχονται ενώ άλλα κάνουν. Αλλά επ' αυτού θα ασχοληθούμε αργότερα σε άλλο σημείωμα.

Ένα άλλο θέμα των ημερών, από την ειδησεογραφία, είναι οι απίστευτες πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα στο θέμα των προσφύγων από τους "εταίρους" μας, σε συνδυασμό με την ανεκτική (για να μην πω τίποτα χειρότερο) στάση απέναντι στην Τουρκία. Κάτι απίθανοι διάλογοι, που αποκαλύφθηκαν από το ειδησεογραφικό σάιτ euro2day.gr μεταξύ Ερντογάν-Τουσκ-Γιουνκέρ, αποκαλύπτουν την εθελόδουλη στάση των Γερμανών και του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου προς την Τουρκία και την απροκάλυπτη δυσανεξία προς την Ελλάδα και την κυβέρνησή της. Επίσης αποκαλύπτουν την αυξανόμενη συρρίκνωση του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, την αύξηση του αυταρχισμού, που δυστυχώς χαρακτηρίζουν τη γηραιά ήπειρο σήμερα, παρ' όλα τα ελπιδοφόρα σημάδια που έρχονται από τον Νότο. Με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα, η Ευρώπη δείχνει τον χειρότερο εαυτό της, βγαλμένο μέσα από τις χειρότερες σελίδες της ιστορίας της. Γιατί, φίλοι και φίλες, Ευρώπη είναι ο Διαφωτισμός, η Βιομηχανική Επανάσταση, τα μεγάλα κινήματα που σάρωσαν την ήπειρο και διαμόρφωσαν άλλες συνθήκες για τους λαούς της, είναι όμως και η Ιερά Εξέταση, τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η αποικιοκρατία και η απροκάλυπτη αντιδραστικότητα και αδιαφορία των κυβερνήσεων που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν κατάσχεση μετρητών και αντικειμένων αξίας από απελπισμένους πρόσφυγες, με αντάλλαγμα τροφή και στέγαση στη χώρα τους. Συγχρόνως αυτές οι ίδιες κυβερνήσεις χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα πνιγμένα παιδάκια  στο Αιγαίο και  κουνάνε το δάχτυλο με ιερή αγανάκτηση προς τη μεριά της Ελλάδας.

Μου είναι δύσκολο να μη γράψω δύο λόγια για τις εξελίξεις σχετικά με το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές συχνότητες. Τα κανάλια και η αντιπολίτευση έχουν σηκώσει το μπαϊράκι της επανάστασης. Τους πνίγει το δίκιο τους. Άντε να τους δούμε όλους τους καναλάρχες, Μπόμπολα, Αλαφούζο, Κυριακού, Βαρδινογιάννη πιασμένους αλαμπρατσέτα με τον Γιάννη, την Όλγα, τον Παύλο, τον Άρη τον Μπάμπη και τα άλλα τα καλά παιδιά και με υψωμένες γροθιές να βροντοφωνάζουν τα δίκια του αγώνα. Θα ΄θελα να το δω αυτό. Σοβαρά τώρα, συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η μάχη τώρα αρχίζει, ότι θα είναι πολύ σκληρή και με ανοιχτό αποτέλεσμα. Αυτοί που σήμερα σκούζουν και παρουσιάζονται σαν προστάτες της δημοκρατίας, του πλουραλισμού και του Συντάγματος βαρύνονται με πολλά και το παρελθόν τους είναι ιδιαίτερα κακόφημο. Έχουν το θράσος να υπερασπίζονται, δήθεν, τις θέσεις εργασίας αυτοί που απέλυαν εργαζομένους δίχως το παραμικρό δισταγμό τώρα στη διάρκεια της κρίσης, που έκοβαν και κόβουν μισθούς, που περικόπτουν κατοχυρωμένα δικαιώματα, που αφορούν τις συλλογικές τους συμβάσεις. Τόσο πονάνε τους εργαζομένους τους! Θέλουν να συνεχιστεί αυτή η ασυδοσία με τους τραπεζικούς δανεισμούς τους. Αφού σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς, που όλα τα βλέπει και όλα τα ρυθμίζει, θα έπρεπε προ πολλού να έχουν κλείσει. Είναι η ίδια αυτή αγορά υπέρ της οποίας σφάζονται εκεί στην αντιπολίτευση, σε αντιδιαστολή με τους... μπολσεβίκους της κυβέρνησης. Θα δοκιμαστεί  όμως και η συνέπεια των λόγων και των πράξεων αυτής της κυβέρνησης. Είδομεν...

Θα τελειώσω εδώ το πρώτο μου σημείωμα με μια ευχή σε όλες και όλους που θα μου κάνουν την τιμή να με διαβάσουν. Επειδή στη στήλη αρέσουν η ποίηση, η μουσική και τα... ανέκδοτα σας αφιερώνω το Forever young, δηλαδή "πάντα νέοι", σε εκτέλεση της Τζόαν Μπαέζ. Οι στίχοι είναι οι εξής: "Μακάρι ο θεός να σε ευλογεί και να σε προσέχει / και όλες οι επιθυμίες σου να γίνουν πραγματικότητα / μακάρι να προσπαθείς πάντοτε για τους άλλους / και να επιτρέπεις σε άλλους να κάνουν το ίδιο για σένα / μακάρι να φτιάξεις μια σκάλα που να φτάνει τ' άστρα και να σκαρφαλώσεις κάθε σκαλοπάτι της / και πάντοτε να παραμείνεις νέος. / Μακάρι να γίνεις δίκαιος και ειλικρινής / μακάρι να ξεχωρίζεις πάντοτε την αλήθεια και τις αξίες που βρίσκονται γύρω σου / μακάρι να είσαι πάντα θαρραλέος και να στέκεσαι όρθιος και δυνατός /και μακάρι να μείνεις για πάντα νέος. / Μακάρι πάντοτε να απασχολείς τα χέρια σου και να είσαι γοργοπόδαρος / να έχεις ισχυρά θεμέλια όταν αλλάζουν κατεύθυνση οι άνεμοι της αλλαγής / μακάρι η καρδιά σου πάντοτε να είναι χαρούμενη και το τραγούδι σου να είναι και στα χείλη άλλων / μακάρι να μείνεις για πάντα νέος".  Έτσι είναι, το σώμα γερνά αλλά το πνεύμα οφείλει να παραμένει νέο με ό,τι αυτό σημαίνει. Παρακάτω θα βρείτε έναν σύνδεσμο που σας παραπέμπει σε ένα φιλμάκι στο YouTube με το τραγούδι.

       https://www.youtube.com/watch?v=-4UoJ47SzjA

Σας ασπάζομαι, Πάνος Στ.