του Γιάννη Ιωάννου, από την Εφημερίδα των Συντακτών.

Εντάξει ομολογώ ότι τραγουδάνε και χορεύουν στις σχετικές εκπομπές ριάλιτι στην τηλεόραση. Κατά τα φαινόμενα μόνο εκεί. Γιατί κατά τα άλλα δεν υπάρχει ούτε κέφι ούτε ενέργεια. Κυριακή της Αποκριάς και θυμάμαι παλιότερα τι γινόταν στους δρόμους ή στα σπίτια. Ακόμη και η δήλωση Σπίρτζη, ότι μετά την απόφαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ γιορτάζουμε την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, δεν προκάλεσε κανέναν ενθουσιασμό ή αισθήματα ανάτασης στα πλήθη, αλλά ούτε και κάποιο κέφι από το κωμικόν της δήλωσης, μέρες που είναι. Πώς να χαρείς άλλωστε; Η νέα υποχώρηση της κυβέρνησης, η περήφανη διαπραγματευτική τακτική της, τι απέφερε; Την επιστροφή των θεσμών... Όπου βέβαια όλα τα θέματα είναι ανοιχτά. Και τι έδωσε για να επιστρέψουν; Μα την προνομοθέτηση μέτρων -την οποία μέχρι πριν από δέκα μέρες τη χαρακτήριζε αντισυνταγματική. Μέτρων που θα συζητηθούν τώρα στο Χίλτον. Και τι εισέπραξε γι' αυτή τη χιλιοστή της υποχώρηση; Μήπως κάποια υπόσχεση ότι τα ελληνικά ομόλογα θα ενταχθούν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ε.Κ.Τ, το Άγιο Δισκοπότηρο, εσχάτως,  της "Πρώτη Φορά Αριστεράς"; Μήπως κάτι χειροπιαστό για το άνοιγμα της συζήτησης των μεσοπρόθεσμων, όπως τα ονομάζουν, μέτρων για το χρέος; Για να είμαστε πραγματιστές, δεν πήραμε πίσω τίποτα αντάξιο αυτών που για άλλη μια φορά τους παραδίδουμε. Κάτι αόριστες υποσχέσεις περί "τέλους λιτότητας" σε κάποιο θολό και απροσδιόριστο μέλλον. Τα λογικά κενά αυτής της αφήγησης είναι τόσο μεγάλα που χωράει να περάσει νταλίκα.

Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε, κατα πώς δείχνουν τα πράγματα, να υλοποιήσει διάφορα προφανώς δυσάρεστα για τους πολίτες αυτής της χώρας, που αφορούν στη φορολογία, στις συντάξεις και στις εργασιακές σχέσεις, για να αναφέρω τα κυριότερα. Δηλαδή μείωση αφορολόγητου, άδηλον μέχρι ποιου σημείου, μείωση συντάξεων με πετσόκομα ή και κατάργηση της κατά Κατρούγκαλο προσωπικής διαφοράς και προφανώς αμφισβήτηση των απεργιακών δικαιωμάτων, απελευθέρωση μαζικών απολύσεων και άλλα... ωραία. Η κυβέρνηση, επειδή δεν έχει άλλη επιλογή -και πώς να έχει αφού μετά βδελυγμίας αποστρέφεται ακόμη και την αρχή μιας απλής συζήτησης για οτιδήποτε μπορεί να λέγεται εναλλακτική πρόταση-, αποδέχτηκε το σύνολο των απαιτήσεων των δανειστών. Μάλιστα είναι άξιο σχολιασμού ότι η κυβέρνηση δέχτηκε να νομοθετήσει μέτρα που θα ισχύσουν και μετά το πέρας της δικής της διακυβέρνησης. Θα μου πεις σιγά τη δέσμευση για την οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση από δυνάμεις εκτός ΣΥΡΙΖΑ & ΑΝΕΛ. Αφού δεν υπάρχει η παραμικρή αμφισβήτηση ή υποψία αντίστασης. Ίσα ίσα εν μέσω οιμωγών για την καταστροφή που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση, τη μέμφονται γιατί δεν ολοκληρώνει τη 2η αξιολόγηση εγκαίρως! Πάντως γίνεται ηλίου φαεινότερον ποιος ασκεί την οικονομική διακυβέρνηση σε αυτή τη χώρα. Το ερώτημα του Κ. Καραμανλή του Α΄ αποκτά διαχρονική αξία: "Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;" Έτσι από τους πανηγυρισμούς εκείνων που θεωρούν ότι η αξιολόγηση κλείνει και το ελατήριο της ανάπτυξης είναι έτοιμο να εκτιναχτεί, μέχρι τις καταγγελίες όλων των υπόλοιπων με ελάχιστες διαφοροποιήσεις ότι η κυβέρνηση φταίει που δεν κλείνει ακόμα, υπάρχει μια μαύρη απύθμενη χαράδρα που με σταθερό ρυθμό μας τραβά μέσα. Κι αυτή είναι η πραγματικότητα που μέσα της κινούμαστε όλοι και τα -προφανώς- χειρότερα που έρχονται. Το θλιβερό είναι ότι αυτοί που είχαν μιλήσει για ρήξεις, για το εφικτό μιας άλλης πραγματικότητας, μιας άλλης Ευρώπης, είχαν μιλήσει για κοινωνική σωτηρία, είναι δεμένοι χειροπόδαρα και βλέπουν τους "εταίρους" να αποφασίζουν για όλα. Με αντάλλαγμα την παραμονή στις καρέκλες της εξουσίας αποδέχονται πράγματα που στο πολύ πρόσφατο παρελθόν τα αποτάσσονταν με φρίκη και οργή. Η γραμμή που ενώνει κυβέρνηση και αντιπολίτευση, παρά τις κραυγές και άλλα γραφικά ένθεν και ένθεν, έχει όνομα και λέγεται υποταγή. Και αυτό εκπέμπεται -και μη σας ζαλίζει η επικοινωνιακή διαχείρηση- σε όλη την κοινωνία. 

Έτσι, φίλοι και φίλες, πορευόμαστε. Από θρίαμβο σε θρίαμβο και από καταστροφή σε καταστροφή! Η μόνη διαφορά είναι πού βρίσκεται αυτός που τα εκστομίζει. Αν είναι δηλαδή στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση. Οι πολίτες αυτής της χώρας όμως δίχως πια αναπνοές, δίχως άλλες αντοχές κάθονται στη γωνία και παρακολουθούν αποκαμωμένοι. Και κατά πώς φαίνεται θα τα καταπιούν κι αυτά, αλλά και τα μελλούμενα. Βλέπετε, μπορεί μεν ο λαός να έχει τη δύναμη, όπως τραγουδά υπέροχα η Πάτι Σμιθ*, αλλά πρέπει να το πιστέψει κιόλας. Και αυτό είναι μια άλλη και μεγάλη ιστορία. 

*   Αποσπάσματα από τους στίχους του "People Have the Power" (Ο λαός έχει τη δύναμη) της Πάτι Σμιθ, που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε το 1988. Εδώ μπορείτε να το απολαύσετε: www.youtube.com/watch?v=OzwpihgPhUE

Ονειρευόμουν στ' όνειρό μου / μια προοπτική λαμπρή και δίκαιη / και ο ύπνος κόπηκε /  αλλά τ' όνειρο δεν ήθελε να φύγει / έπαιρνε το σχήμα πανέμορφων κοιλάδων / όπου ο καθάριος αέρας είναι ο κανόνας / και οι αισθήσεις μου ζωντάνεψαν / και αφυπνίστηκα στην κραυγή / ότι ο λαός έχει τη δύναμη / να αποτινάξει τα έργα των ηλιθίων /...  Εκεί όπου υπήρχε έρημος / εγώ είδα πηγές / με τα νερά να ξεχειλίζουν / και περπατήσαμε μαζί εκεί / δίχως κανείς να περιγελά ή να κριτικάρει.../... Καθώς παραδόθηκα στον ύπνο μου / σου εμπιστεύομαι τ' όνειρό μου / ο λαός έχει τη δύναμη / να αποτινάξει τα έργα των ηλιθίων /... να ονειρευτεί / να κυβερνήσει /... ΑΚΟΥΣΤΕ / πιστεύω σε ό,τι ονειρευόμαστε / μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από την ενότητά μας / μπορούμε να αναποδογυρίσουμε τον κόσμο / μπορούμε να αλλάξουμε την περιστροφή της γης / έχουμε τη δύναμη / ο λαός έχει τη δύναμη...

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος

"... Να ξέρετε, όμως, πως η ελευθερία του να υπακούς δεν είναι ελευθερία. Το έθνος που υπακούει δεν είναι πια έθνος: είναι η ηχώ ξένων φωνών, είναι η σκιά άλλων σωμάτων".                                                                                                                                                                                                      Εντουάρντο Γκαλεάνο

Πάει, πέρασε το 2016. Άλλη μια χρονιά προστέθηκε στην πλάτη μας. Έκλεισαν πλέον εφτά χρόνια αυστηρής και άτεγκτης επιτροπείας που έχουν αφήσει έντονο αποτύπωμα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Στο μεταξύ τα γεγονότα εκτός των συνόρων  -είναι η αλήθεια- δεν εμπνέουν και πολλή αισιοδοξία για τη νέα χρονιά. Και το χειρότερο είναι ότι η αντιμετώπιση στα περισσότερα από αυτά δεν εμπεριέχει κάποια προοδευτική ή ριζοσπαστική αντιμετώπιση. Τα δίπολα, οικονομική κρίση-νεοφιλελεύθερη διαχείριση, προσφυγική κρίση-κλείσιμο συνόρων, απαίτηση για περισσότερη δημοκρατία-αυταρχική διακυβέρνηση, πολεμικές συρράξεις-εθνικές αναδιπλώσεις, έχουν δυστυχώς γίνει το μόνιμο περιβάλλον στη ζωή όλων και όχι μόνο των Ελλήνων. Οι πολίτες της Ευρώπης εν μέσω όλων αυτών και της χειρότερης προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης αντιδρούν με περίσσια αμηχανία και σύγχυση στην καλύτερη περίπτωση και με βαθιά αντιδραστικές επιλογές στην χειρότερη. Και έπεται συνέχεια... 

Μην ξεχνάμε την εκλογική αναμέτρηση στη Γαλλία, όπου η Λεπέν ξεκάθαρα πλέον διεκδικεί την προεδρία έχοντας αντίπαλο το άλλο καϊνάρι της Δεξιάς, τον θατσερικό -καθ' ομολογία του- Φιγιόν. Τόσο ωραία! Αλλά και στην Ολανδία με τον εθνικιστή-ρατσιστή Γκερτ Βίλντερς που δεν πολυθέλει την πατρίδα του στην Ε.Ε. Επίσης στις Γερμανικές εκλογές με τους βαθύτατα ρατσιστές του AFD. Αν συνυπολογίσεις τις αντιδραστικές κυβερνήσεις της Ουγγαρίας, Πολωνίας και λοιπών... δημοκρατικών δυνάμεων, τα πράγματα είναι πολύ ζοφερά και το ενωμένο ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει και σείεται απειλητικά. 

Και η Αριστερά σε όλες της τις εκφράσεις πού βρίσκεται; θα ρωτήσει κάποιος. Ποιος είναι επιτέλους ο αριστερός αντίλογος; Βρίσκεται παντού και πουθενά, ενώ η αριστερή πρόταση δεν έχει φανεί ακόμα στον ορίζοντα... Η Αριστερά πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα στις καρδιές και στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων, που ζητούν απαντήσεις και ελπίδα στην καθημερινότητά τους. Όμως δεν βρίσκεται πουθενά με την οργανωμένη-συγκροτημένη της μορφή. Δυστυχώς είναι κατώτερη των περιστάσεων, δεν είναι σε θέση να αρθρώσει ένα συνεκτικό πολιτικό σχέδιο που να αντιπαρατεθεί στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, και είναι ανίκανη να δώσει πειστικές, ρεαλιστικές απαντήσεις, που δεν θα επαναφέρουν σοσιαλδημοκρατικά αφηγήματα προηγούμενων δεκαετιών. 

Είτε θα αναμασά παρωχημένες θεωρίες άλλων εποχών, άλλων συσχετισμών, περί δημοκρατικών μετασχηματισμών "εντός της κοιλιάς του κήτους". Είτε θα αποδέχεται το ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο που το ορίζουν οι σημερινές ευρωπαϊκές ελίτ, δηλαδή τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού, στο όνομα ενός κακοφορμισμένου πραγματισμού. Είτε θα ηδονίζεται με την περιχαράκωση του οικοπέδου της από τις εχθρικές όμορες δυνάμεις, αρκούμενη σε προφητείες ενός άλλου μέλλοντος αφού πρώτα ωριμάσουν οι συνθήκες... Οι αντικειμενικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η τεχνολογία έχει εκ των πραγμάτων επηρεάσει μαρξιστικές αντιλήψεις που έχουν σχέση με την παραγωγή, τη διανομή, τις υπηρεσίες, τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες κλπ. Με λίγα λόγια χρειάζονται νέες θεωρητικές επεξεργασίες και νέα εφόδια για να μπορέσει η σύγχρονη Αριστερά να γίνει πειστική και αποτελεσματική, να εμπνεύσει εκ νέου τον κόσμο της εργασίας και όχι μόνο. 

Δυστυχώς τα πολιτικά πράγματα, όπως εξελίχθηκαν στην Ελλάδα την τελευταία διετία, δεν δημιουργούν τις συνθήκες για το τόσο απαραίτητο ξεπέταγμα μιας εύρωστης Αριστεράς εξοπλισμένης με νέες ριζοσπαστικές αναλύσεις και κυρίως ικανή να περιγράψει τα πράγματα με ειλικρίνεια και να επιδείξει αγωνιστική συνέπεια... Και όσα συνέβησαν εδώ είχαν και έχουν σοβαρότατο αρνητικό αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε νικητής και τροπαιούχος στην εξουσία -πρωτοφανές γεγονός στα μεταπολεμικά ευρωπαϊκά χρονικά- πάνω στο έντονο κύμα αμφισβήτησης της άδικης και απάνθρωπης οικονομικοπολιτικής επιβολής μέσω των μνημονίων που επιχείρησαν και επιχειρούν οι ευρωπαϊκές ελίτ. Και αυτό το επίτευγμα στη μικρή Ελλάδα ήταν πηγή έμπνευσης και αναφοράς. Όμως μέσα σε λιγότερο από χρόνο, ο ριζοσπαστισμός του κυβερνητικού προγράμματος μεταλλάχθηκε σε -δυστυχώς- νέο μνημόνιο στο όνομα πλέον του ρεαλισμού. Με λίγα λόγια, αποδείχθηκε περίτρανα ότι δεν υπήρχε σχέδιο, υπήρχαν όμως μπόλικες εμμονές και πλήρης άγνοια των συσχετισμών. Από την "υπερήφανη διαπραγμάτευση" στον "έντιμο συμβιβασμό" παρεμβλήθησαν λίγοι μήνες κι ένα μνημόνιο εξίσου οδυνηρό με τα προηγούμενα. Δυστυχώς κανένας εκβιασμός -φυσικά αναμφισβήτητος- από τους ανάλγητους και απειλητικούς δανειστές δεν μπορεί να απαλύνει τη γεύση της ήττας που η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ μοίρασαν σε εκείνους -και ήταν πολλοί- που ήλπισαν στο άνοιγμα ενός άλλου δρόμου. Δυστυχώς ήταν πολύ κατώτερος των περιστάσεων και των απαιτήσεων της εποχής.

Και τώρα τι γίνεται; Υπάρχει δρόμος; Παρόλο που δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα αισιόδοξος αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να μη δηλώσω ότι εξακολουθώ να έχω πίστη στους ανθρώπους. Οι καιροί είναι σκοτεινοί και ο δρόμος προς το παρόν δεν φωτίζεται. Η ζωή καθώς και η ιστορία προχωρούν κάνοντας κύκλους. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, με διάθεση να συμμετέχουμε εκεί που η συνείδησή μας μας υπαγορεύει και όχι η βολή μας. Φέρτε στο μυαλό σας για λίγο τους πρόσφυγες. Φεύγουν από μια πατρίδα που τους διώχνει και πάνε σε χώρες που είναι ανεπιθύμητοι, αψηφώντας  όλους τους κινδύνους. Ας δανειστούμε από αυτούς λίγη από την ανάγκη πίστης σε ένα καλύτερο μέλλον. Είμαι βέβαιος ότι θα έμφανιστούν νέες πρωτοπορείες που θα εμπνευστούν, θα εμπνεύσουν και θα καθοδηγήσουν νέα κινήματα, νέους αγώνες, νέα όνειρα και θα διαμορφώσουν μια άλλη πραγματικότητα. Τότε και εμείς θα συμμετάσχουμε σε αυτά και θα γίνουμε πλουσιότεροι σε εμπειρίες και ίσως σοφότεροι. Ναι λοιπόν, ίσως η νέα χρονιά να περιέχει κι άλλες απογοητεύσεις και στενοχώριες, όμως είμαι βέβαιος ότι θα περιέχει τα σπέρματα του καινούριου και ελπιδοφόρου, που ίσως τώρα δεν μπορώ να το περιγράψω και να το ψηλαφίσω, αλλά νιώθω την ανάγκη του. 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους.

Σας ασπάζομαι, 

Πάνος Σταθόπουλος

Δεν μπορείς να ελπίζεις ότι θα ξεχαστούν ή ότι θα είναι δύσκολο να ανασυρθούν όλα όσα έχεις δηλώσει, καταγγείλει, διακηρύξει, παρόλο που τώρα θα ήθελες πολύ να μείνουν ξεχασμένα και καταχωνιασμένα κάπου στα αζήτητα της συλλογικής μνήμης. Δυστυχώς ή ευτυχώς η τεχνολογία έχει φροντίσει γι' αυτό. Η ορθότητα αυτής της διαπίστωσης αποδείχθηκε για άλλη μια φορά, με αφορμή την αιφνιδιαστική -πλην καλοδεχούμενη- εξαγγελία για την καταβολή έκτακτου βοηθήματος στους χαμηλοσυνταξιούχους αυτόν τον μήνα. Αντί λοιπόν να επικροτήσουν όλοι την ελάχιστη ομολογουμένως αυτή βοήθεια σε καιρούς τόσο χαλεπούς και σε ευαίσθητη χρονική περίοδο, στάθηκαν -με μια θαυμαστή σύμπνοια- όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις σε μια ομιλία του Αλ. Τσίπρα από το μακρινό... 2014 στα Γιάννενα, όπου κατακεραύνωνε μια ανάλογη πρωτοβουλία του τότε πρωθυπουργού Α. Σαμαρά. Χρησιμοποίησε μάλιστα εκφράσεις, όπως: "Θεωρούμε πράξη ντροπής, πράξη καταισχύνης, πράξη ταπείνωσης του κάθε πολίτη αυτής της χώρας από τη μια να του αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι και από την άλλη να του πετούν κάποια ψίχουλα, για να τον εξαγοράσουν, όπως φαντάζονται ότι θα κάνουν. Να εξαγοράσουν τη στήριξη στην ίδια πολιτική που έκλεψε το ψωμί από το τραπέζι κι έχει σκοπό, αν τους αφήσουμε, να κλέψει όχι μόνο το ψωμί αλλά και το ίδιο το τραπέζι και τις καρέκλες και το σπίτι να αρπάξει. Αν αυτό δεν είναι ο απόλυτος πολιτικός ξεπεσμός, τότε νομίζω ότι οι λέξεις έχουν αρχίσει να χάνουν το νόημά τους. Πρόκειται για μια πράξη βαθιά ταπεινωτική, ανήθικη (…)", και παρακάτω αυτές: "(…) το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σ’ αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Σ’ αυτό κρύβεται το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων, η καταστροφή νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι λιποθυμίες παιδιών από ασιτία στα σχολειά, τα εκατομμύρια των ανέργων, η ζωή εν τάφω στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία και στα άσυλα ανιάτων, οι παγωμένες νύχτες και οι πεινασμένες μέρες χιλιάδων και χιλιάδων συνταξιούχων. Πρόκειται για πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας, ακόμα και αίματος. Πρόκειται όμως και για πλεόνασμα θράσους και απάτης. Ναι, καλά ακούσατε: Απάτης". ΄Οποιος αντέχει μπορεί να καταφύγει στο ακόλουθο απόσπασμα βίντεο: www.youtube.com/watch?v=-MSdykFFRB0&list=PLGBaZXix-xAcymjS9m7akaLmuTlV__n4p&index=1. 

Δυστυχώς τέτοια λόγια από το παρελθόν, μαζί με αρκετά άλλα, θα στοιχειώνουν πάντα τα έργα και τις ημέρες της παρούσας κυβέρνησης και θα οξειδώνουν ακόμα και τις σωστές ενέργειές της σαν κι αυτή την πρόσφατη. Φυσικά οι "εταίροι" μας ξύνισαν και δήλωσαν ότι δεν γνώριζαν τίποτα, υπονοώντας κάπως ξέπνοα είναι η αλήθεια τη δυσφορία και την αντίθεσή τους. Και η εσωτερική τρόικα αναγαλλίασε φαντασιαζόμενη ότι θα υποχρεωθεί η κυβέρνηση να ανακαλέσει και έτσι να ρεζιλευτεί και να χάσει ακόμα περισσότερους ψηφοφόρους, φερεγγυότητα  κλπ. Για τους  ταλαίπωρους συνταξιούχους-δικαιούχους του βοηθήματος και τη δοκιμαζόμενη αγορά, στην οποία θα καταλήξουν αυτά τα χρήματα, δεν περίσσεψε καμία σκέψη ή δήλωση. Προέχουν άλλα... Αλλά και αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ τα ίδια επικράτησαν. Η ίδια δυσκοιλιότητα, η ίδια μονίμως αυταρέσκεια ότι μονοπωλούν αυτοί και μόνο αυτοί τη μοναδική ΑΛΗΘΕΙΑ. Στο μεταξύ δεν αντέχει ο ένας τα χνώτα του άλλου και παραμένουν άγρυπνοι και άτεγκτοι ο καθένας στην οριοθέτηση του οικοπέδου του από αλλότριες βλέψεις. Τόσο λίγοι... Ίσως νομίζουν ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ την "πατήσει" δεν θα έχει καμιά επίπτωση σε αυτούς. Νομίζουν ότι θα κεφαλαιοποιήσουν από την αναμενόμενη και αδιαμφισβήτητη φθορά του.  Δεν συνειδητοποιούν ότι θα πάνε αύτανδροι όλοι, "προδότες" και "επαναστάτες"...

Φυσικά δεν πρέπει να μας διαφεύγει και η πολιτική σκοπιμότητα πίσω από αυτή την παροχή. Οι δημοσκοπήσεις -όσο μπορεί να τις εμπιστεύεται κάποιος- βγάζουν την κυβέρνηση βαθιά λαβωμένη. Κινήσεις σαν κι αυτή μπορεί να λειτουργήσουν επουλωτικά, αλλά χρειάζεται συνέχεια και κυρίως να αλλάξει επί τα βελτίω η καθημερινότητα των συμπολιτών μας. Μπορούν, έχουν το θάρρος; Νομίζω ότι η συγκυρία, με τις γαλλικές εκλογές στον ορίζοντα, είναι ευνοϊκή. Σε άλλες εποχές η πρωτοβουλία αυτή θα είχε ξεσηκώσει όλο τον καλό τον κόσμο και θα έσκουζαν για μονομερείς ενέργειες. Προς το παρόν μόνο η εσωτερική τρόικα υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Ακόμα και ο εμμονικός Σόιμπλε κατά κάποιο τρόπο σώπασε. Θα αντιτείνει βέβαια κάποιος ότι ο Γερμανός ιεραπόστολος στο πρόσφατο Eurogroup κατά βάση εξασφάλισε όσα επιδίωκε. Μετάθεση στο απώτερο μέλλον της συζήτησης για μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα μείωσης του χρέους, τη διατήρηση των υψηλότατων πρωτογενών πλεονασμάτων (3,5% του ΑΕΠ) για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, το προοδευτικό "σύρσιμο" του ΔΝΤ στα δικά του θέλω και στις δικές του επιδιώξεις και ας κάνει το Ταμείο τη μυξοπαρθένα που βιάζεται παρά φύση, αλλά στο βάθος γουστάρει... Κάτι τέτοια βλέπει ο συμπαθέστατος Ευκλείδης και βγαίνει έξω από τα ρούχα του. Και βέβαια αναβάλλεται για άλλη μια φορά η συμμετοχή της χώρας μας στην περίφημη ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, εφόσον δεν συμφωνούν ακόμα στη βιωσιμότητα του χρέους Γερμανοί και ΔΝΤ. Μύλος! Για να είμαι δίκαιος, ο αντιπαθέστατος Βόλφγκανγκ, δίκην μεγαλόθυμου ηγεμόνα, συναίνεσε στα βραχυπρόθεσμα μέτρα που αποφασίστηκαν στο τελευταίο Eurogroup, ώστε κάτι να πάρουν και αυτοί οι δυστυχισμένοι ιθαγενείς εκεί κάπου στη Βαλκανική χερσόνησο του Ευρωπαϊκού Νότου. Η κυβέρνηση έσπευσε να το πανηγυρίσει, προσδιορίζοντας μάλιστα το τελικό ποσό μείωσης χρέους στα 40 κάτι δισ. ως το 2060. Λίγη υπομονή λοιπόν ως τότε, δεν είναι πολλά τα χρόνια αν τα συγκρίνεις με την αιωνιότητα. Καλύτερα να αποφύγουμε να κάνουμε τις αριθμητικές πράξεις που θα μας δείξουν τι θα σημάνει για την ελληνική κοινωνία -που είναι γονατισμένη μετά από επτά συνεχόμενα χρόνια λιτότητας- η συνεχιζόμενη επιδίωξη παράλογων πλεονασμάτων.

Ο καιρός περνάει, η κυβέρνηση παθητικά σύρεται στις επιδιώξεις των μεγάλων αφεντικών προσπαθώντας να αποσπάσει κάτι που θα μπορούσε να το "πουλήσει" στο εσωτερικό της χώρας. Οι μέχρι πρόσφατα μεγάλοι σύμμαχοι της Ελλάδας, Ολάν και Ρέντσι καταρρέουν, δίχως πολιτικό μέλλον ο πρώτος και με άδηλο ο δεύτερος. Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία σέρνεται εκούσα άκουσα πίσω από τα δογματικά ενάρετα οικονομικά κυρήγματα των κυβερνητικών συμμάχων τους. Ο Τραμπ, αλήθεια τι να περιμένει κανείς από αυτόν; Ο Ερντογάν τρίζει τα δόντια του και υπενθυμίζει διαρκώς ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από την Ευρώπη, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι τον λογαριασμό εμείς θα τον πληρώσουμε... Η ρατσιστική-εθνοκεντρική-ευρωφοβική- φασιστική δεξιά ανεβαίνει σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη και δείχνει να προσπορίζεται -μόνο αυτή- την απόγνωση και τον θυμό εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών από τις επικρατούσες πολιτικές λιτότητας, από τη ραγδαία μείωση του κοινωνικού κράτους και την ακύρωση του  ονείρου για την Ευρώπη των λαών. 

Τι μένει τώρα για μας, τι πρέπει να κάνουμε; Οι κομματικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα ξυπνήσουν από την χειμέρια νάρκη τους; Θα συνειδητοποιήσουν ότι τα όνειρά τους δεν έχουν καμία σχέση με τη συνεχή επιδίωξη του "εφικτού" έτσι όπως το αντιλαμβάνεται και το επιδιώκει η κομματική-κυβερνητική ηγεσία; Θα θυμηθούν τι σημαίνει Ριζοσπαστική Αριστερά; Ή θα αλλάξουν πλευρό και θα συνεχίσουν να ονειρεύονται κοιμώμενοι; Σαν απάντηση, θα δανειστώ την κατάληξη του άρθρου του Γ. Βαρουφάκη στην Εφημερίδα των Συντακτών:

Το σημερινό περιβάλλον, όπου το Eurogroup δεν μπορεί να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αποδομούν το ευρώ, είναι ιδανικό ώστε η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους το μέγα ΟΧΙ τόσο στους κ. Ντάισελμπλουμ-Σόιμπλε όσο και στο ΔΝΤ.
«Κάναμε ό,τι μας ζητήσατε για δεκαοκτώ μήνες» να πουν.
«Τέλος! Δεν θα περάσουμε κανένα μέτρο και σταματάμε τις αποπληρωμές τόσο στο ΔΝΤ όσο και στην ΕΚΤ».
Τι φοβάται ο πρωθυπουργός; Οτι θα του επιβάλουν... capital controls;
Οτι θα τον απειλήσουν πάλι με Grexit την ώρα που καταρρέει το ιταλικό τραπεζικό σύστημα και καλπάζουν η κ. Λεπέν και το AfD;
Αν όχι τώρα, πότε;

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος

Εδώ και κάποιο καιρό αυτό που φαινομενικά -σύμφωνα με τα κυρίαρχα ΜΜΕ- απασχολεί την ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι ο νόμος Παππά, η απόφαση του ΕΣΡ περί αυτού, οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης, οι διασκέψεις των προέδρων της Βουλής εν είδει σώματος σοφών δημογερόντων για να μαγειρέψουν την καταλληλότερη σύνθεση της ανεξάρτητης αυτής αρχής, τα διάφορα ονόματα που πέφτουν στο τραπέζι, με βροντερότερο όλων, αυτό του Β. Πολύδωρα και δεν ξέρω αν μου έχει διαφύγει κάτι άλλο συνταρακτικά μεγάλο (κάνει ωραία ρίμα, το προσέξατε;)

Φυσικά, εν τω μεταξύ, δεν υπάρχει δίφραγκο ούτε για ταξί, όπως λέει και το λαϊκό τραγούδι. Πραγματικά, η εντύπωση που μου δίνεται εδώ και κάποιους μήνες είναι ότι έχουμε πιάσει νέα ρεκόρ οικονομικής δυσπραγίας και εξαθλίωσης. Μπορεί το Υπουργείο Οικονομικών κατά διαστήματα να βγάζει δελτία Τύπου και non papers, σύμφωνα με τα οποία όλοι οι οικονομικοί στόχοι επιτυγχάνονται και με το παραπάνω και διαβεβαιώνεται το πόπολο ότι ο δημοσιονομικός κόφτης δεν πρόκειται να ενεργοποιηθεί -τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον-, όμως όλοι γνωρίζουμε τη θλιβερή πραγματικότητα. Πολλές συντάξεις κόπηκαν, η ανεργία μετά τη μικρή καλοκαιρινή μείωση, θα επιστρέψει στα γνωστά συντριπτικά νούμερα, επιχειρήσεις κλείνουν ή αλλάζουν έδρα, οι δανειστές ξανάρχισαν τα γνωστά πηγαινέλα με νέο στόχο αυτή τη φορά: τον κόσμο της εργασίας και την "τελική λύση" που επιθυμούν διακαώς να επιβάλουν. Είναι απολύτως λογικό για την κυβέρνηση, που τον περασμένο Σεπτέμβρη εξελέγη με το σύνθημα "δεν είμαστε όλοι ίδιοι", να προσπαθεί να παραμένει αυτό το πιασάρικο θέμα στην επικαιρότητα έστω και σαν κακόγουστο θέαμα. Άρτον και θεάματα υποσχόταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, για να ξεχάσουν οι πολίτες τα πραγματικά τους προβλήματα. Και επειδή σήμερα ο άρτος υπό την ευρύτερη έννοια είναι είδος σε ανεπάρκεια, τι καλύτερο από θέαμα και μάλιστα τη μάχη με τη διαπλοκή, τους ολιγάρχες, την πολιτική διαφθορά; Δεν έχει καμιά σημασία αν στο τέλος, όπως λέει και ο Καραγκιόζης, "Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε", με την αυτολεξεί, αλλά κυρίως με τη μεταφορική έννοια. Τώρα μάλιστα, που δειλά δειλά έχει αρχίσει να κυκλοφορεί και η πιθανότητα για 4ο μνημόνιο, καλό είναι να κερδίζεται πολιτικός χρόνος και η προσοχή να εκτρέπεται αλλού, σε ασφαλέστερες ατραπούς.

Έχω καταλήξει ότι αυτό που ήθελε διακαώς η κυβέρνηση ήταν να απαλλαγεί ή στη χειρότερη περίπτωση να αδρανοποιήσει την "παλαιά" διαπλοκή στον ραδιοτηλεοπτικό χώρο, όπως τη γνωρίζουμε, και στη θέση της να δημιουργηθεί ένα άλλο τοπίο φιλικότερο, που θα εκτιμήσει περισσότερο τη μνημονιακή της προσήλωση, κάτι που από τον περασμένο Αύγουστο και μετά εναγωνίως αναζητείται. Μην ξεχνάμε ότι και αυτή η κυβέρνηση εφαρμόζει δυσάρεστες αντιλαϊκές πολιτικές που πριν, στο πρόσφατο παρελθόν, αποστρεφόταν και ξόρκιζε, άρα χρειάζεται επειγόντως φιλικούς μηχανισμούς επικοινωνίας για τη διαχείριση του σήμερα και του αύριο, που προβλέπεται εξίσου αν όχι σκοτεινότερο. Συνειδητά αποφεύγω να μιλήσω για το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, γιατί με την προσφιλή τακτική της κομματικής ελίτ παραμένει αμέτοχο και άβουλο όλων αυτών των διεργασιών. Βεβαίως το συνέδριο δεν έδειξε να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη ζωντάνια και αμφισβήτηση όλων των πεπραγμένων της τελευταίας περιόδου, αλλά ας ελπίζουμε έστω και για λίγο ακόμα...

Αξίζει, φυσικά, εδώ να μνημονεύσουμε τη στάση των δύο κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει τις διαδικασίες στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, για τον έλεγχο των δανείων σε συγκροτήματα Τύπου και στα κόμματα, θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι οι βουλευτές των δύο αυτών κομμάτων που συμμετέχουν λειτουργούν σαν δικηγόροι υπεράσπισης των μαρτύρων που παρελαύνουν και όχι σαν ανακριτές ως οφείλουν. Είναι κωμικό και συνάμα εξοργιστικό να βλέπεις κάτι τύπους σαν τον Βενιζέλο, τον Βορίδη, τον Σταμάτη, τον Λοβέρδο, για να αναφέρω μερικούς, να κάνουν κυριολεκτικά στημένες ερωτήσεις, σαν να ζητούν συγγνώμη που τους ταλαιπωρούν με αυτή τη διαδικασία, και στο τέλος να αναρωτιούνται αν υπάρχει διαπλοκή και συναλλαγή με την εκάστοτε εξουσία. Όχι πως τα υπόλοιπα κόμματα διέπρεψαν στην αποκάλυψη ή στη διερεύνηση του τόσο γνωστού αυτού οικονομικοπολιτικού φαινομένου. 

Νομίζω, όλοι καταλαβαίνουμε τη σημασία που έχουν στη δημοκρατία τα ΜΜΕ. Αν λάβουμε υπόψη τη μέση κυκλοφορία των εφημερίδων, που έχει πέσει τραγικά τα τελευταία χρόνια -και προ μνημονίων-, τους ρυθμούς διείσδυσης του ίντερνετ στα ελληνικά νοικοκυριά, αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι Έλληνες ενημερώνονται κυρίως από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Έτσι για την πλειονότητα του ελληνικού λαού το προιόν που προβάλλει το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, καθώς και ο τρόπος που το κάνει, δηλαδή σκέτη είδηση ή σχολιασμένη, σειρά προβολής κλπ., είναι η μοναδική πραγματικότητα που τους περιβάλλει. Είναι σαφές ότι αυτό το γεγονός σχεδόν πάντοτε επηρεάζει και την πολιτική τοποθέτηση και εκλογική προτίμηση. Άρα στις παρούσες συνθήκες ο έλεγχος της ειδησεογραφίας από αυτά τα ΜΜΕ είναι κεφαλαιώδους σημασίας για όλες τις κυβερνήσεις και  δυστυχώς η "πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά" δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Θα μπορούσε να είχε χειριστεί διαφορετικά το όλο ζήτημα; Η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό ΝΑΙ, εφόσον βεβαίως το πεδίο αναφοράς μας παραμένει αριστερό και φιλολαϊκό. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τίποτα από τις τωρινές ενέργειες αυτού του κυβερνητικού σχηματισμού δεν μπορεί πλέον να διεκδικεί παρόμοιο πρόσημο. Όσο και να διαμαρτύρεται η κυβέρνηση ότι δεν έχει την πατρότητα του μνημονίου, μνημονιακούς νόμους και προβλέψεις εφαρμόζει και τραυματίζει την κοινωνία με αυτούς και με όλα όσα κάνει και κυρίως δεν κάνει. Έχει το θράσος μάλιστα να επαγγέλεται την -όπου να ΄ναι πετιέται- ανάπτυξη. Τόσο καλά! Όταν στην πράξη αποδέχεσαι το μεγάλο πλαίσιο, το μνημόνιο, που καθορίζει τα πάντα και εξ αυτού εκπορεύονται όλα τα σημαντικά, όταν στην πράξη αποδέχεσαι την Τ.Ι.Ν.Α. (δεν υπάρχει εναλλακτική) και επιχειρηματολογείς υπέρ της, πώς θα μπορούσες να έχεις χειριστεί διαφορετικά το συγκεκριμένο υπαρκτό πρόβλημα διαπλοκής και διαφθοράς; Πότε προσπάθησε η κυβέρνηση, για παράδειγμα, να εμπλέξει κι άλλες κοινωνικές δυνάμεις στη ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου; Θυμάται πλέον κανείς τις διακηρύξεις του ίδιου του Αλ. Τσίπρα περί αδειοδότησης τηλεοπτικών σταθμών από διάφορους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς; Προσπάθησε η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός να έρθουν σε επαφή με τους εργαζόμενους στα κανάλια, με τη συνδικαλιστική τους ένωση, για  να τους εξηγήσει, να τους ακούσει, να καθυσηχάσει τους φόβους τους για τις θέσεις εργασίας τους, αυτές τις τόσο κακοπληρωμένες, που όμως είναι οι μόνες που έχουν; Δεν έκαναν τίποτα σχετικό και κατάφεραν να τους... χαρίσουν στην εργοδοσία τους και να τους έχουν απέναντι. 

Όταν το μόνο που πραγματικά ενδιέφερε την κυβέρνηση ήταν το πόσο περισσότερα χρήματα μπορούσε να αποσπάσει από τους υποψήφιους καναλάρχες, παρά η σύλληψη και η υλοποίηση ενός σχεδίου που πραγματικά θα χτυπούσε το γνωστό τρίγωνο της διαπλοκής -ΜΜΕ, τράπεζες, εκάστοτε εκτελεστική εξουσία-, πόσο να ενδιαφέρει και να συνεγείρει τον κόσμο το κακοσκηνοθετημένο θέαμα ριάλιτι "ποιος φεύγει και ποιος έρχεται". Πόσο πείθουν οι δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού ότι ο Καλογρίτσας υιός δεν έχει σχέση με τον Καλογρίτσα πατέρα, μεγαλοεργολάβου πασών κυβερνήσεων και εποχών; Δηλαδή, επειδή έφυγε ο Βαρδινογιάννης και ήρθε ο Μαρινάκης, αυτό είναι δεινό χτύπημα στη διαπλοκή; 

Δυστυχώς η κυβέρνηση κατάφερε με τις ηθελημένες παραλείψεις της, τον ερασιτεχνισμό της, την επιθυμία της να "παίξει" κι αυτή στο παιχνίδι των προηγούμενων, τελικά να μείνει με τον μουτζούρη στο χέρι. Εκεί που μπορούσε να έχει όλες τις πρωτοβουλίες με το μέρος της, συν όλο το ηθικό πλεονέκτημα, για να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία, και να φορτώσει στην αντιπολίτευση όλη την πολιτική (και όχι) μόνο ευθύνη για όλα αυτά τα χρόνια της ανομίας στον συγκεκριμένο χώρο, κατάφερε να τα κάνει θάλασσα. Ξαφνικά της φταίει το ανάλγητο ΣτΕ που θα αφήσει τόσα παιδάκια νηστικά και τόσο κόσμο δίχως το απαραίτητο ιατρικό προσωπικό... Βεβαίως, για το εντοπισμό ΚΑΙ των δικών μας ευθυνών σε αυτή την ομολογουμένως απελπιστική πραγματικότητα, καμία κουβέντα! Μας φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι... Οι άλλοι που υπέγραψαν μνημόνια με χαρά, ενώ εμείς με πόνο, η πολιτική που εφαρμόζουμε είναι των άλλων, για τον ΕΝΦΙΑ οι άλλοι οι κακοί φταίνε και πάει λέγοντας. Αυτή η αντίληψη κατά βάση διέτρεξε και τις περισσότερες τοποθετήσεις των συνέδρων, στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Λες και βρίσκονταν στη χώρα των Μακάρων! Καμιά ενσυναίσθηση σχετικά με τις ευθύνες μας για το τοξικό περιβάλλον μέσα στο οποίο βρισκόμαστε. Με όλες τις στατιστικές να ουρλιάζουν για το μέγεθος της καταστροφής της χώρας, το συνεδριακό αφήγημα παρέμεινε αθεράπευτα αισιόδοξο και ματαιόδοξο στα όρια του θράσους. Δεν θυμάμαι από ποιον, αλλά άκουσα τη διατύπωση: "Το επαναστατικό σήμερα είναι η διακυβέρνηση με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης". Δηλαδή, η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων, η περικοπή συντάξεων, για να αναφέρω μερικά, συνιστά κοινωνική δικαιοσύνη; Δηλαδή, τώρα που αυτή η κυβέρνηση εφαρμόζει όλα όσα ζητά η τρόικα και συγχρόνως επαγγέλλεται το παράλληλο πρόγραμμα αυτό είναι λόγος αισιοδοξίας; Φοβάμαι ότι το μόνο που έχει καταφέρει αυτή η κυβέρνηση να πετύχει είναι τη διάχυση της αντίληψης ότι όλοι ίδιοι είναι και ότι τίποτα θεμελιωδώς διαφορετικό δεν μπορεί να επιτευχθεί. Αναγνωρίζω και το θετικό γεγονός που αυτή η κυβέρνηση ανέδειξε, δηλαδή την αποκάλυψη ότι η ΕΕ, όπως έχει καταντήσει, με αυτούς τους συσχετισμούς δεν μεταρρυθμίζεται από τα μέσα και αποτελεί τη μεγαλύτερη απογοήτευση και τροχοπέδη για τις συλλογικές ανάγκες, αλλά και για τα όνειρα των κατοίκων της γηραιάς ηπείρου.

Καθώς έγραφα με διαλέιμματα αυτές τις γραμμές έγινε και ο ανασχηματισμός. Αυτό που αποκόμισα, η πρώτη μου εντύπωση, είναι η επιθυμία για συμβιβασμό με τους θεσμούς, είτε αυτοί ονομάζονται Εκκλησία είτε τρόικα. Ο ένας απομακρύνθηκε και ο άλλος αναβαθμίστηκε. Εσείς συμπληρώστε τα δύο ονόματα. Δεν νομίζω να δυσκολευτείτε...

Κάπου εδώ θα σας αφήσω, μέχρι το επόμενο σημείωμα και με την ευχή να είστε γεροί και δυνατοί.

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος

Πάει και το 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ανήκει στην ιστορία. Κάποτε στο μέλλον θα αξιολογηθεί και θα κριθεί για τις αποφάσεις του και την επίδραση που αυτές είχαν στη ζωή ενός ολόκληρου λαού και δευτερευόντως στην τύχη και στο όποιο μέλον της ελληνικής και ευρύτερα ευρωπαϊκής Αριστεράς. Οπότε, σε αυτό εδώ το σημείωμα, θα περιοριστώ και θα αρκεστώ στα συναισθήματα που μου γέννησε αυτό το συνέδριο από την προσυνεδριακή διαδικασία μέχρι την τελική πολιτική απόφαση. Θα μιλήσω γι' αυτά που περίμενα, γι' αυτά που έγιναν και δεν έγιναν, για το πώς βλέπω τα πράγματα να εξελίσσονται αποδώ και πέρα, αν υπάρχουν ελπίδες κλπ.

Ας ξεκινήσω από τις προσυνεδριακές συνελεύσεις και τον αντίστοιχο διάλογο. Δεν έχω στοιχεία από άλλες συνελεύσεις πλην αυτής που συμμετείχα και έτσι δεν διεκδικώ δάφνες έγκυρων γενικών συμπερασμάτων για τον βαθμό συμμετοχής των μελών, ούτε για το περιεχόμενο και το επίπεδο του προσυνεδριακού διαλόγου, πέραν όσων άκουσα με τ' αυτιά μου και διάβασα με τα μάτια μου από την Αυγή. Η εντύπωση που αποκόμισα, συμμετέχοντας στις δύο προσυνεδριακές συνελεύσεις της Ο.Μ. στην οποία ανήκω ήταν στα όρια της απογοήτευσης. Συμμετείχε το 50-55% του συνόλου των οργανωμένων μελών. Εδώ πρέπει να κάνω μια μικρή παρένθεση λέγοντας ότι την καλοκαιρινή περίοδο ήμασταν από τις λίγες οργανώσεις σε πανελλαδική κλίμακα, στην οποία έκαναν ηλεκτρονική εγγραφή συμπληρώνοντας την αντίστοιχη φόρμα περίπου 36 υποψήφια μέλη, ενώ στις υπόλοιπες οργανώσεις της νομαρχιακής στην οποία ανήκουμε ο συνολικός αντίστοιχος αριθμός ήταν πολύ χαμηλότερος. Οι περισσότεροι από αυτούς, τουλάχιστον από τους παρόντες, στην πρώτη φθινοπωρινή συνέλευση της Ο.Μ. έγιναν δεκτοί και κατά παράβαση του ισχύοντος καταστατικού τούς δόθηκε άμεσα το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Αυτό το τελευταίο ήταν ντιρεκτίβα της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου και επεβλήθη, παρά τις αντιρρήσεις συντονιστικών-συνελεύσεων, με την απειλή ότι αλλιώς ολόκληρες οι οργανώσεις -μέσω των αντιπροσώπων τους- ετίθεντο εκτός συνεδρίου. Προφανώς μέσα στην ταραχή και στην πρεμούρα τους να ανταποκριθούν στην περίφημη αντιστοίχηση του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ με τον πολιτικό, μπέρδεψαν τους μηρούς τους με το καταστατικό. Επανέρχομαι λοιπόν στα προσυνεδριακά λέγοντας ότι σ' αυτό το 55% των μελών περιέχονται τα νέα μέλη που σχεδόν όλα παρακολούθησαν την προσυνεδριακή διαδικασία. Άρα εύκολα συμπεραίνεται ότι απουσίαζαν κυρίως τα παλαιά μέλη. Η αποσυσπείρωση χτυπάει εδώ και καιρό την πόρτα μας και όσες εξαγγελίες κι αν γίνουν περί "αντιστοιχήσεων" δεν διορθώνεται ούτε κρύβεται. Άλλωστε, μήπως ακούσατε ή διαβάσατε πουθενά κανένα θριαμβευτικό σχόλιο για τις μάζες που καλοκαιριάτικα και σε πείσμα της συγκυρίας πύκνωσαν τις γραμμές μας; Είναι η εφαρμοζόμενη πολιτική αυτή που καθορίζει τον ενθουσιασμό και την συμμετοχή και βέβαια οι ζωντανές συμμετοχικές διαδικασίες μέσα στο κομματικό περιβάλλον. Δυστυχώς ούτε η τρέχουσα εφαρμοζόμενη πολιτική εμπνέει τις μάζες ούτε το κομματικό περιβάλλον. Πάμε παρακάτω... . 

Από όσους συμμετείχαν, ζήτησαν τον λόγο για να τοποθετηθούν επί των Θέσεων περίπου δώδεκα με δεκατρία μέλη. Μικρή συμμετοχή, αν λάβουμε υπόψη την κρισιμότητα του συνεδρίου. Το περιεχόμενο των τοποθετήσεων περίπου κοινό. Ό,τι έγινε, έγινε. Προχωράμε για να αφήσουμε το -περίφημο και προς το παρόν διαφεύγον- αριστερό αποτύπωμα. Κανένας άλλος προβληματισμός για τα προηγούμενα, για αναζήτηση-καταλογισμό ευθυνών, για την αναζήτηση και εκπόνηση ενός άλλου εναλλακτικού δρόμου, για τη βελτίωση της λειτουργίας των Ο.Μ. και γενικά για την εσωτερική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, τίποτα. Ευχολόγια, είμαστε περίπου καταδικασμένοι να τα καταφέρουμε, θα μετασχηματίσουμε την Ευρώπη από τα μέσα (πού θα μας πάει!) κι άλλα ηρωικά. Στην ψηφοφορία για την εκλογή συνέδρων αποδείχθηκε ότι κάποιοι είχαν δουλέψει με περισσή επιμέλεια για την εκλογή τους. Απλώς θα αναφέρω ότι για μια σειρά ψηφοδελτίων αρκούσε ν' ακούσεις το πρώτο όνομα και αυτομάτως ήξερες ποια θα είναι τα υπόλοιπα τρία! Η προσέλευση στην ψηφοφορία δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με την συμμετοχή στις συνελεύσεις. Παράξενο; Πολύ αριστερό;

[ ..."Εμείς τη συμφωνία την τηρήσαμε στο ακέραιο -αψηφώντας το κόστος- έτσι και απαιτούμε να τηρηθεί από τους εταίρους μας. Θέλω να καταστήσω σαφές, η αόριστη προτροπή "κάντε εσείς τα μαθήματά σας και βλέπουμε" δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Και η δεύτερη αξιολόγηση θα κλείσει στην ώρα της και θα είναι λιγότερο δύσκολη από την πρώτη. Αλλά ταυτόχρονα θα κλείσουν και τα μέτρα για την απομείωση του χρέους. Ταυτόχρονα θα μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση. Δεν υπάρχει 'θα δούμε'. Ταυτόχρονα!"] 

Με αυτά τα αποφασιστικά λόγια από το βήμα του 2ου συνεδρίου, ο Αλ. Τσίπρας περιέγραψε τον επόμενο στόχο της κυβέρνησης στο άμεσο μέλλον, εκτός βεβαίως της εφαρμογής των συμφωνηθέντων με τους "εταίρους" μας, που έτσι κι αλλιώς τρέχουν με ελάχιστες ομολογουμένως κοινωνικές αντιδράσεις. Έθεσε και δικαίως ζήτημα ίσης μεταχείρησης και το περίφημο "pacta sund servanda", δηλαδή οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, που τόσο πολύ μας το έτριψαν στη μούρη οι δανειστές όλη την προηγούμενη περίοδο. Φυσικά η φράση αυτή έχει και μια ενδιαφέρουσα ουρά που αφορά τον έτερο συμβαλλόμενο, το "rebus sic stantibus",  που σημαίνει "εφόσον εξακολουθούν τα πράγματα να είναι ίδια". Δηλαδή, όταν εξαιτίας αυτών των συμφωνιών, έχουν έρθει τα πάνω κάτω και επικρατεί δυστυχία και οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων διακυβεύονται, τότε η τήρηση των συμφωνηθέντων περνά σε δεύτερη μοίρα. Κάτι λέει και ο ΟΗΕ σχετικά. Έτσι ο σ. πρόεδρος διεκδίκησε και εμφανίστηκε βέβαιος ότι θα μας δοθούν, τόσο η αναδιάρθρωση του χρέους, όσο και η περιπόθητη ποσοτική χαλάρωση άπο την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και ασφαλώς η απαραίτητη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων από το 2018 και έπειτα. Με άλλα λόγια διακινήθηκε εκ νέου η πολιτική διαπραγμάτευση και οι κόκκινες γραμμές. Κι αν δεν μας κάτσει, σ. Αλέξη, τότε τι; Όλα τα λόγια τα μεγάλα, οι ηρωικές αφηγήσεις που τόσο έχουν αποκαρδιώσει και απομακρύνει τον κόσμο από κοντά μας δεν πρέπει κάποια στιγμή -επιτέλους- να σταματήσουν; Μήπως πρέπει να πάρουν τη θέση άλλα πράγματα, που ακούν στο όνομα προετοιμασία άλλης εναλλακτικής, καλύτερη οργάνωση, προετοιμασία για ρήξη /-εις κλπ. Δεν πρέπει να υπάρχει ένα άλλο πολιτικό σχέδιο;

Ομολογώ, όσο παρακολούθησα το συνέδριο δεν υπέπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου δυστυχώς. Κατά τη γνώμη μου και έχοντας υπόψη τα τεκταινόμενα στην ήπειρό μας θα έπρεπε να είναι ένα βασικό θέμα συζήτησης στο συνέδριο. Και, σ. Αλέξη, δεν αψηφήσαμε το κόστος, το υπομείναμε. Στ' αυτιά μου ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο να μιλάμε για παράλληλο πρόγραμμα και ο Σόιμπλε να αρνείται να κουβεντιάσει το παραμικρό σχετικό με το χρέος πριν από τις γερμανικές εκλογές. Μου προκαλεί γέλια να μιλάμε για το αριστερο success story, όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η επίτευξη των οικονομικών στόχων του μνημονίου -μην ξεχνιόμαστε- προκύπτει από το συνεχές ξεζούμισμα άμεσων και έμμεσων φόρων σε όσους ακόμα μπορούν και όχι από αμιγώς παραγωγικές διαδικασίες. 

Μου προκαλεί θλίψη όταν αναδιπλωνόμαστε ταχύτατα σ' ένα έλασσον θέμα, όπως στην αλλαγή διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών. Φαίνεται ότι τα μνημόνια προκαλούν αμνησία. Και είναι προφανές ότι τα σκυλιά δαγκώνουν και δυνατά μάλιστα. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές με το ένα αυτί ακούω το σχετικό ρεπορτάζ για την χθεσινοβραδινή απόφαση του ΣτΕ. Τι να πει κανείς... Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Όποιος είδε χθες το πρόσωπο της Ό. Γεροβασίλη, την ώρα που εκφωνούσε το κυβερνητικό ανακοινωθέν, κατάλαβε πολλά.

Αλλά αρκετά για σήμερα. Θα επανέλθω σύντομα για το συνέδριο και για τις πολιτικές εξελίξεις...

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν γίνει κυβέρνηση, δεν έχανε την ευκαιρία να εκδηλώνει σε όλους τους τόνους την αντίθεσή του στις ρίψεις χημικών, που αποτελούσαν μόνιμη αστυνομική αντιμετώπιση των κυβερνήσεων, από το 2010 και μετέπειτα, απέναντι σε σχεδόν όλες τις διαδηλώσεις, μεγάλες και μικρές, από οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα. Μάλιστα, με αφορμή το "μπάνιο" με δακρυγόνα, στο οποίο είχαν υποχρεώσει τον Μαν. Γλέζο τα ΜΑΤ σε μια διαδήλωση, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν ζητήσει την απαγόρευση της χρήσης τους ως ιδιαίτερα επιβαρυντικών για την υγεία. Είχαν μάλιστα επικαλεστεί μια απόφαση του Ο.Η.Ε. περί απαγόρευσης χρήσης ορισμένων χημικών ουσιών, που είναι βασικά συστατικά των σύγχρονων δακρυγόνων, με τα οποία η Ελληνική Αστυνομία γενναιόδωρα ραντίζει τους διαδηλωτές. 

Έκτοτε πέρασαν τα χρόνια και ο οργισμένος, ριζοσπάστης και στωμύλος έφηβος, εξαιτίας ελλιπούς προετοιμασίας και (μη;) αναμενόμενων δυσκολιών της ζωής, "ανέκρουσε πρύμναν", ενηλικιώθηκε, αναδιπλώθηκε, προσαρμόστηκε - πείτε το όπως θέλετε τέλος πάντων. Ανάμεσα σε όλες τις αναθεωρήσεις κατέληξε να μην καταργήσει τα ΜΑΤ, αλλά να προσπαθήσει να τα... εκδημοκρατίσει. Φυσικά τέτοια πράγματα στο γνωστό σύμπαν που κατοικούμε είναι γνωστό ότι δεν γίνονται. Κρατικά όργανα που έχουν εθιστεί στην αυθαιρεσία, στην ατιμωρησία, στην έλλειψη οποιουδήποτε υπηρεσιακού ελέγχου, που είναι διαβρωμένα από ρατσιστικές και εθνικιστικές ιδεολογίες πώς περιμένεις να αντιδράσουν; Χρειάζεται σοβαρό σχέδιο αναμόρφωσης και όχι ευχολόγια.

Έτσι, προχθές έπεσαν δακρυγόνα, έστω και περιορισμένα, αλλά εύχομαι φρέσκα και όχι ληγμένα. Οι συνταξιούχοι -αυτών ήταν η σειρά- έκλαιγαν, ο πρωθυπουργός αγανάκτησε, ο αρμόδιος υπουργός μάς διαβεβαίωσε ότι θα γίνει εις βάθος -για ακόμη μια φορά- διοικητική έρευνα και από εδώ και μπρος "απαγορεύεται η χρήση δακρυγόνων σε διαδηλώσεις εργαζομένων και συνταξιούχων". Αυτό το τελευταίο ήταν το γελοίο κερασάκι στην επιεικώς άνοστη τούρτα που τελευταία τρώμε, τις περισσότερες φορές στη μάπα. Αναρωτιέσαι λοιπόν και λες: "Καλά με το πολιτικό αλτσχάιμερ που, όπως και να το κάνουμε, είναι μια εκφυλιστική ασθένεια με γνωστό τέλος και μακάρι να μην σου τύχει, αλλά πρέπει να συνοδεύεται υποχρεωτικά από την έλλειψη κοινού νου; Εντάξει να προσπαθήσουμε να σώσουμε τα προσχήματα, αλλά τέτοια προχειρότητα;

Και έχεις από την άλλη μεριά τα καϊνάρια της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ. Τι παίρνετε, ωρέ παλικάρια, και δεν μας δίνετε; Δίχως την παραμικρή συστολή οι εκπρόσωποι των δύο αυτών κομμάτων κατήγγειλαν την κυβέρνηση ότι βιαιοπράγησε κατά των συνταξιούχων. Αυτοί που έχουν λυσσάξει στο ξύλο και στα χημικά δεκαετίες τώρα τα περήφανα γερατειά -στην ίδια διασταύρωση, κατά σύμπτωση- και όλες τις άλλες επαγγελματικές, κοινωνικές και ηλικιακές ομάδες. Τόση πολιτική αμνησία! Θα υποστηρίξει βέβαια κάποιος ότι ποτέ η Δεξιά στην Ελλάδα δεν έχει προτείνει την κατάργηση της χρήσης χημικών. Αυτοί διαχρονικά πιστεύουν στο συγκεκριμένο modus operandi των δυνάμεων καταστολής. Οπότε επικρατεί παράνοια... Στους ευρισκόμενους σε παραληρηματική σύγχυση Πασόκους αρμόζει μόνο μια φράση: "Περήφανα γερατειά και χημικά είν' του ΠΑΣΟΚ κληρονομιά".

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα θα δηλώσω ότι για μένα τόσο η δεξιά όσο και η... αριστερή καταστολή είναι εξίσου αποκρουστική και καταδικαστέα. Φαντάζομαι ότι κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι οι επιβλαβείς επιδράσεις των χημικών στην υγεία των ανθρώπων έχουν εξουδετερωθεί επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Από εδώ και πέρα περιμένω πράξεις σε πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση. Τίποτα λιγότερο.

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος

Ουφ, επιτέλους τελείωσε... Έτσι κατά το Habemus Papam, Habemus licentiae et pecuniae (δηλ. άδειες & χρήματα). Πράγματι, όπως έχουν τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, αποκτήσαμε κι εμείς τηλεοπτικούς σταθμούς με νόμιμη άδεια. Μην πάει το μυαλό σας πουθενά αλλού. Αυτό και μόνο αυτό, συν τα περίπου 250 μύρια που εισέπραξε το ελληνικό δημόσιο. Σαν αρχή καλά είναι, αλλά πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη ώστε μαζί με άλλα -απαραιτήτως- να αρχίσει να ιχνογραφείται το περίφημο... αριστερό αποτύπωμα που τόσο διακαώς αναζητεί εδώ και καιρό η ριζοσπαστική Αριστερά. Και εξηγούμαι: Είναι αναμφίβολα πολύ θετικό που υπάρχει ένα -έστω ατελές- νομικό πλαίσιο λειτουργίας για τις επιχειρήσεις με αντικείμενο την ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Είναι εξίσου θετικό γεγονός που επιτέλους εισπράχτηκαν χρήματα και μάλιστα πολλά, πέραν κάθε πρόβλεψης και προσδοκίας. Τώρα, αν αυτά τα τελευταία θα ανακουφίσουν ευπαθείς ομάδες, όπως υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός, μένει να αποδειχτεί. Άραγε έχουν πάρει την άδεια της Κομισιόν; Έτσι για να θυμόμαστε ποιος χτυπά τα νταούλια και ποιος χορεύει...

 Αν αναλογιστούμε ότι για περισσότερο από μια εικοσαετία οι τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούσαν δίχως κανένα νομικό πλαίσιο λειτουργίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και ότι χρησιμοποιούσαν τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες -ένα δημόσιο αγαθό- δίχως να έχουν καταβάλει ένα σεντ, είναι βέβαιο ότι ένας καλοπροαίρετος και αντικειμενικός παρατηρητής θα συμφωνήσει ότι και μόνο η ρύθμιση αυτής της εκκρεμότητας συνιστά μια θετική εξέλιξη.  Άλλωστε και μόνο οι λυσσασμένες αντιδράσεις με διάφορα υπαρκτά και ανύπαρκτα ή υποκριτικά προσχήματα από την πλευρά τους δίχνει πόσο τους ενόχλησε η πρωτοβουλία να μπει ένα τέλος στην απαράδεκτη αυτή κατάσταση. Βλέπετε, συνηθισμένοι τόσα χρόνια στην ασυδοσία και στις προνομιακές και αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με το παλιό πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού "είδαν" στην ατελή, επαναλαμβάνω, αυτή προσπάθεια της κυβέρνησης μια απειλή. Βλέπουν ότι όλες οι άγραφες συμβάσεις που είχαν κάνει με την εκάστοτε εξουσία στο παρελθόν αναθεωρούνται και μπαίνει ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας. Ξαμόλησαν λοιπόν τα... σκυλιά του πολέμου, εκείνους τους Ταλιμπάν-δημοσιογράφους που ειδικεύονται στον ασύμμετρο πόλεμο της παραπλάνησης, της παραπληροφόρησης, της παραποίησης και άλλων "παρα-" για να τους κάνουν την μπουγάδα. Το τι άκουσαν τα αυτάκια μας και το τι διάβασαν τα ματάκια μας, δεν περιγράφεται τις τελευταίες μέρες πριν από τον διαγωνισμό, με αποκορύφωμα τις μέρες που γινόταν η δημοπρασία. Τότε πραγματικά το τερμάτισαν. Ειδικά ο Σκάι -η αλήθεια να λέγεται- πρωτοστάτησε στην ευγενή αυτή άμιλλα. Ένας δημοσιογράφος του έφτασε στο σημείο να παραλληλίσει τα... δεινά που υπέφεραν οι αντιπροσωπείες των υποψήφιων καναλαρχών στο κτίριο της ΓΓΕΕ με τα βασανιστήρια της Μακρονήσου. Μάλιστα στην παρατήρηση του Μπογδάνου ότι υπερβάλλει, μας έδωσε τη χαριστική βολή ανταπαντώντας ότι τουλάχιστον στη Μακρόνησο υπήρχε θάλασσα. Συμπληρώνω κι εγώ ότι είχαν ερκοντίσιον και υπηρεσία κέτερινγκ και... δωρεάν χορήγηση αντηλιακού. Ένας άλλος, στο ίδιο κανάλι, δικηγόρος αυτή τη φορά, υποστήριξε ο αθεόφοβος ότι παραβιάζεται η ΕΣΔΑ και ότι θα μπορούσε να γίνει σχετική προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για προσβολή προσωπικότητας και δικαιωμάτων των ανθρώπων που έπαιρναν μέρος στη διαδικασία πλειστηριασμού, ξεχνώντας να αναφέρει ότι βρίσκονταν εκεί με τη θέλησή τους. Όχι, δεν προσφέρθηκε να την υποστηρίξει νομικά.

Αλλά ας αφήσουμε τα ευτράπελα και ας προβληματιστούμε λίγο για τα κενά και τις παραλείψεις που υπάρχουν στο νομικό πλαίσιο και στις κανονιστικές διατάξεις, με την ελπίδα ότι αυτά θα διορθωθούν στο μέλλον. Ας μιλήσουμε καθαρά και δίχως "μαλλιά στη γλώσσα", όπως έλεγε ο αείμνηστος Φίλ. Συρίγος. Όλοι γνωρίζουμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, δίχως οι Έλληνες να αποτελούν εξαίρεση, ενημερώνεται και διασκεδάζει από την τηλεόραση. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο σημαντική είναι για τον καπιταλισμό η χειραγώγηση ενός τμήματος αυτού του χώρου μέσω των ιδιωτικών συμφερόντων ΜΜΕ σε εθνικό αλλά και τοπικό επίπεδο. Κάποτε, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν -τον Μάιο του 2013- ο Αλ. Τσίπρας ανάμεσα στα άλλα είχε παρουσιάσει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την τηλεόραση και τον Τύπο γενικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι είχε αντιδιαστείλει τη δημόσια τηλεόραση με τα "συστημικά ΜΜΕ", είχε μιλήσει για "οικονομική ολιγαρχία" και είχε κάνει τη διαπίστωση ότι: "Αυτό που έχει συγκροτηθεί στον χώρο των ΜΜΕ είναι ένας ολιγοπωλιακός μηχανισμός που με βάση τα συμφέροντά του καθορίζει τι αξίζει να ακούγεται και τι όχι". Είχε αναφερθεί στη διαπλοκή σαν μια σχέση πολιτικών, τραπεζών και επιχειρηματιών ΜΜΕ που χρωστούν στις τράπεζες. Μάλιστα μας είχε διαβεβαιώσει εμφατικά ότι αυτόν τον δεσμό "θα τον σπάσουμε", και πρόσθεσε ότι "Μας αρκούν μόλις λίγα 24ωρα". Στην ίδια ομιλία είχε υποσχεθεί ότι θα χορηγήσει άδειες σταθμών εθνικής εμβέλειας και σε κοινωνικές οργανώσεις και φορείς. Έκτοτε πέρασαν τρία χρόνια, κύλησε πολύ νερό, τόσο που δυστυχώς παρέσυρε πολλά πράγματα (υποσχέσεις, όνειρα, ψευδαισθήσεις, αυταπάτες κλπ.), για να φτάσουμε σήμερα που έγινε το πρώτο βήμα προς -θέλω να πιστεύω- τη σωστή κατεύθυνση.

Ερωτήματα και παραλείψεις υπάρχουν, όπως για παράδειγμα πόσο σύννομο και ηθικό είναι μια εταιρεία που συναλλάσσεται με οποιονδήποτε τρόπο με το δημόσιο να κατέχει άδεια ΜΜΕ; Δεν υπάρχει ο κίνδυνος πιθανής συναλλαγής; Κάποια ποιοτικά κριτήρια δεν πρέπει να τίθενται; Έχουμε "πήξει" στις  εισαγόμενες  σαπουνόφουσκες και στα απίστευτης κενότητας πρωινάδικα, όπου επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι εκτός του χρυσού λάμπουν και οι τενεκέδες, ξεγάνωτοι ή γανωμένοι. 

Θεωρείται λογοκρισία ή κάτι που αντίκειται στη μέση αισθητική του περιώνυμου μέσου ανθρωπάκου; 

Πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των χαμένων θέσεων εργασίας, σ΄ ένα χώρο που έχει να επιδείξει υψηλή ανεργία και εργασιακή ζούγκλα και ανασφάλεια; 

Στα ήδη λειτουργούντα κανάλια που δεν αδειοδοτήθηκαν θα "πέσει μαύρο"; 

Τι θα γίνει με τις οφειλές εκείνων των καναλιών-επιχειρήσεων που χρωστάνε στους υπαλλήλους τους, στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία; 

Είναι υπαρκτός κίνδυνος, η επένδυση των νέων και παλιών εργοδοτών για την απόκτηση της άδειας να επηρεάσει τους μισθούς της μεγάλης μάζας των εργαζομένων, εκεί που όπως όλοι μας γνωρίζουμε είναι ήδη χαμηλοί;  

Αυτά μου έρχονται αβίαστα στο μυαλό μου, αυτές τις τελευταίες μέρες.

Όλες τις τελευτίες δεκαετίες, από τη λειτουργία των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και μετά, η δημόσια τηλεόραση πέρασε από διάφορες φάσεις, όπου η μοναδική σταθερά, εκτός από τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό υπαλλήλων της, ήταν η σταδιακή απίσχνανση του μεριδίου της στην τηλεθέαση και στην διαφημιστική πίτα. Αν δεν υπήρχε η χρηματοδότηση εκ μέρους μας, μέσω των λογ/σμών της ΔΕΗ, και οι αθλητικές μεταδόσεις ούτε θα μπορούσα να προσεγγίσω το μέγεθος του οικονομικού της ελλείμματος. Μπορώ όμως να μιλήσω για την αδυναμία της να ηγεμονεύει ανάμεσα στους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα δημόσια κανάλια δίνουν το στίγμα, και όχι τα ιδιωτικά. Όμως εδώ οι πολίτες τής έχουν γυρίσει την πλάτη. Άρα χρειάζεται έμπνευση, σχέδιο και δουλειά ώστα να "συνδεθεί" μαζί τους και να παίξει ένα σημαντικό πολιτικό και πολιτιστικό ρόλο. Διαφορετικά σε όλο αυτό το φάσμα των συχνοτήτων θα "παίζουν μπάλα" οι γνωστοί κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες με όρους ολιγοπωλίου.  Αυτό το πράγμα θέλουμε; Αν όχι, πρέπει να το αποδείξουμε. 

Συμπερασματικά, έγινε το πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Το μέλλον όμως θα δείξει αν θα συνεχίσει αυτή η κυβέρνηση να κινείται στο σωστό μονοπάτι ή θα προτιμήσει να ακολουθήσει κάποια παράκαμψη... Δυστυχώς η προϊστορία της, σύντομη όσο κι αν είναι, δεν με προϊ δεάζει για πολλή συνέπεια. Για παράδειγμα, πολύ πρόσφατα στην περίπτωση του Α. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, αρχικά, η κυβέρνηση ασμένως και ολόσωστα κατήγγειλε τις παρεμβάσεις της Ε.Ε. υπέρ του, επειδή ελέγχεται δικαστικά, και λίγο μετά, μόλις οι "εταίροι" άρχισαν τα απειλητικά μουγκριτά, η ελληνική κυβέρνηση, διά στόματος Χουλιαράκη έκανε κυριολεκτικά δήλωση μετάνοιας, σαν αυτές που ζητούσαν από τους κομμουνιστές στα "εθνικά αναμορφωτήρια", πολλές δεκαετίες πριν. Δεν το λες συνέπεια αυτό! Για την περίπτωση του Μαντζουράνη, τι να πεις; Χάθηκαν οι δικηγόροι; Μα ο "γραμματοκομιστής" στο σκάνδαλο Κοσκωτά να αναγορεύεται νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Δημοσίου; Το λιγότερο που θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω είναι με τη λέξη ακατανόητο, για να αποφύγω να πω τίποτα βαρύτερο. Εν πάση περιπτώσει, το άρθρο αυτό μπορεί σε απρόσμενα μικρό χρονικό διάστημα να αποδειχτεί ξεπερασμένο, γιατί είναι αλήθεια ότι το ίντερνετ έρχεται καλπάζοντας. Και ίσως τότε να αναφωνήσουμε όπως οι ήρωες της γνωστής διαφήμισης: "Ποια τηλεόραση τώρα;"

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος

Άλλη μια διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων τελείωσε. Χθες, παρακολουθώντας τη συμπαθητική τελετή λήξης, μέτρησα για πρώτη φορά πόσες διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων έχω παρακολουθήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και κατέληξα στο νούμερο δεκατέσσερα. Αν το πολλαπλασιάσουμε επί  τέσσερα -τα χρόνια μεταξύ διαδοχικών διοργανώσεων- μας βγάζει πενήντα έξι χρόνια. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να μετράς τα χρόνια που προστίθενται στην πλάτη σου. Θυμάμαι ότι παρακολούθησα ή μάλλον είδα σε φιλμ τους πρώτους μου αγώνες από την μεγάλη οθόνη και συγκεκριμένα στον κινηματογράφο Νανά στη γειτονιά μου. Αφορούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το 1964. Η ταινία αυτή στάθηκε αφορμή να διοργανώσουμε τους δικούς μας αγώνες στους δρόμους της γειτονιάς, έξω από τα σπίτια μας. Το δικό μας κατοστάρι ξεκινούσε από το πατρικό μου σπίτι και κατέληγε στη διασταύρωση με τον κάθετο δρόμο παρακάτω. Το τετρακοσάρι ήταν για εμάς ένας γύρος του τετραγώνου. Μεταξύ των άλλων είχαμε και άλμα εις ύψος, δένοντας ένα σκοινί από το στύλο της ΔΕΗ, ενώ την άλλη του άκρη εκ περιτροπής κρατούσαμε εμείς οι... αθληταράδες. Φυσικά όταν περνούσε αυτοκίνητο κάθε αθλητική δραστηριότητα σταματούσε. Διακριθήκαμε στα πεσίματα στα στραμπουλήγματα, αλλά και στη φασαρία πολλών ντεσιμπέλ, προς μεγάλη αγανάκτηση της γειτονιάς. Θυμάμαι συγκεκριμένα μια γειτόνισα που είχε διαπρέψει στην ρίψη... μπουγέλων, όποτε περνούσαμε από τη δική της ζώνη βεληνεκούς. Έπειτα από δύο δεκαετίες θα καθόταν στην οδοντιατρική μου έδρα, όπου -μεταξύ θεραπειών- θα συζητούσαμε το παρελθόν στη γειτονιά μας, αποφεύγοντας με τακτ και οι δύο εκείνο το ταραχώδες καλοκαίρι.

Τους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες, εκείνους του Μεξικού, τους παρακολούθησα από την τηλεόραση -ασπρόμαυρη, παρακαλώ!- στην πλατεία  Κονδύλη, δύο βήματα από το πατρικό μου σπίτι, όπου ο ιδιοκτήτης του καταστήματος ηλεκτρικών ειδών έβγαζε έξω μια τηλεόραση και ο καφετζής της πλατείας έβαζε τα τραπεζοκαθίσματα με το αζημίωτο. Κατα τον ίδιο τρόπο είχα δει το φοβερό Μουντιάλ του '68 με την απίθανη παρέα του Πελέ. Ε! τους τρίτους Ολυμπιακούς τούς είδα στο σπίτι μου, μια και ο πατέρας μου είχε αγοράσει την πρώτη μας απρόμαυρη τηλεόραση. Θυμάμαι μια μεγάλη παρέλαση καταπληκτικών αθλητών που έβαλαν φωτιά στα αθλητικά όνειρα που έτρεφα μέχρι περίπου την τελευταία τάξη του γυμνασίου. Μετά η φωτιά αυτή καταλάγιασε μέσα μου και άλλες φωτιές πυρπολήσαν τη νιότη μου (όπως λέει ο ποιητής). Μην ξεχνάμε ότι τότε ήταν δικτατορία στην Ελλάδα.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά στα στάδια δύο διοργανώσεις. Το 1992 ταξίδεψα μ' έναν πολύ καλό μου φίλο στην υπέροχη Βαρκελώνη. Αυτός ο φίλος μου είχε πάρει μέρος σε μια κλήρωση που είχε διοργανώσει η ιαπωνική εταιρεία National-Panasonic, χορηγός των αγώνων με έπαθλο μία εβδομάδα στην Βαρκελώνη για να παρακολουθήσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες με όλα τα έξοδα πληρωμένα και με διακεκριμένα εισιτήρια για την τελετή έναρξης, καθώς και για κάποια άλλα αγωνίσματα, όπως μπάσκετ και κολύμβηση. Δυστυχώς δεν κατάφερα να δω από κοντά την πρώτη και καλύτερη Dream Team. Οι Ιάπωνες χορηγοί δεν μας είχαν δώσει εισιτήρια για κανέναν αγώνα τους, δυστυχώς. Κάποια στιγμή, καθώς βολτάραμε στην πολύβουη Rampla, πέσαμε πάνω στον γνωστό διαιτητή Π. Ρήγα και στην ερώτηση που του απευθύναμε, για το πώς να βρούμε εισιτήρια της αμερικανικής ομάδας, η απάντηση που πήραμε ήταν ότι τα λίγα που είχαν απομείνει κοστολογούνταν -στη μαύρη αγορά μόνο- σε τετραψήφιο νούμερο! Εκεί έληξε κάθε συζήτηση. Είχα όμως την τύχη να δω την περίφημη Κριστίνα Εγκερζέκι, την Ουγγαρέζα κολυμβήτρια, να παίρνει το χρυσό σπάζοντας το ολυμπιακό ρεκόρ στα 400 μέτρα μεικτής ατομικής. Επίσης είδα έναν αγώνα μπάσκετ της εθνικής ομάδας της Λιθουανίας με τον μεγάλο Σαμπόνις και τους άλλους συναθλητές του, όπως τον Μαρτσουλιόνις, τον Κουρτινάιτις, τον Χόμιτσιους, τον γερο-Γιοβάϊσα και άλλα αστέρια. Ήταν η πρώτη εμφάνιση της Λιθουανίας σαν ξεχωριστής κρατικής οντότητας σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μέχρι τότε τα αστέρια της έπαιζαν στην ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης... Υπενθυμίζω ότι πήραν το χάλκινο μετάλλιο. Ακόμα θυμάμαι τις...  ψυχεδελικές φανέλες που φορούσαν στην απονομή. Μιλάμε για πολύ ροκ κατάσταση! Έπειτα από πέντε χρόνια ξαναβρέθηκα στη Βαρκελώνη και θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο οι Ισπανοί είχαν εκμεταλλευτεί τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Το ακριβώς αντίθετο με τις δικές μας εγκαταστάσεις  -τους λευκούς δεινόσαυρους- που τους τρώει η λήθη και η... μαρμάγκα. 

Η δεύτερη φορά που παρακολούθησα από τις κερκίδες τους αγώνες ήταν φυσικά εδώ στην Αθήνα, της "ισχυρής", όπως τότε μας πιπιλίζαν τα μυαλά, σημιτικής Ελλάδας. Παρόλο που συμφωνούσα κατά βάση με τα επιχειρήματα του (τότε) ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, που δεν συμφωνούσε με την ανάληψη της διοργάνωσης, εντούτοις αυτό δεν με εμπόδισε να παρακολουθήσω το ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ με μεγάλη ευχαρίστηση από την αρχή ως το τέλος. Ήμουν μέσα στο γήπεδο όταν η αμερικανική ομάδα, κόντρα στα προγνωστικά που την έδιναν σαν το αδιαμφισβήτητο φαβορί για το χρυσό, αποκαθηλώθηκε από την κορυφή και κατέκτησε με μεγάλη δυσκολία το χάλκινο μετάλλιο και χειροκρότησα με ενθουσιασμό τους δύο φιναλίστ -Ιταλία και Αργεντινή- για το εκπληκτικό θέαμα που προσέφεραν στον μεταξύ τους αγώνα για το χρυσό μετάλλιο.

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε στο σήμερα και στους τωρινούς πρωταγωνιστές, αυτούς που τέλος πάντων συγκέντρωσαν τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει -για εμένα τουλάχιστον- ότι όλοι οι υπόλοιποι αθλητές που δεν κατάφεραν να πάρουν κάποιο μετάλλιο είναι ανάξιοι της προσοχής μας. Θα βρεθεί κάποιος ή κάποια από αυτούς να έχει κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον; Γιατί με την ίδια διαδικασία που εξακοντίστηκαν στην κορυφή του δημόσιου ενδιαφέροντος έτσι θα κατρακυλήσουν ταχύτατα στη λήθη... Τι να γίνονται άραγε οι δικοί μας ολυμπιονίκες που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη; Ποιος ενδιαφέρεται να μάθει πώς ζουν; Τώρα πια, πόσο θύματα αισθάνονται ενός αδηφάγου συστήματος κατασκευής "ηρώων" για ευρύτερη λαϊκή κατανάλωση, ενός ιδιότυπου παυσίλυπου από τις καθημερινές κακουχίες και αδικίες; Δίχως να παραβλέπουμε το προφανές εμπορικό κέρδος των πολυεθνικών και των χορηγών που τους σπονσοράρουν. Τι θα είχαν να πουν σήμερα, αν βρισκόταν κάποιος να τους ρωτήσει;

Είναι αλήθεια ότι για πολύ κόσμο η λάμψη των Ολυμπιακών Αγώνων έχει οξειδωθεί ανεπανόρθωτα. Η κύρια αιτία είναι το ευρύτατο ντόπιγκ που μαστίζει μια σειρά δημοφιλών αγωνισμάτων, όπως τον στίβο την άρση βαρών, την κολύμβηση κλπ. Μια άλλη αιτία είναι η όντως αποκρουστική και εξοργιστική εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης εποχής, που έχει μετατρέψει τους αγώνες σε εμποροπανήγυρη, όπου οι διάφορες εταιρείες-χορηγοί επιδεικνύουν τα προϊόντα τους, μεταξύ των οποίων είναι και οι αθλητές που στηρίζουν - μέσω λεόντειων συμβάσεων. Μέσα σε όλο αυτό το πλέγμα πολυεθνικών που πουλάνε τα προϊόντα τους, μέσα από αθλητικούς παραγόντες που θέλουν να "παρουσιάσουν" έργο επί των ημερών τους, μέσα από πολιτικούς που ανέξοδα επωφελούνται από την εφήμερη -συνήθως- λάμψη των αθλητών υποστηρίζοντας ότι βρίσκονταν πάντα στο πλευρό τους, άσχετα αν δεν γνώριζαν ούτε το όνομά τους, μέσα από ολόκληρα κράτη που προσπαθούν να αποδείξουν την... υπεροχή τους έναντι των άλλων, επειδή παράγουν ολυμπιονίκες και έχουν στο... φυλετικό DNA τους το γονίδιο του νικητή (σας θυμίζει κάτι αυτό;), τι νομίζετε, δεν θα βρεθούν αθλητές που και για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους θα θελήσουν να υπηρετήσουν όλο αυτό το σχήμα; Συνήθως είναι παιδιά από χαμηλά οικονομικοκοινωνικά στρώματα, που γνωρίζουν ότι θα βιώνουν στη ζωή τους τους ίδιους αποκλεισμούς με τους γονείς τους, τα οποία βρίσκουν στον αθλητισμό τη διέξοδο που τόσο πολύ επιθυμούν. Και αν στην πορεία χρειαστεί να κλέψουν για να παραμείνουν στον αφρό και να μη χάσουν τα προνόμια, που το ίδιο το σύστημα παρέχει, δεν έχουν τις αντιστάσεις να αρνηθούν. Όλο το σύστημα τους κλείνει πονηρά το μάτι. Το ίδιο σύστημα που θα τους απομακρύνει με συνοπτικές διαδικασίες, σαν λεπρούς, στην Σπιναλόγκα των ξεπεσμένων και πρώην λατρεμένων αθλητών. Έτσι είναι τα πράγματα. Άμα σε πιάσουν, δεν σε ξέρουμε... Αυτοί που μονίμως και τυμπανιαίως μένουν στο απυρόβλητο είναι το όλο σύστημα και τα γρανάζια του -αθλητικοί παράγοντες, πολιτικοί κλπ,- που παριστάνουν, με επιτυχία ομολογώ, τις παρθένες και ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον φόνο. Για παράδειγμα, όταν πιάστηκε ντοπέ σχεδόν όλη η dream team της ελληνικής άρσης βαρών, τι επίπτωση είχε αυτό στον πρόεδρο της αντίστοιχης ομοσπονδίας; Έγινε περιφερειάρχης, αυτή ήταν η τιμωρία του...

Και κλείνοντας αυτές τις αναμνήσεις-σκέψεις, θα πω και δύο λόγια για το θέμα μεταξύ της Αυγής και του Π. Δήμα, που απασχόλησε τη δημοσιότητα εσχάτως. Ενώ ο αρθρογράφος της εφημερίδας -στο επίμαχο άρθρο του- κάνει πολύ σωστές επισημάνσεις που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, διαπράττει μεγάλο φάουλ όταν εμπλέκει το όνομα του τέσσερις φορές ολυμπιονίκη Πύρρου Δήμα. Δείχνει μάλιστα μια ογκώδη άγνοια για τη φύση του αθλήματος της άρσης βαρών. Αγνοεί ότι το συγκεκριμένο άθλημα, όπως και η πάλη, τα αθλήματα στίβου και άλλα δεν έχουν αθλητικές δραστηριότητες σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπως για παράδειγμα το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και άλλα. Επιπλέον δεν αγωνιζόταν δύο φορές κάθε χρόνο. Μια απλή έρευνα στο διαδίκτυο θα τον βοηθούσε να αποφύγει αυτή την γκάφα. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν ο ίδιος συντάκτης αλλά και ο Θ. Καρτερός απάντησαν στο εξώδικο του Π. Δήμα, λέγοντας ότι εξαγόρασε τα αθλητικά του επιτεύγματα με θέση βουλευτή, ότι παρέμενε πάντοτε σιωπηλός και το μόνο που έκανε ήταν να σηκώνει το χέρι του στις ψηφοφορίες και ότι έκανε την πάπια στο θέμα της χρήσης απαγορευμένων ουσιών από τη συντριπτική πλειονότητα της εθνικής ομάδας άρσης βαρών, πλην του ιδίου και του Κ. Κακιασβίλι. Είναι γνωστόν τοις πάσι ότι ο χώρος της show biz, στην οποία ανήκει ο αθλητισμός, μας αρέσει δεν μας αρέσει, προμηθεύει με υποψήφιους βουλευτές το ελληνικό κοινοβούλιο. ΟΛΑ τα κόμματα επιδιώκουν να έχουν κάποιον ή κάποιους που να προέρχονται από αυτόν τον χώρο... Αλήθεια πόσοι από αυτούς έχουν να επιδείξουν αξιοσημείωτο κοινοβουλευτικό έργο, που να δικαιολογεί τους συντάκτες της Αυγής να τα "χώνουν" στον Πύρρο Δήμα; Φυσικά γνώριζε για τη χορήγηση απαγορευμένων ουσιών, αλλά για σκεφτείτε λίγο: Ποιος ήταν ο Π. Δήμας όταν ήρθε στη Ελλάδα; Ο Ιακώβου ακόμη και ο Σγουρός είναι οι μεγάλοι ευεργέτες του. Περίμεναν να τους "δώσει"; Νομίζω ότι οι καλοί μας αρθρογράφοι γνωρίζουν το  "Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος". Καλό λοιπόν θα είναι να κλείσει το θέμα και στο μέλλον να είναι περισσότερο προσεκτικοί, γιατί κινδυνεύουν να χάνουν και το δίκιο τους μέσα στον ορυμαγδό που, θέλω να πιστεύω, άθελα ξεσήκωσαν. Εκτός αν, αντί για τον γάιδαρο, χτυπάνε το σαμάρι και... ο νοών νοείτω.

Σας ασπάζομαι και σας εύχομαι καλό φθινόπωρο,

Πάνος Σταθόπουλος

Την Πέμπτη που μας πέρασε ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια συνέντευξη επί πολλών θεμάτων στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ και στον δημοσιογράφο Αλ. Παπαχελά. 'Οποιος δεν την παρακολούθησε ή όποιος επιθυμεί να τη δει/ακούσει εκ νέου, προφανώς ορμώμενος από το λατινικό ρητό "repetitio (est) mater studiorum" * δεν έχει παρά να ανοίξει τον παρακάτω σύνδεσμο: www.youtube.com/watch?v=p3TvvX8mMVA . Η συνέντευξη δόθηκε ένα χρόνο και κάτι μετά τα γνωστά πολιτικά γεγονότα του περσινού Ιουλίου, που κορυφώθηκαν στο γνωστό δίπολο των εκβιασμών-υποχωρήσεων. Θα περίμενε κανείς, μια και ο πρωθυπουργός δεν συνηθίζει να δίνει συχνά συνεντεύξεις σε τηλεοπτικά μέσα, ότι μια τόσο φορτισμένη επετειακά συνέντευξη (σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κανάλι -ενόψει της τελικής διευθέτησης του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου- είναι μπροστάρης της "αντίστασης" και του "τίμιου αγώνα" για τα δίκαια των καναλαρχών, που τόσο αδικούνται τα... χρυσά μου) δεν έπρεπε να δοθεί εκεί για λόγους ευθιξίας, αλλά και απάλειψης της παραμικρής υπόνοιας για συνδιαλλαγή κάτω από το τραπέζι. Επίσης ενθυμούμενοι τη λυσσαλέα προώθηση του ΝΑΙ, τότε, την αποκλειστική αναμετάδοση του Γολγοθά των συνταξιούχων στα ATM, τότε, τη μονομερή ενημέρωση και διαστρέβλωση γεγονότων και δηλώσεων, τότε και τώρα, θα αναμέναμε ο πρωθυπουργός να είχε ευγενικά αρνηθεί. Άλλωστε νομίζω ότι οι τηλεαστέρες αυτού του συγκεκριμένου καναλιού, που διαπρέπει στην παρουσίαση της "αλήθειας" και μόνο αυτής, κέρδισαν επάξια την αναγνώρισή τους μαζί με συναδέλφους άλλων καναλιών στο φιλμάκι που σκάρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο της διακυβέρνησής του. Στο αντίστοιχο φιλμάκι στο YouTube θα τα βρείτε από το 0,40"-2,23", εδώ: www.youtube.com/watch?v=ebjKL-S3eGo . Άρα περίμενα κάτι άλλο.

Για την ίδια την συνέντευξη, θα μπορούσα να πω πολλά που με απογοήτευσαν και με έκαναν να διαφωνήσω. Ο τίτλος "Το τέλος των ψευδαισθήσεων" δεν γράφτηκε με κάποια περιπαιχτική διάθεση προς το πρόσωπο του πρωθυπουργού, γιατί εννοούσα τις δικές μου ψευδαισθήσεις. Γιατί πίστευα ότι η Αριστερά, ιδιαίτερα σήμερα, είναι κάτι πολύ παραπάνω από την αμφιλεγόμενη (ο μετριοπαθέστερος χαρακτηρισμός) ανάπτυξη που "εγγυώνται" και "εξασφαλίζουν" τα μνημόνια, από το ξεπούλημα, όπως το αποκαλούσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, (π.χ. ΤΡΑΙΝΟΣΕ) της δημόσιας περιουσίας σε ξένες κρατικές επιχειρήσεις, το οποίο αίφνης αποκαλείται αξιοποίηση. Και, ειρήσθω εν παρόδω, από πότε η ανεργία έπεσε στο 23%; Με ποια στοιχεία, του ΟΑΕΔ ή της ΕΡΓΑΝΗΣ; Και ποιες ευρωπαϊκές προοδευτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να μεταπείσουν τους ακραίους συντηρητικούς κύκλους; Εκτός από εμάς, οι Podemos, ο Μελανσόν, το Μπλόκο της Αριστεράς, το Die Linke και διάφοροι άλλοι μικρότεροι ή μεγαλύτεροι; Ενώ τώρα, που ο Ολανδρέου είναι συνομιλητής και σύμμαχος, ονειρευόμαστε τη συμμαχία του Νότου; 

Ήταν μεγάλη η απογοήτευσή μου όταν τον άκουσα να ρωτά ρητορικά: "Αν κάποιος έχει να μου φέρει μια πιο αριστερή πρόταση από αυτή, ας μου τη φέρει". Σοβαρά σ. Αλέξη; Και το προεκλογικό μας πρόγραμμα, το πρόγραμμα της Θεσ/νίκης, τι είναι; Αριστερίστικες ουτοπίες, ονειρώξεις μιας δράκας ανερμάτιστων αριστερών; Βάζουμε δίπλα δίπλα αυτά και τις προβλέψεις των μνημονίων και ψηφίζουμε μνημόνια, γιατί θα μας οδηγήσουν στο δρόμο της επαγγελίας; Μήπως και στο σοσιαλισμό; Ποιες είναι αυτές οι φοβερές και σωτήριες επενδύσεις που θα μας βγάλουν από το οικονομικό τέλμα; Επενδύσεις τύπου COSCO, ELDORADO GOLD, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ και άλλων παρόμοιων; Βλέπω άλλωστε και τα εγχώρια καϊνάρια, που θέλουν να επενδύσουν στη ραδιοτηλεόραση. Ένας κι ένας! Θα μου πεις και θα έχεις δίκιο, η κυβέρνηση ζητά τα στοιχειώδη, δηλαδή, νομιμότητα, διαφάνεια και οικονομική φερεγγυότητα. Αυτά τα ρημάδια η ποιότητα, ο πολιτισμός, η αισθητική θα γίνουν ποτέ προαπαιτούμενα; 

Εκεί όμως που με "τελείωσε" ήταν, όταν ρωτήθηκε από τον Παπαχελά αν αισθάνεται ότι πρέπει να ζητήσει μια συγγνώμη για όλα όσα υποσχέθηκε και δεν υλοποίησε, απάντησε: "Κύριε Παπαχελά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα κι από αυτούς που δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, είχαν επίγνωση ότι θα δώσουμε μια μάχη και προφανώς θα καταλήξουμε σε ένα συμβιβασμό. Και άρα πολλές από αυτές τις προσδοκίες δεν θα καταφέρουμε να τις υλοποιήσουμε, αλλά αυτό που επιθυμούσαμε από αυτή την μεγάλη πολιτική αλλαγή ήταν να διεκδικήσει η Ελλάδα το δίκιο της στην Ευρώπη, να διεκδικήσει μια έντιμη και αξιοπρεπή συμφωνία... Στόχος ήταν να τιμήσω στο ακέραιο την εντολή που είχα λάβει από τον ελληνικό λαό... εντολή σκληρής διαπαραγμάτευσης. Αλλά φέραμε μια συμφωνία, μια συμφωνία καλύτερης προοπτικής για τον τόπο..." Δηλαδή, όταν υποσχόμασταν όλα όσα υποσχεθήκαμε, όχι μόνο στα μέλη αλλά και στους ψηφοφόρους μας, κλείναμε συγχρόνως το μάτι, υπονοώντας τι ακριβώς; Ότι ανεξάρτητα της ρητορικής μας περί διαγραφής του χρέους, της εθνικοποίησης των τραπεζών, της ακύρωσης των μνημονίων με μια νομοθετική πράξη, της επαναφοράς της 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους, του ύψους του αφορολόγητου ορίου (12.000 για όλους), της κατάργησης του ΕΝΦΙΑ ("διότι είναι παράλογος φόρος και δεν διορθώνεται, αλλά καταργείται" επιλέξει), της απαγόρευσης της εξαγοράς κόκκινων δανείων από διεθνή funds και περιορίζομαι σε αυτά, εμείς θα φέρναμε στη θέση όλων των παραπάνω αυτή τη συμφωνία; Αυτός λοιπόν ήταν ο έντιμος και αξιοπρεπής συμβιβασμός που υπονοούσες από την αρχή και τον οποίο εγώ (ειλικρινά, συγγνώμη) δεν είχα καταλάβει;  Αυτή λοιπόν είναι η συμφωνία της καλύτερης προοπτικής για τον τόπο... Τότε μήπως πρέπει εσύ, και όλοι εμείς φυσικά, να ζητήσουμε συγγνώμη για λόγους δικαιοσύνης από όλο το παλιό πολιτικό σύστημα, που συστηματικά αθετούσε όλα τα υπεσχημένα σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις; Είναι φανερό ότι καταφύγαμε κι εμείς στο ίδιο τέχνασμα, για να υφαρπάξουμε την εξουσία. Μανιπιουλάραμε πολύ κόσμο εκμεταλλευόμενοι τις προσδοκίες και τις ελπίδες τους. 

Σύντροφε Αλέξη, δεν υπάρχει κανένα ηθικό πλεονέκτημα σε αυτή την ομολογημένη πλέον χειραγώγηση. Μέσα σε όλο αυτό τον κόσμο χειραγώγησες ιδιαίτερα το αριστερό ακροατήριο. Φυσικά και έχω μεγάλη ευθύνη. Τα πίστεψα όλα άκριτα και αγωνίστηκα σκυλίσια, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, να γίνουν απτή πραγματικότητα, μαζί με πολλούς άλλους. Και τώρα με αδειάζεις κλείνοντάς μου το μάτι... Ήξερες, μου λες. Ε δεν ήξερα, δεν μπορούσα να υποψιαστώ το μέγεθος αυτού που εσύ ονομάζεις έντιμο συμβιβασμό. "Σκοτώθηκα" με δικούς μου ανθρώπους να υποστηρίζω, πριν από τον Γενάρη του '15 και μετά, το 3ο μνημόνιο τις "επίσημες" θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, δίχως να γνωρίζω τις άλλες τις "ανεπίσημες" τις "ρεαλιστικές". Προφανώς κατοικούσα στην Νεφελοκοκκυγία. Και δυστυχώς δεν μπορώ να γελάσω με τα παθήματα όσων ενδιαιτούνται εκεί και έρχονται μετά σε επαφή με την πραγματικότητα, το γνωστό έπεσα από τα σύννεφα...

Ομολογώ ότι έχει φτάσει η ώρα, μετά το τέλος των ψευδαισθήσεών μου, να πάρω τις αποφάσεις μου...

* Σημαίνει : "Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης/γνώσης.

Πέρασε ήδη ένας χρόνος και λίγες μέρες από την υπερήφανη άρνηση του ελληνικού λαού και την πραγματικά απίστευτη έκφραση δυσαρέσκειάς του, με δεδομένη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την τρομοκρατική υστερία τόσο μέσα όσο και έξω από τη χώρα υπέρ του ΝΑΙ και την αντίστοιχη δαιμονοποίηση του ΟΧΙ. Για να είμαι ακριβής, εκτός από τον έναν χρόνο που πέρασε, θα πρέπει να προσθέσω ότι συζητάμε ό,τι συζητάμε μετά την ψήφιση ενός τρίτου μνημονίου με τους εφαρμοστικούς του νόμους και την πρώτη του αξιολόγηση, το οποίο τουλάχιστον στα μέλη και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ θα φάνταζε ασύλληπτο, κάτι σαν επιστημονική φαντασία ή καλύτερα σαν εφιάλτης πριν από ένα χρόνο ή πριν και πριν από ενάμιση χρόνο. Όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι η ζωή έχει έναν απίστευτο και συνάμα οδυνηρό τρόπο να σου ανατρέπει αυταπάτες και εμμονές άσε που -κι αυτό είναι το χειρότερο- να σε αναγκάζει να γλείψεις εκεί που έφτυνες στο παρελθόν, προς μεγάλη τέρψη και ηδονή των πολιτικών σου αντιπάλων και με συνέπεια την απροσμέτρητη αμηχανία και στενοχώρια των υποστηρικτών σου. Την εβδομάδα που πέρασε γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά (δικαίως) για την επέτειο αυτού του τόσο σημαντικού γεγονότος της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Θα μου επιτρέψετε να προσθέσω και τις δικές μου σκέψεις.

Ας ξεκινήσω λοιπόν από την ειδησεογραφία της επομένης ημέρας του δημοψηφίσματος, όπου τα δύο κυρίαρχα γεγονότα ήταν η σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών και η παραίτηση του Βαρουφάκη από το Υπουργείο Οικονομικών. Για μεν το δεύτερο, ικανοποιήθηκε έτσι η επιθυμία όλων των δανειστών να απομακρυνθεί ο συγκεκριμένος, ώστε να μην τους "ζαλίζει τον έρωτα" με διάφορες θεωρίες και προτάσεις που τους ήταν απεχθείς ακόμη και να τις ακούν. Για το πρώτο γεγονός, το συμβούλιο των πολτικών αρχηγών, έγινε μια συλλογική επεξεργασία του ΟΧΙ από όλους (νικητές και ηττημένοι, όλοι αδέρφια), ώστε με τη στιβαρή συμβολή του Στ. Θεοδωράκη -όπως ο ίδιος ισχυρίζεται- να βγει το γνωστό ανακοινωθέν ότι "...δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά συνέχισης της προσπάθειας... για μια δίκαιη και οικονομικώς βιώσιμη συμφωνία". Το μέτωπο του ΟΧΙ συνδιαλλέχθηκε με το μέτωπο του ΝΑΙ και επετεύχθη ο δικός μας "ιστορικός συμβιβασμός". Εδώ σπεύδω να τονίσω ότι το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν ήταν μέσα ή έξω από το ευρώ, πόσω μάλλον μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ίσα ίσα ο Αλ. Τσίπρας είχε ζητήσει την υπερψήφιση του ΟΧΙ, ώστε να μπορέσει (από θέση ισχύος, σύμφωνα με τις τότε αυταπάτες του) να φέρει μια καλύτερη συμφωνία, μνημόνιο λέω εγώ, αλλά τότε η λέξη ήταν ακόμα ακατάλληλη. Η καλύτερη συμφωνία θα κρινόταν πάντα με το γνωστό "Τελεσίγραφο Γιουνκέρ" όπως είχαν τότε αποδοθεί οι τελικές προτάσεις του, εις απάντηση των προτάσεων της κυβέρνησης, που ήταν η αφορμή για να καταφύγουμε στο δημοψήφισμα. Για να φρεσκάρω τη μνήμη όλων, παραθέτω το κείμενο των "θεσμών" (τελεσίγραφο Γιουνκέρ) που δόθηκε την 25η και την 28η Ιουνίου (ευνοϊκότερος ΦΠΑ στα ξενοδοχεία):·       

.          Να επιβληθεί 23% ΦΠΑ στην εστίαση 

·         Να καταργηθεί η έκπτωση ΦΠΑ στα νησιά

·         Να επιβληθεί προκαταβολή φόρου 100% στις εταιρίες και τους ελεύθερους επαγγελματίες

·         Να καταργηθούν οι εκπτώσεις φόρου για τους αγρότες (πετρέλαιο, φόρος εισοδήματος)

·         Να περικοπούν κατά €900 εκατ. (0,5% του ΑΕΠ) οι δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια (επιδόματα κλπ)

·         Να περιοριστούν άμεσα οι πρόωρες συντάξεις

·         Να καταργηθεί σταδιακά το ΕΚΑΣ

·         Να εφαρμοστεί πλήρως ο μνημονιακός νόμος 3863/2010 για το ασφαλιστικό

·         Να εφαρμοστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και η χρηματοδότηση των επικουρικών ταμείων να γίνεται μόνο από ίδιους πόρους

·         Να καταργηθούν όλες οι εισφορές υπέρ τρίτων που χρηματοδοτούν τα ασφαλιστικά ταμεία, που συνεπάγεται μείωση των εσόδων τους              κατά πάνω από €700 εκατ.

·         Να αυξηθούν οι κρατήσεις για υγειονομική περίθαλψη στις συντάξεις από το 4% στο 6%

·         Να παγώσουν οι συντάξεις ως το 2021

·         Να νομοθετηθούν οι ομαδικές απολύσεις και να μην υπάρξει η επαναθέσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αν δεν το επιτρέψουν            οι θεσμοί

·         Να μειωθεί το ακατάσχετο των €1500 στις καταθέσεις

·         Να αυξηθεί το επιτόκιο που ισχύει για τη ρύθμιση οφειλών

·         Να μειωθούν οι μισθοί στο δημόσιο

·         Να εφαρμοστούν πλήρως οι εργαλειοθήκες του ΟΟΣΑ (γάλα, ψωμί, αρτοποιεία, Κυριακές κλπ).

·         Να υπάρξουν συντριπτικά πλήγματα στο ελληνικό φάρμακο. 

·         Να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ

·         Να πωληθούν οι μετοχές του ΟΤΕ που κατέχει το Δημόσιο

·         Να μην επιβληθεί η έκτακτη εισφορά 12 % στα κέρδη άνω των 500.000 για τη χρήση του 2014.

·         Να μην επανέρθουν οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές στα επίπεδα του 2014.

Τα επίδικα του δημοψηφίσματος ήταν αυτά και όχι η έξοδος από το ευρώ ή από την Ε.Ε., όπως κάποιοι μυαλοφυγόδικοι εντός και εκτός της κυβέρνησης υποστήριζαν. Και η απλή ερώτηση είναι τι από όλα αυτά καταφέραμε να μην εφαρμοστεί, ποια είναι η καλύτερη συμφωνία που φέραμε στον ελληνικό λαό; Η απόφαση του ελληνικού λαού έγινε νόμος του κράτους, όπως υπόσχονταν πριν από το δημοψήφισμα τα πλέον υπεύθυνα χείλη; Μια απλή ανάγνωση όσων νομοθετήθηκαν και εφαρμόστηκαν ή βρίσκονται σε πορεία εφαρμογής, μετά την ολοκλήρωση της 1ης αξιολόγησης δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Όλα όσα προτάθηκαν τότε από τους "θεσμούς" περιέχονται στο 3ο μνημόνιο που υπέγραψε αυτή η κυβέρνηση με την αμέριστη συμπαράσταση του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης. Να μιλήσουμε για ΦΠΑ; Ήδη βρίσκεται στο 24% και η κατάργηση του μειωμένου συντελεστή στα νησιά εφαρμόζεται σταδιακά, όπως ακριβώς μας ζητήθηκε. Να μιλήσουμε για την προκαταβολή φόρου 100% στους ελεύθερους επαγγελματίες και στις εταιρείες, ή για την αύξηση της φορολογίας των εταιρειών από το 26% στο 28%; Η φορολογία τελικά διαμορφώθηκε στο 29%(!) και η προκαταβολή φυσικά στο 100%. Δεν ζητούσαν σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ (μικρό μαξιλαράκι ασφαλείας και ανακούφισης για τους χαμηλοσυνταξιούχους); Και αυτό νομοθετήθηκε και εφαρμόζεται παρά τις ηρωϊκές διακηρύξεις για υπεράσπιση του όποιου εισοδήματος των μη εχόντων. Όλα όσα ζητούσαν σχετικά με το ασφαλιστικό (περικοπή συντάξεων, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, πάγωμα αυξήσεων κλπ.) περιέχονται ή όχι στο νομοσχέδιο Κατρούγκαλου; Η 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους  (θυμάστε;) ακούγεται σαν ανέκδοτο για ξανθές. Μήπως και ο ΑΔΜΗΕ (γραμμή Μαζινό για την κυβέρνηση) δεν ιδιωτικοποιείται σταδιακά; 

Θα πρέπει να προσθέσω και κάποια άλλα, όπως το ταμείο-τέρας των 99 ετών για επένδυση και συνεκμετάλλευση των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, ο "δημοσιονομικός κόφτης", η αναστολή της υπόσχεσης για απομείωση του χρέους (μετά το τέλος του προγράμματος), κ.ά.   Για να είμαι δίκαιος, το μόνο θετικό που αποσπάσαμε ήταν η μείωση του στόχου των πρωτογενών πλεονασμάτων (εκτός του 2018) σε χαμηλότερα επίπεδα από τις αρχικές απαιτήσεις. Επίσης προβλέφθηκε η (3η) ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών συστημικών τραπεζών, η οποία καίτοι έγινε με επιτυχία και με λιγότερα χρήματα από την αρχική πρόβλεψη, ακόμα δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα στην αγορά και στην πραγματική οικονομία. Όσα δεν περιέχονταν στο "τελεσίγραφο Γιουνκέρ" του Ιουνίου του 2015, αλλά εμπλούτισαν την ύλη του τρίτου μνημονίου προφανώς προστέθηκαν με τη δικαιολογία ότι, εφόσον σας δίνουμε παραπάνω χρήματα για περισσότερα χρόνια, οφείλετε και εσείς να δώσετε από την πλευρά σας κατιτί. Μας υπενθυμίζουν δε, με κάθε ευκαιρία, να σταματήσουμε τις αμφιθυμίες περί μη ιδιοκτησίας του συγκεκριμένου μνημονιακού προγράμματος. Με άλλα λόγια, αφού δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό, απόλαυσέ τον. Εν κατακλείδι, το μήνυμα που έστειλε η Ε.Ε. με τους εκπροσώπους της, υπό την άγρυπνη καθοδήγηση των Γερμανών, είναι το εξής: Μπορείτε να υποστηρίζετε και να ψηφίζετε σε εκλογές και δημοψηφίσματα ό,τι τραβά η ψυχή σας, αλλά στο τέλος θα εφαρμόσετε την πολιτική που εμείς έχουμε σχεδιάσει και προαποφασίσει για σας. Έτσι απλά! Άρα έχω κάθε δικαίωμα να συμπεράνω ότι τα υπεσχημένα που συνδέονταν με την επικράτηση του ΟΧΙ δεν ικανοποιήθηκαν. Τουναντίον ό,τι ζητούσαν από κοινού η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ με την αμέριστη συμπαράσταση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και της ΔΗΜΑΡ, μαζί με σχεδόν όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, την ΓΣΕΕ, τον ΣΕΒ, τις διοικήσεις των μεγαλύτερων επιστημονικών συνδικάτων, το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα της Εκκλησίας, ικανοποιήθηκε στο ακέραιο. Το 61,3% του ΟΧΙ στην πράξη προδόθηκε και συντάχθηκε με το ΝΑΙ.

Θα ρωτήσει κάποιος και με το δίκιο του: Καλά δεν άφησε τίποτα θετικό αυτό το δημοψήφισμα; Ονειρευτήκαμε, συσπειρωθήκαμε, αγωνιστήκαμε και όλα αυτά εις μάτην; Πέρα από την προφανή ήττα, κι ας λένε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης περί του αντιθέτου, νομίζω ότι έμειναν κάποια πράγματα, διαπιστώσεις καλύτερα, που πρέπει να ενσωματωθούν στα μελλοντικά σχέδια που οφείλει να κάνει η ριζοσπαστική Αριστερά στη συνεχή φυγή προς τα εμπρός, όχι όμως και από την πραγματικότητα, όπως δυστυχώς έχει πράξει στο παρελθόν και βάλτε όποιο όνομα προτιμάτε (αυταπάτες, ανεπάρκεια, ειλικρινής αφέλεια κλπ). Μια διαπίστωση αφορά την οριστική συνειδητοποίηση της τωρινής φύσης της Ε.Ε. ή -αν προτιμάτε ένα πλέον μαρξιστικό όρο- τον παρόντα συσχετισμό δυνάμεων στην ήπειρό μας. Ένα τρανό παράδειγμα είναι η στάση της Γερμανίας και του διευθυντηρίου της Ε.Ε. μετά το βρετανικό δημοψήφισμα. Πολλοί και ανάμεσά τους στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση ανέμεναν μια τακτική έστω υποχώρηση των διαφόρων περιοριστικών για να μην πω στραγγαλιστικών δημοσιονομικών περιορισμών, ένα μαλάκωμα της επιτήρησης στους εθνικούς προϋπολογισμούς, κάτι επί τω ευνοικότερω (για τους λαούς) τουλάχιστον. Δεν βαριέσαι! Καταλαβαίνουν τα αναμμένα κάρβουνα από φωτιά; Άλλο τόσο καταλαβαίνουν οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους. Αρκεί ένα κήρυγμα περί οικονομικής ορθότητας από την πλευρά τους και μια απλή υπενθύμιση των συμπεφωνημένων για να καταλάβει οποιοσδήποτε πόσο ιδρώνει το αυτί τους από την έκφραση της πλειοψηφίας, στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Άλλωστε, για να έρθω στα καθ' ημάς, ήδη έχουν αρχίσει να πέφτουν οι πρώτες προειδοποιητικές βολές για την εργατική (απο)ρύθμιση που θέλουν να επιβάλουν στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης, από τον ερχόμενο Οκτώβρη. Το ΔΝΤ και από κοντά οι Γερμανοί με διαρροές, εσωτερικά έγγραφα κλπ., αποκαλύπτουν τις διαθέσεις τους. "Οι βέλτιστες διεθνείς πρακτικές" ερμηνεύονται όπως αυτοί επιθυμούν. Περαιτέρω μειώσεις βασικών μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, έλλειψη προστατευτικού νομικού πλέγματος στον κόσμο της εργασίας, προώθηση ελαστικών εργασιακών σχέσεων, αλλαγή-κατάργηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και άλλων, κατευθείαν βγαλμένων από τις καλύτερες νεοφιλελεύθερες ονειρώξεις τους. 

Ένα δεύτερο συμπέρασμα από την ήττα του ΟΧΙ είναι ότι η ύπαρξη ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος είναι ο απαραίτητος όρος, η μαγιά αν προτιμάτε, που θα επιτρέψει να διεκδικήσουμε τη χειραφέτησή μας από τα τοξικά μνημόνια. Δεν χωρά εδώ η έννοια της ανάθεσης σε κάποια φωτισμένη ηγεσία. Το αντίθετο μάλιστα! Θα πρέπει οι ηγεσίες αυτές (αν υπάρχουν) να λογοδοτούν και το κίνημα να μη διστάζει να ζητά ευθύνες. Θα μου αντιτείνετε: ωραίες θεωρίες περί κινημάτων μας λες, όμως εσείς στον ΣΥΡΙΖΑ τι κάνατε, από ποιους ζητήσατε ευθύνες, πότε υψώσατε τη φωνή σας για τις διάφορες αυθαιρεσίες και πρωτοβουλίες της ηγεσίας σας; Δεν έχω τίποτα πειστικό να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση. Τα κατάπια όλα, άρα έχω το μερίδιο της ευθύνης μου και δεν ζήτησα ποτέ -προφανώς πειστικά- να δοθούν εξηγήσεις, να καταμεριστούν ευθύνες.

Και τώρα, ένα χρόνο μετά, έπειτα από μπόλικες διαψεύσεις, τι λες και τι υποστηρίζεις; Αυτό που απαντώ περιέχει μια άρνηση και μια κατάφαση. Δεν μπορώ πλέον να υποστηρίξω το αίτημα-όραμα της αλλαγής αυτής της Ε.Ε. από τα μέσα. Αυτό το όραμα, που με στοίχειωνε από τα νιάτα μου μέχρι σήμερα, έχει χαθεί και δυστυχώς οι εξελίξεις καθόλου δεν με βοηθούν να αναθεωρήσω. Λέω "δυστυχώς", γιατί πάντοτε, όταν αποχαιρετάς μια ιδέα, ένα όραμα που σε κινητοποιούσε, αφήνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι αυτή η Ε.Ε., με αυτούς τους δυσμενέστατους συσχετισμούς και τις ακόμα δυσμενέστερες επιδιώξεις των ηγετικών κύκλων της είναι εφικτό να μετεξελιχθεί "εκ των έσω" σε κάτι δημοκρατικότερο τόσο οικονομικά, όσο και κοινωνικά, πόσω μάλλον να γίνει "Ευρώπη των Λαών της".

Από την άλλη, αυτή είναι η κατάφαση, όταν με την ευκαιρία της επετείου είδα και άκουσα διάφορους απίστευτους τύπους, που πέρσι τέτοιο καιρό λυσσομανούσαν με την προπαγάνδα υπέρ του ΝΑΙ, να ειρωνεύονται, να μας "λυπούνται" και να θριαμβολογούν που χωθήκαμε ακόμη πιο βαθιά στα σκατά, τότε με μεγαλύτερο φανατισμό, με περισσότερη λύσσα λέω ναι στο ΟΧΙ που ψήφισα τότε και δεν μετανιώνω ούτε μια στιγμή. Ναι, μαζί με την ηγεσία της υποτάχτηκε -θέλω να πιστεύω προσωρινά- όλη η χώρα και αποδέχθηκε εκβιαστικά τα θέλω των δανειστών μας. Όμως όσο θυμάμαι τα μούτρα τους μετά τη δημοψηφισματική πατσαβούρα που τους έριξε ωραιότατα η πλειοψηφία των πολιτών, παρά την τρομοκρατία τους, με πιάνει μια άγρια, ασυγκράτητη χαρά.  Πιστεύω επίσης, παρά την ήττα, ότι το αγέρωχο και γεμάτο αξιοπρέπεια ΟΧΙ αφήνει μια μικρή απειλητική παρακαταθήκη για τους διάφορους "θεσμούς". Όταν δίνεται η ευκαιρία σε έναν λαό να εκφραστεί, είναι φρόνιμο να αφουγκράζεσαι τη φωνή του. Ίσως εκεί ψηλά που βρίσκονται να μην το καταλαβαίνουν, αλλά είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορούν να καμωθούν τους ανήξερους, όμως τότε μπορεί να είναι αργά.

Τέλος, επιγραμματικά, τονίζω τη σπουδαιότητα αυτού του συνεδρίου, υπαρξιακή για το μέλλον του τόπου. Δεν έχω διαβάσει ακόμα τις θέσεις και το νέο καταστατικό, οπότε θα επανέλθω σχετικά και θα σας... ζαλίσω -ελπίζω δημιουργικά-  αποδώ και πέρα. Να περνάτε καλά.

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος